Vandaag was officieel de eerste vakantiedag voor beide kids. En om het verschil met Nederland nog even in te wrijven: ze hoeven pas op 3 september weer naar school. Discussies of we daar nu wel of niet blij mee moeten zijn, kunnen we een andere keer hebben. Laten we vooral even stilstaan bij wat dit voor volgend jaar betekent, want dan zitten ze dus allebei op Middle School. Ook Stijn is nu van de lagere school af. Maandag had hij z’n “graduation”.

Bart en ik hadden natuurlijk de ochtend ervoor vrij genomen, Eniek mocht eerder uit school en ook Gladys had geregeld dat ze erbij kon zijn. Met vier man sterk waren we lekker op tijd en zaten we dus op de tweede rij recht achter de teachers. De liedjes en toespraken waren anders, maar de recht van de set-up was hetzelfde. Alle fifth graders kwamen per twee binnen op muziek en gingen dan netjes op hun plek op het podium zitten, jongens aan de ene kant, meisjes aan de andere. Het zitten en staan ging mooi gecoördineerd, maar later zagen we dat Mrs. Maltby de instructies op een briefje schreef (zie foto-album). Natuurlijk begonnen we met saluut aan de vlag en het volkslied, Stijn doet uit volle borst mee. We moeten het Wilhelmus denk ik even hoognodig oppoetsen, want kan toch niet zo zijn dat hij Star Spangled Banner beter kent dan het Wilhelmus, even goed dat mag. De principle gaf zowel de openingstoespraak als de afsluiting, maar tussendoor waren het vooral de kinderen die vertelden over hun doelstellingen en ervaringen op school. Ze hadden een lange video gemaakt waarin alle leerlingen werden geïnterviewd over drie vragen: wat zijn je beste herinneringen aan Merritt? waar kijk je naar uit/tegenop op middle school? wat/waar ben je over 20 jaar? De meeste kinderen wisten op de laatste vraag niet echt een antwoord te geven, 31 is tenslotte echt ontzettend oud. Er was 1 jongen die een eigen ijsco-wagen wilde hebben, misschien kan ik daar vanuit mijn werk nog wel eens iets leuks voor doen. Het laatste lied voor het uitreiken van de echte diploma’s was erg speciaal, Stijn had namelijk zelf bedacht dat hij daar mooi gitaar bij kon spelen, had het voorgesteld aan de muziek-docent die dat natuurlijk super vond, flink geoefend en bij binnenkomst lag z’n gitaar al klaar. Ook z’n gitaarlerares was in de zaal aanwezig, Rhonda is namelijk ook van de voorschoolse en naschoolse opvang. Die heeft het mooi op video vast gelegd. Ik heb zelf voor de verandering me vooral geconcentreerd op genieten en ben niet al te veel bezig geweest met m’n iPhone. Als laatste kreeg iedereen z’n diploma van de principle en gingen ze weer twee aan twee al dansend op “happy” van Pharrell naar buiten. Een rondje door de school rennen en buiten in het zonnetje lekker snacks eten en foto’s maken met teachers en vriendjes voor later.

Dinsdag was nog maar een halve dag, niemand die meer iets deed, alle kinderen moesten hun kastjes en lockers leeg ruimen en natuurlijk had ik weer einde jaars kadootjes geknutseld. Eniek had me wel een beetje geholpen met de hare, die heeft het knutselgen ook geërfd: Voor Stijn’s teachers had ik van een bon maman pot een graduation hat gemaakt met zwart papier en een gekleurde kwast, in de hoed een boekenbon en in de pot chocolaatjes. Voor Eniek’s leraressen (7 stuks) had ik zelf lavendelbadzout gemaakt (met speciaal zout en lavendelolie, kleurstofje erin om laagjes te creëren), labeltje van internet halen en printen, lintje om het deksel plakken en klaar. Voor de twee leraren was dit natuurlijk een beetje te “vrouwelijk”, dus voor hen hadden we een doorzichtige pot gevuld met snoepjes en daarop de sticker “annoying student remedy”. Kleinigheidje, maar toch altijd leuk om te laten zien dat je hen waardeert!

