Na vier weken speuren naar foto’s op het internet en 1 dagje op bezoek, mochten we vandaag onze jongste weer ophalen. Een echte auto-dag: 3 uur heen en drie uur terug, het ophalen zelf kostte maar een kwartier. Bij aankomst in het kamp kregen we netjes te horen dat we bij de sportzaal zowel kind als bagage konden ophalen. Binnen stonden inderdaad de nodige tassen te wachten. Stijn zoeken was iets meer werk, want die stond natuurlijk niet netjes te wachten bij het bordje “13B”, hij zat gezellig een kaartspelletje te spelen met een aantal andere kinderen die ook nog niet opgehaald waren. En dan waren wij al vroeg, van 11 tot 1 was ophalen en wij waren er om 11.20.

Voor de terugreis gingen we op verzoek van Stijn langs de Jericho Dairy Bar om milkshakes te halen. Nog goede kwaliteit ook en zoals het bordje zei “my brain wants to go to the gym, but my heart says eat more ice cream”. Op de terugreis konden we hem mooi aan een tweedegraads verhoor onderwerpen: wat was het leukst, wat was het minst leuk, heb je nog nieuwe vrienden gemaakt. Het leukste was moeilijk, maar de top tien kon hij wel benoemen. Van de meeste activiteiten in de top tien hebben we online wel wat fotootjes kunnen scoren, dus we wisten precies was hij bedoelde. Met stip op 1: de rock-band, hij mocht gitaar spelen en ze namen een echte plaat op, hij had zelfs een nieuwe bijnaam, dit jaar geen Frankenstijn meer maar, one-take-stijn, omdat de opname blijkbaar in 1 keer gelukt was. Op 2: paarden verzorgen. Hij had ook op Cookie wel gereden, maar dat vond hij toch stukken minder leuk dan het verzorgen. Hij had netjes een hele verzorg clinic gehad, om te leren hoe het allemaal moest. Op 3: de DJ clinic, een cursus DJ en op de laatste avond (prom night) mocht hij ook plaatjes draaien met het DJ computer programma. De rest van de top 10 bestond uit bungee-trampoline, het zwembad en meer bij mooi weer en natuurlijk fieldhockey. Hij had ook dit jaar weer de beker van beste mannelijke speler. Vorig jaar was er maar 1 mannelijke speler, namelijk Stijn, maar dit jaar waren er zowaar 2, dus die trofee was waardevoller geworden. Na alle verhalen was hij toch wel wat moe, want ja, gisteravond was het prom, dus laat op bed en vanochtend moesten ze al om zes uur op om tassen in te pakken, zzzz, zo’n zoemende automotor is erg slaapverwekkend….

Volgend jaar wil hij zeker weer terug, vier weken is helemaal prima, zes zou toch wel heel lang zijn. Het voordeel van weer thuis zijn? Nu hoef je niet te wachten om naar het zwembad te mogen, je kan gewoon zelf gaan wanneer je wilt. En nog geen twee uur thuis, staan z’n vriendjes Markus en Josh al voor de deur om te vragen of hij mee gaat zwemmen. Meteen weer in het ritme dus.

En voor wie zich afvraagt of het zelf inpakken wel goed gaat, nou, het antwoord is: niet echt. De kosten van kamp zijn een beetje omhoog gegaan, als we tenminste alle missende items weer willen vervangen. Missing in action: 10 paar sokken (hij heeft maar 4 paar mee terug), 3 onderbroeken, 3 t-shirts, twee paar slippers, zwemgoggles, 1 handdoek, 2 washandjes en een leesboek. Tja, hij had in ieder geval dit jaar wel zijn kaplaarzen weer mee terug…

Ik wilde de titel eerst beginnen met de ‘oudjes’, maar dat kon ik toch echt niet erboven schrijven, zo oud voelen we ons nog niet, ondanks dat we ons nu vergelijken met empty-nesters-op-proef, als 50 het nieuwe 40 is, dan zijn we nog een dertigers, klinkt een stuk leuker!

