Dat is toch wel de vrije vertaling van Thanksgiving en dat maakt het eigenlijk ook meteen een veel leukere feestdag dan kerst. Geen druk van kadootjes geven (hier in Amerika is die druk er natuurlijk meer dan in Nederland), maar gewoon met vrienden samen komen en gezellig samen eten. Tja, die eeuwige kalkoen en de cranberry saus heb je hier ook met Thanksgiving, dus het menu is vergelijkbaar met kerst. Het verhaal van de pilgrims is die samen met de indianen de maaltijd deelden is in diverse uitvoeringen als oorsprong van het feest te vinden. Dit jaar werd het verhaal natuurlijk net even op een andere manier gebracht, overal op facebook en elders vond je cartoons die de vergelijking gaven van vluchtelingen in 1600 en vluchtelingen nu. Kijk je er toch net even anders tegenaan.

Dit jaar waren we uitgenodigd bij Einav en Nir, op ons paasbest gingen we ‘s middags dus op weg. Ik hoefde ‘s ochtends alleen maar koekjes te bakken en drinken mee te nemen. Er waren nog drie families uitgenodigd, dus met 24 man, vrouw en kinderen propten we ons allemaal in hun eetkamer. Maar eerst werd er natuurlijk geborreld tot de kalkoen klaar was. En die maak je natuurlijk niet in de oven, maar op de bbq buiten! Het was heerlijk weer, dus we konden allemaal zonder jas lekker buiten in het zonnetje staan. Tot een uur of 4, want als de zon eenmaal weg is, dan koelt het rap af. Iedereen neemt natuurlijk wat mee, ofwel een voorafje of een toetje, dus ook voor de hoofdmaaltijd was er het nodige te smullen. De eetkamer was met drie tafels helemaal vol, maar gelukkig hebben ze een grote keuken om het buffet klaar te zetten.

Traditiegetrouw zegt iedereen dan voor het eten waar  hij “thankful” voor is: voor familie, vrienden, lekker eten, goede cijfers op school, gezondheid, geen sneeuw of storm, maar ook filosofisch dat we zo fijn, vredig bij elkaar kunnen zijn terwijl het elders in de wereld zo’n chaos is.

Het toetjesbuffet was zo mogelijk bijna nog groter dan de hoofdmaaltijd, wel 12 verschillende gerechten: kwarktaart, ijstaart, twee verschillende soorten koekjes, tig soorten fruit, pecan nootjes in chocola, pompoenbrood, appeltaart, oef. Gelukkig wist ik een beetje dat het eraan zat te komen, dus ik had me goed ingehouden bij gang 1 en 2.

Na het eten (en afwassen) gaat iedereen voor de TV uitbuiken met American Football, het seizoen is nog in volle gang en het is dus nog steeds spannend wie er straks naar de finales gaan en eventueel in de superbowl terecht komen. Jaja, na een aantal jaar in de VS snappen we zelfs de regels van het spel een beetje.

Het allerleukste van Thanksgiving is nog wel dat je donderdag en vrijdag vrij bent, dus een vier dagen weekend. Geeft mooi de kans om lekker bij te slapen en alles een beetje op orde te maken. Wij slaan Black Friday altijd over, want die hele gekte met in de winkel achter de beste koopjes aangaan terwijl je over de hoofden kunt lopen, is niet aan ons besteed. Dan wachten we wel op cyber-Monday als alle deals online komen te staan en we het thuis kunnen laten bezorgen… Nee, hoor, als je niets nodig hebt, moet je vooral ook niets kopen, zo zegt Loesje.

Op zaterdag en zondag gaat iedereen dan meteen aan de slag met kerst. Wij hebben al wel de buitenverlichting gedaan, minder uitgebreid dan vorig jaar, dat was wel een beetje gekkenwerk om drie uur op het dak te zitten om de lampjes op te hangen, maar een beetje gezelligheid is altijd leuk. Binnen laten we de boom nog even achterwegen, want de sint is nog niet naar huis en een beetje Hollands blijven we wel (of zou het zijn dat we gewoon te lui waren om de boom op te zetten vandaag…).

