Zondags ontbijten op 1800 meter hoogte terwijl de zon opkomt, wie wil dat nu niet. En dat de jet lag helpt met het vroege opstaan, is natuurlijk een voordeel. Om kwart voor zeven stonden wij al in de rij om als eerste omhoog te gaan met de gondel met een kaartje “fresh tracks” op zak. Eerst een lekker ontbijtbuffet en daarna als eerste de piste op. Het uitzicht was adembenemend, precies de goede dag uitgekozen qua weer. Daarna de hele dag met twee skiers en twee boarders de heuvels onveilig gemaakt. Vooral Eniek kon er geen genoeg van krijgen en tegen de tijd dat we onze laatste afdaling gingen maken, gaf het bord al aan dat alle liften gestopt waren en je dus alleen nog maar omlaag kon… als eerste omhoog, als laatste omlaag, je kunt ook overdrijven! ‘s Avonds gingen Eniek en ik nog even kijken bij de ‘Fire & Ice’ show, waar de stunt-springers niet alleen op een schans hun kunstjes lieten zien, maar aan het eind van de show ook nog door een ring van vuur sprongen. We stonden helaas helemaal achteraan en m’n iPhone maakte niet de meest duidelijke filmpjes, maar gelukkig was Bart een paar jaar geleden mee met de goede camera en is de show niet heel erg anders geworden, dus hierbij nog een gouwe ouwe:

Eerste kerstdag een iets normaler ontbijt, de kids hadden namelijk hun eerste dag van een week ride tribe, een vijfdaags ski-kamp voor tieners, niet echt les, maar meer met een groep leeftijdsgenoten het terrein verkennen en ondertussen toch wat techniek bijgespijkerd te krijgen. Konden Bart en ik, de pistes met z’n tweetjes op, Bart was inmiddels weer geswitcht naar ski’s, dus hoefden we ook de “prik-stukjes” niet te vermijden. Mijn ego kreeg wel een flinke knauw toen ik op een stijle, ijzige helling over een ijsblok viel, boem voorover, allebei m’n ski’s uit, even blijven liggen om te voelen of alles nog heel was, beetje beurs, maar er hoefde in ieder geval geen ‘banaan’ aan te pas komen om me naar beneden te vervoeren. Iets rustiger aan gedaan voor de rest van de dag en er vroeger dan normaal een einde aan gebreid. M’n knie had de ergste klap opgevangen en in de loop van de avond met m’n been omhoog was ik toch even bang dat ik in de ski-statistieken van blessure-gevallen terecht zou komen… Met een beetje rustig aan doen, konden we gelukkig op tweede kerstdag gewoon skien. Een super-koude dag, of we worden gewoon een dagje ouder, maar we waren erg blij met onze hand- en teen-warmers. Ik zal jullie niet (al te lang) vervelen met al onze favoriete pistes, na een paar jaar in hetzelfde gebied heb je zo je terugkerende succes-nummers, vandaag weer een paar af kunnen tikken, al gaan we vast nog een keer terug naar 7th heaven en cloud 9 als het zonnig en warmer is!

