Ja, wij gaan hier natuurlijk niet wachten op 21 juni tot we “zomer” roepen, nee, hier vieren we de start van dat mooie, zonnige seizoen eind mei, met Memorial Day om precies te zijn. Memorial Day is in net zoiets als 4 Mei, alleen herdenken we hier alle soldaten die zijn gesneuveld in de oorlog, alle oorlogen, al ben ik er niet zeker van of de civil war ook meetelt (en te lui om te googelen). Memorial Day is altijd op de laatste maandag van mei, in dit geval dus op 25 mei, vroeger in mei kan niet. Op de maandag zelf zijn er herdenkingsdiensten en optochten, maar het weekend zelf staat vooral in het teken van andere dingen waar Amerikanen heel goed in zijn: barbecuen en shoppen! De parade en herdenkingsdienst krijg ik graag mee, dus ik stond trouw om kwart voor tien al langs Madison Avenue om de hele optocht langs te zien komen. Vooral de High School Marching Band is altijd leuk om te zien en horen, maar natuurlijk horen de golden oldies van veteranen, politie, padvinders en brandweerauto’s er ook bij!

Wij hadden zowel op zaterdag als op zondag een barbecue, dus doen goed mee. Op zaterdag zaten we gezellig bij Myralda en Lucien in de tuin, de kids waren vooral binnen te vinden op de spelcomputer. Lekker bijkletsen in het Nederlands, heerlijk gegeten, buiten in de tuin gezeten tot we de truien op moesten halen omdat het te koud werd. En op zondag konden we aanschuiven bij Paula en een heel stel kennissen van de dansschool, het was zowaar nog warmer dan de dag ervoor, de start van de zomer was goed te voelen!

Op maandag konden we eindelijk het zwembad induiken, want met Memorial Day gaat ook het openluchtzwembad in het dorp open, Kijk ik al weken naar uit, want kan ik eindelijk ieder weekend even bijtrainen voor mijn Hudson Swim op de echte start van de zomer op 21 juni. Het water was goed koud, komt aardig in de buurt van rivier temperatuur zullen we dan maar denken. Maar na een paar baantjes merk je daar niets meer van. Het bad is maar 17 meter, dus dan moet je al gauw tot 100 tellen wil je aan de 1 mijl zwemmen komen. Gelukkig heb ik ook mijn horloge om mee te tellen, want je raakt zo af en toe de tel wel eens kwijt. Maar m’n horloge zei gelukkig 106, dus kwam ik er weer mooi mee weg. En hoe weet je dat het echt zomer is: als je lekker buiten kunt zitten met eten en op de bank in de schaduw wilt zitten lezen (of iPadden) in plaats van in de felle zon!

Er kwam een korte business trip tussen de gebeurtenissen en de blog, maar dat mag de pret niet drukken, veel te leuk om alle muziek spektakels alsnog te delen! We hadden drie dagen achter elkaar muziek-activiteiten: op donderdag Eniek’s Middle School Concert. Eniek zingt in het koor, speelt viool in orkest alsook in de 7-8 grade band, tel daarbij de jazz band en de 6th grade band bij op en je hebt een avondvullend programma. Choir was redelijk “braaf” met wel een hele mooie verzie van blackbird van de Beatles. En natuurlijk geweldig om zoveel kids op het podium te zien staan.