Ik heb nu al een paar keer geschreven over de kids, maar wij vermaken ons ook prima. Natuurlijk is doordeweek gewoon standaard: iedere dag naar het werk, het gebruikelijke ritueel. In het weekend doen we veel leuke dingen. Zo zijn we naar drie openlucht concerten geweest bij Lincoln Center, als onderdeel van Midsummer Swing. Drie weken lang iedere dag een andere band om op de dansen. Drie achtereenvolgende zaterdagen. De eerste zaterdag regende het gigantisch hard, zo hard dat de dansvloer gesloten bleef. Er kwamen maar heel weinig mensen opdagen, dus iedereen die kwam mocht in de VIP tent om droog te blijven. Politie stond wel gewoon buiten in de regen te kijken, dat was wel een triest gezicht. Het was fijn om droog te blijven in de tent, maar minder leuk voor de band, want de tent stond aan de zijkant. Het jaar daarvoor was de band ook al weggeregend, dus dit jaar waren ze vastbesloten om te spelen. Voor ons leuk, want het was de beste band van de hele serie: Room full of Blues, spelen al 40 jaar echt lekkere swing. In de tent was het lastig dansen, maar met zulke muziek kun je niet stil zitten. Onze foto heeft zelfs nog op de twitter pagina van het event gestaan.

De zaterdag erop was het schitterend weer, en een stuk drukker, grote Motown tribute band. Soms wat minder leuk om op te dansen, maar het swingde in ieder geval de pan uit! Het lesje vooraf was zo simpel, dat wij van de gelegenheid gebruik maakten om het plein bij het Lincoln Center eens goed te bekijken, het zijn wel 3-4 theaters in 1 en dan ook nog de beroemde dans en muziekschool Juilliard erbij.

Derde zaterdag was de afsluiting met een grote jazz-big band, veel Lindy-dansers en sowieso meer dansers dan we daarvoor bij elkaar gezien hadden, was dringen op de vloer en daarbuiten. Muziek niet helemaal ons ding, maar leuke afsluiting van een leuk weken durend muziekfestijn, volgend jaar zeker weer in de gaten houden.

Wat meer onze muziek: afgelopen donderdag kwam in Tenafly een Billy Joel cover band optreden, volgens de burgemeester van Tenafly die ze had uitgenodigd bijna beter dan Billy Joel zelf. Dat misschien niet, maar ze waren wel beregoed, vooral de saxofonist. Het onweer dat voorspeld was, kwam niet, maar het concert werd wel naar binnen verplaatst, toch zaten we er allemaal nog dicht op, altijd leuk om muziek van zo dichtbij mee te krijgen. En de meeste nummers konden we natuurlijk luid meezingen!

Nog even de uitsmijter van vandaag, weer iets nieuws gedaan: we zijn met z’n tweetjes naar een schietbaan geweest, alwaar we een les kregen in gun safety en met een echte 22’er mochten schieten (een Ruger). Ik had het geregeld via Groupon, was heel nieuwsgierig hoe het is om een pistool af te schieten, nooit in dienst geweest en ik vind het eigenlijk gewoon enge dingen. Dat vind ik nu nog steeds, maar ik weet nu in ieder geval hoe ik zo’n ding moet laden, mikken en afschieten. Gelukkig kregen we grote “koptelefoons” op om onze oren te beschermen en ook een veiligheidsbril. Dat laatste is veilig voor je ogen, maar ik was zo zenuwachtig dat m’n bril gewoon besloeg, minder handig dus. Bart was een echte pro, schoot de ene na de andere kogel in de roos, de instructeur was diep onder de indruk. Volgens Bart mag ik ook niet klagen, want al mijn kogels gingen in de groene cirkel, en dat voor een eerste keer. Ach, als je dan toch in Amerika bent, dan kun je maar beter gebruik maken van je 2nd amendment right, o nee, dat is net weer even anders…

We hebben de dag mooi afgesloten met een film in de grote bioscoop bij het winkelcentrum: Ant-man. Een marvel superhelden film, maar hij was echt ontzettend leuk, hardop gelachen en gewoon een leuke ontspannende film. Lekker gegeten vantevoren en nu lekker thuis een blogje schrijven en genieten van het feit dat dit pas het halverwege-het-weekend-punt is!

