Als meisjes in Latijns Amerika 15 worden, dan heet dat een quinceanera, maar voor jongens doen ze dat meestal niet. Volgend jaar trekt hij met sweet sixteen ook al aan het kortste eind, dat is ook meestal voor meisjes. Helaas had hij geen Joodse ouders voor en barmitswa toen hij 13 werd. Maar gelukkig heeft hij zelf al maanden een grote mijlpaal aan zijn 15e verjaardag gekoppeld: nu mag hij officieel gaan werken (en krantjes rondbrengen telt niet mee)! Drie sollicitaties heeft hij al lopen: Jumbo, Albert Heijn en de Domino’s. Nu hij dan officieel oud genoeg is, gaat hij meteen maandag erachteraan bellen.

Voor zijn feestje had hij zeven van z’n beste vrienden (en vriendinnen) uitgenodigd, eentje moest zelf werken (zitten ook nadelen aan dus) en een vriendinnetje had een familiefeest, maar met zes kon het spel dat we op het oog hadden, ook goed gespeeld worden. Met twee auto’s reden we naar Den Haag om daar de Amaze VR Espape Room battle te spelen. Escape rooms kent iedereen denk ik wel, maar dit was een speciale in een VR wereld. De battle betekende niet dat twee teams tegen elkaar moesten vechten, maar dat het een wedstrijd was wie het eerste zou “escapen”, of in dit geval de wereld zou redden van de ondergang. Na een korte tijd mochten ze hun kamers in, teams van drie: Jongens tegen de meisjes… Ik gaf de jongens de meeste kans omdat die hun halve leven al doorbrengen in computer wereld met koptelefoon op, maar vlakte de meiden ook niet uit, omdat die meestal iets beter nadenken voor ze iets doen. De kamers waar ze in stonden, waren verder helemaal leeg, ze hadden allemaal een VR bril op en controllers in hun handen en de computer zat in een rugzak op hun rug. Dat weten we van de foto’s, want Bart en ik zagen verder helemaal niets. Wij zaten gewoon te wachten in de relaxte lounge tot ze vol enthousiasme en met rode konen weer naar buiten kwamen. De jongens waren eerder begonnen en braken meteen het record van de VR room, maar daar gingen de meiden met bijna een minuut weer overheen. Allebei dus super-knap gedaan en mijn analyse was helemaal juist, aldus de spelbegeleider, de jongen waren iets te veel aan het dollen geweest, anders hadden ze het spel dik gewonnen. Leuk voor de meiden, die staan nu dus bovenaan de lijst. Alle zes waren super-enthousiast, dus echt een aanrader, het meest teleurgesteld was Stijn toen hij hoorde dat het waarschijnlijk nog wel een jaar zou duren voordat er een tweede VR wereld bij zou komen. Volgende feestje is al geboekt dus.

Na de VR gingen ze met z’n zessen thuis gezellig verder, dobbelspelletjes spelen, lekker hangen op Stijn z’n kamer en mijn favoriet: gezellig muziek maken met Jytte op piano, Stijn op gitaar, Bart op drum en Xander durfde wel te zingen, daar word je toch vanzelf happy van. Lekker met z’n allen patat gegeten en toen was de zaterdag al weer voorbij.

Op zondag gingen we gewoon vrolijk verder met verjaardag vieren, gezellig de hele middag met de Friese kant van de familie in de tuin gezeten, want jongens, wat een weer was het dit weekend. Augustus in Oktober!

