Kijk, ik had net even dat zetje in de rug nodig om weer te beginnen met bloggen. Een reisverslag van onze super-zomer-trip was een goede aanleiding. Naast het plannen van de trip levert het vertellen over de trip een net zo’n grote bijdrage aan het daadwerkelijke plezier van het beleven van de trip. Jullie moeten m’n zinsconstructies en eventuele taalfouten even voor lief nemen, want een jetlag van 9 uur en al wakker zijn vanaf 2 uur ‘s nachts Pacific Time doen mijn taalgevoel geen goed! 

Dag 1 is een vrij saai verhaal, want een lange trip begint altijd met een enorme reisdag om überhaupt daar te komen waar je wezen wilt. Om in Los Angeles te komen is geen uitzondering. Op zaterdag 30 juli zaten we met drie koffers al om 4:45 in de auto richting Schiphol Lang Parkeren. Met alle verhalen over Schiphol wilden we echt nul risico lopen, dus als ze zeggen 4 uur vantevoren aanwezig zijn, dan doen we dat braaf. Maar het ging allemaal super voorspoedig. Ja, natuurlijk was het retedruk overal, maar netjes een plekje kunnen vinden bij Lang Parkeren, meteen in de bus kunnen stappen naar de terminal, niet al te lang hoeven wachten om onze koffers in te checken en de security en douane gingen ook soepel. De rij voor Starbucks was bijna nog de langste rij, nog niet eerder zo’n 40 mensen voor me in de rij gehad. 

We hadden een vlucht met overstap, want toen we gingen boeken scheelde dat zo ontzettend veel per ticket, dat we die extra overstap wel voor lief wilden nemen. Nog wel wat stress op Heathrow, omdat Eniek en Nino wel een boardingpas hadden, maar nog geen stoel, maar ook dat hebben we weer overleefd, Bart en ik zaten op rij 64 en Eniek en Nino op rij 51, niet echt gezellig, maar zo’n vlucht van 11 uur is toch een kwestie van films kijken, proberen ogen dicht te doen en (te) vaak eten en drinken. Eerste stuk was KLM, maar de lange vlucht was met skypartner Virgin Airlines. Rode pakjes in plaats van blauwe en een paar superaardige stewardessen met charmant Brits accent. 

Ik zal het niet mooier voordoen dan het is, bij zo’n reis denk ik altijd weer even “waarom moest dit ook al weer?” Maar als je dan eenmaal op de plek van bestemming bent, ben je dat gauw weer vergeten. Natuurlijk krijg je bij ieder Amerikaans vliegveld eerst nog die leuke ervaring van immigration wachtrijen. LAX en JFK kunnen goed met elkaar wedijveren, want ook hier dik een uur in de rij voor we onze paspoorten gestempeld kregen door een alleraardigste all American douanier. Het voordeel: je koffers zijn dan al van de band en je kunt meteen doorlopen. 

De koffers hoor je ook veel horrorverhalen over, maar alledrie de koffers hebben de overstap goed doorlopen. Wel had Bart weer een nieuwe gadget aangeschaft: een AirTag. Dat is een klein rond zendertje dat via bluetooth meelift op alle Apple apparaten met netwerk. Dus zo lang er maar een iPhone in de buurt is, kun je hem volgen via je app. Een beetje hetzelfde als find-my-phone, maar net iets minder direct en nauwkeurig. Maar zo konden we wel zien dat onze koffer netjes met ons meereisde over de polderbaan op Schiphol en dat hij ook in Heathrow mee was gekomen naar gate 36. Zoals Eniek zei: dat is maar 1 koffer en natuurlijk weer die van jullie, maar toch grappig en het werkt als een tierelier, dus ik voorzie een paar extra Airtags op het verlanglijstje voor Sinterklaas. 

We hadden ervoor gekozen om eerst een hotelovernachting te doen en pas ‘s ochtends vroeg de auto op te halen. Tegen de tijd dat we door security waren was het al half zeven ‘s avonds en we waren allemaal doodmoe. En bijkomend voordeel was, dat we nu Eniek en Nino alvast door de logistiek mee konden nemen, want zij gaan drie dagen eerder terug dan wij en moeten het dus over een kleine drie weken met z’n tweetjes doen. Standaard hotel, niets spannends zo vlak bij het vliegveld, maar comfortabel genoeg en na een kleine avondmaaltijd lagen we om negen uur allemaal te pitten. 

Voor de oplettende lezer: nee, Stijn heeft niet opeens zijn naam veranderd, hij wilde niet mee! Dus hebben we Nino, Eniek’s vriend, gevraagd of hij mee wilde. Gezellig voor Eniek en ook voor ons natuurlijk. En Stijn ging zich prima vermaken alleen thuis, zei hij. Dus nu zorgt hij voor de huisdieren en de planten, bewaakt het huis en maakt hij waarschijnlijk meer gaming uren dan ik wil weten…