Dat het woord patient en het woord patience dezelfde oorsprong hebben, is vast geen toeval, maar ik heb geen affiniteit met beide. Deze week hard aangelopen tegen het feit dat 4-6 weken toch echt 4-6 weken is. En door de bedrijfsarts er fijntjes op gewezen dat het met hoofdletsel eerder langer dan korter is en of ik mezelf alsjeblieft even een beetje tijd wil geven. Ok, dat gaan we dus doen, maar zoals Bart vandaag zei: nu ben je dus aan de rekenkundige kant aan het overdrijven en verwacht je dus dat het na exact 6 weken weer normaal is… Nou: exact!
Zonder gekheid, de afgelopen week thuis gedaan wat ik kon, dat wil zeggen : emails bijhouden en via webcam meetings houden. Leren schrijven met links wil alleen op het schoolbord lukken, maar typen met 
de laptop op mijn schoot gaat aardig (zie hier het bewijs). Molly houdt me overdag gezelschap en als mijn schoot niet in beslag genomen wordt door een laptop, dan is ze er als de kippen bij om haar plekje te 
claimen: gezellig! Vooral ook in beweging blijven was het advies, dus af en toe een stukje lopen in de omgeving om van het voorjaar te genieten en ook fietsten op de hometrainer mocht, dus de sportschool is weer toegevoegd aan het weekmenu. Volgende week drie dagen thuis en twee dagen op kantoor, halve dagen om te beginnen. Advies van bedrijfsarts maar opvolgen, want zoals hij zelf zei: zes weken lijkt lang, maar als je niet luistert naar wat je lichaam je vertelt, dan zit je er zo 12 aan vast als je niet uitkijkt. Aaargh!
Koningsdag viel dit jaar ook weerkundig een beetje in het water en ik had toch al niet heel veel puf om naar Rotterdam of nog verder te gaan voor activiteiten. Op het pleintje in het dorp was een leuke kneuterige vrijmarkt met springkussen en spelletjes, maar ook die arme kleedjes-houders kregen veel regen op hun hoofd. Krijg je geen dag vrij voor Koningsdag, gaat het nog regenen ook! Wij vonden het wel een goed idee om ieder jaar te kijken of 27 april op een doordeweekse dag valt en zo niet om dan de oude koninginnedag in ere te houden. Per slot van rekening heeft Bea ook nooit haar eigen verjaardag gevierd, maar gewoon die van Juliana aangehouden… Het weer voor dinsdag ziet er ook een stuk beter uit! Een plaatje uit zonniger tijden genomen tijdens een van mijn wandelingen om de boel wat op te fleuren.
Wat een heerlijk weer dit paas weekend, een beetje zomer in een lente-omgeving: alles in bloei, overal jonge lammetjes, kuikentjes en vogelgeluiden. Als de lucht blauw is en alles fris groen is Nederland toch op z’n mooist, genieten en handjes dichtknijpen (maar niet te hard met m’n gebroken sleutelbeen). Traditiegetrouw gingen we voor het paasontbijt op zondag naar het Noorden, door de polder waar blijkbaar vele malen meer tulpenbollen staan dan we vorig weekend in de bollenstreek hebben gezien. Met 120 km/uur is fotograferen wel een stuk lastiger. Onderweg stoppen we eigenlijk als het even kan bij de Haje in de polder, om een mooi bloemetje te scoren en een mooi plaspauzemoment. Iets meer tijd genomen, omdat de kinderen met dit mooie weer toch echt het overtrek-bootje wilden proberen.
In Friesland aangekomen heb ik eerst samen met Magon de paaseieren in de achtertuin verstopt zodat de “kinderen” na het ontbijt een ouderwetse eierjacht konden houden. Maar eerst hadden we allemaal flink wat trek opgebouwd en was de rijkelijk gedekte tafel stop nummer 1. Met z’n tienen om de tafel is altijd even passen en meten of lekker knus, het is maar hoe je het ziet. Versgebakken broodjes, warme eitjes, paasbrood en natuurlijk echt Fries suikerbrood; wederom kon ik fysiek niet genoeg eten voor alles wat ik wilde eten, ouderwets smullen. Na het eten vijf mandjes bij elkaar gesprokkeld zodat alles kids de eieren ergens in konden doen. En dan blijkt dat zelfs in de leeftijdscategorie 15-22 er heerlijk gerend en gegild kan worden om de meeste eieren te vinden. Succes gegarandeerd, alleen tip voor de volgende keer: eieren niet te lang van te voren verstoppen als het mooi weer is, er waren een aantal eieren bij die alleen nog maar bij elkaar gehouden werden door het papiertje dat eromheen zat… Om de buit te vieren werd er buiten ook nog even een kaart-tafel gemaakt om lekker ouderwets een potje te kaarten, ultiem relaxed samenzijn. En op de rit terug nogmaals genieten van de tulpenvelden.
