Direct na Arizona kon ik nog net m’n wasjes draaien, maar op zondagavond kon ik al weer naar het vliegveld, JFK dit keer. Lekker via de Virgin lounge om te dineren en vervolgens zo lang mogelijk horizontaal te gaan. Leuke van Virgin: die geven je een pyjama, slaapt een stuk lekkerder dan in je spijkerbroek, kan ik je vertellen. We hadden de hele week team meeting in London, met m’n global collega’s en baas, groepje van 14 man/vrouw. Begonnen gelukkig pas om 12 uur ‘s middags, anders had ik al veel eerder moeten vertrekken. Nu kon ik om half tien vliegen om om negen uur aan te komen. Leuk hotel in Shoreditch (de hippe wijk van London nu), enige nadeel: geen gym, dan maar een ochtend-run er proberen in te plakken, altijd leuk om de zon achter de London Bridge op te zien komen.

Meeste dagen zaten we in een meer traditionele workshop- en vergadersetting, maar op woensdag hadden we een “teambuilding” dag. Dit keer geen bruggen bouwen, maar naar Williams, een van de formule 1 teams in de UK. Daar gingen we als team een pit stop doen van een echte formule 1 auto. Hij stond al wel opgekrikt, dus kwam niet aanscheuren, maar verder was het helemaal echt, inclusief 7 1/2 kilo wegende drill en 24kilo banden. Je “doet” zo’n wiel wisselen met z’n drieen: eentje bedient de drill, eentje tilt het oude wiel eraf en de derde hangt het nieuwe wiel er weer aan. Dan de uitdaging om alle vier de wielen onder de 10 seconden verwisseld te krijgen. Da’s gelukt, snelste tijd was 8 seconden, niet slecht. Echt supergaaf om te doen, en je leert inderdaad ook het een en ander van samenwerken en communiceren (maar de lol was groter dan het leren en dat mag ook wel voor een half dagje!). Natuurlijk hoorde er ook een rondleiding door het “museum” met alle oude auto’s en een ritje in de simulator bij, veel uit de bocht gevlogen, dus niet de snelste tijd neergezet. De rest van de week natuurlijk ook gelegenheid gehad om de rest van het jaar te plannen, goede gesprekken te hebben met collega’s en nog beteren afspraken te maken. Top week.

Aangezien ik maandag en dinsdag ook nog meetings in London had, moest ik wel een weekendje blijven (ach, wat erg). Goedkoper om een ticket London-Rotterdam te kopen dan twee nachten in een hotel, dus dat was een goed excuus. Kon ik mijn hart ophalen, met Matthijs hardlopen door de polder, met Marijke lekker wandelen over de veluwe en lunchen (kroketten!!!), gezellig eten en fietsen met m’n ouders en natuurlijk het allerbelangrijkste: knuffelen met mijn nieuwe nichtje, Lena! Veertig uur in Nederland zijn kort, maar genoeg om mijn hart weer op te halen aan heerlijke Hollandsheid!

Maandag en dinsdag een beter hotel: met zwembad EN gym! Op loopafstand van kantoor, dus wat wil je nog meer. Goede meetings gehad en er echt alles uitgehaald wat er in zat, van ontbijtmeeting via lunchmeeting naar diner. Op dinsdag beetje moe, me laten verwennen in de Virgin lounge en in het vliegtuig een leuke film gekeken en m’n ogen nog even dicht gedaan. Home sweet home, om net na twaalven was ik thuis. Er gaat niets boven je eigen bed!