Nu dus de tijd aangebroken van uitslapen, lekker niets doen, hangen bij het zwembad, totdat ze allebei hun zomeractiviteit gaan doen. Stijn gaat zaterdag al op kamp en Eniek gaat over een dikke week naar Nederland, in haar eentje. Genoeg blog-voer dus om nog even druk aan het typen te blijven…

Het spijt me voor al mijn facebook vrienden, want die zullen inmiddels al zoveel foto’s en posts hebben gezien dat er niet veel nieuws meer te vertellen valt, maar ik heb tenslotte ook nog een aantal vrienden die niet op facebook zitten, maar wel in de mailinglijst van de blog. Dus vooruit, nog eentje dan. Het hele verhaal in beeld en woord van de New Amsterdam Swim. Al weken geleden begonnen me het werven van fondsen om onderzoek naar ALS te steunen en al evenveel weken geleden begonnen met de fysieke voorbereiding: in elk hotel baantjes zwemmen en na opening van het openluchtbad in Cresskill ieder weekend trouw 2km zwemmen. In het begin van het seizoen was het water lekker koud, vond ik wel lijken op rivier-temperatuur, maar later warmde het water zoveel op, leek wel een badkuip. Gelukje voor mij: op de dag zelf was ook de Hudson 19graden Celsius, dus bijzonder warm! Met steun van veel vrienden en collega’s heb ik ook het minimum bedrag van $500 per zwemmer dik gehaald. De teller stond bij het duiken op bijna $760!

Zondag 21 juni, vaderdag ten spijt, was het dan zo ver. Bart bracht me naar de Ferry zodat ik zonder auto naar Pier 45 kon reizen. Beetje vreemd om in je tri-suit met t-shirtje erover te reizen, maar scheelt weer een omkleedactie. Op de pier kon ik mijn startnummer, badmuts en zwemchip ophalen. We startten in 6 waves en elke wave had z’n eigen kleur, ik was wave 6 met een felroze badmuts. De zwemchip ging om je enkel, weet niet of die voor de tijd was of ook vooral om je weer te kunnen vinden als je “afdreef”, dat was in ieder geval de grap van het komieke duo dat de aankondigingen deed. Er waren meer Nederlanders dan Amerikanen afgekomen op deze race, een aantal collega’s van m’n werk alsook bureaus waar we veel mee werken, waren er ook. Maar nog leuker waren natuurlijk de BN-ers: even een selfie met Pieter natuurlijk! Maar ook met Beau Erven van Doren een praatje gemaakt en met de reporters van de Telegraaf en Veronica. De Nederlandse ambassadeur zwom ook, die kende ik dan weer van de zwemclinic die ik een paar weken geleden had gedaan. De coaches van de clinic waren er ook. Kortom, gezellig boel.

De regen die ze voorspeld hadden tijdens de race was er niet, lekker zonnetje erbij om te starten. Stond wel veel wind, dus er waren veel golven, nieuw woord geleerd in het Engels, het water was een beetje “choppy”. Zag er allemaal heel spannend uit, ook het platform waar we vanaf moesten springen was redelijk hoog, dus toen ik eindelijk aan de beurt was om te springen, moest ik toch wel even slikken. Niet zeuren, springen! Viel even vies tegen met die golven recht in je gezicht. Beneemt je gewoon de adem even, dan is het vooral vertrouwen op je conditie en je training. Maar hoe je ook geoefend hebt op het niet inslikken van water, tja, toch krijg je dan wel wat binnen, maar ja, twee dagen later ben ik er nog steeds en niets aan de hand, dat Hollandse immuun systeem kan wel wat aan. Water was ook minder vies dan ik had gedacht – en dan bedoel ik het zicht, niet het water dat ik per ongeluk binnen kreeg, want daar wil ik maar niet te veel meer aan denken. Schoolslag is niet heel handig met golven van voren, dat weet ik wel! Na het ronden van de eerste rode boei konden we parallel langs Manhattan gaan zwemmen, mooi richting de Freedom Tower en het vrijheidsbeeld aan de andere kant in de verte, mooier kan je het niet hebben! Op dat stuk hadden we ook flink de stroming mee en ondanks de nog steeds hoge golven, kon ik mooi in een normaal zwemritme komen. Sneller dan gedacht kwam de finish al in zicht. Bijna te snel, met iets meer dan 25 minuten was het hele zwemstuk al voorbij. Terwijl ik in het zwembad er toch echt 40 minuten over zwem!