We hadden nog een aantal “hotelpunten” die eind 2015 zouden verlopen. Dus wat doe je dan als echt Hollander, die laat je natuurlijk niet gaan. Dan is het natuurlijk nog even een puzzeltje: wat is beschikbaar en wat is redelijk dichtbij zodat we het makkelijk kunnen aanrijden. Dat was eigenlijk maar 1 optie: Atlantic City. Stond toch al een keer op de lijst om te gaan kijken, goed, dan wel in de zomer, maar in november kunnen we er ook wel gaan kijken en anders heeft het hotel altijd een zwembad en een grote TV, dus vermaken doen we ons altijd wel.

Toen ik ging zoeken wat er dan zoal te doen was dat weekend, viel ik toch even met m’n neus in de boter: een concert van Black Violins, allemaal lovende beschrijvingen, hiphop op de viool, dat moesten we horen. Na het werk/school snel in de auto om het concert te halen, heel grappige zaal op de universiteitscampus aldaar (wist niet eens dat Atlantic City een universiteit had…). We zaten voorste rij, uitstekende plaatsen dus. En het was echt ontzettend leuk. Ze werden begeleid door een DJ en een drummer en speelden van alles, van hun eigen versie op klassiek tot pop/hip-hop. Na afloop cd gekocht en laten tekenen door alle bandleden.

Hotel was lekker ruim, twee aparte slaapkamers en een zitkamer, niet dat we de keuken veel wilden gebruiken, maar toch een beetje thuis-weg-van-huis. Zwembad was even lopen, maar dat mocht de pret niet drukken. Eniek was haar badpak vergeten, maar Stijn en ik niet. Met z’n tweeën hebben we dus zowel op zaterdag als op zondag gezwommen. Gelukkig hadden we ook zwembrilletjes bij ons, want er zat zo veel chloor in het water dat ik na tig keer douchen op dinsdagochtend nog steeds chloor rook.

Zaterdag de omgeving verkend. French Toast gegeten bij het plaatselijke restaurant dat zo populair was dat de rijen buiten stonden. Was meer dat er binnen geen plek was en 20 minuten wachten is niet zo erg als het zonnetje lekker schijnt. French toast was verrukkelijk, dus we snapten waarom het nummer 1 ontbijtplek was. Daarna de vuurtoren van Absecon beklommen: 228 treden omhoog. Daar hadden we een mooi uitzicht over het water en de stad. Een vrijwilliger vertelde leuke verhalen over de vuurtoren, in 1857 voor het eerst in gebruik genomen en de originele Fresnel lens was geweldig mooi.

Natuurlijk kent iedereen Atlantic City maar van twee dingen: casino’s en de pier/boardwalk. Minderjarigen mogen zich niet in de buurt van gokmachines en -tafels wagen en Bart en ik worden niet echt warm of koud van die dingen, maar kijken is altijd leuk, de casino’s zijn ook altijd uitgedost met enorme tapijten, gordijnen en beelden, om vooral ook luxe uit te stralen.

De boardwalk en het strand waren eigenlijk een stuk leuker, lekker uitwaaien op het strand en de winkeltjes en monumenten op de houten boardwalk bekijken. Heerlijke temperatuur voor november, 12 graden, zonnig en een beetje wind, meer kan je niet vragen.

Bart en Eniek mochten de film uitzoeken voor ‘s avonds, was maar een beperkte selectie bij de receptie van het hotel, maar Les Miserables had toch heel wat prijzen gewonnen en de cast was indrukwekkend. Maar wij zouden de film toch niet echt 4-sterren hebben gegeven. Ach, cultureel verantwoord maar een beetje lang. Op zondag hadden we behalve zwemmen en ontbijten niet veel anders op de agenda, vroeg naar huis gaan is ook niet verkeerd, dan konden we in ieder geval het huiswerk afmaken, voor de kinderen Engels en wiskunde en voor ons stofzuigen en wasjes draaien. Het is maar een drie-dagen week, maar toch fijn om alles weer “op de rit” te hebben.

