Alweer de laatste volle dag in het paradijs, maar we halen er natuurlijk weer alles uit dat er in zit. ‘s Ochtends deed iedereen het rustig aan, ontbijtje op de kamer terwijl ik om acht uur al op het strand stond voor een uurtje strand yoga. Zand kleeft overal aan, maar het geluid van de golven terwijl je bezig bent en het uitzicht is geweldig. Lekker relaxed aan de dag beginnen dus. Eniek wilde nog wel mee om samen te ontbijten in het restaurant, konden we ons samen te buiten gaan aan zoveel lychees als we maar wilden. Om 11 uur kon Eniek een armbandje maken bij het activiteiten centrum terwijl ik lekker een half uurtje kon gaan aqua-fitnessen. Bedrieglijk die lichte gewichtjes in het water, na een half uurtje voelde ik m’n armen flink!

Na de lunch lekker aan het strand liggen, ik deed vooral dienst als hof-fotograaf. Eniek wilde graag nog een keer paardrijden, die had de smaak echt te pakken. En Kelly en Alex hadden haar uitgenodigd om met hen mee te gaan om drie uur, dus win-win. Ze mocht weer op hetzelfde paard en nu was er geen spoor van aarzeling te herkennen, alleen maar een dikke glimlach. Toen ik ze weer op stond te wachten kwam ze bijna galopperend op me af rijden, wedstrijdje met Alex wie het eerste weer terug was. Dat zat wel goed dus. Volgens Kelly hadden ze met z’n tweeën heerlijk over het strand gegaloppeerd en ze hadden ook nog brulapen gezien (jaloers!). Bart en Stijn vertrokken om kwart over drie op de jetski. Stijn mocht eerst “rijden”, vond-ie best spannend, maar ging allemaal goed en hij had het hoogste woord over door je eigen golf weer terugvaren zodat je een beetje kon ‘springen’. Maar hij vond het al snel wel genoeg, dat was ook de verwachting, dus Bart zette hem vlak bij het strand overboord zodat Stijn terug kon zwemmen en Bart lekker nog kon stoeien in de golven. Ging meteen een stuk harder. Uiteindelijk kreeg hij ook nog extra tijd, zodat hij bijna een heel half uur nog had in z’n eentje. Ik was voor de verandering eens niet een snelheidsduivel en speelde met de zoom-lens vanaf m’n luie strandstoel. De middag afsluiten met de kids in de branding.

Kelly had ons een tafel weten te bemachtigen bij het Franse restaurant voor zes personen, moesten alleen even aan de bar wachten tot hij vrij was, vonden de kids niet erg, want nu konden ze hun nieuw ontdekte Miami Vice cocktails drinken terwijl wij aan de virgin moijito’s gingen. We hebben niet alle restaurants uit kunnen proberen, maar de Franse keuken was toch wel super-lekker en we kregen zelfs een mossel-aperitief speciaal voor onze tafel, bofte ik even dat ik de enige was die van mosselen hield, had ik er vier van de zes voor mezelf. Na het eten snel naar de show bij het strand: een vuurshow, indrukwekkend jongleren en dansen met vuur. Daarna al weer tijd om afscheid te nemen van onze nieuwe vrienden. Wij hebben nog een halve dag morgen, maar zij vertrekken al om vier uur ‘s ochtends naar het vliegveld.

En voor het geval dit weer niet werkt, hier de link.

Sinds twee dagen heeft Stijn een nieuw vriendje: Alex, ook 11 en ook fervent boogie boarder op het strand. Hij is hier alleen op vakantie met z’n moeder, want z’n vader moest werken. De twee, of liever drie, zijn bijna onafscheidelijk al twee dagen en natuurlijk leren wij dus ook Alex’ moeder, Kelly, goed kennen, wat een aardige mensen! Zij zitten 1 treetje hoger in het resort en kunnen dus in een apart stukje van het zwembad, maar toen ze ons uitnodigden kregen wij gewoon ook een nieuw armbandje zodat we daarin mochten. Niet dat het heel anders is, maar nog even een stukje chiquer: je hoeft je eigen handdoeken niet te halen en de drankjes brengen ze ook naar je toe, plus je zit aan het mooiste en rustigste stukje van het zwembad. Maar bovenal leuk om een paar dagen samen op te trekken.