Bij de finish klom je met een trap pier 26 op, daar kregen we meteen een medaille, een flesje water en een handdoekje. De beide komieken zaten iedereen op te wachten met grapjes en vragen hoeveel “bodies” ze tegen waren gekomen in het water. Geen een dus, zelfs geen dood visje! Een lekkere badjas kregen we ook allemaal. Einav stond bij de finish op me te wachten, m’n eigen fotograaf meteen bij me. Mijn eigen iPhone/camera zat nog netjes in mijn tas die de organisatie van pier 45 naar pier 26 aan het sjouwen was. Zwemmen ging zo snel, we moesten gewoon op onze kleren wachten! Organisatie had aan alles gedacht, niet alleen hadden ze tijdens het zwemmen een heel blik lifeguards open getrokken die op surfplanken en ik kayaks lans de hele route lagen, maar er waren ook omkleed ruimtes, douches en genoeg ijs, snacks en drinken alsof we een hele marathon achter de rug hadden. Een lekker stukje Hollandse kaas slaan we natuurlijk niet af, onder het mom van “protein” gaat dat er altijd in!

Toen alle zwemmers binnen waren en de organisatie aan de voorbereiding van de eindceremonie wou beginnen, brak dan toch nog het voorspelde noodweer los. Alle mensen onder de verschillende party tenten, maar wat daarbuiten stond werd zeiknat. Ook het podium had wat waterschade, dus de microfoons deden het een hele tijd niet, met föhns proberen droog te maken en in de tussentijd met megafoons de prijsuitreiking doen. Pieter had natuurlijk gewonnen met de snelste tijd, net iets meer dan 15 minuten. Nog even oefenen voor mij dus. Maar ik was allang blij dat ik in het veld van mijn collega’s echt niet onder hoefde doen. Om zeven uur zou de hoofdact beginnen, maar helaas zat ze eerst vast bij de US immigratie op JFK en daarna in het verkeer, toen ze er eindelijk was, hadden ze nog iets meer haardrogers nodig om alle electronica werkend te krijgen, maar gelukkig was ze het wachten waard. Om half negen een kort concert van Candy Dulfer, wat een geweldige saxofoniste!

Doormoe maar zeer voldaan door Einav naar huis gereden, pas dan de zee van facebook berichtjes en likes bekeken, stond helemaal roodgloeiend al die meldingen. Echt super van iedereen die zo heeft meegeleefd. Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb, was een super evenement en de opbrengst mag er zijn. Met z’n allen hebben we meer dan 4 ton binnen voor ALS! In de Nederlandse media werd er ook aandacht aan besteed (telegraaf en veronica), meer dan in de VS, maar dat is hopelijk volgend jaar anders.

Nu het nieuwe weekend weer voor de deur staat en nieuwe gebeurtenissen de oude gaan achterhalen in termen van “recent” en “vertel-waardig”, wilde ik toch even berichten over vorig weekend en de afgelopen week. Schrijven is vertellen, herinneringen vastleggen en ook een beetje verwerken.