Mijn ouders zijn niet alleen wereldreizigers, maar ook kampioen kort-maar-krachtig-bezoek, dus als ze dan aanbieden van “we dachten gezellig even langs te komen”, dan zeggen wij natuurlijk geen nee. Jet lag heen en jet lag terug in 4 dagen tijd, moet kunnen als je de 65 gepasseerd bent (sorry mam, als je de mythe van 48 nog langer in stand had willen houden). Voor ons gewoon gezellig. Heel dapper op donderdag met openbaar vervoer vanaf JFK naar Tenafly gereisd, waar wij ze van het busstation konden ophalen na onze normale werk- en schooldag. Lootjes trekken wie er niet mee mocht met ophalen, want er zijn maar vijf zitplekken als er koffers zijn. Stijn bleef het huis bewaken en de deur open houden toen we weer terug waren.

Op vrijdag hadden we natuurlijk nog gewoon school en werk, maar ik wist me wel al vroeg vrij te maken van allerlei meetings en kon dus gezellig even met ze koffie drinken en naar de Barnes & Noble. Op z’n echt Amerikaans werd er op vrijdag niet gekookt, maar namen we ze mee uit voor hamburgers bij ons plaatselijk stamcafe. Op zaterdag waren er natuurlijk eerst de nodige klusjes en boodschapjes die uit de weg geruimd moesten worden, maar ‘s middags hadden we tijd voor nog een Amerikaans activiteit: volksvermaak nummer 1 – bowlen! Na een potje zonder “vangrails” toch ervoor gekozen om met vangrail te bowlen, dan kon iedereen ook leuk scoren en niet alleen Bart. Zowaar voor het eerst in m’n bowling carriere boven de 100 punten gebowld (en dat kan dan echt niet meer alleen maar door de beugels komen, hoor).

Op zondag de mooiste dag van november qua zonnetje, dus m’n vader en ik hebben onze wandelen-met-thanksgiving gewoon twee weken naar voren getrokken. In de krant had ik een route gelezen die erg de moeite waard leek: storm king mountain, een rondje van twee uur met geweldig uitzicht over de Hudson. Matig uitdagend stond erbij, nou, voor de ongetrainde bos-berg-wandelaar was het meer redelijke uitdagend. Om niet te verdwalen had ik op m’n phone een leuke kaarten-app gedownload, konden we mooi volgen waar we waren. Met alle herfstbladeren op de grond soms erg lastig inschatten waar je je voeten wel en niet neer kon zetten. Ik ben dan ook in een lelijk gat gestapt, maar verder tijdens het wandelen niet veel last van gehad, tot ik bij thuiskomst m’n schoenen uitdeed en m’n hele enkel blauw was. Ach, gaat wel weer over. En het was heerlijk wandelen met een zonnetje, blauwe lucht, tussen de bomen en soms klimmend over wat rotspartijen. En natuurlijk een adembenemend uitzicht op het eind!

Het weekend afgesloten met etentje bij Hanami, de plaatselijke Japanner, sommige tradities moet je gewoon in stand houden tot er niets meer op het menu staat om uit te proberen, maar het curry-vis-potje dat ik samen met m’n vader deelde was zeer de moeite waard (yeah, nog een visliefhebber in de familie is toch wel fijn). Op maandag was het al weer voorbij. Snel ontbijtje met vader-moeder-dochter nadat de rest naar school/werk was en daarna voor Rene en Joek met OV weer terug naar JFK en voor mij de rest van de werkdag voor de boeg.

Ik geloof niet dat er veel mensen zo enthousiast zijn over de marathon die een ander loopt, dan ik. Eerste zondag van November is traditiegetrouw de marathon van New York, dit jaar voor het eerst zonder het Hollandse tintje van ING marathon, maar met gelukkig een hoop Nederlanders om dat weer goed te maken. BN’er (Belangrijkste Nederlander) voor mij was natuurlijk Alwin, die voor de tweede keer dit jaar in New York ging lopen. Op vrijdag tijdens het diner bij ons thuis (toepasselijk met pasta) uitgebreid de route bekeken en afgesproken waar ik dan ging staan.

