Niet op, maar tot! Zoveel sneeuw viel er soms op een dag, dat je door kniehoge sneeuwhopen kon skien. Er gaat niets boven verse sneeuw, ok, als je mooie sneeuw net gegroomed hebt (corduroy noemen ze dat hier, met die ribbeltjes), dat is ook lekker, maar het fijne van verse sneeuw is dat alles zo lekker zacht is, je kunt niets fout doen en als je dan toch een keer je vergist en je gaat op je gat verder, niets aan de hand, alles lekker zacht. Deze hele vakantie hebben we zo veel mazzel gehad met de sneeuw, alles bij elkaar opgeteld hebben we meer dan een meter sneeuw gehad. Vooral onze laatste ski-dag: 40 cm! Zo lekker heb ik nog niet heel vaak kunnen skien, goed, het zicht is soms iets minder, maar het is ook een stuk minder druk op de piste dan anders en dan is het heerlijk! Genoeg superlatieven, kleine impressie weer met een filmpje van Bart (tip, met muziek aan is het een stuk leuker!).

Met z’n vieren werd ook steeds gezelliger. In het begin moet je een beetje aftasten wat iedereen leuk vindt en wat eenieder z’n tempo is, maar na een paar dagen samen waren we goed op elkaar ingespeeld. Ook met aftasten wanneer het tijd werd om op te splitsen in ofwel skiers versus boarders of wanneer de ouders alleen verder gingen en de jongere generatie lekker digitaal aan de slag wilde. We zijn het er allemaal wel over eens dat Blackcomb onze favoriete berg is van de de twee, vooral met veel sneeuw zijn alle blauwe runs hier geweldig. Qua favoriete afdaling zijn we ook redelijk eensgezind: Ross’ Gold veruit favoriet, ook al vinden Stijn en ik de Dave Murray aan Whistler kant ook geweldig, dat was de Olympische reuze-slalom piste en daar kun je dus lekker op “racen”, al halen we het natuurlijk niet bij de Olympiers, we blijven in ieder geval overeind, dat telt ook. Na onze dagje heerlijk diepe-sneeuw-skien hebben we onze skis en boards weer ingeleverd, nog 1 “rust-dagje” om ook in te pakken en dan is het al weer terug naar huis. Genoeg leuke herinneringen weer toegevoegd aan ons mapje “wintersport”, we kunnen er weer tegenaan!

Rustdag is bij ons natuurlijk nooit helemaal rustdag, wel een rustig-aan dag, maar ook de dag om iets nieuws te gaan ondernemen. Wordt ieder jaar lastiger, want ziplinen hebben we al twee keer gedaan, tuben is ook al gewoon traditie en hondenslee hebben we het allereerste jaar gedaan en hoe leuk ook, zonder die dramatische discount van de vorige keer, niet leuk genoeg voor een tweede keer (we blijven economisch rekenen in waarde-per-ervaring. Voor snowmobiel rijden zijn de kinderen nog te jong en achterop zitten was niet stoer genoeg, maar…niet getreurd, er was nog een activiteit die we nog nooit gedaan hebben: snowshoeing! En zowaar kreeg ik de hele familie enthousiast voor dit actieve avontuur. Met een busje naar de gematigde regenwouden gereden om daar op het bijzondere medicine trail te gaan snowshoe-en. Dat is een verrassend makkelijke en leuke activiteit om te doen. Met het tempo van de groep nog heel goed uit te houden, niet eens me in het zweet hoeven werken.