Eerst de leuke dingen, vorig weekend was een lekker vol, maar zonnig weekend. Naast de gebruikelijke huishoudelijke dingen en twee keer 2km zwemmen ook tijd voor leuke ontspanning. Op zaterdagavond waren we uitgenodigd voor het tuin-film-feest bij de familie Balay. Ik ken haar van de Cresskill hardlooprace en haar twee zonen zitten bij Stijn op school, alleen een paar klassen lager. Kwamen er die avond ook achter dat Erik de fietswinkel in Tenafly runt waar ik net had lopen neuzen naar een nieuwe fiets (maar daarover meer met foto’s als ik hem ook daadwerkelijk buiten gebruikt heb voor een langere afstand dan de proefrit en de rit terug naar huis). Een super-leuk idee: je koopt een reuze-opblaas scherm bij de Walmart, met projector en je speelt een film af in je achtertuin. Iedereen neemt z’n eigen dekens en stoelen mee, je zet wat hapjes en drankjes klaar, deelt popcorn uit voor de kids en zorgt voor een leuke film. Muggen probeer je weg te houden met een flinke dosis spuitspul op benen en armen en wat rook van het kamvuur. Ze hadden de film H@me weten te bemachtigen, een super-leuke animatie film, kan ik iedereen met kinderen aanraden. Na de film was er nog tijd voor het maken van s’mores boven het kampvuur, vond Stijn helemaal geweldig, want hij mocht meehelpen om het vuur wat verder op te stoken. Een latertje voor de kids, maar maakt wat uit, het is zaterdag!

Op zondagochtend was ik dit keer wel vroeg genoeg uit de veren om naar beneden bij de Hudson te rijden, op een klein grasveldje aan de rivier m’n yogamat uitgespreid en in het ochtendzonnetje een best intense les gevolgd. Echt super! Gaan we zeker proberen nog een keer te doen op 28 juni. Met de onregelmatige ondergrond krijg je wat meer last van de polsen bij te veel downdogs en planks/updog, maar een kniesoor die daar op let. Half moon al helemaal een uitdaging. Maar het languit liggen tijden de laatste rustfase met uitzicht op de George Washington door het gras: onbetaalbaar!

Op woensdag begon het ellendige stuk van de week. ‘s Ochtend op weg naar school kwam 1 van Eniek’s klasgenootjes in botsing met een vrachtwagen, hij reed de helling af en zag de vrachtwagen niet op tijd, reed op de zijkant in en was op slag dood, helm mocht niet baten. Hele school natuurlijk in rep en roer en diepe rouw. Je kan het niet meer loslaten hoe erg het is voor zijn ouders en broer, van werken komt niets meer op zo’n dag en op school hebben ze het lesgeven ook volledig losgelaten. Ook in Nederland is er in zo’n geval dan hulpverlening op school, denk ik, maar Eniek vertelde dat alle school counselors van omringende dorpen ook opgeroepen waren om kinderen bij te staan die dat nodig hadden. Op donderdag ben ik met Eniek en twee vriendinnen naar de plek van het ongeluk gereden om knuffels, briefjes, bloemen en kaarsen neer te zetten. Honderden kinderen (en volwassenen) hebben hetzelfde gedaan, stond zelfs in de krant. Een stukje verwerken en een stukje respect naar de ouders toe. Het hele dorp leeft mee. Vandaag hebben we allemaal onze facebook foto vervangen door een ballon in de lucht en laten we allemaal het buitenlicht aan. Kleine gebaren om te uiten hoe we meeleven, nooit genoeg, want hoe kom je hier weer overheen… En dan even die angst die bij elke ouder knaagt: wat als… brrr, niet aan denken. Maar voorlopig zal ik ze even niet meer pushen om met de fiets te gaan.

Beetje rare week vorige week, wel drie keer naar NYC. Kan me nog herinneren dat ik het vroeger best “eng” vond om met de auto naar de stad te rijden, maar tegenwoordig zet ik soms niet eens meer mijn “tomtom” aan en kan ik hartelijk lachen om collega’s die al 20+ jaar in New Jersey werken, maar nog steeds gaan hyperventileren alleen al bij het idee dat ze met de auto naar de stad zouden moeten.