Want dat is wat ik de afgelopen week gedaan heb: helemaal niks. De arts had al gezegd dat ik “op geleide van de pijn” kon doen wat goed voelde. Daar was ik zaterdag toen ze me dat vertelde nog heel optimistisch over, maar op dinsdag moest ik toch toegeven dat als ze zeggen 4-6 weken herstel dat dat echt niet betekent dat je binnen een week weer aan het werk bent. Op donderdag begon ik me eindelijk weer een beetje “mens” te voelen om ook de deur uit te gaan. Mijn blauwe oog/gezicht begon ook weer een beetje bij te trekken en ik zie er nu zelfs alleen nog maar uit of ik verkeerd tegen een deur heb gelopen. Ook op mijn werk heb ik de verwachtingen bijgesteld en ben vanaf donderdag weer wat telco’s gaan doen en ook volgende week ga ik nog een paar dagen vanuit huis werken. Het openbaar vervoer in de spits is een iets te enerverende ervaring met al die drukte en daarnaast bedacht ik me: wie moet mijn computer-rugtas dragen? Mijn reisje Engeland van aanstaande dinsdag heb ik ook omgezet naar een webex en nu kan ik me iets rustiger bijven focussen op herstel, rust en mijn emails bijwerken. Wel heel lief bloemen en kaarten gekregen!
Het maken van plannen is meer mijn hobby dan het bijstellen van plannen, maar gelukkig heb ik Bart nog. Dit weekend had ik namelijk het teken van de bollenvelden in mijn agenda gezet: ik zou een lekker lange fietstocht maken door de bollenstreek om dit jaar de tulpen niet te missen zoals vorig jaar gebeurd 
was. En misschien zelfs nog wel een stukje bloemencorso meepakken. Toen Bart dat hoorde, stelde hij voor om dan met de auto door de velden te gaan rijden. Zo gezegd, zo gedaan en met een lekker zonnetje de velden hyacinten, tulpen en bijna uitgebloede narcissen bewonderd. En we waren niet de enige! Gelukkig viel het nog wel mee, hadden we naar de Keukenhof gewild, dan was de file aanzienlijk langer geweest. Mooie plaatjes heeft het in ieder geval opgeleverd.
Kijk, net als je een blog wilt gaan schrijven over de lente en jullie eerste buiten fietstocht gaat maken, maak je nog eens wat mee. De hele winter had ik op zaterdagochtend met de triatlon club eerst eens een zwemtraining en daarna een spin les. Vanaf April is er alleen nog maar zwemtraining en kan je weer naar buiten om te fietsen. Deze zaterdag zou het mooi weer zijn, dus het voorstel mijn eerste rondje van zo’n 40 km leek me een goed begin. Er zitten heel wat langere tochten in de jaarplanning maar je moet toch ergens beginnen. Met z’n achten vertrokken we na het zwemmen en de koffie via Nootdorp en Zoetermeer naar Zevenhuizen en Ommoord, mooi nog een stukje langs de Rotte en via Berkel weer terug naar Pijnacker. Voor mij was het stevig aanpoten om de groep bij te houden, als je niet gewend bent om aan te haken en in iemand z’n wiel te rijden, dan heb je niet het voordeel van de slipstream maar wel de noodzaak om de snelheid bij te houden. Met snelheden boven de 30 km/h een hele uitdaging… maar het lukte. Als een paard dat de stal ruikt ging ik bij de metro zelfs even voorop. En zelfs al ken ik dat stukje als mijn broekzak, onderschatte ik nog de bocht, vroeg 
daar een beetje vochtig wegdek en toe en je hebt een valpartij. Niet zachtjes ook, alles deed zeer en enorme bult op mijn hoofd en de groep vond dat ik maar even moest blijven liggen want nek en schouders deden zeer en daar kun je nooit voorzichtig genoeg mee zijn. Ze belden 112 en Bart die er allebei ongeveer gelijk waren. Alleen de ambulance met sirenes. Een van de buurtbewoners had al een dekentje gebracht want het was nog flink koud. Of het klappertanden van de adrenaline of de kou kwam was niet helemaal te zeggen. Ik was goed bij kennis maar had wel veel pijn, dus de ambulance nam me even mee om alles te checken. Een hele ervaring om op de brancard getild te worden en daarna waren we al snel in het ziekenhuis 
van Delft. Aangezien mijn lange broek helemaal tot boven vastzat, mochten ze hem van mij wel open knippen, ik wilde toch al een nieuwe. Alles werd even nagelopen maar alleen mijn hoofd in mijn schouder deden echt pijn. Röntgenfoto liet zelfs voor het ongetrainde oog een mooie breuk zien. Bart was er ook al en kon mooi meekijken. Voor mijn hoofd wilden ze een cat scan maken, dus mocht ik weer over op een andere brancard in het apparaat, ook voor het eerst in mijn leven. Voor een gebroken sleutelbeen schrijven ze alleen een 
mitella en paracetamol voor, die moet je dan een paar weken dragen en dan moet het bot vanzelf weer geheeld zijn. Voor de niet zachtzinnige aanvaring met het asfalt nog een tetanus prik in mijn been en toen mocht ik weer naar huis. Thuis mijn bezorgde fietsgenootjes natuurlijk meteen gerustgesteld, want voor hen was het ook schrikken. De eerste nacht zijn we doorgekomen, al kan ik me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo slecht geslapen heb. Nu vier weken lang mijn ziel in zaligheid gaan bezitten, want voor degene die mij kennen niet sporten is bijna onvoorstelbaar!