Laatste weekend van juni is er al jaren Liberty Swing, een van de weinige west coast swing festivals in de omgeving van New York, op slechts een uur rijden vanaf waar wij wonen. Toen we hier vorige keer woonden, zijn we daar regelmatig heen geweest met oppashulp van opa’s & oma’s, maar sinds 2010 zijn we al niet meer op dit soort dansweekenden geweest (had meer te maken met de afstand dan met de opa’s en oma’s trouwens). Dit jaar hadden we bedacht dat we met wat oppas en logeren het weekend wel konden overbruggen qua kids, dus hadden we kaarten gereserveerd via onze dansschool. Uiteindelijk is het ons voor twee van de drie dagen gelukt, maar over die derde dag later meer.

Op vrijdag na het werk had ik aan Gladys onze oppas gevraagd of ze de kinderen met koffer en al naar het werk kon brengen, want die kregen heel luxe een lift van Myralda naar hun logeeradres van die nacht: Eniek bij Isabelle en Stijn bij Bruno. Gezellig! Bart en ik gingen eerst gezellig uit eten en reden daarna door naar New Brunswick voor Liberty Swing 2014. Wat doe je zoal op zo’n dans festival vragen mensen dan. Wij hadden een wat aangepast programma omdat we niet het volle weekend gingen, maar normaal gesproken bestaat het programma uit drie dagen zoveel mogelijk dansen. ‘s Avonds zijn de wedstrijden van de pro’s, vooral om te kijken dus en tussendoor social dancing. Overdag vanaf 9 uur zijn er workshops om je techniek te verbeteren en ‘s middags zijn de wedstrijden voor de amateurs. Aan die laatste twee deden we dit jaar dus niet mee, omdat we overdag de kids moesten ophalen en andere klusjes moesten doen. Maar dat mocht de pret verder niet drukken: We waren met wel 30 man van de dansschool, dus om danspartners zaten we niet verlegen en een praatje maken tussendoor is ook altijd gezellig.

Op zaterdagochtend de kids opgehaald en gezellig koffie gedronken bij Myralda en Lucien, daarna Stijn z’n laatste kamp-spullen klaar gezet, pizza besteld voor de kids met oppas en einde middag weer richting New Brunswick om daar de wedstrijden team (a walk down memory lane!) en pro’s te bekijken, plus zelf te dansen natuurlijk. Kleine sfeerimpressie van het social dancing, want het pro-dansen mag je niet filmen (anders verkopen ze geen video’s natuurlijk), maar over een paar weken zal er genoeg materiaal op youtube te vinden zijn van mensen die de video kopen en er dan wat op zetten, even wachten dus nog.

Op zondag hadden we nog het plan om nog een tripje te maken, maar na bijna 6 uur in de auto zijn we alletwee ingestort (cliffhanger voor de volgende blog :-)) en zijn we niet meer gegaan. Volgend jaar toch  maar iets beter regelen qua oppas en het hele weekend vrij proberen te plannen…

Ja, vooral voor de Rotterdammers onder de blog-lezers is dit zuur: onze kinderen en jullie kinderen beginnen in dezelfde week weer na de zomervakantie (eerste week september), maar bij ons is de zomervakantie nu al begonnen. Maandag was al de laatste schooldag! Ja, klinkt leuk, maar wat moeten ze met tien weken zomer-vakantie?!?!? Geef mij maar gewoon zes weken zomer en dan tussendoor wat meer vakantie. Maar ach, ‘s lands wijs ‘s lands eer en ‘if in Rome, act like the Romans’ en nog meer van die cliches.

Zondag stond volop in het teken van afsluiten en voorbereiden. ‘s Ochtends had Stijn eerst z’n laatste gitaarles met Rhonda, niet alleen zijn voorschoolse opvang juf, maar ook de leukste gitaarlerares die je je maar kunt voorstellen. Een dubbele les bij de juf thuis, die meer drums in huis heeft dan stoelen. Het werd dus niet alleen een gitaar les, maar ook een drumles.