Eindelijk vakantie! Kids hadden op woensdag een kerstlunch, iedereen bracht iets mee, geen vrije inbreng, maar je kon je inschrijven op een lijst, zodat er in ieder geval van alles iets was. Beide kids hadden gelukkig iets makkelijks gekozen, want natuurlijk was ik weer degene die mocht zorgen voor de kaas & worst (Stijn) en de brownies (Eniek), nog wat plastic bekers en bestek en beide waren helemaal klaar. Ik werkte tot een uur of drie thuis en ging daarna aan de inpak, alles klaar leggen voor de wintersport, alleen daarmee heb je al twee koffers vol: vier helmen, twee paar ski-schoenen, vier ski-broeken, 8 paar skisokken (ze hebben een wasmachine gelukkig), vier skibrillen, 8 paar wanten/handschoenen (als er 1 nat is, kun je volgende dag in ieder geval droge aan, een hele stapel sjaaltjes en een hele stapel handwarmers die we nog over hadden van onze mega-bestelling van vorig jaar. Ski-truitjes en andere kleding in de derde koffer, gelukkig weten we dat we de meeste tijd doorbrengen in onze ski-broek en houden we de gewone kleding tot een minimum, uit eten gaan we meestal niet, dus lekker thuis in je oude kloffie zitten met de kerst: heerlijk! Donderdagochtend hoefden we niet al te vroeg op, want we hoefden pas om tien uur op Schiphol te zijn, ging allemaal voorspoedig, ook met het inchecken, veel mensen op Schiphol, maar moet zeggen dat ze alle rijen goed onder controle hadden. Kopje koffie, boekje erbij en het wachten duurde helemaal niet lang. Rechtstreekse vlucht met KLM van Amsterdam naar Vancouver, duurt alleen wel 9 1/2 uur, da’s lang stilzitten. Eten was een stuk beter dan bij United, moet ik ze nageven, drie films en wat lezen en je bent al aan de andere kant. Supermooie lucht, want omdat je zo dicht bij de Noordpool vliegt, heb je continue een zonsondergang naast je vliegtuig. Richting Vancouver werd het licht en hadden we beeldschoon uitzicht op de witte bergen om ons alvast in de stemming te brengen. Douane hebben ze in Canada helemaal gedigitaliseerd, geen papieren formulieren meer, maar alles invullen op een console, je foto’s nemen en dan hoef je alleen nog maar even je paspoort te laten zien, wachttijd 5 minuten, daar kan New York nog iets van leren! Huurauto ophalen bij Herz en dan de bekende Sea-to-Sky snelweg richting Whistler, boodschapjes onderweg meenemen en om half zeven reden we ons bekende Whistler binnen. Superlange dag, even uitpakken en daarna meteen naar bed!

9 uur tijdsverschil maakt dat je vanaf middernacht eigenlijk al weer wakker bent, moeite moet doen om je ogen dicht te blijven doen, vanaf drie uur mocht iedereen dan in bed wel gaan netflixen, alleen Bart wist het langer vol te houden (leg die jongen horizontaal en hij slaapt!). Voor onze eerste dag in Whistler hadden we expres nog geen ski-dag gepland, even rustig bijkomen, door het dorp lopen en alles regelen, ‘s middags lekker tuben…was het idee. Zul je natuurlijk altijd zien dat juist op vrijdag het tube-park dicht was, nou ja, zei Stijn, we hebben het ook al vaker gedaan. Was wel een extra wandeling, dus in ieder geval van de sneeuw onderweg kunnen genieten.

Tweede nacht waren we al een paar uur later pas wakker, nog steeds waren de kids al vanaf een uur of vier aan het netflixen, met dit tempo zijn we maandag redelijk op schema met opstaan. Voordeel is wel dat je vroeg genoeg bent om met een van de eerste liften omhoog te gaan en niet in de rij hoeft te staan. Lucht was strakblauw en dus de perfecte ski-dag. Bart en Eniek waren samen op het snowboard en Stijn en ik op de ski, op de eerste run merk je al meteen dat het een iets ander tempo geeft, dus zijn we gaan splitsen. Stijn en ik deden de zwarte run naar beneden, daarna weer helemaal omhoog om na een foto van het uitzicht de Highway 86 te doen, die loopt helemaal aan de buitenkant van het ski-gebied en was super-rustig, we waren echt met z’n tweetjes op de piste. Record snelheid neergezet voor deze week, morgen gaan we kijken of we eroverheen kunnen: 54km/uur! Voordeel van je sport-horloge omdoen, dan kun je alles mooi meten. Om half twaalf afgesproken voor lunch bij de Roundhouse, Stijn en ik waren allebei verkleumd, ik had zelfs blauwe lippen! Tja, -16 graden Celsius is toch wel een beetje koud. Na de lunch met de Peak-to-Peak naar de andere berg van het gebied gegaan, daar gingen Bart en Stijn lekker hun eigen gang en tempo en ging ik met Eniek op een iets rustiger tempo ook terug naar ons dorpje. Eerste dag het niet te gek maken en lekker opwarmen in de hot tub is ook niet verkeerd. Morgen nemen we de go-pro mee, want zelfs Stijn zei vandaag dat het hier zo ontzettend mooi is, dat hij zelfs als hij niet kon skien hier naartoe wilde omdat het zo mooi is!