Eniek haar eerste week in Friesland vloog voorbij, we werden iedere dag verrast met leuke foto’s (en soms een filmpje) op onze eigen ‘Cresskill-Zwagerbosch Whats App Group’. Konden we op en top meegenieten. Hoogtepunten voor Eniek: met Magon en Bjorn naar Leeuwarden, warme stroopwafels op de markt eten, een extra gaatje in haar oren laten schieten en een broodje met een sapje eten bij de LaPlace. Hoe heerlijk je Hollandse hart ophalen!

Ook haar bak-liefde kon zich volop uiten: voor Magon’s verjaardag een echte Hollandse appeltaart bakken, een kwarktaart versieren als een echte pro en cupcakes met fondant versieren met een bak-knutselkit die ze met haar gespaarde verjaardagsgeld gekocht had (gok ik zo). Lekker chinees eten met Beppe, kuloyuk, bahmi en sateh saus, kennen ze hier niet echt en aan bahmi met sateh saus wil moeders zich nog wel wagen, maar kuloyuk, nee dat toch niet. Als het te warm is, dan hoef je je oom maar een klein beetje nat te spuiten met een waterpistool en er ontstaat een volledige water-oorlog met gieters, emmers en tuinslangen tot iedereen (behalve de fotograaf hoop ik) tot op het bot toe doorweekt is.

Op zondag bracht Magon haar met een volle tas naar Pean, het weekje surfkamp kan beginnen. Ook de zeilschool gaat met z’n tijd mee, ze hebben niet alleen een facebook pagina, maar je kunt ook in een whatsapp groep per week per leeftijdsgroep stappen en dan krijg je iedere dag wat nieuwe fotootjes. Zo konden we Eniek al ontdekken bij het leren zeil ‘optuigen’ (heet dat bij surfen ook zo?) en op maandag bij het luisteren naar de uitleg van de instructeur. Netjes allemaal in een wetsuit met waterschoenen. Als jullie je afvragen waarom ze allemaal een korte broek over hun wetsuit aan hebben, dat schijnt beter te zijn voor de pakken, zodat ze minder hard slijten op de delen die het meest in aanraking komen met de plank (je billen en je knieen, al zijn de broeken niet echt lang genoeg voor over de knie). Op dinsdag konden we haar ontdekken terwijl de ‘vloot’ surfplanken uitvoer richting Grouw, met z’n allen op een groot vlot voortgetrokken door een bootje, want al surfend je verplaatsen is nog wel een beetje te hoog gegrepen, denken wij. Verder nog te weinig foto’s om te zien hoe goed ze het naar haar zin heeft, been breed lachende Eniek nog gespot. Maar het weerbericht voor de komende dagen ziet er goed uit, dat kan al niet meer stuk.