Na de lunch raapten Bart en ik onze moed bij elkaar om alvast Stijn z’n kamp-spullen klaar te leggen. Vier weken op kamp! Ze draaien daar welliswaar iedere week wasjes, maar dat is eigenlijk alleen maar erger. Overal moesten we ofwel een naamlabel in strijken of in schrijven met watervaste stift. We hadden van die strijk-labels al besteld en 50 leek een leuk aantal, maar als je 12 onderbroeken moet labelen is dat natuurlijk bij lange na niet genoeg. Goed, de labels hebben we dus bewaard voor de grote dingen en de rest met stift en pen beschreven. Gelukkig kunnen we er wel op rekenen dat er niemand anders op kamp is met de naam ‘Stijn’. Twee uur later waren we eindelijk klaar, Eniek doen we over een dikke week wel, van deze bezigheid hadden we even genoeg.

Daarmee was het werk nog niet klaar, want ik had me ook in het hoofd gehaald om “thank you, teacher” gifts in elkaar te knutselen. Met het betere print-en knip werk, maakten Eniek en ik samen snoepzakjes. De pennen had ik gekocht via Amazon, dat was het makkelijke deel. Ieder snoepje van een labeltje voorzien was het meeste werk: 7 teachers voor Eniek en 6 voor Stijn, oef!

Bart was ondertussen ook niet lekker aan het luieren, want als we de trampoline nog willen opzetten terwijl de kinderen er nog iets aan hebben, dan moet dat ook maar nu. Als je de gebruiksaanwijzing niet meer hebt, dan kan het gebeuren dat je het de eerste keer fout doet en opnieuw moet beginnen, zelfs kan het gebeuren dat je nog een keer iets fout doet en bijna weer opnieuw moet beginnen, maar drie maal is scheepsrecht en de trampoline was spring-klaar!

Dat soms de grens tussen leren en knutselen hier nogal onduidelijk is, blijkt maar weer met Eniek’s laatste twee ‘projects’ van het jaar. Italiaans (al wat langer geleden) en Biologie (recenter). Voor Italiaans moest ze een stamboom poster maken met foto’s voor alle familieleden en dan voor minimaal zes personen een omschrijving in het Italiaans: hun naam, hun leeftijd, wat ze leuk vinden om te doen, etcetera. Dat laatste is natuurlijk het echte Italiaans oefenen, maar ondertussen kostte het meten, knippen, plakken nog het meeste tijd (en dan had ze toen nog hulp van Myrthe ook!).

Biologie was in eerste instantie een klassieke opdracht: maak een 3D model van een cel, dierlijk of plantaardig. ‘Wij’ kozen voor een plantencel, want a. die is vierkant en b. die heeft echt items zoals een cel-wand en chloroplasten voor extra bonus-punten. De hobby-winkel en onze eigen hobby-kast waren gewillig en met vereende krachten wisten we een super-cel-model te maken. Eniek dacht zelfs bonuspunten te scoren door hem een week te vroeg in te leveren. Maar dejuf vond de regels niet gevolgd: je moest voor elk item een ander materiaal gebruiken en onze celwand en onze celkern waren allebei van piepschuim. Ja, de een was groen en de ander wit, maar dat maakte voor de juf niet uit, daar zou ze aftrek voor krijgen. Eniek natuurlijk de p erin, dus die wilde een andere opdracht maken. Je kon namelijk ook kiezen voor ofwel een getekende poster of de cel als pretpark, daarvoor moest je een brochure ontwerpen met omschrijvingen voor alle attracties. Die opdracht heeft Eniek vervolgens helemaal zelf in elkaar gedraaid, want ik zat toen in het buitenland. Super creatief met alle omschrijvingen en mooi vorm gegeven. Best een pietluttige juf, want Eniek kreeg een 92%. Voor mij had ze een dikke 100%! Het feit dat de juf haar cel-model twee weken lang in de klas tentoonstelde omdat het zo mooi was, was een schrale troost. Ach, tussen Eniek en de science juf is niet veel liefde verloren gegaan (of is dit nu weer een afgrijselijk anglicisme?). Volgend jaar weer nieuwe kansen, maar ik denk niet dat het knutselgehalte in seventh grade minder wordt…

Jaar twaalf van het event, jaar twee voor Einav en mij. Vorig jaar zo goed bevallen, dit jaar meteen ingeschreven toen de e-mail met vooraankondiging kwam: Solstice Yoga op Times Square. Op de langste dag van het jaar met zo’n 12 duizend mensen (verspreid over verschillende sessies) yoga doen midden op Times Square (voor de kenners: bij de grote licht-vlag van de US Army recruit post).