Op Stijn zijn verlanglijstje stonden alleen maar game-artikelen: een Razer muis, een Razer head set, een gaming keyboard en een tweede monitor. Een echte gamer heeft blijkbaar twee van dei dingen: een voor je eigen game, en de tweede om mee te kijken met je vriendje waar je mee aan het communiceren bent over je headset. Toen hij voor het eerst om een muis vroeg, vroeg ik wat er mis was met zijn huidige, mijn schoenen vielen uit dat de reden was dat die muis geen snoer had. Bij ons op het werk wordt hard geklaagd als IT je een muis MET snoer geeft, maar hij wil gewoon een met snoer… goed en met allerlei extra knopjes en hele coole lampjes. Voor de lol hadden wij in een kado-tasje een scheermesje (een razor) en een speelgoedmuis gedaan, kon hij hartelijk om lachen, vooral natuurlijk omdat hij ook wel doorhad dat er nog een echte ergens lag. Verder had vooral geld gevraagd aan iedereen en aan het eind van zijn verjaardagsweekend had hij zowaar genoeg geld om een tweede monitor te kopen. Lang leve het ongeduld van de jeugd en zondagsopening van de Cool Blue winkel bij het Oostplein, dus Stijn is meteen met de metro z’n monitor gaan halen. En ‘s avonds mocht hij van ons als uitzondering wat langer gamen, helemaal gelukkig met z’n nieuwe speeltjes.

Een schitterende zaterdag voor een fietstocht! Eerste weekend in oktober is er altijd (goed, tweede keer dat we hier zijn) de Kunsttoer in Lansingerland: open atelier bij allerlei kunstenaars (schilderijen, keramiek en beeldhouwwerken). Het foldertje had ik bij de sportschool zien liggen en had op de kaart al alle ateliers omcirkeld die mij leuk leken. Gelukkig wilde Bart wel mee, lekker tussen de kassen en polders fietsen en wat kunst bekijken. In totaal had ik 9 omcirkeld, maar we zouden wel zien hoe ver we zouden komen.

Eerst naar het verste punt fietsen: Bleiswijk. Daar had ik twee kunstenaars omcirkeld: Piet Kouwenhoven en Rien Kraayenbos. Allebei schilderen ze met veel “structuur” in hun werk, erg mooi. De kleurstellingen van Rien vonden we allebei vooral erg charmant, maar het effect van glasvezeldoek met jute en epoxy van Piet was ook superbijzonder, maar dan heb je wel een grote muur nodig om dat tot z’n recht te laten komen. Daarna door naar Bergschenhoek waar een ontzettend aardige dame op leeftijd ons haar mooie marmeren, albasten en spekstenen beeldhouwwerken liet zien. Zij kon echt een stuk steen laten spreken, met mooie ronde, organische vormen, ruw en glad afgewisseld, als het niet zo prijzig was geweest, hadden we de verleiding vast niet kunnen weerstaan. Door naar het oude deel van Berkel, eerst naar Bert Oosthout die zout water probeert te pakken in z’n schilderijen. Je raadt het al: water, wind en golven. Als medezeilers spreekt ons dat natuurlijk aan. In het oude centrum de keramiek van Tessa Droog en de schilderijen van Marijke Wessel bekeken, in een urn van Tess wil ik later ook wel terecht komen… De kerk op het plein had ook open huis, we waren er nog nooit binnen geweest, 400 jaar oude gereformeerde kerk met een supermooi orgel. De grafstenen uit 1621 zijn altijd indrukwekkend en geleerd dat het toen ook al Berkel en Rodenrys was, wij dachten allebei dat het twee losse dorpen waren die pas recentelijk bij elkaar waren getrokken, maar als het op een grafsteen uit de 17e eeuw al stond, dan is het samentrekken van gemeenten toch al langer aan de gang dan wij dachten. Daarna waren onze hoofden en kunstharten wel een beetje vol en was het ook al tegen drieen, we zouden er nog eentje doen om het af te leren, de Hichte, een mooie Friese naam. Wederom een schilder en een beeldhouwer die samen exposeerden, allebei mooi werk. Ons oog viel op een klein galastenen beeldje, supersimpel, maar elegant en geprijsd voor de klein beurs. Zo sloten we de middag toch nog af met een aankoop. Tevreden weer naar huis gefietst. Alwaar natuurlijk de gebruikelijke klusjes nog steeds op ons lagen te wachten…