Band was spektaculair, met wel 85 muzikanten en twee lange medleys, eentje met metal muziek, maar de allerleukste was wel die van de moderne pop. Ieder jaar houdt de dirigent een verkiezing van de vijf populairste nummers die ze met z’n allen willen spelen en daar maakt hij dan een medley van, vooral Uptown Funk deed het natuurlijk leuk. Ook dat nummer wil ik jullie niet onthouden:

Op vrijdagavond de Merritt Memorial School Talent Show. Geen talentenjacht of wedstrijd, nee, het zijn allemaal winnaars: wel 27 acts van zang tot dans, van hoelahoep tot touwtjespringen, van klassieke muziek tot hard rock, het was er allemaal. Stijn was samen met vier andere jongens een band, dezelfde groep van vorig jaar nu uitgebreid met een vierde gitaar en het kleine broertje van Segev op de drum. Er is letterlijk al maanden voor geoefend, Bart is menig zaterdagmiddag mee geweest als muzikale coach en alle respectievelijke muziekleraren hebben aan het individuele spel gesleuteld tot het (bijna) vlekkeloos gespeeld werd. De ouders dienden niet alleen tijdens de repetitie als roadie aan te treden, ook op de avond zelf waren zij het die druk in de weer waren met het opstellen van drumstel en versterkers voor vier gitaren en een microfoon. Mr Conlon (Stijn’s meester) was de MC, werd Stijn z’n naam voor de verandering eens een keer goed uitgesproken. De opkomst was een echte popgroep waardig, de hele school aan het juichen en de jongens deden het geweldig.

En als afsluiting ging ik op zaterdag met Eniek en haar juf naar een speciale strijkinstrumenten winkel om te kijken of we een mooie (huur) viool voor volgend jaar konden vinden. De juf had namelijk verteld dat het geluid helemaal afhangt van welk hout, hoe gebouwd, hoe oud en ook welke strijkstok je erbij uitzoekt. Beetje sceptisch was ik wel, maar na 2 uur, 12 violen en 5 verschillende strijkstokken kan ik bevestigen dat ze gelijk had. Eniek is blij met haar nieuwe viool, ik ook, want het geluid is een stuk warmer en we zijn weer een leerervaring wijzer.

Op en top commercie hier natuurlijk voor moederdag. Ik las in de krant dat de gemiddelde Amerikaan (ik mag hopen het gemiddelde Amerikaanse gezin) $165 uitgeeft aan moederdag. Nu, als wij het hele weekend met activiteiten meetellen, dan komen we daar wel aan, maar geen van die dollars zijn echt besteed aan moederdag zelf. Want zeg nu zelf, wat is er leuker dan een tekening, een zelfgenaaid kussentje van je dochter, een knuffel van je zoon die het oprecht vergeten was tot een uur of 10 ‘s ochtends of een fris-gewassen auto van je echtgenoot die trouwens naar mij toe geen enkele verplichting heeft behalve dan de gebruikelijke echtelijke, want ook al bemoeder ik, z’n moeder ben ik niet.

Het was kermisweekend bij ons in het dorp, echt zo’n typische dorpskermis met oude attracties, veel ballen-werpen en allemaal veel te vette en gesuikerde snacks. Maar Eniek en Isabelle hadden er wel oren naar, dus na een gezamenlijke pizza-maaltijd trokken ze met z’n tweetjes eropuit. Bart, Lucien en ik zijn nog even gaan kijken, konden we meteen wat foto’s nemen, maar verder nergens in geweest. En de twee jongens zaten liever beneden achter de X-box. Isabelle bleef slapen, de dames met z’n tweeën in de basement, konden ze lekker film kijken, avocadomaskers maken en hadden wij helemaal nergens last van. De volgende ochtend kwam Lucien dus weer gezellig op de koffie om dochterlief weer op te halen.

Zaterdagavond hadden we met z’n vieren een culturele avond, naar het Zwanenmeer uitgevoerd door het Russische staatsballet in ons eigen theatertje in Englewood. Stijn vond het ballet wat minder, maar zat mooi mee te dirigeren met de muziek. Eniek had meer waardering voor de controle en sierlijkheid die de dansers en danseressen op het podium tentoonspreidden. Notenkraker hadden we al wel gezien, twee keer, maar Zwanenmeer nog niet.  De muziek is zo bekend, die kan iedereen wel mee neuriën en ook de dans met de vier zwanen is super-bekend, geprobeerd om een paar dingen vast te leggen, vanaf tweede balkon zijn de foto’s wat wazig, de filmpjes onderaan de blog geven misschien een betere impressie. Einde van de avond zei Stijn: check in de box, maar liever geen ballet meer. Nou ja, dan gaan Eniek en ik wel met z’n tweetjes!