‘s Ochtends hadden we een uurtje paardrijden langs het strand op het programma staan, Stijn wilde niet mee, hij vindt paarden verzorgen erg leuk, maar paardrijden niets. Met z’n drieën dus op het paard met onze eigen gids. De paarden waren uiteraard super-kalme paarden, die vooral in langzame pas over het pad en strand liepen. Ze luisterden qua links en rechts wel naar de teugels, maar als je sneller wou, dan kon je porren wat je wou, als de gids niet klakte met z’n tong was er geen beweging in te krijgen. Helemaal niet erg, want geen van allen weten wij erg veel van paardrijden, het was Bart z’n eerste keer op een paard, mijn tweede en Eniek niet veel vaker, ook al is ze wel eens met vriendinnetjes naar de manege geweest. Draf was straf genoeg dus! Maar wat een mooie rit, we hadden een stralend blauwe lucht en wit strand met azuurblauwe zee. Echt een uur genieten dus. Daarna waren mijn benen wel blij dat we er weer af konden.

Stijn was lekker een uur wezen snorkelen met Alex en Kelly op ons eigen strandje, ze hadden een blauwe zeester gezien en een baby-kwalletje. Met z’n zessen een boot gecharterd die ons voor een schappelijke prijs twee uur lang mee zou nemen langs de kust en hij zou zogenaamd weten waar we walvissen konden spotten alsook waar een goed snorkelplekje was. Dat van de walvissen was grootspraak, dat wisten we al en dat bleek ook zo te zijn, maar de kustlijn vanaf het water bekijken maakte dat wel een beetje goed. Het snorkelplekje was vooral gezellig om even met z’n zessen in het water te liggen in een rustige baai, maar als je zo verwend bent als wij met Hawaii en Curacao, dan worden we niet echt warm meer van een enkele papagaai vis of zee-egel tussen de rotsen. Maar een leuk tochtje was het wel, vooral genieten van de vergezichten.

Voor de avondmaaltijd konden we geen reservering meer krijgen in een “echt” restaurant, alles zat vol, zelfs Kelly’s connecties bij de concierge desk konden niets voor ons betekenen, dus stelde ze voor om dan maar met z’n zessen bij het buffet te gaan eten. De kinderen, vooral de jongens waren zo moe dat zelfs een flinke dosis cola en suiker uit het toetjes buffet en hen niet echt wakker kon houden, maar Eniek en ik hielden vol, want om half negen begon de avondshow: twee goochelaars, vooral de tweede kon met z’n mimiek een leuke show maken. De eerste was iets traditioneler met knopen in touwen en kaartentrucs, maar ook daar zat je de hele tijd te denken “hoe doet hij dat???” Tot nu toe hebben Eniek en ik nog geen show gemist, dus die traditie houden we erin tot we weggaan.

p.s. vraagje aan de groep: ik geloof niet dat de link naar het foto-album goed gegaan is in mijn vorige twee blogs: als het goed is moet je een slideshow onderaan in de blog zien, maar in de “code” zie ik ‘m wel, maar in de blog zelf weer niet. Nu kan dat liggen aan het feit dat ik en op een Mac zit en in Costa Rica, maar just in case voor de trouwe foto-lievende blog-volgers, hier (nog een keer) de directe links naar foto-albums van dinsdag en woensdag.

p.s.2. Mam, maak je geen zorgen, de helm was alleen maar af voor de foto, voor de rest van de tocht hadden we alledrie een helm op, alleen onze gids had een cowboy hoed!

