Drie volle dagen op Maui en dan een dagje hoppen, op naar eiland nummer 2: Ohau oftewel Honolulu. Rustige ochtend, want we hoefden pas om 11 uur richting vliegveld. Maar net te weinig tijd om relaxed iets te gaan doen, uitgebreide ontbijt-ervaring leek een beter idee. Bij Slappy Cakes kun je namelijk je
eigen pannenkoeken aan tafel klaarmaken: je kiest je beslag en je toppings en kunt aan de slag. Bart is niet zo van de pannenkoeken, dus die nam “gewoon” iets van het menu, maar mocht vervolgens wel dik anderhalf uur blijven kijken hoe wij met z’n drieen ons uitleefden met het maken van pannenkoeken in allerlei vormen (dat heet pancake art, youtube favoriet).
De vlucht van Maui naar Oahu met Hawaiian Airlines was wel de kortste vlucht ooit: 36 minuten van opstijgen tot aan de gate, nauwelijks genoeg tijd om je water op te drinken. Honolulu is duidelijk een
grotere airport, een echte stad dus. Huurauto opgehaald en met google naar het hotel gereden. Duidelijk een chique hotel, valet parking en een
enorm grote camera, hier houden we het wel weer vier nachten uit! Niet heel veel tijd om nog iets te ondernemen, dus we verkennen de omgeving vast een beetje te voet en zorgen dat we genoeg te drinken in het hotel hebben. Zien nog een kleine hula demonstratie bij het winkelcentrum en lopen een stuk over het strand. De uiterst bekende vergezichten vanaf Waikiki beach met het karakteristiek diamond head natuurlijk op de foto zetten en van de zonsondergang genieten, minder mooi dan op Maui omdat we nu meer zuidwestelijk zitten qua uitzicht dan pal west, maar nog steeds mooi.
Dag 1 op Honolulu een rondje eiland doen, eerst door het groenste stukje eiland, bij een outlook gestopt om het wijdse uitzicht te bewonderen. Beetje
veel wind, we konden bijna weer tegen de wind in leunen. Levert leuke plaatjes op met je haar, dat wel. Langs het water rijden met om elke hoek een mooi strand, wordt nooit saai. Een paar keer eruit gegaan om te kijken of we de beroemde grote golven konden zien, maar daar moeten we toch in de winter voor terug komen, mooi genoeg, vonden wij voor nu. Bij het strand van Waimea even zwemmen en snorkelen. Dat eerste was leuker dan het tweede, het koraal hier heeft nogal geleden onder van alles en nog wat, maar wel weer de beroemde humuhumunukunukuapua’a gezien.
Via de Dole Plantation terug richting Honolulu.
Iedereen ter wereld kent Dole en het verhaal erachter is leuk om te horen. Dan nemen we voor lief dat het een geweldige toeristen-fabriek is. Met een treintje rondrijden langs de ananas planten – en de andere tropische gewassen – is een prima optie voor deze super-hete middag. En natuurlijk veel foto’s maken van alles ananas en natuurlijk een ananas-ijsje om het feest compleet te maken.
Op dag 2 besluiten we om eens gek te doen: een rustig dagje inbouwen! Ik sta lekker vroeg op om de zonsopgang te zien en
ga de hotel gym verkennen, niet de allernieuwste apparatuur, maar met een triathlon in het vooruitzicht moeten we toch een beetje in shape blijven… Na het ontbijt proberen we met de auto diamond head op te rijden, maar helaas zijn we niet de enigen en is er dus nergens een parkeerplek te vinden, unaniem
weggestemd om bij 30+graden de 3 mijl wandeling te maken. Een beter idee: lekker SUP-en (stand-up-paddleboarden)! Bart, Eniek en Stijn gaan met z’n drieen en ik ben de fotograaf. Eniek heeft het nog het beste door, haar shirt is na een uur zelfs nog
helemaal droog! en zij komt ook staand de plank weer terug brengen. Stijn had het op een gegeven moment wel gezien en gebruikte de plank meer als een zonnebed en Bart ging lekker spelevaren in de golven. Aan het einde van het avontuur kon Stijn ook nog iemand blij maken, een klein meisje was haar opblaasband verloren en die was afgedreven, dus Stijn is even ernaartoe gezwommen om hem op te halen. Moeder en meisje blij, goede daad weer gedaan.
‘s Middags had ik afgesproken om even bij te kletsen met een oud-collega uit New Jersey. Zij was al vier-en-een-half jaar geleden weggegaan bij Unilever en we kwamen er via facebook achter dat we allebei tegelijk in Honolulu zouden zijn. Dat is toch supertoevallig en
die kans konden we niet laten liggen! Was gezellig om even bij te kletsen. Vlak voor zonsondergang deden Eniek en ik mee met een Hawaiiaans zonsondergang ritueel, leren hoe elke hula dans een verhaal verteld, ukelele erbij en daarna op het strand in een kring de dag gedag zeggen. Nooit een kans laten liggen om iets toeristisch mee te doen, zeg ik altijd maar.