Als je vier weken op kamp gaat, dan mogen ouders (en andere familieleden, maar die zaten allemaal nog weer een stuk verder weg dan wij) een dagje op bezoek. Vorig jaar had ik die dag gemist, want het was op dezelfde dag als het ophalen van Eniek, maar dit jaar was ik erbij. Samen met Bart eerst bijna drie uur rijden, in 1 keer goed gereden (ik heb de reputatie om als het bereik van mobiele telefoons eruit ligt, ook de navigatie eruit te gooien), meer omdat Bart van tevoren goed de daadwerkelijke locatie erin had gezet. Ouders krijgen netjes bij de poort een kaartje waar alles is en dan is het lopen naar de juiste cabin, 13B voor Stijn. Die was wel blij om ons te zien, maar heeft het zo naar zijn zin dat op een schaal van 1 tot 10 we een 7 als begroeting kregen. Het nieuwe leesboek, de pringles en de snoepjes die we meegenomen hadden, kregen wel een 9! Stijn heeft een bovenbed in een kamer met nog 9 andere jongens van zijn leeftijd en dan 2-3 begeleiders, Chris (uit Schotland) en Jeremy zijn de hoofdbegeleiders en dan zijn er ook nog twee in opleiding, maar die slapen geloof ik niet alletwee ook in de cabin. Hoe dan ook, een gezellig hok vol.
De rondleiding over kamp kon beginnen. Eerste stop: de stallen. Stijn heeft namelijk dit jaar een nieuwe hobby opgedoken: stal-hulp. Nee, niet paardrijden, maar paard verzorgen. Op de vraag wat je dan doet? Poep scheppen natuurlijk! En vers zaagsel neerleggen, water verschonen, eten geven, af en toe ook kammen. “Zijn” paard heet Cookie en is heel mak. “Bij Cookie kun je gewoon achter langs lopen, mam, alleen moet je wel even je hand op z’n kont leggen, zodat hij weet dat je er bent”. Nooit zo’n held geweest met grote beesten als kind, dus petje af.
Daarna naar de circus show, want “dat is zo knap, mam, wat die allemaal kunnen”. En daar had hij wel gelijk in, wederom, ik doe het ze niet na, meer turnen in de touwen en grote zijden doeken, hoog bovenin, met matten eronder, maar toch. In de tussenstukjes gebruikelijke diabolo-spel, eenwielers, hoelahoepers, etcetera, maar trapezes waren toch het leukst.
Tijd voor een hapje eten: BBQ met hamburgers, hot dogs en kippenpoten, voor ieder wat. Unilever Waterijsje als toetje, ook al zo goed. Alle knutselwerkjes die af waren, lagen daar ook. Stijn had een tie-die shirt gemaakt en een houten bordje met Lohikan erop. Zo zie je maar weer hoeveel activiteiten hij uitprobeert in twee weken tijd, want dat is nog niet alles, ook veldhockey, schermen (maar dat was te basic), zwemmen, trampoline, en nog veel meer passeerde de revue.
Met de jolly-trolley (een soort kampbus) van de lunch weer terug naar de stallen, waar ze een soort paardenshow zouden geven, maar daar was het in de zon niet uit te houden. Gelukkig had ik mijn badpak mee, want Stijn wilde ons ook heel graag het meer laten zien, zwembad hebben we thuis ook, maar een meer met kano’s, paddleboards, waterfietsen en een heuse lange waterglijbaan, dat is wat anders! Ik wilde natuurlijk de glijbaan wel uitproberen. En die was super! Nog tijd voor een rondje paddleboarden, ging me al een heel stuk beter af dan op die echte surfboards op zee die we een keer met het werk uitgeprobeerd hadden. Ik kon zowaar blijven staan en Stijn kon zelfs staand afstappen, een echte pro.
Helaas was het daarna al weer tijd om de bijna 3 uur terugreis aan te gaan, over twee weken mogen we nog een keer, maar dan om hem op te halen. Alledrie een super-dag gehad. Nu weer over op het foto’s zoeken van Stijn op internet. Update met nieuwe foto’s komt ergens midden deze week wel, eerst nog een blogje Eniek schrijven morgen, want die is inmiddels ook op haar week surf-kamp.

(je kunt ons op de paddleboards zien staa, achterin)

Door de week is het alweer een stuk “echter” dat de beide kids nu op kamp/vakantie zijn. In het weekend komt het wel vaker voor dat ze een nachtje ergens logeren, maar doordeweek heb je natuurlijk je ritme en dan valt het extra op. Ook erg slecht voor mij als work-aholic, ben voor zevenen op kantoor en ga om zes uur pas weg en dat ook alleen maar omdat ik nog even wil tennissen of zwemmen. Vanavond heb ik echt m’n leven even gebeterd: met Bart buiten gegeten en daarna een filmpje gekeken. Tjonge, moet niet gekker worden!

Maar jullie zijn natuurlijk veel nieuwsgieriger hoe het met Eniek en Stijn gaat. Voor zover wij uit foto’s kunnen opmaken, bijzonder goed! Stijn staat iedere dag wel op de foto en altijd met een enorme glimlach, met allemaal verschillende vriendjes en heel soms in een activiteit, zoals zwemmen, ontbijten en een soort sporttoernooi lijkt het, maar veel vaker alleen maar ‘geposeerd’. Elk teken van leven is meegenomen. Zaterdag gaan we hem weer “even” zelf zien en horen.

Eniek is pas een paar dagen in Nederland, maar zo te zien helemaal ingeburgerd in het Friese leven. Risken met Bjorn, op de fiets door de Friese weilanden, gezellig aan tafel met een wereldgerecht (van Knorr, hoop ik toch, Magon) en daarna natuurlijk aan de afwas. Herkenbaar voor velen die thuis een vaatwasser hebben: afwassen hoort op en top bij vakantie vieren. Heerlijk om te zien dat ze het zo naar haar zin heeft. Een skype date is al geprikt voor morgen!