Een supermooie zonnige dag aan het strand gehad vandaag, nu zitten we allevier rozig te wezen op de bank tot het tijd is om naar de volgende avond-show te gaan. Mooie tijd om te bloggen, zowel om bij te blijven alsook wakker! Gisteravond hadden we ons diner in het Franse restaurant hier op het resort. Stijn was bang dat we dus alleen maar escargot konden eten, maar gelukkig voor hem hadden ze ook gewoon een kindermenu. De Franse kip-nuggets smaakten toch veel beter. Het uitzicht was ook formidable, het restaurant zat op het hoogste punt van het resort met uitzicht tot aan het water. Jammer dat het al om zes uur donker wordt, maar nog steeds geweldige omgeving voor een diner. Menu had genoeg keus voor elk, maar vooral het toetje was spectaculair: tarte tatin met vlammen, toen Stijn dat hoorde, wilde hij ook appeltaart in plaats van profiteroles.

Om half negen naar de avondshow: circus. Heel knap, met twee clowns annex acrobaten en een vrouwelijke acrobate een heel uur vullen, echt leuke acts en het uur vloog voorbij. Klein filmpje van de clowns gemaakt. Dit wordt een blog met veel bewegend beeld.

Vanochtend was ik als eerste wakker, ik heb het inmiddels met een uur weten te rekken, maar nog steeds net na vijf uur wakker. Mooie gelegenheid om met fototoestel naar het strand te lopen om te kijken of ik de zonsopgang (5.28) op de foto kon zetten. Supermooi licht, maar echt zonsopgang kon ik nog niet ontdekken. Oversteken naar het andere strandje gaf beter beeld, de lucht stond mooi in brand naar het Oosten toe (dat nemen we maar even aan voor het gemak dat de zon ook hier in het Oosten opkomt :-)). Vogels waren vroeg wakker en het zandstrand had ik helemaal voor mezelf alleen. Echt een aanrader! En dan thuis komen om twintig over zes en iedereen nog in diepe slaap vinden, geweldig. Duurt dan alleen wel lang met je boekje op de veranda voor de rest van de familie ook klaar is voor het ontbijt.

Na het ontbijt meteen in zwempak en zonnebrand en door naar het strand, daar drie strandstoelen neer laten zetten met een parasol en twee boogie boards voor de kids gehaald. Je kunt ze gewoon gratis lenen, alleen moet je ze na een uur weer inleveren. Dat mag je later op de dag best nog een keer doen, dus allebei de kinderen hebben dat in totaal drie keer gedaan. Drie uur lang op zo’n board en daarnaast ook nog gewoon met duikbril schelpen opduiken. Dat ze nog geen staart hebben aan het eind van de dag. Na de lunch ook een kayak geleend om even te varen op zee. Viel me niets tegen, was makkelijker dan ik had gedacht. De kinderen mogen helaas niet zonder volwassene de zee op, dus om en om met Stijn eerst en daarna met Eniek een rondje varen. Bart heeft nog steeds verbrande knieën van zijn vorige kayak avontuur, dus die is even genezen en vermaakt zich vooral met het bestuderen van leguanen, vogels en pozito’s.

Om zes uur hadden we een reservering bij het Japanse restaurant op het resort, beetje dezelfde kaart als bij Hanami. De dames aan de sushi en de heren aan de fried chicken in sweet sauce met rijst. Wederom het toetje dat de show stal: fried ice. Een bolletje vanille ijs in een tempura korstje. Geen idee of dat ijs al in de tempura zit voor het in de olie gaat of dat ze een bolletje maken en dat opensnijden, maar lekker was het wel!

