Ze zeggen dat je als je van het paard valt je er beter zo snel mogelijk weer op kunt gaan zitten. Nu op het stalen ros heb ik de afgelopen tijd genoeg gezeten. Maar liefst drie avonturen in twee weken tijd! De vakantie was nog geen 18 uur voorbij of ik vertrok al naar London om daar samen met Alwin de Prudential 100 te rijden. Niet 100km, nee, 100 mijl. Zaterdag eerst naar de expo om daar niet alleen ons startnummer op te halen, maar ook onze huurfiets en natuurlijk de nodige informatie en gratis samples van bars, gels en zouttabletten. Ook nog tijd om eindelijk eens in de kabelbaan te gaan die ik al jaren vanuit de trein zie als ik naar London ga. Grappig om te doen en “gesponsord” (je betaalt gewoon nog dik voor je kaartje) door Emirates Airlines met aan het eind van de kabelbaan een museumpje over hun vliegtuigen. Konden we de nodige luchtvaarttechniek bijtanken. De avond voor een lange rit goed eten, geen pasta, maar pizza. Alles klaarzetten in de hotelkamer: alle stikkers plakken, de bidons vullen met water en genoeg snackjes in de zakken van je fietsshirt stoppen om de eerste uren te overleven.

De volgende ochtend vroeg naar het startvak gereden, dat sloot al om 7 uur terwijl we pas om 8 uur over de startlijn mochten vertrekken, maar goed, dat hoort er allemaal bij als je met meer dan 25 duizend man aan een fietstocht meedoet. Op Facebook al een uitgebreid verslag gedaan na afloop, maar voor de mensen die geen Facebook hebben of hebben gezien, een korte samenvatting: een supermooie tocht door Londen en de gebieden daaromheen, Engeland op z’n mooist, alleen wel met de nodige tegenslagen. Door filevorming moesten we hele stukken stilstaan of lopen, er viel een boom over de weg echt 20 meter voor me en daar moesten we voor stoppen en er gebeurde een ernstig ongeluk met een fietster voor ons en echt 10 meter voor stopte de ambulance en mochten we een dikke 50 minuten niet verder fietsen. Door de drukte was ik Alwin bij beide gelegenheden ook nog kwijt (hij stond iets achter me), maar gelukkig hadden we goede afspraken om elkaar tegen te komen bij de eerstvolgende reststop. Door alle vertraging waren we dus pas superlaat binnen, om een uur of vijf gingen we pas over de finish (ja, dat betekent 9 uur onderweg voor maar 151km, echt van de zotte) en na de finish volgde niet alleen de zoveelste opstopping, maar waren ze ook nog door alle medailles heen! Ach, we focussen ons op het positieve: mooi weer, supermooi landschap, heel gaaf dat de hele route auto-vrij was, de reststops waren super geregeld en de vrijwilligers super aardig. Maar… volgend jaar gaan we wel op zoek naar een andere fiets-uitdaging.

Fiets avontuur nummer twee: op mijn werk hebben ze de hele zomer een samenwerking met GoEasy en kon je je inschrijven voor twee weken S-pedelac. Voor wie hem nog niet kent: dat zijn speciale elektrische fietsen waar je tot 45 km/u mee kunt halen. Je hebt een rijbewijs ervoor nodig (auto geldt ook), hebt een brommerplaatje en krijgt ook een extra stevige helm mee. Het idee voor mij zou zijn om zowel de fietstijd wat in te korten als de effort die het met kost om te fietsen. Nummer 1 wel geslaagd, want het fietsen met wind mee is nu 1h40, maar voor nummer 2 moeten ze toch nog betere accu’s uitvinden. De actieradius met volle ondersteuning is maar ongeveer 35km en de rest van de rit moet je dus met minimale ondersteuning fietsen en wil je dan je snelheid halen moet je echt wel flink doortrappen. Met wind tegen kost het me 1h50 om thuis te komen en heb ik nog 2% batterij over. Ach, met wind mee is het super, want dan haal je dik 40 km/u makkelijk en gaat de accu de hele weg goed mee. En in de fietsenstalling op het werk hebben ze zelfs speciale kluisjes met stopcontact waar je je accu weer in kunt opladen, over alles nagedacht dus. Over anderhalve week moet ik hem weer inleveren, dus ik denk dat ik nog wel een keer of 2-3 met de spedelac ga.