De laatste twee dagen in Sedona al weer, wat gaat zo’n (kleine) week toch hard! Voor ik het vergeet te zeggen: Sedona is zeker een aanrader, die zou iedereen op z’n “places to visit before I die” of “bucket list” moeten zetten… Zelf ben ik er nog niet uit of ik met 1 keer Sedona wel echt van m’n bucket list kan afkruisen, zeker nu de ballonvaart niet doorging, altijd een excuus om ‘m er gewoon weer op te houden dus.
Op woensdagochtend vertrokken we al vroeg richting Walnut Canyon, geen idee waarom die Walnut Canyon heet, ja, het Canyon gedeelte was wel duidelijk, maar die walnoten? Veel cacti en naaldbomen, maar walnootbomen niet gezien. Walnut Canyon is weer een national park, dus Eniek kon haar junior ranger programma nog een keer doen om haar derde speldje van deze vakantie te verdienen. Voor mij een van de leukste parken tot nu toe, want het heeft voor elk wat wils: geweldig natuurschoon in de vorm van een mini-Grand Canyon, historie vanwege alle klifwoningen die hier gevonden zijn en lekker korte wandelingen van iets meer dan een km elk voor de hele familie. Foto’s doen al dit moois weer niet volledig recht, maar kunnen jullie toch mee genieten.
We wilden ’s middags al vroeg weer terug zijn, want om 2 uur was het weer knutseltijd in het hotel: dromenvangers maken. Ook Stijn ging mee, dus met z’n drieen een mooie dromenvanger gemaakt. Blijf het leuk vinden om hier te knutselen, want ze hebben van alles heel veel, thuis kun je dat nooit nadoen zonder enorme investering. En Sam die alles begeleid doet het nog heel leuk ook. Kost al met al wel anderhalf uur om zo’n dromenvanger te maken, dat viel nog wel een beetje tegen. Maar gelukkig nog genoeg van de middag over om ons tweede uitje van de dag te maken: Bart en ik wilden Bell Rock beklimmen. Klimmen is een groot woord, er gaat gewoon een pad omhoog, dus het is meer een soort van klauteren, maar op mijn sketcher gympies toch nog best een uitdaging. En toen zelfs ik een beetje hoogtevrees kreeg, was het wel genoeg, we gingen weer terug omlaag. Maar supermooie uitzichten!
’s Avonds het tweede deel van Monopoly gespeeld, want met 1 avond waren we nog niet klaar, pas als de huizen en hotels eraan te pas komen, dan gaat het hard met het geld en kunnen we eindelijk afsluiten (is het duidelijk dat ik niet de grootste spelletjes-fan ben van de familie?).

Op vrijdag hadden we een echte “oedel-dag”, Bart had een t-time om 9 uur 10, want als je dan in Sedona aan de golfbaan een hotel hebt, dan wil je natuurlijk ook wel een rondje golfen. Eniek, Stijn en ik startten de dag wat rustiger en gingen ontbijten met uitzicht in het restaurant bij de golfbaan, konden we Bart nog zien afslaan. De golfbaan is zo groot, dat je verplicht met zo’n golf-karretje moet (of misschien willen ze wel gewoon geen voetgangers op de baan). Via sms werden we op de hoogte gehouden van de voortgang en na 4 en een half uur kon ik eindelijk met de camera naar de 18e hole om wat plaatjes te schieten. Niet dat wij ons in de tussentijd verveeld hadden, want Eniek had weer twee verschillende knutsel workshops op het oog: om kwart over 11 Indian flutes schilderen en versieren en om 12.30 parachords maken. Stijn had alleen maar interesse in de parachords, dus die had eerst nog een uurte iPad tijd. Superleuk geknutseld met z’n allen weer en de tijd vliegt. Enige nadeel is dat je zo lang binnen zit terwijl het buiten toch zo mooi is.
’s Middags het luieren nog even doorgezet en verder gelezen in mijn boek bij het zwembad, de puzzel van Arizona afmaken die ik had geleend bij het activity center (dat was lang geleden!) en te voet een paar boodschappen doen voor de terugreis: genoeg koekjes en snoepjes voor 2 vluchten gehaald en ook nog wat gezonds voor wie echt wil – bananen en appels. Als afsluiting hadden we een dinertje uit gepland met een view, rondom zonsondergang. Heel mooie plaatjes gemaakt en ook nog een klasgenootje van Stijn tegengekomen bij het uitzichtpunt. Hoe toevallig is dat?!?! Het restaurant dat we op het oog hadden was zo chaotisch en we moesten steeds wachten, de zon was al onder, dus hup, wij weer in de auto en gewoon afscheids-pizza gegeten bij de Italiaan, haha, krijg je met een no-nonsense gezin dat niet al te veel voorbereid qua reserveringen…