De klok ging van zaterdag op zondag ook bij ons een uurtje terug, bovendien begon de marathon pas om 9.50, dus ik had voldoende tijd om rustig uit te slapen. Maar goed, je wilt niet te laat komen, dus om kwart voor acht zat ik in de auto. Parkeren vlak bij Alwin’s hotel zodat ik hem eventueel nog kon ondersteunen bij het teruglopen naar het hotel. Met de metro naar Brooklyn om daar bij mijl 7 te wachten tot Alwin voorbij kwam snellen. Met een superweertje en een hoop mensen om je heen gaat de tijd snel voorbij. Eerst komen de rolstoel-renners voorbij, daarna de elite vrouwen onder politiebegeleiding en om twintig over tien de elite heren. Die laatsten startten om dezelfde tijd als de eerste lichting “gewone” lopers, waar Alwin ook bij zat. Dus toen begon het spannend te worden. De mobiele app van de marathon dit jaar hadden ze echt verbeterd, net als vorig jaar kon je 10 lopers instellen om te volgen, maar nog leuker was dat je dit jaar je lopers dan kon volgen op de kaart en nog redelijk accuraat ook. Dus je kon prima bijhouden waar ze waren. Bij de 3 mijl lag Alwin goed op schema, dus kon ik uitrekenen hoe lang het nog zou duren tot hij bij mij zou zijn. Maar dan het probleem van het beginstuk: nog heel veel lopers met allemaal hetzelfde tempo, dus ik maar kijken naar een oranje shirtje, maar ja, dat was natuurlijk niet een heel unieke kleur, van elke kleur liepen er wel tig renners. Gelukkig wist Alwin dat ik bij mijl 7 zou staan, maar het was wel een beetje bizar dat hij mijn naam moest roepen en dat ik hem toen nog net op de foto kon zetten. Super! De drie Duitse dames die naast me stonden had ik al geinstrueerd dat als ik ging gillen dat ze dan ook mee moesten roepen “go Alwin!” en dat deden ze dan ook. Alwin was de snelste van de lopers die ik volgde, dus helaas heb ik niet veel andere renners zien lopen, want ik moest na punt 1 weer snel door naar punt 2.

Snel terug naar het metrostation om daar op de gele lijn te stappen. Tjonge, da’s dan even verdwalen als je alleen aan de verkeerde kant van het perron naar beneden kunt, het leek wel een tekenfilm, wel drie keer hetzelfde rondje gelopen in het station voor ik door had waar ik een extra trapje omlaag moest voor de juiste kant van het perron. En ondertussen hoor je boven de grond het gegil van toeschouwers boven alles uit, echt supersfeer. De locale R zou me rechtstreeks naar Lexington en 59 brengen, zo dicht mogelijk bij mijl 16 waar we het volgende punt hadden afgesproken. Maar waar ik geen rekening mee gehouden had: tussen Brooklyn en dat punt zitten in de lokale lijn wel 23 stops! Daar doe je dus al gauw drie kwartier over. Dat zou erom gaan spannen. Op de app kon ik zien dat Alwin iets sneller liep dan zijn schema, oeioeioei. En ja hoor, dan gaat de metro ook nog even stil staan. Deja-vu van de halve marathon. Ik sprintte uit de metro, raakte dit keer geen obstakels en renden naar mijl 16 bij 60e straat en 1st avenue…om daar op mijn app te zien dat Alwin al bij 64th street was. Balen!!! En Alwin onder het rennen natuurlijk maar denken dat hij mij niet gezien had met al die mensen die langs de kant stonden.

Er zat niets anders op dan naar het volgende punt te lopen: bij mijl 25 in central park. Dat viel me nog alleszins mee, geen rijen dik en ik kon ook nog op een hekje zitten. Dan zie je dat op het einde de hoeveelheid renners al aardig uitgedund is, dus ik had goede hoop dat ik Alwin eerder zou zien dan hij mij. Maar eerst had ik nog rustig de tijd om de “time-runners te bekijken”, moet je je voorstellen dat je hele marathon strak in een tempo moet lopen met je bordje van richttijd bij je! Er liep ook een meneer die een soort rolstoel voortduwde, dat zie je wel vaker, dat ze familie mee op sleeptouw nemen, ook al zo iets knaps. Maar natuurlijk ging het mij om Alwin en die zag ik al van verre aankomen, duidelijk vermoeid (ja, duh!) en met een langzamer tempo.

