Zondags ontbijten op 1800 meter hoogte terwijl de zon opkomt, wie wil dat nu niet. En dat de jet lag helpt met het vroege opstaan, is natuurlijk een voordeel. Om kwart voor zeven stonden wij al in de rij
om als eerste omhoog te gaan met de gondel met een kaartje “fresh tracks” op zak. Eerst een lekker ontbijtbuffet en daarna als eerste de piste op. Het uitzicht was adembenemend, precies de goede
dag uitgekozen qua weer. Daarna de hele dag met twee skiers en twee boarders de heuvels onveilig gemaakt. Vooral Eniek kon er geen genoeg van krijgen en tegen de tijd dat we onze laatste afdaling gingen maken, gaf het bord al aan dat alle liften gestopt waren en je dus
alleen nog maar omlaag kon… als eerste omhoog, als laatste omlaag, je kunt ook overdrijven! ‘s Avonds gingen Eniek en ik nog even kijken bij de ‘Fire & Ice’ show, waar de stunt-springers niet alleen op een schans hun kunstjes lieten zien, maar aan het eind van de show ook nog door een ring van vuur sprongen. We stonden helaas helemaal achteraan en m’n iPhone maakte niet de meest duidelijke filmpjes, maar gelukkig was Bart een paar jaar geleden mee met de goede camera en is de show niet heel erg anders geworden, dus hierbij nog een gouwe ouwe:
Eerste kerstdag een iets normaler ontbijt, de kids hadden namelijk hun eerste dag van een week ride tribe, een vijfdaags ski-kamp voor tieners, niet echt les, maar meer met een groep leeftijdsgenoten het terrein verkennen en ondertussen toch wat techniek bijgespijkerd te krijgen. Konden Bart en ik, de pistes met z’n tweetjes op, Bart was inmiddels weer geswitcht naar ski’s, dus hoefden we ook de “prik-stukjes” niet te vermijden. Mijn ego kreeg wel een flinke knauw toen ik op een stijle, ijzige helling over een ijsblok viel, boem voorover, allebei m’n ski’s uit, even blijven liggen om te voelen of alles nog heel was, beetje beurs, maar er hoefde in ieder geval geen ‘banaan’ aan te pas komen om me naar beneden te vervoeren. Iets rustiger aan gedaan voor de rest van de dag en er vroeger dan normaal een einde aan
gebreid. M’n knie had de ergste klap opgevangen en in de loop van de avond met m’n been omhoog was ik toch even bang dat ik in de ski-statistieken van blessure-gevallen terecht zou komen… Met een beetje rustig aan doen, konden we gelukkig op tweede kerstdag gewoon skien. Een super-koude dag, of we worden gewoon een dagje ouder, maar we waren erg blij met onze hand- en teen-warmers. Ik zal jullie niet (al te lang) vervelen met al onze favoriete pistes, na een paar jaar in hetzelfde gebied heb je zo je terugkerende succes-nummers, vandaag weer een paar af kunnen tikken, al gaan we vast nog een keer terug naar 7th heaven en cloud 9 als het zonnig en warmer is!