Nadat we de teleurstelling van het niet up-and-close-up-in-the-air hadden verwerkt, hadden wij ons oog laten vallen op een vervangend avontuur: met een ATV door de back-country van Sedona rijden in Boynton Canyon, dan zie je de rode rotsen ook up-and-close, maar dan down-on-the-ground. Ons even verdiept in de soorten vervoermiddelen die je daarvoor kunt huren en ons oog laten vallen op twee twee-persoons Tomcars, klinkt niet alleen leuk, maar is ook nog wat beschermder rijden dan een quad, je zit met z’n tweetjes naast elkaar in de gordel, achter een voorruit. Goede hoop dat het ergste stof ons dus bespaard zou blijven. Je kon ook een vier-persoons Tomcar huren, maar wij wilden allebei rijden, dus nu hadden we een meisjes Tomcar en een jongens Tomcar.
Vroeg uit de veren, om 8 uur al inchecken voor de instructie. We kregen een vrij schematische kaart mee van het gebied en een klein foto-boekje met daarin de belangrijkste punten langs de route, vooral die punten waar je of moest af slaan of waar extra instructie nodig was. Zoals punt 13: ontzettend stijl, zorg dat je alle “treden” neemt door er rechtop af te rijden en met twee wielen tegelijk erop en eraf. Dat klonk erg spannend! Maar natuurlijk hadden wij al een afslag gemist waarvan ze zeiden: die moet je niet missen. Wij terug om alsnog het paaltje te zoeken waar we af hadden moeten slaan. En gelukkig, nu in 1 keer wel gevonden. En toen begon het back-country rijden pas echt. Tot die tijd vooral onverhard, ook leuk, maar veel stof en hobbels, maar kan in een goede auto ook gewoon. Backcountry was echt spannend rijden. Ik moest echt beide handen stevig aan het stuur houden en soms stapvoets rijden met alle grote rotsblokken en diepe gaten in de weg. Schitterend uitzicht op de rode rotsen, maar niet al te lang de ogen van de weg. Mijn co-piloot Eniek wist me dan wel weer bij de les te roepen en stuurde ons keurig langs alle andere punten. Plaatje 9 vond ze wat overbodig: voorzichtig rijden, want er liggen hier nogal veel stenen. No kidding! M’n hersenen schudden in m’n pannetje!
Na vier uur schudden, stofhappen en genieten van de schitterende uitzichten en een fikse dosis adrenaline leverden we onze adventure-cars weer in. Eerste stop: hotel om even lekker het stof af te spoelen. Nee, niet aso gewoon het zwembad in gedoken, maar netjes in de badkamer. Hoe goed je ook wast, de handdoeken hadden nog steeds een rode waas na afloop. Ach, van een beetje stof is nog nooit iemand stuk gegaan. We waren allemaal toch wel erg moe, dus besloten om de middag verder bij het zwembad, lezend en zwemmend door te brengen. Kan ik ook “ontspannen” afstrepen op mijn lijstje van dingen die ik wil doen deze vakantie! Een gezellig avondje monopoly en het vakantieman-het-is-hier-gezellig gevoel is compleet.

p.s. de Go-Pro gaf eerste wat kuren, wel een filmpje kunnen schieten, maar voorlopig geven we jullie een kleine impressie met dit iPhone-filmpje.

Ok, wat is erger dan wanneer je 6-maanden geleden geboekte ballon-vaart in Sedona wordt afgezegd omdat de FAA (federal aviation administration) te veel wind verwacht? Juist, als er de volgende ochtend geen wind is! Maar ja, dan is het te laat en moet je gewoon je teleurstelling wegslikken en je op iets anders richten. Dan maar een dagje dicht bij huis. De kinderen zagen meteen het voordeel in elk nadeel: nu konden ze namelijk meedoen met de 11 uur tie-dye workshop in het hotel!
Maar eerst nog iets van mijn lijstje van bezienswaardigheden afstrepen: Chapel of the Holy Cross. Een kerk die ontworpen is om helemaal te passen in de rotsen. De vrouw die het bedacht had, had het idee al in de jaren ’30, maar toen ze de kerk wilden gaan bouwen in de rotsen bij Budapest kwam de oorlog ertussen. Haar plannen stonden dus een aantal jaren in de ijskast, tot ze in Arizona woonde en zoveel plekken zag waar haar idee van de echte kerk tot leven kon komen, dat ze met een architect om tafel ging zitten en midden jaren ’50 was de kerk er dan echt. Geen poespas of franje, nee, het kruis staat centraal. Klein van binnen, heel simpel, maar wat een majestueus gebouw, van binnen en van buiten, je wordt er gewoon stil van. Heel wat fotootjes geschoten, kleine impressie in het foto-album beneden. Hadden iets eerder moeten weten, de enige dienst is op maandagavond en die hadden we net gemist, een Taize dienst, alsof we niet al vaak genoeg tegen elkaar zeiden dat Chris hier eigenlijk ook bij moest zijn!
Op tijd weer terug in het hotel om een tie-dye t-shirt te maken. Zowel Eniek en Stijn hebben nu een mooie creatie erbij en ik heb eindelijk eens kunnen bestuderen hoe dit nu werkt. Een stuk eenvoudiger dan ik dacht, alleen geeft het natuurlijk wel een hoop geknoei als je het thuis wilt doen.

