Exact zes jaar na mijn allereerste mini-triathlon kan ik zeggen dat ik ‘m van mijn bucket list kan afstrepen: over de zwart-rode loper van Ironman over de finish komen. Het was een lange weg, niet alleen afgelopen zondag, maar de hele weg ernaartoe. In 2016 deden Alwin en ik de Triathlon van New York en vatten toen al het plan op om “een” keer een halve Ironman samen te gaan doen. In december 2019 schreven we ons in, want 2020 zou er een halve in Nederland worden georganiseerd, dat moest ‘m worden. Enfin, we weten allemaal wat er in 2020 gebeurde… Toch nog het hele jaar doorgetraind, want tja, het kon zo maar toch in oktober doorgaan. Dan door naar mei 2021… weer niet, de datum werd nu 26 september 2021. En behold: hij ging door!!! 

We maakten er meteen een leuk weekend van: met Bart en Christian op sleeptouw vonden we een leuk hotel vlak bij Hoorn (alles in Hoorn was al weg toen wij gingen boeken). De zaterdag stond in het teken van de voorbereiding: registreren en alles ophalen, fiets goed nakijken en al in de transitie-zone klaarzetten. Dan wordt het al echt: al je tassen goed klaarzetten, want na het zwemmen heb je een blauwe tas en na het lopen weer een rode tas en je fiets moet op de juiste plek aan het rek hangen. Wat een enorme transitie-zone, twee voetbalvelden groot. Daarna nog even de zwemroute bekijken en de start, gezellig samen eten en dan vroeg op bed. 

Het hotel had speciaal voor de vele triatleten het ontbijtbuffet op zondag vervroegd naar zes uur ‘s ochtends. Om half zes dus de wekker gezet, want er moesten ‘s ochtends ook nog nummers geplakt worden met speciale sticker-tattoos, bidons voor op de fiets gevuld worden met sportvoeding en door de zenuwen sliep ik toch al licht genoeg. Bij het ontbijt had Alwin slecht nieuws: hij had een spier verrekt en kon al nauwelijks lopen, dus een halve Ironman zat er voor hem niet in. Enorm balen natuurlijk, na twee jaar alsnog een DNS (voor de niet-atleten: dat staat voor did not start). 

Bart bracht me weg naar de transitie-zone, zodat ik m’n voeding op de fiets kon zetten en alles nog even kon nalopen. Ik liep door naar de start om samen met een kleine 900 anderen te wachten tot we mochten. Iedereen is altijd super aardig en open, dus leuk gepraat met mensen van team Kika en samen met twee vrienden uit Andijk en Malden in onze wetsuit gewacht tot we mochten starten. Nog even naar Bart gezwaaid die aan de overkant stond om alles vast te leggen. En natuurlijk kregen we ook nog een regenbui over ons heen. Maar we gingen toch nat worden en ons wetsuit kan wel tegen een drupje, voor de mensen aan de overkant was het minder leuk. 

De start van de Ironman gaat altijd gepaard met veel vuurwerk en bombarie, leuk om te zien en mee te maken. Ik stond in het vak 40-45 minuten zwemtijd, dus tegen de tijd dat wij het water in mochten was de rook al weer opgetrokken. Het was een “rolling start”, dus iedere 5 seconden 3 mensen het water in, dat was relaxed beginnen en natuurlijk krijg je nog steeds wel af en toe een schop of een ‘aai’ over je bol van medezwemmers, maar het was minder wasmachine dan anders. De wind stond wel pal tegen, dus grootste stuk flink wat golven, maar gewoon rustig doorzwemmen van gele boei naar gele boei. Kwam lekker in een flow en eigenlijk voor ik het wist was ik al weer bij het einde en stonden daar vrijwilligers om mij het water uit te hijsen. Op naar deel 2! 

Om de tijd deed ik het toch al niet, dus ik deed de transities rustig aan, de tijd die je over de transitie doet telt wel mee voor je eindtijd, maar niet voor de ‘cut-off’. Je moet namelijk elk onderdeel binnen een bepaalde tijd doen, anders wordt je gediskwalificeerd. Het zwemmen moest onder de 1h10 – dik gehaald met 43minuten- het fietsten onder de 3h50 -ook ruim te halen tenzij ik een lekke band zou krijgen, dan kon het krap worden- en het lopen moest onder de 3 uur. Het lopen was mijn grootste angst, maar moest in principe haalbaar zijn, zelfs als ik de laatste 10km moest wandelen.  Ik haalde m’n fiets van het rek en liep naar de opstap-lijn, van fietsen geniet ik het meest, dus ik had er zin in. 90 km door West-Friesland, vertrek in Hoorn, door de weilanden naar Medemblik, dan langs het IJsselmeer naar Enkhuizen en langs de dijk weer terug naar Hoorn.

Ik had de route 1 keer eerder gefietst en wist dat dat laatste stuk het venijnigst kon zijn, omdat de wind vaak zuid/zuid-west tegen is op dat stuk. Zo ook vandaag, maar het kon slechter, want met windkracht 2-3 was het nog te doen. De eerste 60km m’n persoonlijke record gereden, denk ik, en zelfs met dat laatste stuk tegen toch een enorm goede eindtijd van 3h05. Langs de kant stonden veel mensen, zelfs op de eenzame dijkjes, dat was gezellig. Ik kan je alleen wel vertellen dat Enkhuizen de ergste stad is om doorheen te fietsen met een racefiets! 

Na de tweede keer transitie begon ik aan de halve marathon, mijn nemesis: vier rondjes door de binnenstad van Hoorn. Na ieder rondje kreeg je een gekleurd armbandje zodat de jury kon zien hoeveel rondjes je gelopen had en jij zelf ook de tel niet kwijt kon raken. Niet dat je de tel kwijt zou raken, maar het geeft je wel een doel om naartoe te lopen. Ik had mijn eigen fanclub langs de route: niet alleen waren Bart, Alwin en Christian op een terrasje gaan zitten langs de route om van hun stoelen op te staan als ik langs kwam, m’n coach Marjan was er ook om me aan te moedigen en me te helpen als ik erdoorheen zat.

Ik zal jullie de martelgang besparen en gewoon naar het einde van het verhaal springen, want eindelijk – eindelijk na 2h55 kwam die rood-zwarte loper in zicht met al die juichende mensen langs de kant. 7 h 02 m 16s nadat ik het water in was gesprongen kreeg ik die medaille omgehangen. Leuk detail: toen ik over de finish kwam, speelden ze net het nummer bloed, zweet en tranen. Nou: echt, hoor!

Wat koud water over je hoofd en wat drinken erin doet wonderen en lekker nagenieten met m’n trouwe fans. M’n mooie medaille en het leuke finisher shirt bewonderen. Ik had de code van het havendouche gebouw nog, dus kon zelfs lekker even douchen en wat schoons aantrekken. Even zitten napraten en daarna weer  alles ingepakt en opgehaald uit de transitie-zone. Wat een dag, wat een ervaring, om nooit te vergeten!