Zondag was het kerst en zo mogelijk nog blauwere luchten dan op zaterdag. Geen verse sneeuw in om te skieen, dat is dan weer de keerzijde van mooi weer, maar wel onze eerste dag skieen/snowboarden met z’n vieren en dan is het fijn als het weer ook een beetje meewerkt. Bart heeft zijn ski’s ook omgewisseld voor een snowboard, zodat we eerlijk twee-om-twee zijn, even wennen in de lift, maar we kunnen ons tempo goed op elkaar afstemmen en het zelfs (meestal) wel eens worden over welke pistes we willen doen. En als het dan even anders gaat, dan trek ik met Stijn de langere/moeilijkere route naar beneden en gaat Bart met Eniek het meer begaanbare pad naar beneden. Sluiten de dag af met lekkere warme choco en bereiden een eenvoudig kerstdiner met Chinese hapjes, pasta en sla. En als afsluiting een gezellig potje monopoly op Stijn z’n iPad, heel makkelijk als je niet zelf hoeft te rekenen en de computer houdt bij hoeveel geld iedereen nog heeft en wie wat krijgt. Ouderwets is toch gezelliger, maar een familiespel blijft een familiespel!

De eerste vijf dagen skieen zitten erop, tweede helft begint morgen. Tien dagen skieen is een luxe, ik weet het; voordeel van lang hier zijn is dat je ook een gewone “rustdag” in kunt lassen. Kinderen mogen uitslapen en ochtendje pyjama met TV en mijn benen kunnen ook even weer tot rust komen. Want ik voel m’n kuiten, dijen en knieen wel, hoor, je mag dan in vorm zijn voor een triathlon, kilometers lang met de zwaartekracht mee is toch zwaarder dan je denkt! We hebben al bijna de hele week iedere dag sneeuw, dat betekent veel skieen in de wolken en goed opletten voor hopen poedersneeuw op de piste. Als je dan hoog genoeg bent om boven de wolken te kijken, dan is het uitzicht adembenemend!

De kinderen hebben de eerste vijf dagen ski- en snowboard-les, zowel zodat zij er even in kunnen komen met professionele begeleiding en zodat Bart en ik een paar dagen met z’n tweetjes echt serieuze afstanden kunnen maken. Iedere dag brengen we ze om kwart voor negen naar de Whistler Gondola en om half vier halen we ze weer op. Het gebied is zo groot, we zijn Eniek 1 keer tegengekomen en Stijn niet, Eniek valt ook iets meer op met haar felle broek, witte jas en roze helm. Leuk om te zien hoe gecontroleerd en met gemak ze naar beneden komt, volgende week gaat Bart switchen naar ook een snowboard en dan gaan we twee-om-twee.

Bart en ik hebben alle pistes kunnen doen die op mijn verlanglijstje stonden, behalve de dalafdaling naar Creekside, die was weer dicht, bummer! Hoeveel sneeuw moet er wel niet vallen voor die open gaat? We krijgen nog meer sneeuw volgende week, dus we blijven proberen. Wel gelukt om op de foto te gaan met alle “landmarks” langs de route, op verschillende punten hebben ze het Olympische beeld van Whistler neergezet alsook Olympische ringen. Twee jaar geleden met blauwe luchten en nu met grijze, maar een vaste foto-serie.

Natuurlijk probeer je ook wel iets te veel, Bart komt overal zonder problemen naar beneden, maar ik moet toch echt m’n mogul-kwaliteiten nog wat oppoetsen, ik kom ook wel naar beneden, maar komt iets witter de piste weer af! Gisteren was een bijzonder mistige dag en kon ik op sommige stukken niet verder kijken dan de punten van m’n ski’s (ok, waarschijnlijk 50meter zicht, maar toch) en ben ik tot de conclusie gekomen dat de meest belangrijke skiles in het allereerste begin was: met pizzapunten kom je overal vanaf! En gelukkig heb je hier net als in Oostenrijk veel tentjes langs de piste om op te warmen met warme koffie en/of iets lekkers… Whistler heeft dit jaar een nieuwe iPhone app die bijhoudt waar je bent, welke liften je neemt, hoeveel kilometers je geskied hebt en hoe hard. Voor statistiek-nerds zoals wij natuurlijk een leuk extra speeltje. GPS kaart lezen na een dag is lastig, aangezien het gewoon plat geprojecteerd is, maar als je dan beide uiterste pisten van het gebied hebt gedaan op 1 dag, dan ziet het er toch leuk uit. En qua snelheid probeer ik nog steeds Bart een keer voor te blijven, maar ik denk dat ik volgende week me maar ga houden bij het “veilig en gecontroleerd is beter dan snel” en misschien maak ik wel meer kans om te ‘winnen’ als hij op snowboard is. Goed, genoeg verhalen voor 1 blog, ik sluit af met wat foto’s in een filmpje dat Bart gemaakt heeft. Vandaag lijkt een mooie zonnige dag te worden, dus ik ga de boel optrommelen om aan te kleden en naar buiten te gaan!