Onze tijd in het regenwoud zat er al weer op, om 11 uur zouden we worden opgehaald door onze chauffeur voor deel twee van de
vakantie: Playa Conchal. Afsluiting in stijl, in het restaurant ontbijtbuffet met heerlijk vers fruit en versgeperste sapjes: mango, ananas, watermeloen of sinaasappel (alleen die laatste pers je volgens mij, maar weet niet hoe
je het anders noemt), omeletjes naar wens of gewoon lekker pannenkoeken of wafels. Of gewoon van alles wat, lunchen kunnen we ook meteen overslaan! Koffers inpakken met het geluid van een lekker tropisch buitje door de openstaande deuren, dit groene uitzicht gaan we echt missen!

Chauffeur was zowaar een kwartier te vroeg, heel veel vertellen deed hij niet, want hij had een keelontsteking te pakken. Ach, om ons heen kijkend zagen we ook genoeg: eerste half uur reden we langs het meer omringd door groen door allemaal kleine dorpjes, bergachtig dus flink heen en weer geschud door alle bochten in de weg. Aan de andere kant van het meer veranderde het landschap eigenlijk meteen, we waren nu in het “dry forest”, veel droger dus, wel veel bomen, maar met minder groen en veel zanderiger/stoffiger. Daarna deden we zowaar ook nog een klein stukje snelweg, volgens ons de enige in heel Costa Rica en af was hij ook nog niet, hele stukken moesten we ernaast rijden. Kleine plaspauze in Liberia en daarna was het nog maar een dik uur rijden naar Playa Conchal. De zee zagen we pas op het aller-allerlaatst. We verblijven hier in een typisch toeristisch West-Inn resort. Aangestoken door vrienden die hierbij zweren, proberen we het ook eens uit. Mooiste strand in dit stuk van het land, gigantisch zwembad, entertainment programma voor iedereen, wat wil je nog meer.

We kregen allemaal een armbandje, volwassenen groen, kinderen rood, duurde maar heel even voor ik door had waar het kleurverschil voor was: wij mogen alcohol en de kinderen natuurlijk niet. Voor de rest kun je alles gewoon bestellen bij de bar wat je maar wilt en ook in het restaurant hoef je alleen maar je armbandje te laten zien. Heel handig dus. Bart en mij hadden ze net zo goed ook een rood bandje kunnen geven, want wij zijn meer van de cola light dan van de baco en vallen dus erg uit de toon, om tien uur zitten de meeste volwassen gewoon al aan de cocktail, ach, moet iedereen zelf weten.

Meteen op aankomstdag al meedoen met de activiteiten, bij het activity center hebben ze zoveel activiteiten: knutselen, buitensporten, zwemsporten, danslessen, yoga, spaanse les en natuurlijk ook pingpong, tennis, reuzeschaak, billiard en bordspellen. Eniek en ik gingen naar een workshop sushi maken, vooral kijken en eten, weinig zelf doen, maar toch leuk (en lekker), gaan we thuis ook eens vaker doen! Voor het eten een wandeling over het strand maken, want de zonsondergang in de Pacific die willen we niet missen! Ook met onze neus meteen in de boter gevallen, zagen we niet veel wild in het regenwoud, hier struikel je bijna over de pizotes (de Costa Rica wasberen) en hebben we zowaar een hele groep aapjes gezien, alsook een hele groep leguanen; nu nog een grote toekan en ons wildzoeken kan niet meer stuk. Na het eten was er een show met typisch Costa Ricaanse dansen. Ontzettend leuk om te zien dat ze vooral hun culturele erfgoed laten zien in de dans, koffieboonzakken, visnetten, lasso’s, alles komt voorbij in de meestal snelle dansen. Kleurige rokken die zwieren, een lust voor het oog.