Zondag natuurlijk echte moederdag. Tja, als je je wekker niet zet, dan is je moeder al opgestaan, heeft de hardloopschoenen aangetrokken en tegen de tijd dat jij dan klaar bent om een kopje thee op bed te brengen, komt zij net bezweet weer aanzetten. Ach, zoals ik al schreef, moederdag is ook maar gewoon een dag, is al lang fijn dat we die met z’n viertjes kunnen doorbrengen. Met twee moeders is het pas echt feest, dus Einav en ik namen allebei onze gezinnen mee naar een nieuw restaurantje in het dorp om daar gezellig te brunchen. Lange tafel met negen man, op het menu elke soort van eieren en omeletten, maar ook Belgische wafels en reuze-crepes. Noi en Stijn konden zicht helemaal uitleven – en wij hadden ook nog een toetje, want dat konden ze natuurlijk nooit op.

Rest van de zondag besteed aan boodschappen doen, wasjes draaien en de kinderen heen en weer rijden naar en van de playdates met Noi en Edan. Meatloaf gemaakt voor volgende week, lekker gegeten met beenham uit de oven en de airco weer ingewijd, want ja, het 30 graden weer is aangekomen. Foei, wat warm dan meteen.

Voorjaar is muziek-seizoen op school. In een periode van 4 weken hebben we wel vier opvoeringen op school, twee van Stijn, twee van Eniek, mooi gebalanceerd. En dan tellen we de musical voor het gemak nog maar even niet mee, want daar heb ik al over geblogd. De beurt was eerst aan Stijn, 4th en 5th grade band en choir hadden hun voorstelling, gecombineerd met kids van allebei de lagere scholen. Zang wordt gegeven door Mr Mello (diezelfde van de musical) en band door Ms Luberger, kids die enthousiast zijn oefenen voor schooltijd op hun respectievelijke lagere scholen, Stijn heeft al een paar maanden op dinsdag choir en op woensdag band. In de laatste paar weken voor het concert voegen ze dan alles samen en oefenen ze met z’n allen, even wat geregel met het reizen tussen beide scholen, maar tot nu toe allemaal nog redelijk soepel, er zijn gelukkig altijd ouders die wel willen carpoolen, of liever Stijn mee willen nemen, want om te carpoolen moet het een wederzijds iets zijn. Stijn speelt percussion in band, ofwel slagwerk – al vind ik dat altijd een raar woord, want triangle en tamboerijn horen ook bij percussie terwijl dat woord bij mij altijd een beeld oproept van twee stokjes die slaan op een drum. En voor choir heeft hij natuurlijk zijn instrument altijd al bij zich. Ook altijd op zak: een gezonde dosis enthousiasme!

Outfit voor band was wit overhemd en zwarte broek, maar ja, natuurlijk te laat erachter gekomen dat zijn ouders verzaakt hadden om een wit overhemd aan te schaffen. Helemaal zelf opgelost, want Stijn had al aan zijn leraar gevraagd of hij ook een net zwart overhemd aan mocht. Natuurlijk, zei Mr Mello, dan krijg je van mij een witte stropdas te leen. Zo gezegd, zo gedaan, supertrots op z’n mooie das en lekker opvallend stond Stijn op het toneel. Choir vinden wij altijd het leukste onderdeel, want Mr Mello voegt er ook altijd nog wat choreo aan toe en het klinkt nog leuk ook. Band is op de middelbare school al moeilijk, laat staan op de lagere school. Eerlijkheidshalve klonk het orkest (alleen snaarinstrumenten) echt bijzonder goed voor een groep 10 en 11 jarigen. Band was naar verwachting, een tien voor inspanning zullen we maar zeggen. En het blijft natuurlijk super om te zien hoe veel kinderen enthousiast bezig zijn met muziek maken.