Einav en ik waren met mijn cabrio al lekker op tijd de stad in gereden, zodat we via een Starbucks rustig naar 44th street konden lopen. Daar kregen we net als vorig jaar weer een matje en een tasje met foldertjes, een yoga tijdschrift en water, cocoswater, een luna bar en andere samples. Aanschuiven in de rijen en foto-tijd! Want tijdens de yoga-les heb je de keus: of je doet echt mee of je laat je afleiden en maakt foto’s. Wij hebben allebei gekozen voor de eerste optie. De yoga-docent was een hele rustige, het ging vooral om de ademhaling en de poses waren dus niet heel moeilijk, maar het ritme was rustgevend. Zoals Einav later zei: je weet nooit wat het niveau is en met zoveel mensen wil je geen blessures riskeren. En aan het eind van de les als je ligt en dan omhoog kijkt, dan komen ook de klanken van bussen, politie en mensen massa weer binnen, maar zie jij nog gewoon de blauwe lucht en hoge gebouwen. Hoe vaak kun je nu midden op Times Square op je rug liggen kijken naar de lucht?

Na de laatste Ohm rolden wij ons matje weer op, liepen naar het restaurant om ons daar in het toilet even om te kleden in een jurkje, want ja, je gaat niet elke dag uit eten met twee knappe mannen. Nir en Bart zaten al aan de bar, die waren ook met z’n tweeen de stad in gereden. We hadden bij een hip Peruviaans restaurant gereserveerd: Pio Pio. Mooi modern interieur, heel niet-Amerikaans. En het eten was heerlijk: natuurlijk cerviche vooraf en als hoofdgerecht kip, platanen, avocado-salade, hot dog patatten en natuurlijk rijst en bonen. Ons over laten halen (koste niet veel moeite) tot een dessert sample plate om met z’n vieren te delen. Rollend gingen we weer naar buiten, heerlijk even wandelen door Hell’s Kitchen naar de parkeergarage. Op momenten zoals deze denk ik altijd: dit moeten we veel en veel vaker doen!

Zo’n lekkere dag verdient alleen maar hoofdletters! Heerlijk weer en allemaal leuke “gewone” dingen gedaan. Het was natuurlijk ook vaderdag, dus ik was al vroeg uit de veren om bagels en croissantjes te halen. Samen met de kinderen Bart thee op bed gebracht, gedichten en kaarten van de kinderen mee, voor vaders wordt nu eenmaal minder geknutseld dan voor moeders. Eniek maakte roerbak-ei erbij en het feestontbijt was compleet. Daarna nog even tijd voor een rustig spelletje Jenga.

Als vaderdag-kado hadden wij Bart een rondje golf op de Valley Brook golfbaan (goed, wij gaven hem de tijd en hij moest zelf betalen, hoor). Was de eerste keer in New Jersey dit jaar, want je hebt toch al gauw een uur of vijf nodig en daar kwam het steeds maar niet van. Goed insmeren, want het was een zonnige dag. Als eenling loop je altijd mee met anderen, Bart kreeg gezelschap van drie andere mannen en wist zijn 18 holes onder de 100 te eindigen, zelf niet tevreden, maar ik vind het knap.

Wij hadden thuis ondertussen een heel gezelschap in huis. Eerst kwam Brendan al met Stijn spelen. “Spelen” betekent tegenwoordig dat je allemaal in 1 wereld op je eigen iPad/iPhone speelt, in ieder geval zaten ze in dit geval nog naast elkaar. Maar om 1 uur was het genoeg. Eniek kreeg ook een vriendinnetje op bezoek en met z’n vieren gingen we naar het zwembad. De jongens haalden eerst een smoothie en de meiden gingen lekker zonnebaden. Ik trok lekker mijn baantjes, in het zwembad hebben ze drie banen afgezet om baantjes te trekken, dan heb je ook geen “last” van spelende kinderen. Mijn horloge telt de baantjes, dus dan hoef ik niet bij te houden wanneer ik bij de 1km ben.

Met een beetje te veel zon op zak weer naar huis om daar de nodige wasjes weg te werken (goed dat was dan misschien het enige niet leuke van dit weekend, maar het voelt toch altijd weer goed als alle wasmanden weer leeg zijn en het meeste wasgoed weer opgevouwen). Koken doen we op deze zondag op z’n Amerikaans, nee, niet zoals “hoort” met hamburgers op de gril, maar gewoon met ovenfrietjes, watermeloen, sla en een gril-kippetje van de deli. Lekker makkelijke afsluiting van een super-dag!