Op maandag leidde ik samen met mijn team een aantal excursies voor het global leadership team, we hadden een hele route uitgestippeld langs allemaal inspirerende, trendy plaatsen in New York, waar ze dingen konden zien en vragen die ze weer kunnen toepassen in hun eigen werk. Wij noemen dit Trend Treks. Ontzettend leuk om aan deel te nemen en eigenlijk nog leuker om ze te leiden. Onze gebruikelijke facilitator had ons het wel erg makkelijk gemaakt, want we hadden allemaal spiekbriefjes met leuke feitjes en de routes waren met openbaar vervoer helemaal uitgewerkt. Natuurlijk waren veel groepjes van de gemakkelijke en stapten we ook in taxi’s. Niet alleen leuk, maar ook lekker, want natuurlijk moet je het ijs wel proberen in de verschillende ijssalons die we bezochten en ook de brownies van de Fat Witch in Chelsea Market gingen er wel in! met 17 duizend stappen in 1 dag liepen we het er wel weer af.

Op woensdag was het tijd voor een gezamenlijk diner, heel leuk op een boot om de skyline van New York te bewonderen tijdens het eten en vooral ook borrelen (ben zelf nog steeds een “virgin” girl, dus voor mij alleen maar cola light en water, vooral als ik moet rijden). Beetje tourist in eigen stad en helemaal bijzonder dat we heel dicht langs het Statue of Liberty mochten varen. Op de boot wel even heftig geconfronteerd met het feit dat mijn rivier-race nu wel heel dichtbij komt, dat het water toch wel een beetje stinkt en dat er best wel wat golven kunnen zijn. Maar ja, heb nu wel kunnen verkennen waar de start is, want die is bij Pier 45 en onze boot lag aangemeerd bij Pier 40, ondanks het gat tussen 45 en 40 toch de eerstvolgende Pier.

En als slagroom op de taart mocht ik op vrijdag nog weer een keer naar de stad. Eerst naar een super-interessante lezing over GenZ: de generatie die na GenY of millennials komt, Eniek en Stijn zitten er ook middenin, dus heel herkenbaar. Belangrijkste feit dat mijn kinderen NIET hoeven te weten: 53% van alle Amerikaanse 4-12 jarigen krijgt zakgeld, dat is nog niet erg, maar dat het gemiddeld $16 per week is, vind ik toch wel alle proporties te buiten gaan. Waar gaat het aan op? Juist aan snoep en videogames. Nou, wij houden gewoon ons Hollandse regime aan. Na de lezing wat stad opsnuiven met een wandeling naar het Hudson hotel waar ik later met Wendy had afgesproken, eerst nog wat telco’s doen vanaf het dakterras. Wat een uitzicht! Enige nadeel: als de brandweer of ambulance langs komt, moet je je telefoon op ‘mute’ zetten, want anders wordt iedereen doof! Om vier uur klaar, mooi op tijd voor een vrijdag, met Wendy lekker de stad in en een beetje meer relaxed bijkletsen. Wendy is een collega uit London die hier was voor de global leadership meeting, maar nog even een weekendje bleef hangen. Tourist uithangen: heb haar eerst meegenomen naar de Central Park Zoo, kijken of we Marty van Madagascar konden vinden. Daarna naar F.A.O. Schwartz, de grote speelgoedwinkel om in de rij met kinderen te staan en met onze bloten voeten op de grote piano uit de film ‘Big’ te dansen. Niet helemaal dezelfde piano, maar het idee was hetzelfde. Wilhelmus spelen wilde niet echt lukken met alle afleiding, maar toch een leuke poging gedaan. Daarna door naar SoHo om lekker te borrelen (wederom virgin voor mij en strawberry martini voor Wendy), twee blonde dames in een bar, dat was vragen om aandacht, dus een half uurtje gezellig gekletst met een rep uit Arkansas met een enorm accent, toen we niet ingingen op zijn dinner invite, droop hij wel af. Wij gingen gezellig eten bij een klein tentje, dat Wendy al wel kende, maar als gezin komen wij alleen overdag in de stad en ik hoef Eniek en Stijn ook niet mee te nemen naar een restaurant waar geen kip op het menu staat, maar alleen pate foie gras, koude komkommersoep met zeekrab en meer van dat soort gerechten. Supergezellige avond en een hele leuke NYC-week voor mij. Heb m’n dosis stad weer even gehad.