Ontbijten kun je dan weer bij drie verschillende restaurantjes doen, net als lunch en avondeten kun je ook kiezen. Tussendoor vermaken we ons ook. Eerst deden we met z’n vieren een korte fiets-rondleiding door het resort, zelfs om 9 uur lopen de straaltjes zweet je al van de rug. Om 11 uur deden Eniek en ik een origami workshop terwijl Bart en Stijn alvast even de zee uitprobeerden. Na de lunch met z’n vieren lekker op een strandstoel liggen, de kinderen mochten een boogie board lenen bij het hotel en hebben zich uren in de branding vermaakt. Zonnebrand ten spijt hebben ze allebei rode konen nu. Met het hotel transport gaan we straks lekker naar het restaurant om te eten. Dial “0” en ze komen je halen, van alles brengen of beantwoorden je vragen. Toch wel weer decadent, ook al heeft de kamer weer normale proporties voor een hotelkamer en zit de douche gewoon weer in het bad, nergens over nadenken en alles kunnen bestellen wat je wilt, is lekker luxe. Wat we morgen gaan doen? Geen idee nog, snorkelen, kayakken, boogie boarden, lesje spaans? Kan allemaal!

Arenal is niet alleen bekend om z’n vulkaan en z’n regenwouden, maar vooral ook omdat hier het grootste kunstmatige meer van Midden-Amerika ligt. Eind jaren 70 hebben ze hier een dam-constructie gemaakt om elektriciteit op te wekken en daarmee een enorm meer gecreëerd. Er komen meer dan 15 kleine riviertjes in uit, genoeg aanvoer dus. Totaal oppervalk 87 km2, maar vooral langgerekt: 30 km lang en 5 km breed. Toen het werd aangelegd wekte het 70% van alle elektriciteit die Costa Rica nodig had op, tegenwoordig nog maar een kleine 20%. Denk dat dat meer te maken heeft met het feit dat ze meer nodig hebben dan dat het minder efficient geworden is. Daarnaast vertelde onze gids dat het meer ook gebruikt wordt voor irrigatie van de drogere west-kust gebieden, zodat ze daar ook fruit en groenten kunnen verbouwen. Mooi systeem!

Ja, “onze gids”: we hadden een kayak-tour met gids geboekt, niet alleen vanuit gemak, maar ook omdat we op dag 1 de verhalen van een locale expert wel heel erg leuk vonden. Ook dit keer was het laagseizoen en hadden we Johnny helemaal voor onszelf, prive-tour. Tweepersoons kayaks, dan kun je verder en vinden zij veiliger (lees makkelijker waarschijnlijk). Bart met Eniek en ik met Stijn, allebei de kinderen hebben al eerder gekayakt op kamp, dus enige dat we moesten leren was in hetzelfde ritme peddelen. De dag begon zowaar zonnig, zonnebrand echt nodig gehad. Vanaf ons opstappunt gingen we langs de kust richting de vulkaan, mooie vergezichten en omringt door honderden watervogels. De inhammen in om te kijken of we ook apen of luiaards konden ontdekken, maar behalve dat het een leuk avontuur was om de kleine stroompjes in te gaan hadden we geen geluk. Anderhalf uur en 6 km kayakken later voelden we allevier onze armen wel, vooral tegen de wind in moest je flink kracht zetten. Stijn wilde op het laatste nog proberen hoe dat zwemmen ging met peddel dat ze hadden uitgelegd, maar dat viel hem vies tegen, gelukkig had ik hem er pas en meter of 50 voor de wal uit laten springen en kon ik zijn peddel overnemen zodat hij zelf terug kon zwemmen. Douchen en omkleden, want ook de andere drie die er niet ingesprongen waren, hadden natte billen gekregen. Kopje Agua Dulce om aan te sterken (jakkie, mierzoete rietsuikerthee) en met de bus weer terug naar ons hotel.

Daar was het nog steeds zonnig, dus snel MET fototoestel naar de thermaal baden. Supermooie foto’s kunnen maken en lekker in het hete water gelegen, drankje aan de pool bar en daarna tussen de eerste tropische buien door weer terug naar ons hotel. Omkleden voor ons eerste en enige diner in het chique restaurant bij het hotel. Heerlijk gegeten!