Monthly Archives: January 2022

De C van…. circus

Want ja, als je dan positief ben op die andere C, dan komt er een heel circus bij kijken. Wat een hoop regeltjes waar je je natuurlijk dan pas in gaat verdiepen. Twee jaar lang de ellende weten te vermijden, maar nu is het dan zo ver: ik heb Corona! 

Gelukkig kan ik bevestigen dat de symptomen heel mild zijn van Omicron (of ik die variant heb weet ik natuurijk niet maar mild is het wel): meer een hele zware verkoudheid of lichte griep. Zere botten, spierpijn, verstopte neus, beetje hoesten, hoofdpijn, meer malaise dan zwaar ziek zullen we maar zeggen. Nog steeds zwaar K natuurlijk. Ben wel heel blij met de anti-griep-pillen die we uit Canada hebben meegenomen, want die brengen net wat meer verlichting dan Hot Coldrex. 

Maar natuurlijk wel: vanaf donderdag in isolatie, quarantaine als huishouden. En meteen iedereen ook aan de test. Bart ook positief, niet heel raar, en hij was vandeweek gelukkig alleen maar een beetje verkouden, maar nu al weer helemaal symptoom-vrij. Beide kids waren zowaar negatief! Stijn zit eigenlijk tijdens gewone dagen ook al in “isolatie” in zijn eigen kamer, komt hij alleen uit om eten te halen. En Eniek heeft natuurlijk haar flatje in Rotterdam om in quarantaine te gaan. Weet sinds deze week ook pas het verschil tussen isolatie en quarantaine. Ik zit in isolatie (ben ziek), de niet zieken in quarantaine. 

Ik kan iedereen aanraden om niet op vrijdag nog te proberen om boodschappen bezorgd te krijgen, want Appie noch Jumbo hadden een slot voor bezorging in het weekend, pas weer vanaf voor dinsdag. Picnic kon alleen nog maar op zondag. Als je dan alleen maar brood in huis hebt en geen avondmaaltijd, dan maak je er maar gewoon het beste van: de bestelbeer! Al heel Corona-proof ieder zijn eigen doosje. 

Wel hartverwarmend dat ik nu in ieder geval weet dat ik niet zo maar ongemerkt kan verdwijnen, want ja berichtjes als “He, Aske, je hebt al vier dagen niets op Strava gezet, alles goed?” laten zien dat er genoeg mensen zijn die je in de gaten houden (of in ieder geval Big Brother :-)). 

Nu duimen dat deze mega-verkoudheid gauw ophoudt, want als ik 24 uur symptoom-vrij ben, mag ik gewoon weer uit isolatie. Het gaat al de goede kant op, voel me al steeds beter en heb vannacht 10 uur geslapen. Ik zeg: nog zo’n nachtje en dan is het wel weer over! 

Iets over heenreis en terugreis?

Met wandelen, hardlopen en fietsen hou ik altijd in gedachten dat de heenreis ook de terugreis is, met andere woorden: ga niet verder weg dan je ook nog terug kunt opbrengen. Voor reizen geldt eigenlijk min of meer hetzelfde, al was het dit keer niet 24 uur van bed tot bed, maar wel 24 uur van bed tot voordeur, want tja, we kwamen natuurlijk midden overdag aan en dan kun je moeilijk al in je bed gaan liggen. Kan wel, maar is niet verstandig. 

Voordat we die lange reisdag hadden, hadden we eerst natuurlijk nog een laatste ski-dag om echt het allerlaatste beetje ski- en sneeuw-pret uit deze vakantie te persen. En dat hebben we ook gedaan. Het was een schitterende dag, niet zonnig met blauwe luchten, maar wel droog en dus hadden we in plaatst van dikke matten verse sneeuw eindelijk weer eens een heel tapijt verse corduroy om op te skiën. ‘s Ochtends begonnen we op Whistler en toen we alle pistes hadden gehad die we wilden aan die kant namen we de Peak2Peak naar de “overkant” om op Blackcomb kant eerst lekker te gaan lunchen. Na de lunch hield het jonge segment het voor gezien, te moe om nog verder te skiën. Dat gaat er bij mij niet in, dat snap je, dus samen met Bart heb ik toen nog de hele middage pistes op Blackcomb gedaan, alle liften waren open, dus we konden zelfs helemaal naar Chrystal Peak om daar de Ridge Runner buitenste piste te doen: heerlijk glooiend door de bossen. Piekfijne laatste dag: met de eerste gondel omhoog en naar huis gaan omdat de liften gaan sluiten! 

