Maandagochtend heb ik me eerst uitgeleefd op het meest uitgebreide, luxueuze ontbijtbuffet ooit. Ik had tot mijn vlucht toch niet veel te doen, dus had ook lekker een krantje meegenomen om te lezen tussen de “gerechten” door en had me voorgenomen om lekker te genieten. Een dik uur zitten tafelen, lezen en geklets met de mensen aan het tafeltje naast me. En zo veel gegeten dat ik tot een uur of 3 ‘s middags geen enkele behoefte had aan eten, hahaha. Met de bus van 4 shekl naar het vliegveld net ten Noorden van Eilat om met Arkia Air terug te vliegen naar Tel Aviv om daar Eniek weer te gaan zien. Op Snapchat kon ik mooi zien dat we niet heel ver van elkaar vandaag zaten, met wel het verschil dat ik ging vliegen en zij met de bus ging.
Aangekomen in het hotel stond op de borden al weer een welkomsboodschap voor de groep studenten van het hotel, maar ik moest minstens 3 uur wachten tot de bus kwam, zo veel sneller gaat het vliegtuig dus. Supervoldaan, maar ook supermoe stapte Eniek uit de bus. Zij deelde weer een kamer met twee andere meisjes uit haar groep en gaf aan dat ze graag afscheidsavond wilde mee vieren. Uiteraard natuurlijk, dus ik heb eten gehaald om in m’n eentje op de hotelkamer op te eten en Eniek ging terug om spelletjes te spelen en te kletsen tot diep in de nacht.
Bij het ontbijt trog ik haar en Eric en nog een aantal van hun nieuwe vrienden weer. Wat een superleuke club jonge mensen! Heb echt genoten van hun verhalen over hun week in de Kibutz en de woestijn. Ze waren natuurlijk heel serieus bezig geweest met het wetenschappelijk uitwerken van hun sustainable innovatie, maar hadden daarnaast ook genoeg leuke avonturen beleefd en heel wat mooie woestijnplaatjes geschoten. Eniek kan leuk vertellen over haar tijd daar, dus mocht je meer willen weten, vraag het haar gerust een keer. Zij en drie anderen hadden ook nog hoge ogen gegooid met hun uitwerken van een enzymatische batterij op ethanol en de derde prijs in de wacht gesleept. Natuurlijk was ik supertrots, maar ook zo goed om te zien dat ze daar zelf ook trots op was. Hieronder wat plaatjes van de laatste presentaties en prijzen.
We hoefden pas om een uur of vijf op het vliegveld te zijn voor onze vlucht naar Amsterdam, dus ik had Eniek en Eric beloofd dat ik zou proberen om wat hoogtepunten Tel Aviv met hen mee te pakken. Samen met Steve uit Slowakije die ook nog even langer bleef, stapten we in een taxi naar Jaffa, want dat is voor mij toch het hoogtepunt van Tel Aviv. Gelukkig dit keer wel een droge dag. Alle punten die ik in mijn Jaffa blog beschreven heb, heb ik hen ook laten zien en daarna zijn we langs de zee en het strand naar het Noorden gelopen tot we er genoeg van hadden en richting Carmel Market gingen. Dit keer geen overstroomde straten en we hebben heerlijk wat shekls uitgegeven aan souvenirs op de markt en natuurlijk wat streetfood gegeten. Daarna wilden we wel even zitten en vonden we bij toeval een heel leuk klein koffietentje met een tuinterras achter het gebouw om koffie te drinken. Google vertelde ons dat heel toevallig bus 31 vlak bij dit punt naar ons hotel ging en aangezien we niet helemaal wisten hoe lang dat zou duren, zijn we op de bus gestapt. Korte tour, maar wel voldaan dat we Tel Aviv nog even hebben ‘geproefd’.
Daarna restte ons alleen nog om onze koffers weer te verzamelen, de shuttle naar het vliegveld te nemen en de uitgebreide veiligheidsprocedures van het vliegveld hier te doorlopen. Om het land uit te komen mag je toch zeker een uur uittrekken, op drie verschillende punten moet je vragen beantwoorden, je (hand)bagage laten checken en je paspoort laten zien. Gelukkig hadden we nog wel genoeg tijd om al onze cash uit te geven aan avondeten en snacks voor in het vliegtuig. Wederom een saaie vlucht van 5 uur naar huis waar om 1 uur ‘s nachts gelukkig de moeder van Eric ons stond op te wachten om ons naar huis te brengen. Om twee uur lieten wij onze koffers gewoon beneden midden in de kamer staan, pakten onze tandenborstel en gingen snel naar bed: zzzz…dromen van een onvergetelijk avontuur!