Een kleine onderhandeling over de volgorde van de rest van de dag, maar na een snelle lunch in het appartement, reden we met z’n allen naar het volgende National Park: Tuzigoot Monument. Een ruïne waar tussen 800 en 1300 de Tuzigoot indianen woonden en handel dreven. Waarom ze rond 1300-1400 wegtrokken, is nog onduidelijk, misschien dat de grond niet vruchtbaar genoeg meer was, of de handel had zich verplaatst naar andere stammen, maar volgens de Hopi Indianen was het misschien wel gewoon een tijdelijke stop in de reis naar het einddoel. Hoe dan ook, de ruine was indrukwekkend: op een soort van terp hadden ze een bouwwerk met wel 110 kamers gemaakt, meerdere verdiepingen op elkaar. Konden ze dus over de hele omgeving uitkijken. Eniek had wel het geduld voor een Junior Ranger programma en was dus lekker een uurtje bezig met alle opdrachten maken in haar boekje, maar nu heeft ze wel weer een tweede badge erbij.
Via de mijn-stadjes Claksdale en Jerome reden we weer terug naar huis. Was wel leuk om die stadjes even te zien, tussen de ’30 en ’50 jaren waren dit bloeiende kopermijn-stadjes, maar toen de mijnen opdroogden, gingen ook de mensen weg. In 1954 hebben ze er een historic town van gemaakt om met toerisme nog wat te redden. Alle huizen zijn nog in de stijl van toen. Voor het museum hadden we met z’n allen even geen geduld meer. Het zwembad riep!
Eniek viel vandaag dubbel met haar neus in de boter, want na het zwemmen was er ook nog genoeg tijd om de aardewerk-schilder-workshop van half vijf te volgen. Stijn had daar geen zin in, maar ik wilde best mee, maar dan ook wel zelf een potje beschilderen. Allebei een doosje beschilderd, met dezelfde kleuren. Grappig dat er alleen maar moeder-dochter paren waren. Wij waren wel het piet-luttigst bezig en om kwart voor zes pas klaar, oeioeioei, snel boodschappen doen en koken. Lekkere makkelijke pasta-maaltijd. Auto voltanken, zodat we morgenochtend helemaal klaar staan, tijdens de lunch namelijk een vervangende activiteit gevonden om onze ballon-vaart-teleurstelling te vergeten. Wat we gaan doen? Gewoon blijven lezen!

Paasmaandag doen ze hier niet aan, maar wij hadden toch wel vrij vanwege vakantie. Omdat we door het drie uur tijdsverschil allemaal al tussen 5 en 6 klaarwakker waren, besloten we dat dit een ideale dag was voor een lange tocht. Gisteren had de mevrouw bij de receptie een mooie rondrit op de kaart aangegeven: Grand Canyon, Wupatki en Sunset Crater. Eerst een goed ontbijt tot ons nemen en om zeven uur zaten we al in de auto, op naar het Noorden via de Scenic Route.
Eerste stop was al na vijf minute: de rode rotsen van Sedona in het ochtendlicht bewonderen. Vooral Bell Rock is er mooi knalrood. Niet alle foto’s gelukt met de zon in het Oosten, nog maar een keer terugkomen als de zon in het Westen staat, is zo dicht bij huis. Door Sedona gereden, ook hier gaan we nog terugkomen, zag er super-gezellig uit. Eniek bevestigde tot ons genoegen nog even hoe oer-Hollands ze was toen we langs een restaurant kwamen waar ze iets aan het roken waren en ze riep: “het ruikt hier naar de Hema!” Of de Hema er nu blij mee is dat de eerste associatie altijd rookworst is, maar goed.
Via prachtige rotsformaties en flinke haarspeldbochten reden we door naar Flagstaff (van het liedje). Onderweg nog een paar keer gestopt om foto’s te maken, van het uitzicht te genieten en een kleine pitstop te maken. Flesjes water genoeg ingeslagen, maar daar zit ook een nadeel aan… Een klein stukje snelweg, de I-40 richting Los Angeles, dat klinkt leuk maar en kleine 500 mijl is niet echt een dagtocht.