Je verjaardag in de sneeuw vieren? Ik kan het iedereen aanraden! We hadden vantevoren al een relax-dag ingepland en met de reis die we uiteindelijk hadden, helemaal geen overbodige luxe. Rustig aan ontbijten na een kopje thee op bed, alle koffers uitpakken en de meegebrachte kerstlampjes installeren, een stuk huiselijker al. Lekker het dorp inlopen over de krakende sneeuw en met lichte sneeuwval op ons hoofd. We wilden eerst de liftpassen regelen en kijken wat voor leuks we vandaag zouden gaan doen (behalve nog meer boodschappen bij een “echte” supermarkt, geen Walmart). Dit is onze derde keer (of vierde, dat moeten we nog even terugkijken) in Whistler, dus we kennen alle straatjes en winkeltjes al, lekker vertrouwd dus. Na een stop bij het informatiecentrum werd de keus gemaakt: eerst tuben en na het avondeten naar de Fire & Ice Show.

Met de auto omhoog gereden naar het tube-park, zicht was redelijk en de drukte “ok”, daarmee bedoel ik dat we in ieder geval niet hoefde te wachten tot er een band vrij kwam, want er waren er nog genoeg voor ons. Met een lopende band omhoog en dan met vier, twee of alleen naar beneden zoeven, echt super-leuk om te doen! Het uitzicht was een beetje bewolkt want er kwam nog meer sneeuw aan. We hadden maar een kaartje van een uur en dat was ook precies genoeg. En daarna hadden we nog precies tijd om de skilessen te regelen en onze ski’s op te halen (ok, drie paar ski’s en een snowboard voor Eniek). De kinderen gingen een half uurtje huiswerk thuis maken terwijl wij boodschappen haalden en daarna konden we lekker nog even de hot-tub in (voor het zwembad vond ik het in ieder geval net even te koud, nog even wennen aan de vrieskou).

‘s Avonds naar de Fire & Ice Show, met alleen een iPhone op zak altijd gevaarlijk, en ja hoor, na de eerste twee foto’s van oefen-jumps ging hij uit van de kou. Oef! En natuurlijk geen oplader bij me, want die had ik uit m’n jaszak gehaald. Dan maar gewoon genieten van de show. Toch even een cheat, want twee jaar geleden had Bart een heel mooi filmpje gemaakt, dus bij deze in de herhaling. Mooie afsluiting van een lekker relaxte verjaardag!

Eindelijk kerstvakantie! Toen we boekten in januari, wisten we nog niet dat school pas zo laat vakantie zou geven, maar gelukkig doet school hier een stuk minder moeilijk: gewoon toestemming gekregen om ze vier-en-een-halve dag eerder uit school te halen. Op voorwaarde dat ze zelf met alle leraren zouden bespreken wat ze met het huiswerk zouden doen. Hebben ze alletwee netjes gedaan, een aantal werkstukken eerder ingeleverd, computer mee om wat dingen op vakantie te maken en twee proefwerken mogen na de vakantie ingehaald worden. Kijk, toch makkelijk dat alles tegenwoordig online staat.