Dat maakte dan weer dat mijn plannetje vast ging lukken, want toen ik hem op de foto had gezet, pakte ik snel de camera in en sprintte ik dwars door het park naar de andere kant om daar vlak voor de finish me tussen de mensen in te wringen om hem daar nog een keer op de foto te zetten. Bij 26 mijl met nog 0.2 te gaan was de concentratie zo groot dat hij me niet meer hoorde. Maar hij had het gehaald, 3 minuten langzamer dan waar hij op gemikt had, maar nog steeds met een supersnelle tijd, petje meer dan af!

Daarna aan mij de taak om naar de andere kant te komen omdat de reunion site bij 65th en 8th avenue was. Maar aangezien alles afgezet was, moest ik eerst weer helemaal teruglopen naar 5th avenue en dan om alles heen weer omhoog aan de andere kant. Hoe lang het zou duren, dat wist ik natuurlijk niet, het kon best lang duren, had Alwin al gezegd. Maar toen hij twee uur na het over de finish komen nog steeds niet bij de letter “V” was, begon ik met toch zorgen te maken dat ik hem gemist had. Z’n telefoon had hij in het hotel gelaten, dus bellen had geen zin en mijn telefoon was inmiddels ook dood. Maar ja, dan maar hopen dat hij bij z’n hotel was. Met de metro naar 23rd street, nam ik toch dit keer de expres die niet op 23 stopte maar me afzette op 14th, ik kan je wel zeggen, heb flink wat kilometers gelopen, geen marathon maar m’n voeten voelde ik wel. Bij het hotel was hij ook niet, en een kopje Starbucks later nog steeds niet, dus toen heb ik maar een briefje geschreven en ben weg gegaan. Op vrijdag had hij al verhalen verteld van elkaar mislopen na marathons omdat je kramp kunt krijgen en dan dus langer onderweg bent en dat bleek dus ook het geval. Toen ik thuis was en nog een keer z’n hotel belde, was hij net op z’n kamer, weer krampvrij en met wat lekker zoute, Amerikaanse soep in z’n maag. Jammer dat we elkaar misgelopen waren, maar wat een dag om hem zo te volgen en al die renners te zien langskomen. Toen ik naar bed ging, kwam de laatste loper nog binnen, een vrouw die de hele marathon met een rollator had uitgelopen, ook weer zo’n prestatie, ik doe het ze niet na.

Volgend jaar wanneer Alwin weer meedoet aan de marathon gaan we beter een plan B afspreken, ik zeg wanneer en niet als, want dat er een volgende komt, dat is wel zeker. De medaille heeft Alwin de volgende dag nog even mooi laten graveren met z’n tijd, echt een supermooie medaille (en nog een zware ook).

Halloween op zaterdag, da’s toch elk kind z’n droom? En dan ook nog een mooie, droge dag. Beetje koud aan het begin van de dag, +2 graden, oplopend tot +14, het is tenslotte bijna november, maar zonnig! Wij hebben onze tuin dit jaar bescheiden gehouden, de kat van vorig jaar had het loodje gelegd en aangezien al die opblaas-dingen in de tuin ook het gras voor maanden, zo niet voor altijd, verpest hadden, wilden we ons mooie nieuwe gras hier niet aan blootstellen. Een reuze spinnenweb tegen het huis en op Halloween zelf onze opblaasspin erbij. Pompoenen natuurlijk, maar dat is eigenlijk vanzelf sprekend onderdeel van oktober hier.

De avond voor Halloween is cabbage night (koolavond), dan gaan de tieners het dorp door met wc papier en scheerschuim. Bij ons niets van dat al, eerst dacht ik dat het te maken had met de 9 uur curfew die de politie had ingesteld, maar toen ik op mijn rondje dorp langs de speeltuin kwam, viel het kwartje: de politie had iedereen vrij spel gegeven in de speeltuin. Genoeg WC papier voor een paar maanden, ik ben benieuwd wie dat weer op gaat ruimen. Maar in het dorp naast ons, waren meerdere huizen zo de pineut en dat is natuurlijk nog weer een stuk  minder leuk.