Eniek’s opvoering was een snaarinstrument avond, zij zit namelijk op school niet alleen in band en choir als les-onderdeel, maar doet daarnaast ook vrijwillig mee met het orkest dat uit vooral veel snaarinstrumenten bestaat. Iedere woensdagochtend voor school oefenen ze met z’n allen, er zijn twee niveaus, het gewone orkest en dan ook nog een totale middelbare school (alle even jaargangen) waar je auditie voor moet doen, daar zitten dus vooral de virtuozen in. Voeg er nog een paar kwartetten, trios en solisten aan toe en je hebt een mooi programma van meer dan een uur. Eniek had al wel lang genoeg van te voren aangekaart dat ze een outfit nodig had met witte bloes en zwarte broek of rok, dus daar waren we al om wezen shoppen. Echt op en top een dame!

Hieronder onze favoriete videootjes van beide avonden, maar uiteraard staan er nog een aantal meer op Bart z’n youtube kanaal, dus gewoon hier klikken en dan kun je alle videos bekijken. De volgende twee avonden zijn 14 en 15 mei, maar uiteraard wordt daar ook weer uitgebreid over geblogd!

Stijn zit al een paar weken op football, niet gewoon football, nee, voor iedereen me gaat vragen of we onze verzekering verhoogd hebben en of we niet bang zijn voor hersenbeschadigingen, hij zit op flag football. Het verschil met gewoon football is dat je elkaar hier niet mag tackelen. Je hebt een riem om je middel met twee flags (vlaggetjes) en als een van die flags eraf getrokken wordt, dan ben je getackeld en ligt het spel stil. Een veilige vorm van football dus. Een van Stijn’s vriendjes had een competitie league gevonden die ook oudere kinderen had en Stijn wilde graag meedoen.

Het is een best grote groep kids, zo’n 140, verdeeld over vier pools met elk zo’n 8 teams. Allemaal genoemd naar echte football teams. Stijn zit samen met Owen en Yali, twee vriendjes van school bij de Cowboys (de Dallas Cowboys). Ze hebben een echt mooi shirt, dat je aan twee kanten kan dragen, de donkerblauwe kleur voor als ze “thuis” spelen en de andere kant is voor als de het “uit” team zijn. Maakt niet uit dat alle teams eigenlijk thuis (of uit) zijn, want het is maar 1 groot veld, toch goed opletten in het schema want anders mag je met z’n allen midden op het veld je shirtje omdraaien.

De eerste twee keer spelen was gewoon oefenen en het spel leren kennen. Bart en ik zijn geen van tweeën football kenners (noch echte fans), dus mijn plannen om te gaan coachen had ik al heel snel weer laten varen. Het is even wat anders dan hockey training geven, bij football moet je echt de opstellingen en tactics weten, anders komt er helemaal niets van terecht. Een aanwijzing van ‘gewoon hard naar voren lopen met die bal’, daar hebben ze niets aan. En overgooien mag ook alleen maar opzij of naar achter, dat is met gewoon football niet zo, maar is dan weer een aangepaste regel. De opening hadden ze heel leuk gedaan, er was zelfs een echte beroemde speler bij (eh… z’n naam ben ik al weer kwijt, maar echt zo’n boom van een kerel).

De eerste paar wedstrijden waren koud langs de lijn, maar gelukkig waren de afgelopen twee weken lekker zonnig en warm. En ze hebben ook nog eens twee keer achter elkaar gewonnen. Dat is goed voor de moraal. Stijn vind het helemaal leuk, da’s nog belangrijker. En wij blij, want sporten is toch ook belangrijk. Heel leuk al dat zingen en gitaar spelen, maar ook fijn als hij even buiten loopt te rennen!