Op een uitgebreid voorverslag volgt natuurlijk ook een naverslag: we hebben het overleefd! En ook nog weten te genieten van de race. De weersvoorspelling was erger dan het daadwerkelijke weer, maar helaas had de organisatie het op zaterdag wel nodig gevonden om de koers al vast uit voorzorg wat in te korten: in plaats van 10km hoefden we nu “maar” 8.2km te rennen. De eindtijden zijn nu dus dubbel geflatteerd: ten eerste hadden we stroom mee in de rivier en ten tweede dus ruim een mijl minder te lopen. Maar…uiterst tevreden met mijn tijd.
Om half vijf stapten Alwin en ik in de auto richting parkeergarage dicht bij de zwemstart. Was al behoorlijk druk daar, want blijkbaar hadden we de favoriete garage van de lifeguards uitgezocht, maar we hadden ruim de tijd genomen, dus niets aan de hand. Tien minuten lopen naar de zwemstart, laatste voorbereidingen treffen en tassen meegeven aan de vrachtwagen die alles naar de finish zou brengen. Om zes uur begonnen de eerste zwemmers: eerst de profs, daarna de elite atleten (daar moet je al een snelle eerdere race voor gedaan hebben) en daarna de leeftijdsgroepen. Alwin en ik zitten allebei in de 40-44 groep, maar Alwin mocht eerst, ik zat in startgroep 18. Zenuwen onder bedwang houden, want de Hudson is nu niet de schoonste, rustigste rivier. Gelukkig kon ik eerst even bestuderen hoe makkelijk de stroom het de zwemmer maakte en zag ik ook Alwin voorbij zwemmen. Iedere 20 seconden 15 zwemmers te water, dus om 6.45 mocht ik eindelijk het water in.
Het zwemmen ging op zich redelijk, niet mijn favoriete onderdeel en ook niet mijn beste, maar gelukkig met 20 minuten al weer voorbij (normaal doe ik de 1500 meter in 35 minuten, kun je nagaan hoe de stroom mee helpt). Er stonden genoeg vrijwilligers om ons het water uit te helpen en daarna mochten we op blote voeten naar onze fiets lopen/joggen, zo’n 600 meter, oef. Snel schoenen aan, helm op, zonnebril, gelletjes mee voor de extra energie en gaan met die banaan. Je moet eerst lopend het vak uit, daarna het park uit, een kleine steile helling en dan de Hudson Highway op. Echt super om een snelweg helemaal voor jezelf te hebben (goed, met een dikke 3000 andere fietsers). Fietsen is meestal mijn sterkste onderdeel, ben natuurlijk best getraind op de heuvels en met een gemiddelde snelheid van 28.7km/uur niet slecht, al zeg ik het zelf. Daarna het zwaarste onderdeel: 
hardlopen. In ieder geval voor mij het zwaardere onderdeel. Plus dat het natuurlijk het laatste stuk is. Andere schoenen aan en een flesje drinken mee tegen het uitdrogen. Langs de hardlooproute staan een hoop mensen, dat helpt enorm. De hitte viel nog wel mee, alleen in de felle zon lopen is niet altijd fijn. Maar gelukkig kon ik mijn tempo redelijk strak houden op 10.8km/uur, exact 2 uur en 40 minuten na start over de finish. Een enorme medaille en een koude, natte handdoek bij ontvangst. Genoeg snacks om uit te kiezen, tas ophalen en daarna op zoek naar Alwin. Die vond mij gelukkig, nog een paar foto’s maken en een printje van alle tussentijden ophalen om daarna de opruimactie te ondernemen: teruglopen naar het transitievak, spullen inpakken en tas inpakken. Ik met fiets naar de parkeergarage en Alwin naar de fietsverhuur. Ik daarna met de auto ook naar de fietsverhuur om Alwin op te halen. Terug naar New Jersey was de snelweg gelukkig net weer open en om 1 uur waren we thuis. Die bagel lunch hadden we wel verdiend!