En vandaag was het tijd voor fietsavontuur nummer 3, aangezien de afsluitdijk na vandaag echt voor 2 jaar dicht gaat voor fietsers (hij was in 2019 maar 3 zondagen open), wilde ik daar nog een keer overheen fietsen. Ik heb nog even nagedacht over de IJsselmeer Challenge, maar die routes vanuit Lelystad die over de afsluitdijk gingen waren of 200 of 300km en dat vond ik toch wat te gortig. Dan maar mijn eigen Afsluitdijk Challenge in elkaar gezet. Bart heeft me met de fiets afgezet bij Den Oever, aan de Noord Holland kant van de dijk en hij reed door naar Bob en Magon in Zwagerbosch. Ik had met de fietsplanner een mooie racefietsroute uitgestippeld om via Harlingen en de waddenzee ook naar Zwagerbosch te gaan met een leuke 100km tocht. Supergaaf om met wind mee over de afsluitdijk te rijden, nog zo’n voordeel van mijn eigen route want met de officiele Challenge had ik dus vet wind tegen gehad. Vanaf Harlingen begon het helaas aan 1 stuk door te miezeren met een paar forse stortbuiten er ook nog bij, maar dat mocht de pret van het mooie verlaten landschap van noordwest Friesland niet verpesten. Koffiepauze in Oudebiltzijl en mooi op tijd voor de lunch was ik in Zwagerbosch. Een verzopen kat, dat wel…

Een dagje zonder zeilen, of althans, zonder op de zeilboot te zeilen. De reden om naar Makkum te gaan was namelijk dat daar een heel goed surfstrand is, beetje als het Balaton meer: minder dan een meter diep tot wel 200 meter van de kant. Super om het daar te leren of weer op te frissen. Stijn hadden we nog net in een klasje kunnen schuiven voor beginners en Bart en Eniek gingen het zelfstandig proberen weer terug te halen. Voor Bart misschien wel langer geleden dan voor Eniek, maar met zoveel meer ervaring stond hij in no time weer als een pro op de plank. Voor Eniek was het wat meer wennen, maar ook daar kwam het “muscle memory” weer terug… en de volgende dag de “muscle ache” (spierpijn), haha.

Het was schitterend weer met een zonnetje en 25+ graden en voor mij dus ideale gelegenheid om een laatste trainingsrondje fiets erin te plakken. Ook al was de enige fiets die ik kon huren een ouderwetse Batavus met fietstassen, heb ik er toch heerlijk een rondje West-Friesland – of liever, het westen van Friesland – op kunnen crossen: van Makkum langs de Waddenzee en de schaapjes naar Harlingen, koffiepauze en dan door naar Franeker om daar de mooie gebouwen te bewonderen. Daarna wat lopen dwalen, want ik wilde richting Workum, maar dat stond niet op de bordjes, tot ik erachter kwam dat het handiger was om een plaats ertussenin te kiezen, dus op naar Wommels, daar een ijsje gegeten en m’n flesje water bijgevuld.  Workum stond er nog steeds niet op, maar Bolsward wel, daar waren we niet al te lang geleden nog geweest met de Aquatilus. Workum leek me uiteindelijk toch iets te veel van het goede en ik wilde graag de surfers nog even bekijken, dus toen Makkum weer op de bordjes verscheen, gewoon die route gevolgd, lekker met wind mee 32km/u fietsen (voor een klein stukje), dat had die Batavus vast nog niet vaak gedaan. Totaal score: 65km, en dan tel ik de twee tripjes naar het dorp die daarna kwamen er nog niet eens bij. ‘s Avonds zijn Eniek en ik ook nog naar de film geweest die ze op zolder van het jeugdhonk afspeelden: Alice in Wonderland, met Johnny Depp als de Mad Hatter. Heerlijke dag! En weer een prima locatie voor mooie zonsondergangen…

Op Bart z’n verjaardag kreeg hij van ons wel kadootjes en plagerijtjes op zijn leefdtijd, maar helaas zat goed weer er niet bij dit jaar. Een dikke vette windkracht 5-6 recht tegen vanuit Makkum naar Medemblik, dat betekende: kruisen en hele hoge golven. Arme Stijn heeft ook ervaren warom je met ruig weer boven moet blijven zitten waar je de horizon kunt zien en die raakte toen we een klein uur onderweg waren zijn ontbijt ook weer kwijt en heeft een beetje lamlendig op de bank gelegen tot we weer dichter bij de kust van Noord-Holland waren en de golven iets minder werden. Ondertussen kregen we ook nog de ene na de andere heftige regenbui over ons heen, vooral Bart die als stuurman de volle laag kreeg had aan het eind van de rit zwembadjes in zijn schoenen en zijn regenjas was het zwaarste van allemaal. Maar lang leve de goede zeiluitrusting zullen we maar zeggen. In Medemblik konden we weer een mooi plekje aan de kade vinden en werd het ook bijna meteen weer droog. Konden we mooi wat dingen uithangen en boodschappen doen. Aangezien we geen reservering hadden en geen zin in (weer) patat, mocht de jarige kiezen wat hij wou eten: lekker babi pangan, foeyonghai, koeluyuk met bami/nasi, gelukkig heb je in elk dorp wel een afhaalchinees!