December heeft altijd zoveel activiteiten, hogere blog-frequentie is dan wel nodig. Begin van de maand staat in het teken van de Sint, eind van de maand in het teken van skieen…of kerst, afhankelijk van waar je het eerst aan denkt, en het midden van de maand staat in het teken van: juist, mijn verjaardag. Een beetje megalomaan mag op mijn leeftijd, want de cijfers liegen er niet om, ik heb 75% kans dat ik nu echt over de helft van mijn leven ben. AAAARGH!

Maar eerst mocht ik nog een laatste reisje van het jaar maken naar Parijs om daar samen met collega’s een workshop over data & technologie te doen. Viel met m’n neus in de boter, want een van onze watermerken sponsort blijkbaar de nieuwe StarWars film en natuurlijk wilden we ook op de foto met Chewbacca. Om helemaal aan te geven dat we het nuttige (werk) met het plezierige kunnen combineren, gingen m’n collega en ik tijdens de pauze ook nog even naar Galerie Lafayette, het grote warenhuis, in de hoop dat de kerst-etalages de moeite waard zouden zijn. Nu waren de etalages wat saai, maar binnen gekomen maakte de centrale hal het allemaal weer goed, super-mooi. En waar komen al die massa’s mensen vandaan? Die hebben toch echt niet allemaal lunchpauze!

Op vrijdag was er bij de kids op school het Festival of Lights, een soort van talentenshow en jaarlijkse opvoering van de onderbouw gecombineerd. Voor dit soort gelegenheden heeft school blijkbaar een verrijdbare tribune waarmee ze de aula kunnen ombouwen tot een echt theater. Het was een avondvullend programma waar zowel alle klassen een toneelstukje deden alsook individuele groepjes een liedje, stukje of klassiek muziekje lieten horen. Stijn z’n klas 8B was na de pauze, ze waren al weken aan het oefenen en hadden zelf het stuk geschreven in Engelse les: een soort mythologisch verhaal over wolven, Stijn speelde een wachter en had in het midden aan paar mooie zinnen. Het filmpje op youtube werd ge-veto-ed, en daar heb je als ouder van een tiener dus gehoor aan te geven, maar een foto mocht wel.

Zaterdag kon ik dan eindelijk sky-diven van m’n bucketlist afstrepen, nou ja, indoor skydiven om te beginnen, want uit een vliegtuig springen is me a. nog een stap te ver en b. in de winter een beetje koud. In Roosendaal zit een indoorskydive hal en met z’n drieen gingen we op weg (Eniek wilde niet mee). We kregen allemaal een overall met op armen, rug en benen een soort van handvatten waar de instructeur je aan kon vasthouden en op je plek houden – zeg maar gerust worstelen in de eerste twee “sprongen”. Na een korte instructie mochten we allemaal om de beurt 1 minuut op de enorme stroom lucht proberen te balanceren. Je voelt je heel wat, maar zonder instructeur gracieus omhoog zweven zoals ze in de filmpjes laten zien, zat er nog niet in. Maar leuk was het wel. Om de beurt mochten we vier keer 1 minuut op een windstroom tot wel 200 km/uur zweven. Best vermoeiend al denk je dat je niet zo veel hoeft te doen. Foto’s en videos kregen we na afloop ook, super dag!

Op zondag m’n verjaardag voor het eerst in jaren niet stilletjes voorbij laten gaan, in de VS waren we meestal al op vakantie en is de traditie van verjaardagen vieren toch net even anders, maar eerste jaar weer in Nederland en een mooie lustrum-leeftijd daarbovenop, dat kon ik niet voorbij laten gaan, wie komen wilde was welkom. Ik had me behoorlijk uitgeleefd op het bak-front, samen met Eniek een kwarktaart en daarnaast ook nog appel-karamel cake, stroopwafel cake en carrot-banana-cupcakes gemaakt. Aan tafel kunnen maximaal 10-11 mensen zitten, maar gelukkig wisselde men zich mooi af en hadden we van 12 tot 6 continue een volle, maar niet te volle tafel. En wederom een super-gezellige dag, deed me bijna vergeten hoe oud ik geworden was… Nu op naar een nieuw levensjaar en bijna weer ook het nieuwe jaar!