Het thuisfront kon ons volgen op de website, was leuk om na afloop te horen hoeveel mensen dat gedaan hadden en de sms-jes na afloop waren natuurlijk ook super. Alle liefhebbers van statistiek hebben hun hart op kunnen halen en wij thuis ook, alles nagekeken en natuurlijk hoe goed we het deden in vergelijking met “het veld”. Allebei meer dan tevreden: Alwin was 1068e uit een veld van 3237 en ik 1147e. We zaten dus ook heel dicht bij elkaar qua tijd, wat ik op Alwin won qua zwemmen en fietsen, maakte hij alleen meer dan goed op het hardlopen, hij had de derde tijd in zijn leeftijdsgroep, nu nog trainen om de andere twee onderdelen ook op dat niveau te krijgen. Nee, dan kun je maar beter net als ik “ok” zijn op alledrie, dan eindig je als 19e van de 130 40-44 jarige vrouwen. Maar mijn grootste genoegdoening: ik ben wel 1307 mannen voor gebleven! Voorlopig even niet meer, maar het was een super-ervaring. Morgen zullen mijn spieren het zeker met me eens zijn om de training voorlopig even weer op een lager pitje te zetten.
p.s. Verschil tussen Alwin en mij in netheid was overduidelijk, links Alwin’s spullen bij zijn fiets NA afloop en rechts die van mij…
Zo moesten we al op zaterdag naar New York. In het Hilton was de Expo, een gigantisch groot hotel en allemaal heel profi opgezet. Eerst moesten we naar de verplichte briefing, 20 minuten met film en powerpoint en uitleg over de route, de moeilijke 
punten en alle regels. Dan krijg je een stempel op je hand zodat ze weten dat je geweest bent. Je wordt direct doorgeleid naar je start-pakket: een grote envelop met nummers voor je fiets, je helm, je arm en voor het lopen. En natuurlijk ook een badmuts en een timing chip. Bij de uitgang staat een checkpunt om te 
kijken of je naam wel goed gekoppeld is aan je chip. Allebei goed gekoppeld. Door naar beneden, Bart weer opzoeken en even rondlopen op de Expo. Altijd verleidelijk om dingen te kopen. Ik heb een mooie nieuwe fietsbroek gekocht en een petje tegen de zon, Alwin een startnummerband, een nieuwe bidon en ook een petje. Wat mooie foto’s schieten en daarna snel verder.
Ik had alle tijd om rustig m’n fiets in het transitievak op te hangen en m’n spullen vast klaar te leggen. Beetje raar en eng ook om al je spullen zo maar neer te leggen voor de nacht, maar er zitten hekken om het terrein en er is nachtbewaking, dus we vertrouwen er maar op dat het er morgen allemaal nog ligt. Ik moest natuurlijk wel even op Alwin wachten, maar dat gaf mij de tijd om alle transities goed te bestuderen met hulp van een heuse transition tour guide en nu voel ik me al een heel stuk meer klaar voor morgen. Alwin was er even voor vieren ook en om half vijf zaten we al weer bij Bart in de auto terug naar huis. Toch een lange dag: 11 uur reden we al weg, vijf uur pas weer thuis. Dat is bijna twee keer zo lang als de echte triathlon grapte Bart al. Nu nog 1 nachtje (kort) slapen en morgen om 6 uur ‘s ochtends giet it oan!
De opzet van restaurants en eten is al een jaar geleden flink beter geworden, dus een hapje eten ging er wel in. Eniek krijgt natuurlijk ook eten op het vliegtuig, maar hoopvol zeiden wij nog “dan kun je mooi meteen gaan slapen”. Dat gaat natuurlijk niet gebeuren, maar ze at wel een hapje mee. Bij het boarden mocht ze dit keer als 1 van de eersten aan boord. Veel gemoedelijker dan vorig jaar op JFK. Via sms kreeg ik eerst te 
horen “er zit een man naast me”, dat is tegen de regels van alle airlines natuurlijk, maar gelukkig was het vliegtuig zo leeg dat die meneer al snel een andere stoel opzocht en Eniek de rest van de reis dus twee stoelen voor zichzelf alleen had. Wij moesten vervolgens officieel wachten tot het vliegtuig in de lucht was, maar we hebben staan kijken hoe het vliegtuig werd afgeduwd en zijn daarna langzaam richting uitgang gelopen. De kans dat het vliegtuig weer terug zou komen is zo klein, die namen we voor lief. Op Facebook het spannende event van afduwen van het vliegtuig met Live gedeeld, erg grappig om uit te proberen, had zowaar nog Nederlandse fans die op waren.
Via whatsapp kregen we gedurende de nacht berichtjes van Magon dat ze was aangekomen en onderweg naar Friesland was. Alles dus goed gegaan en na waarschijnlijk een lange middagdut kan de fun echt beginnen. Hopelijk heeft van vanuit hier het mooie weer meegenomen. Volgende week een herhaling van dit verhaal, want dan brengen we Stijn naar het vliegveld.