Dat Belfast een stormachtig verleden had, wisten we wel, maar dat die stormen ons dan ook gingen volgen als we de haven uit gingen, dat hadden we niet zien aankomen. De kapitein waarschijnlijk wel en als het echt niet had gekund, dan was hij vast niet gaan varen was onze redenatie. Tijdens het eten voelden we de boot al flink heen en weer gaan en vanaf ons balkon hadden we een mooi zicht op hoge golven. Van het personeel hoorden we dat het nog heftiger ging worden, dus na een tip van Bart toch ook op Windy.com gekeken. Niet alleen zagen we dat we nu al 41 knopen wind hadden, maar we zagen ook het stormfront waar we recht op af voeren. Voor de niet zeilers, windkracht 6 begint bij 22 knopen, dus 41 knopen was genoeg wind om ons tijdens de zeilvakantie te doen besluiten om een dagje te blijven liggen, maar met een vast cruiseschema gaat dat minder makkelijk en dit schip kon het ook prima aan (achteraf makkelijk gezegd), maar wel een beetje ironisch dat we zo’n “rocky ride” hadden de dag na het Titanic museum.
Op zich sliep het wel lekker, zo’n wiegend bed, maar rond 2 uur voelde je jezelf gewoon een stuk omlaag vallen af en toe en voelde het zo heftig dat we allebei klaar wakker waren. Het gordijn open gedaan om het spektakel te bekijken op zee, ondanks dat het donker was, konden we goed zien dat de golven enorm hoog waren en het witte schuim dat normaal wel een beetje rondom het schip blijft, ging nu echt tientallen, zo niet honderd meters bij het schip vandaan. Eigenlijk supergaaf! Ik wilde boven in het restaurant een kopje thee gaan halen, dat zou de hele nacht open zijn volgens de app. De wandeling daarheen was een avontuur, goed vasthouden aan leuningen en muren. Boven was het personeel doodleuk alles aan het schoonmaken en klaarmaken voor de volgende dag. Er was geen thee, helaas, alles was afgesloten (uit voorzorg?). Nou ja, dan maar weer terug naar bed en verder slapen.
Toen het licht werd, werd ik weer wakker en was de storm al iets gaan liggen, maar nog steeds een dikke windkracht 7-8 volgens windy. Van het personeel hoorde ik later dat we door een orkaan waren gevaren met windsnelheden van 80 mijl per uur (ze doen in Amerika niet aan Beaurfort, maar is 11+) en golven van 25-30 voet. En blijkbaar heeft ons schip een speciaal ontworpen boeg/romp die maakt dat het schip beter door de golven kan ‘snijden’ en waren we daarom zo relatief rustig door de storm gevaren. Allemaal informatie die prettig achteraf is, anders hadden we misschien iets minder rustig geslapen. Anyway, ik wilde wel even kijken hoe het schip door de storm was gekomen en ging een rondje bovenop het dek doen. Hoe het water in het zwembad tekeer ging, was geweldig, bijna jammer dat het nog niet open was om het ook daadwerkelijk te voelen. Er was toch wel wat schade een een muurtje, de zeilen en een plant, de foto’s heb ik ook doorgegeven aan de concierge, scheelt hen ook weer een rondje inspectie en na het ontbijt was het ook allemaal netjes opgeruimd (maar nog niet gerepareerd).
Genoeg over de storm, het was een avontuur om mee te maken en ook de rest van de cruise zullen we nog veel wind hebben, maar een orkaan zit er niet meer in gelukkig. Na een lekker uitgebreid ontbijt gingen we vanaf ons balkon genieten van het zicht op de Ierse kust en zagen we de haven van Cobh in zicht komen; met alle gekleurde huisjes een vrolijk gezicht. Het heet dan wel dat we stoppen in Cork, maar net als in Glasgow ligt de haven toch een dik half uur buiten de stad, dit keer in het stadje Cobh. Dit was ook de laatste haven die de Titanic aandeed voordat ze richting Amerika gingen en het hele stadje ademt Titanic uit.
Dat is natuurlijk niet het enige wapenfeit, want Cobh speelde een belangrijke rol bij de emigratie vanuit Europa naar Amerika, honderdduizenden mensen vertrokken naar het nieuwe land vanaf deze haven. Er staat ook een beeld van Annie Moore, het 15-jarige meisje dat als eerste in Ellis Island werd geregistreerd en dus vanuit Cobh was vertrokken.
Geen excursie geboekt voor deze laatste stop, vijf keer de bus in vonden we wel genoeg. Ik heb in mijn eentje een lange wandeling door Cobh gemaakt, helemaal naar de Titanic memorial garden. Zoals de gids uit Belfast al zei, stonden op dit monument alleen de namen van de passagiers die vanuit Cobh kwamen. Leuker waren alle verhalen die op de borden eromheen stonden, zoals van de priester die uit Frankrijk kwam en veel foto’s had gemaakt op de overtocht van Frankrijk naar Cobh, maar aan het balen was dat hij van de bischop niet mee mocht naar New York, dat balen duurde maar 1 dag. En blijkbaar was er toen ook al fake news, want verschillende kranten hadden toch een fout verhaal over de ramp, zo rapporteerde een Franse krant dat iedereen wonderbaarlijk gered was en weer een andere krant dat alle passagiers waren omgekomen. De waarheid lag ergens op 2/3 natuurlijk. Toendertijd hadden ze in ieder geval het excuus dat nieuws niet al te snel doorkwam.
Een relaxte middag is ook niet verkeerd, dus de rest van de dag bestond uit rustig een lichte lunch in het wellness cafe op dek 14, een klein uurtje zwemmen en een yoga les van Kyle. Laatste havenstop is blijkbaar traditioneel chique avond, dus we trokken allebei ons speciaal daarvoor meegenomen kleurrijke net aan voor het diner in Normandie en de show in het theater van de vrouwelijke illusioniste Josephine Lee. Die vertelde dat ze jarenlang had gewerkt als assistente van Hans Klok tot ze bij Britain’s got Talent solo doorbrak.
Nu is onze cruise reis toch echt bijna voorbij, nog 1 dag op zee. Het is best nog wel een eindje varen vanaf Cork, als je op de kaart kijkt, moet je eerst om Engeland heen en dan langs de Franse en Belgische kust richting Hoek van Holland. Ik denk niet dat ik daar weer op het dek ga staan om te filmen, want we zullen al om 6 uur aanmeren bij Hotel New York (ok, de cruise terminal op de Wilhelminapier) en bij Hoek van Holland is het dus nog gewoon donker. Maar we hebben voor morgen nog voldoende leuke activiteiten aan boord op het programma staan om tot de laatste minuut alles uit deze cruise te persen dat erin zit.