Sinterklaas heeft inmiddels het estafette-stokje overgegeven aan de kerstman, maar desalniettemin toch nog een blog over onze eerste op-Nederlandse-bodem-Sinterklaas, de afgelopen vijf jaar manmoedig geprobeerd om deze traditie er bij onze kinderen goed in te houden. Lootjes trekken kon dit keer weer met de hele Friese kant van de familie en iedereen moest dus hard aan de slag met een surprise en een gedicht. Eniek was al super-vroeg begonnen met plannen, maar bij de rest van ons was het allemaal wat meer last-minute werk. Gelukkig kon ik een dagje “thuiswerken” goed gebruiken om de naaimachine van boven te halen terwijl niemand het zag. Bart werkte in de garage en Stijn vond het niet erg dat de hele familie wist wie hij had. Met vier surprises richting Friesland, waar de pepernoten en choco-muizen al klaar stonden. Alle 9 surprises bij elkaar zag het er toch indrukwekkend uit! Voor wie zou nu toch dat Danoontje zijn??? Nog weer zo’n traditie: om uit te pakken moet er eerst gesjoeld worden. Met zes stenen zoveel mogelijk punten scoren en degene met de meeste punten mag een kadootje pakken. Zo ben je zelfs met “maar” negen toch een hele middag bezig, wel een heel gezellige. Aansluitend nog een lekkere kop zelfgemaakte erwtensoep zoals alleen Beppe dat kan.

Schoenen mochten ook gezet worden, maar voor Sint is er wel 1 regel: als je iets in de schoen wilt, moet er wel een liedje gezongen worden! Dat werd ook trouw gedaan, twee keer per week, de ene keer iets kleins van chocola, de andere keer een klein kadootje, die traditie zit er al zo lang in, dat geef je gewoon door aan je eigen kinderen (of in ieder geval kan ik me herinneren dat wij vroeger ook op woensdag en zaterdag onze schoen mochten zetten). Zelfs op de sportschool mocht ik mijn schoen zetten, natuurlijk wel eentje uitgezocht die ik niet nodig had, zodat hij een week kon blijven staan, mijn paarse zeilschoenen waren prima stappers daarvoor.

 

Natuurlijk ook tijd voor andere leuke dingen, zo zijn we lekker wezen lunchen boven op de Euromast met Fred en Joke. Het was wel een beetje fris om lang buiten te zijn, maar toch een rondje gemaakt natuurlijk. Onze tafel stond ook aan het raam, maar helaas met uitzicht richting stad en niet richting ons oude huis, volgende keer specifiek een tafel vragen, maar het was er absoluut niet minder gezellig door! Ook nog wat cultuur in de maand november: Bart en ik zijn samen naar de finale van het jaarlijkse Camaretten festival geweest, veel gelachen. Sanne Wallis de Vries – de ‘prof’ van de avond – is niet echt mijn favoriet, maar twee van de drie finalisten maakten dat meer dan goed. De kinderen hadden een dagje vrij van school, dus ik had ook een vrije middag genomen, konden we mooi naar de bioscoop dacht ik, maar wordt het dan maar eens over een film…niet dus. Ik met Eniek naar Wonder (over een jongen met een aangeboren gezichtsafwijking) en Stijn met een vriendje naar de nieuwe Thor film (die had ik ook wel willen zien, met Chris Hemsworth als eye-candy).

Qua sportieve prestaties stond deze maand in het teken van de Bruggenloop, hele week rustig aan gedaan om goed uitgerust te zijn voor de 15km lange tocht met veel stijgen en dalen erin. Weerbericht was al dagen niet echt zonnig, stond sneeuw voor zondag op het program, maar ja, altijd even afwachten. Zaterdagavond zag het weerbericht er vooral guur uit, met ‘s ochtends wat sneeuw die later in regen over zou gaan. Beetje regen zijn we niet bang voor. Op zondag begon de sneeuw een paar uur later dan voorspeld en zag het er niet heel ernstig uit, tot het rond een uur of 12 echt hard begon te sneeuwen. Net toen ik zelf definitief besloot dat het echt niet leuk was om in zoveel sneeuw te lopen, lastte de organisatie het evenement ook af. Maar…ik ben niet voor 1 gat te vangen, dus even op m’n tanden gebeten en 15 km hardgelopen op de loopband bij anytime fitness, lekker met snowboots aan daarheen gelopen natuurlijk. M’n nummer heb ik gegeven aan iemand die iets beter bestand is tegen de kou…