Rond half elf kwamen we aan bij de Grand Canyon, het was nog fris, zo’n 11 graden en een forse wind maakte het er niet warmer op. Maar het uitzicht daar konden we geen genoeg van krijgen, daar lieten we ons door een beetje kou en wind echt niet vandaan jagen. Een informatieve film gekeken in het visitors center, indrukwekkend om te zien hoe eerst de rotsformaties gevormd warden over biljoenen jaren en dat uiteindelijk het inslijten van de Grand Canyon pas iets van de laatste 6 miljoen jaar was. Ook leuk te het commentaar van de eerste ontdekkers te horen: een waardeloos stuk land, daar zal niemand komen, het zal eeuwig eenzaam blijven liggen. Nou, 5 miljoen bezoekers per jaar denken daar anders over, maar ja, andere tijden nu natuurlijk. Met recht het land van rots en licht genoemd! Na twee tussenstops bij de Grand View en de Desert View, waar ze ook een mooie toren nagebouwd hadden zoals ze dachten dat de Indianen die vroeger gebouwd zouden hebben, namen wij afscheid van de Canyon en vervolgden onze reis door de rode woestijn.

Volgende stop was Wupatki National Monument: een verzameling ruïnes van vestigingen van rond het jaar 1200. De kinderen deden daar voor het eerst sinds 2009 weer een junior ranger programma. Ik was vergeten hoeveel vragen je dan in moet vullen over de plek zelf. Op zich een heel leuke activiteit, alleen moet je er wel even een uurtje voor uittrekken. Lekker in het zonnetje met inmiddels 20 graden was dat geen straf. Supermooi hoe ze van rode rotsen al die gebouwen maakten vroeger. Bij het junior ranger programma hoort standaard dat je dan een eed aflegt ter bescherming van de National Parks, maar deze ranger deed het even wat anders, de kinderen moet in hun eigen woorden een eed afleggen waarin ze uitlegden wat ze gingen doen om de parken te beschermen en waarom ze dat belangrijk vonden. De Ranger die de eed afnam was duidelijk in militaire dienst geweest, want wilde ook nog dat ze tien push-ups met hem deden. Stijn weigerde, maar Eniek liet haar beste vorm zien en draaide voor tien push-ups haar hand niet om. De badge is binnen, die kan thuis bij de verzameling.

Laatste stop van de dag was Sunset Crater, een hele jonge vulkaan die zo’n 1000 jaar geleden ontstaan was, heel kort tot uitbarsting kwam en daarna weer uit ging. Lava-stromen zoals we die veel in Hawaii gezien hebben, alleen groeit er hier een stuk minder op, omdat het klimaat zoveel droger is. Mooie berglandschappen, veelal nog oudere vulkanen, allemaal slapend. Gespeculeerd over wanneer de volgende vulkaan er weer aan komt, werd er genoeg, maar denk niet dat wij dit nog mee gaan maken…
Voor het avondeten zochten we dit keer een snelle, doch typisch Amerikaanse tent uit: Sonic. De reclames hadden we al wel op TV gezien, het is een soort McDonald’s, alleen heb je allemaal kleine inhammetjes waar je parkeert, ieder heeft zo’n eigen groot bestelbord en als je via de intercom besteld hebt, dan komt een serveerster op rolschaatsen je bestelling brengen en je betaling ophalen. Altijd al eens willen uitproberen, net zo typisch Amerikaans als de drive-in bioscoop. Eten was McDonald’s kwaliteit, maar voor een keertje niet erg. Morgen doen we wel weer gezond. Met toch wel roodverbrande hoofden reden we moe, maar voldaan terug naar ons appartementje in Sedona. Wat een dag!

p.s. voor wie iets visueler ingesteld is, hier is de samenvatting in alleen beeld: