Iedereen die wel eens naar een Disney Park geweest is of de Disney service-desk gebeld heeft, weet dat je helemaal gek wordt van iedereen die je een “magical day” wenst aan het eind van elk gesprek of gewoon in het voorbijgaan. Toch kozen wij ervoor om onze vier dagen Presidentsday vakantie met Mickey Mouse en co door te brengen. Het bleek een gouden ingeving, want niet alleen hadden we de kinderen met kerst al blij gemaakt met het vooruitzicht van een ‘echte’ Disney vakantie, maar we konden toen niet vermoeden dat we de kou ZOOO zat al zouden zijn februari dat het gewoon heerlijk was om naar Florida te gaan waar je in je t-shirt buiten kon zitten (overdag dan). Ik zal jullie niet vermoeien met alle details en alleen de hoogtepunten aangeven. Bart heeft een heel mooi foto-album gemaakt dat ik in de blog geplakt heb en voor als het niet werkt, kun je de link ook hier vinden.

Vrijdagavond laat vlogen we van Newark naar Orlando, daar sliepen we eerst in een motel vlak bij het vliegtuig (want voor alleen een bed hoef je geen duur Disney hotel te boeken). Zaterdagochtend namen we de motel-shuttle weer terug naar het vliegveld en toen kon het avontuur beginnen. Disney is zo ontzettend groot in Orlando, op het vliegveld hebben ze een hele eigen afdeling, daar kun je je inschrijven voor de magical express die je naar je hotel brengt. Wij waren gelukkig nog vroegen, want aan de hekjes te zien verwachtten ze een heleboel mensen. 8000 om precies te zijn. Deze vakanties in het voorjaar zijn de drukste tijden van het jaar. We hadden een 2 kamer appartement in Jambo House bij Animal Kingdom, maar aangezien we onze kamer nog niet in konden, gingen we eerst naar Magical Kingdom om daar de eerste Disney figuren te bekijken en onze 3 fastpasses te gebruiken voor een aantal “rides”. Voor alle attracties staan hele lange rijen, maar als je een fastpass hebt, dan kun je op het aangegeven tijdstip voordringen via een aparte rij. Helaas krijg je er maar 3 per dag, dus het is zaak om goed te kiezen, voor de langste rij attracties als het even kan. Ons appartementje was echt fantastisch, lekker ruim me als je op het balkon stond, liepen de giraffen en zebras er onderdoor! De kinderen hadden allebei een eigen slaapbank en wij een eigen slaapkamer, helemaal prima dus.

Ook nog een handigheidje: je kunt alles doen met een speciale armband die je krijgt. Toegang tot je hotel kamer, overal betalen, toegang tot het park, je fastpasses zitten eraan gekoppeld. Ik nam gewoon m’n handtas niet meer mee, alleen m’n telefoon en m’n armband was alles wat ik nodig had. Via het dining plan dat we hadden, konden we twee maaltijden een snackje per dag halen op onze armbandjes, meer eten hadden we ook eigenlijk niet nodig. En ook leuk: we kregen allemaal een Disney beker die we in het hotel oneindig konden bijvullen met sap en fris in het cafe. Ach, van “krijgen” is natuurlijk geen sprake, maar ze weten het wel zo te maken dat het supermakkelijk is allemaal, je hoeft je nergens zorgen over te maken, kunt echt gewoon genieten. Dag twee Animal Kingdom, weer helemaal anders met veel dieren en een safari, maar een paar echte stoere attracties, maar de dieren en de omgeving maakten dat meer dan goed. Dag drie naar Hollywood Studios, alles in het teken van de film, de shows waren het meest spectaculair: Indiana Jones nagespeeld en een auto-motor stuntshow waren favoriet. Stijn en ik gingen ‘s avonds nog een keer terug voor de licht- en vuurwerkshow, super gezellig op de bankjes en spectaculair in de lucht. De laatste dag gingen we weer terug naar Magical Kingdom om die ene achtbaan te doen waar 130 minuten wachtrij voor stond op zaterdag, als je meteen om half negen er naartoe gaat dan hoef je “maar” 50 minuten te wachten namelijk.