SWAT is de Amerikaanse afkorting voor special weapons and tactics, min of meer de Nederlandse ME. Veel Nederlanders kennen SWAT waarschijnlijk alleen van TV series, ook de meeste Amerikanen waarschijnlijk. Ik wist tot voor kort niet eens dat je regionale SWAT teams hebt en dat sommige steden hele eigen SWAT teams hebben (weet je meteen hoe het daar met misdaad en onrust gesteld is…). En ik wist al helemaal niet dat de nieuwste hobby van een aantal idioten is om nep-dreigementen te maken zodat het SWAT team uitrukt. Sinds de schietpartijen op school zijn zowel scholen als politie een stuk voorzichtiger geworden. Een aantal keer per jaar krijgen alle scholen niet alleen een brand-oefening, maar ook de “lockdown” oefening. Met andere woorden, wat moet je doen als er een criminele dreiging is. De kinderen oefenen dan om in bepaalde ruimtes dicht tegen de muur aan te zitten, niets te doen, stil te zijn en als de oefening dan voorbij is, dan wordt dat omgeroepen en mag iedereen na een half uurtje stilzitten weer z’n gang gaan.

Afgelopen maandag was het alleen geen oefening, maar had een of andere idioot daadwerkelijk een telefoontje naar de school gemaakt met daarin het dreigement dat hij op weg was naar school met een pistool en een bom. Dit nemen ze natuurlijk uiterst serieus, want voor hetzelfde geld is het echt een idioot, kans minder groot dan een idioot met een raar gevoel voor humor, maar goed. Eniek en alle andere leerlingen kregen dus over de intercom het ‘lockdown’ signaal. Wij hadden nog helemaal niets gehoord, want je mag natuurlijk niet naar je kluisje om even je telefoon te pakken en naar huis te bellen. Eniek vertelde later dat ze eerst dachten dat het een oefening was, maar toen ze na 45 minuten omriepen dat er geen “onmiddellijke dreiging” was, maar dat iedereen toch moest blijven zitten waar ze zaten, kregen ze met z’n allen door dat het geen oefening was. Toen even later het SWAT team de school binnenkwam met de K-9 unit om te zoeken naar verdachte personen en mogelijke explosieven was dat helemaal duidelijk. Moet vast wel even angstig geweest zijn om die dik ingepakte agenten met die gigantische pistolen de school binnen te zien komen, maar Eniek vertelde er ‘s avonds heel rustig over, meer geïnteresseerd dan gestrest en meer geïrriteerd dan getraumatiseerd. Na vier uur mocht iedereen eindelijk weg, niemand mocht z’n spullen halen, iedereen ging naar het recreatiegebouw in het dorp. Eniek had inmiddels via mobieltjes van vriendinnen contact gehad met ons, maar wij zaten allebei vast op ons werk, meer dan een uur rijden, dus ophalen was lastig. Gelukkig mocht ze mee met een vriendinnetje om daar te blijven tot Gladys haar weer op kon halen.

In de kranten stond later dat het op dezelfde dag bij 4 scholen in New Jersey was uitgehaald, de politie had het dus druk gehad. De officiële term hiervoor is “swatting hoax” en het is een federal felony (federale misdrijf klinkt een beetje raar), maar in deze tijd van telefoons afluisteren is het toch blijkbaar lastig om deze persoon (of personen) te vinden. De sportdag die gepland stond voor maandag was na het eerste evenement dus al voorbij, dat vonden ze nog het meest jammer. Maar gelukkig hebben we net gehoord dat ze ‘m donderdag opnieuw gaan proberen. Da’s dus twee dagen geen les deze week! De politie was vol lof over hoe de leerlingen zich gedragen hadden. Schrik of ervaring rijker? Beetje van beide. Hoop het niet meer mee te hoeven maken!