‘s Middags m’n nieuwer hardloopschoenen even uitproberen en een rondje Cresskill – Dumont gelopen. Met telefoon, zodat ik bij elke mooie tuin kon stoppen om een foto te nemen. Sommige mensen hebben hun hele tuin vol staan, heel wat werk ervan gehad. Leuk gezicht, ook al zijn de foto’s in het volle zonlicht niet echt “scary” te noemen. Rond een uur of 2/half drie begon ook het echte trick or treating, vooral de kleintjes gaan vroeg in de middag. En de kleintjes zijn toch vaak ook het leukst: schattige kostuums, ze zeggen nog uit volle borst “trick or treat” en pakken netjes 1 zakje of reepje. Nee, de oudere kinderen staan soms alleen maar voor de deur met hun grote kussenslopen en als je er niets van zegt graaien ze een hele hand (niet allemaal, er is nog hoop).

Op het parkeerterrein bij de rec center was dit jaar ook iets nieuws: trunk or treat. Je kon je auto dan neerzetten en in de achterbak een Halloween tafereel maken (en natuurlijk snoep uitdelen). Bart is even wezen kijken met de echte camera (geen iPhone camera) om wat plaatjes te schieten. Voor kinderen vooral leuk dat je niet heel ver hoeft te lopen om toch veel snoep te verzamelen.

Bij ons in de buurt staan de huizen redelijk dicht op elkaar en is het dus ook nog leuk voor kinderen om lopend alle deuren af te gaan. Dat maakt ook dat het vrij druk is, sommige ouders rijden hun kinderen zelfs hierheen om te gaan lopen. Dit jaar voor de lol bijgehouden hoeveel kinderen langs de deur zijn geweest (elke keer streepjes zetten voor het aantal kinderen). Op 1 na 200 kinderen, 199 kinderen dus! Maar aangezien we niet wisten hoe veel het er zouden worden, hebben we ze allemaal gevraagd het bescheiden bij twee snoepjes te houden en nu zitten we dus met nog een hele doos snoepjes. Misschien houden ze dit jaar weer een snoep-inzameling voor de voedselbank, dan kunnen we ze mooi droppen, want ook al zijn ze niet echt lekker, je gaat toch aan de snoeperij als ze op het aanrecht staan…

Eniek en Stijn zijn elk met hun eigen vrienden op pad gegaan. De tijd dat wij achter ze aanliepen langs de deuren, is voorbij. Soms met nostalgie kijk ik naar die ouders van kleine kinderen, vooral als ze dan zelf ook zo leuk verkleed zijn. Hele dino families voorbij zien komen, de incredibles van Pixar, katten, ninja turtles, echt lekker gek. Maar het is ook wel lekker om lekker even thuis te zitten, met een kopje thee aan tafel. Voor zo lang als je kunt zitten met de deurbel die steeds gaat. Beide kids zijn zowel bij ons in de buurt geweest, als ‘op de heuvel’, waar de grote huizen staan. Moeders van een vriendje van Stijn en vriendinnetje van Eniek speelden chauffeur, want de huizen staan daar zo ver van elkaar dat je moet rijden tussen de huizen door om het nog een beetje leuk te houden. Niet alle mensen daar maken het zo gek, maar er is 1 familie die notoir grote repen chocola (ok, Hershey) uitdeelt, ze zetten zelfs een streepje op je hand, zodat je niet twee keer langs komt. Vast door schade en schande wijs geworden.

De oogst van beide kids op de weegschaal gezet en allebei hebben ze de buit van vorig jaar verbeterd. Stijn nipt met 50 gram en Eniek met bijna een kilo. Nu heeft Stijn dus 2 1/2 kilo snoep en Eniek 3 1/2: wat moet je ermee! De leeftijd dat ze het pikken dat je zegt “zoek er twintig uit en de rest geven we weg” is voorbij. Eniek’s beugel maakt het enigszins makkelijk om een schifting te maken en bij Stijn moeten we misschien een systeem bedenken waarbij hij al zijn computertijd moet kopen in snoep: een snoepje per minuut. Ach, we hebben altijd nog een het mailtje van hun tandarts dat ik gisteren kreeg: Happy Halloween (gevolgd door tien tips hoe je tanden gezond te houden in dit seizoen).

p.s. voor alle iOS gebruikers waar de slideshow niet voor werkt, hier is de link.