Van te voren niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden, was een beetje bang voor het uber-centerparks gevoel. Maar het was echt super geregeld allemaal daar bij Disney, je nergens zorgen over hoeven maken, alles zo netjes om je heen, echt er even uit. Tot op het allerlaatst toe denkt Disney erover na hoe ze het je makkelijk kunnen maken: de ochtend dat je uitcheckt lever je je koffer in, die zij alvast doorsturen naar de airline, in Newark krijg je hem weer terug, je krijgt je boarding pas en een bus brengt je weer naar het vliegveld. Zo kun je ook je laatste dag in het park doorbrengen. Wel laat thuis, om half 1 ‘s nachts en de volgende dag gewoon school en werk, maar geen tijdsverschil, dus geen jet lag, dat scheelt.

IJs en sneeuw worden al snel saai. Wij zijn het avondlijke telefoonverkeer al zat: als de telefoon gaat, dan roept de hele tafel in koor: snowday! Twee vol vreugde en twee kreunend. Al twee zondagavonden achter elkaar een snowday gehad, haalt ‘t nog niet bij vorig jaar met vijf, maar laten we het vooral niet al te veel “jinxen” en het over iets anders hebben.

Donderdag had ik een workshop in de stad, van 10 tot 4 en tja, wat doe je dan: neem je openbaar vervoer of ga je met de auto. Leek mij leuk om een keer weer met de ferry te gaan, vooral ook omdat ik ‘s avonds toch vlak bij de ferry aan New Jersey kant moest zijn. Workshop was op Union Square, dat zit ter hoogte van 16th street en dus midden tussen beide ferry stops in. Kom, laten we Financial District dan eens uitproberen. Leuk om aan land te komen aan de voet van de nieuwe freedom tower. Klein stukje lopen en dan kom je bij de groene metro die naar Union Square gaat. Hoe herken je een toerist in New York? Omdat hij de metro’s bij hun kleuren noemt en niet bij hun nummer of letter! Maar dat mocht de pret niet drukken. Koud, maar heerlijk zonnig in de stad. Op je gemakje bij de Starbucks een kopje koffie halen, heerlijk! Na de workshop met de gele metro naar 42nd street om daar de ferry weer terug te nemen naar Port Imperial aan New Jersey zijde. De Hudson was bij deze ferry-stop echter helemaal ijzig. Volgens de man die al even op zijn ferry stond te wachten was het kruiende ijs de avond ervoor vanuit het Noorden aan komen drijven met het tij. De boten hadden duidelijk moeite om door de ijsmassa heen te komen. Alleen de grote boten konden nog varen en de iets kleinere hadden hulp nodig van sleepbootjes of lagen te wachten tot de grote boten hen konden helpen door een pad te banen. Gelukkig kwamen we goed aan de overkant, wel weer een avontuur!

Aan New Jersey kant reed ik een klein stukje naar het Noorden naar de bioscoop in Edgewater. Daar had mijn werk namelijk een zaal afgehuurd voor een preview van Spongebob the Movie. Popsicle heeft een Spongebob ijsje, dus dit was de link. Voor ijs was ‘t weer niet echt geschikt, maar we kregen er wel popcorn en wat drinken bij. Nir was er ook met z’n drie kids en wij hadden Gladys uitgenodigd, met z’n tienen op rij lekker onderuitgezakt film kijken. Ik moet zeggen, de taalgrapjes waren soms wel grappig, maar verder was het een beetje een dom verhaal. Prima humor voor jongens van 8-12, dat wel. Stijn snapte er niets van toen ik na afloop van de film tegen Bart zei: “dit is de domste film die ik in jaren gezien heb!” Maar mijn werk is weer even ‘cool’ en het was een gezellige avond. Super-dag dus en dat allemaal op een gewone donderdag.