Vrijdagavond alles ingepakt, helaas ging het niet allemaal in 3 koffers, dus toch een vierde erbij moeten halen. Vier helmen, twee paar ski-schoenen, vier skibroeken en alle andere warme kleding nemen toch iets te veel ruimte in. Ook al neem je dan het minimum aan gewone kleren mee, we kregen het toch niet in 3 koffers gepropt. Die extra $25 bagage is niet erg, maar de auto…tja…maar even kijken of alles past. Zaterdagochtend (of is het nog nacht?) om 2.30 de wekker gezet, om 6.15 ging de vlucht. Eerst hadden we vrijdagochtend al de stress dat we een sms-je kregen dat onze vlucht naar Chicago was afgelast, maar gelukkig nog geen kwartier later een tweede sms-je dat ze ons al hadden omgeboekt via San Francisco. Ongeveer zelfde reistijd. Ze hadden voor ‘s nachts 1-3 inches sneeuw voorspeld, maar toen we opstonden lag er nog niets. Tegen de tijd dat we bij het vliegveld waren, begon het echter te sneeuwen, oeps, als dat maar goed gaat, dachten we nog. Bij het inchecken tweede stuk stress: helemaal over het hoofd gezien dat je een eTA nodig hebt om Canada binnen te mogen, was ook pas in November ingevoerd, een soort van ESTA, voor $7 krijg je een visum. Gelukkig konden we het op onze smartphone ter plekke voor ons allevier invullen, kost even een paar minuten en wat peentjes om te zweten, maar dan heb je ook per ommegaande bericht dat je bent goedgekeurd. Behalve als je dus bij 1 van de vier een verkeerd e-mail adres invult (tenminste dat is nu onze theorie). Maar we konden daarna allevier inchecken, dus zou wel goed zijn. Al met al goed getimed, want we waren door de douane en bij de gate en konden meteen instappen. Maar toen lag er dus al zo veel sneeuw op de vleugels dat we eerst door het “de-icing” station moesten. Meer dan anderhalf uur vertraging, met maar 1 uur en 2 minuten overstap tijd, zaten wij al te hopen dat United ons automatisch zou omboeken, toen we erachter kwamen dat de vlucht in SanFran ook vertraagd was en we dus net zo veel overstap tijd hadden. In SanFran stapten we uit, liepen naar de nieuwe gate en konden meteen instappen, over strakke timing gesproken! Vleugels waren helemaal sneeuwvrij, sterker nog, we hadden een mooie blauwe lucht. Nadeel van zo weinig tijd was wel dat we geen tijd hadden (ons geen tijd hadden gegund) om lunch te halen, dan maar wat snacken met chips, meegenomen fruit en koekjes. Om even na twee uur waren we aan in Vancouver, de douane daar ging heel soepel, bagage duurde even, maar gelukkig waren wel alle vier de koffers overgekomen.

Bij de autoverhuur aangekomen, kregen we al snel door dat de Toyota die we online hadden gehuurd niet groot genoeg zou zijn, met wat heen en weer gepraat tegen een nog enigszins redelijke extra prijs een grotere auto gekregen: een BMW X3, met fourwheeldrive, ook een voordeel als je toch de sneeuw ingaat. Zelfs in deze auto moesten we flink passen en meten met de koffers, maar we kregen ze allevier achterin! Hoefde zelfs geen tas tussen de kids in. Daar konden we dan onderweg nog wat boodschappen plaatsen. Vancouver uit hadden we redelijk wat verkeer / file, maar eenmaal op Highway 1 hadden we een mooie tocht door de besneeuwde bergen met aan onze linkerkant de Howe Sound. Lekker hamburgers happen onderweg en de eerste boodschappen inslaan, om zeven uur reden we ons vertrouwde Whistler binnen, mooi verlicht, maar na zo’n lange dag hadden wij geen zin meer om het dorp nog in te gaan. Lekker alle koffers een beetje uitgepakt, wat drinken en dan snel op bed. Een reis van 19 uur gaat je niet in de koude kleren zitten. Maar gelukkig hebben we twee weken om bij te komen!