Eerste zondag van Februari, dan zit half Amerika voor de buis (of liever 1/3, want er waren “maar” 115 miljoen kijkers gisteravond). Er wordt al weken naartoe geleefd en het gemiddelde huishouden heeft genoeg eten in huis gehaald voor een weeshuis. Standaard bij elke Superbowl: chips & salsa & guacamole, warme chili en veel bier. Bij ons al niet anders, enige dat bij ons miste waren de chicken wings, maar gelukkig hadden we iets dat nog beter is: wel drie soorten gebak als dessert voor de liefhebbers van zoet!

American Football is iets waar je mee op moet groeien en pas na een jaar of tig krijg je er enige waardering voor. Deze wedstrijd van gisteren was wel weer een hele spannende. Natuurlijk al heel veel over gepraat en ook geklaagd, want de Patriots hadden hun plek in de finals volgens velen vooral te danken aan vals spelen in de semifinals tegen de Colts. Flategate heette het in de pers al, want de ballen van de Patriots waren te zacht (en dan zijn ze makkelijker vast te grijpen en krijg je dus minder vallende ballen). Daar snap je als rechtgeaarde voetbal-fan niets van, tot je weet dat elk team zijn eigen ballen heeft. Maar goed, de grapjes over leeggelopen ballen zijn weer voorbij, de wedstrijd is geweest. Wij gingen de negenenveertigste Super Bowl weer gezellig kijken bij Einav en Nir. Die zijn super-fanatiek met football, de helft van het gezin voor de Patriots en de andere helft voor de Seahawks. Een hoop gegil dus, wie er ook maar aan bal was.

De show in half time is ook altijd groot onderwerp van gesprek, dit jaar Katie Perry, ach, was grappig, bij vlagen zelfs echt om te lachen, toen ze verkleed als een soort harlekijn met haaien en strandballen over het podium huppelde. Haar all-time hit fireworks was natuurlijk wel spectaculair. En over de reclames heeft iedereen natuurlijk ook altijd een mening. Als je weet dat een 30 seconden commercial 4 1/2 miljoen dollar kost… AU!

De wedstrijd ging mooi heen en weer, tijdens de tweede helft stonden vooral de Seahawks voor, maar toen haalden de Patriots hen weer in met nog maar 4-5 minuten op de teller. Stijn was inmiddels het spelletje wel een beetje zat en was in slaap gevallen op de bank. Met nog 20 seconden op de klok, konden de Seahawks het spel nog winnen, maar toen maakte de quarterback een fatale fout en daar ging de laatste kans. Patriots dus kampioen, tot onvrede van de ene helft en tot grote vreugde van de andere helft. Late avond, maar super gezellig, is toch wel weer een fenomeen om mee te maken ieder jaar.

De volgende ochtend konden we een beetje uitslapen, want school had al een verlate opening aangekondigd i.v.m. de verwachte sneeuw en om 5 uur ‘s ochtends kregen we zelfs bericht dat school de hele dag dicht zou blijven. Daar hadden wij al op geanticipeerd door alle telefoons in huis uit te zetten! Bij het opstaan was de wereld echt mooi wit, een kleine 8 inch sneeuw! Om acht uur kon ik dus aan de telco en Bart aan de schuif (hint: zet vooral je geluid aan).

Daarna ging Bart naar z’n werk, de kinderen bleven lekker lui in bed tot een uur of tien en ik kan gelukkig thuis werken. Toen ik tijden de lunch naar buiten keek, zag ik 1 nadeel van vroeg sneeuw schuiven op je oprit. De grote schuivers waren langs gekomen om de wegen schoon te maken en hadden onze oprit en ons paadje afgesloten met een grote muur sneeuw. Aangezien ik geen held ben met de sneeuwschuiver en wel gecharmeerd ben van wat lichamelijk arbeid, pakte ik de sneeuwschep ter hand en een 50 minuten later kon ik bezweet tevreden zijn met het schone pad. Stijn hielp ook, hij deed het voorpaadje en kwam zo af en toe kijken hoe mijn sneeuwmuur kleiner werd. Nu maar hopen dat de sneeuw weer even weg blijft, want de hele tuin is omgeven door een hoge muur sneeuw, we moeten dus steeds hoger scheppen!