De volgende ochtend hadden we de wekker om 5:15 gezet. Niet om alvast meer in het Nederlandse tijdsritme te komen, nee, meer omdat we echt super op tijd wilden vertrekken en rustig wilden ontbijten. Ze hadden namelijk gewaarschuwd voor sneeuw waardoor de wegen twijfelachtig van kwaliteit konden zijn en de maximale snelheid omlaag zou kunnen gaan naar 60km/uur op de snelwegen.

Die zware sneeuw hebben we gelukkig niet gezien, maar desalniettemin lag er in het dorp genoeg om glad te zijn. Ik ben nog niet eerder zo blij geweest met de combinatie van M&S banden, vierwiel-aandrijving en een echtgenoot met slipervaring en koelbloedigheid. Bij het stoplicht stopte de auto’s voor ons iets abrupter dan wij en de remmen deden helemaal niets, ook al reden we 25 km/uur een botsing leek onvermijdelijk, gelukkig stuurde Bart hem in de sneeuwmuur die langs de zijkant van de weg opgestapeld lag. We zaten wel flink vast in de sneeuw maar een paar minuten heen en weer sturen en we konden gewoon weer verder rijden. Lang leve zachte sneeuw, want geen krasje op de auto. Buiten het dorp waren de wegen wel weer beter, maar zelfs daar reden we voorzichtig en niet harder dan 60 km/uur… 

Op het vliegveld wachtte onze volgende “hindernis”, om Nederland weer binnen te mogen moeten we ook een negatieve Corona test kunnen laten zien. Gelukkig is Canada nog steeds geel en mag het ook een antigeen sneltest zijn die niet ouder is dan 24 uur en we hadden al geregeld dat we dit op het vliegveld konden laten doen. Ik zeg gelukkig, want ik zal niet meer klagen over onze Nederlandse PCR test van 80 Euro, want een PCR test in Canada om te mogen reizen komt je al gauw op 300CA$ per persoon te staan. Een sneltest gelukkig maar op 79CA$. Kosten niet het probleem, maar je moet dan nog wel negatief testen natuurlijk. Gelukkig kregen we allevier goed nieuws en konden we door naar de volgende rij: inchecken en security. Mijn hemel, want een inefficient zooitje is Vancouver International! We hebben meer dan een uur in de rij gestaan voor security, schril contrast met Schiphol: maar 1 band open voor de Xrays en alles moet nog gewoon uit je bagage: laptops, liquids in een zakje, telefoons, schoenen, riemen (goed die moeten op Schiphol ook, maar serieus: 1 lopende band open???). Wij konden ons die wachttijd wel permitteren, maar je zit natuurlijk liever bij de gates met je Starbucks koffie een filmpje te kijken. Gelukkig konden we allemaal weer even genieten van het feit dat ik in Canada ook gewoon weer Oscar ben! 

De vlucht zelf was iets vertraagd, gedeeltelijk door het weer – het vliegtuig moest ijsvrij gemaakt worden – gedeeltelijk door dommigheid – ze hadden niet genoeg brandstof erin gedaan en toen moest er nog een tweede tankauto komen. We zouden iets sneller gaan vliegen om het in te halen, zei de piloot Ik heb af en toe gekeken en het gebeurt niet vaak dat we harder vliegen dan 1000 km/uur (meestal 900-zoveel), dus de piloot heeft z’n best wel gedaan. Op Schiphol nog een tegenvaller: maar 3 van de 4 koffers kwamen aan! Behalve dan dat het voor Eniek de grootste tegenvaller was, al háár kleren zaten daarin, kost zo’n akkefietje je ook al weer snel een extra uur. Eindelijk konden we na het invullen van het papierwerk met de bus naar lang Parkeren en in onze batmobiel terug naar Pijnacker. Home sweet home, Molly ophalen en de eerste wasmachines aanzetten. Wat wij ons allevier wel afvragen: waarom voelt +4C in Nederland zoveel kouder dan -12C in Whistler? 

 

Tot je oksels in de sneeuw

Op twee januari vielen we met onze neus in de boter, of liever: in de sneeuw. Het had de hele nacht gesneeuwd en het hield voorlopig ook niet op. Voor wie nog niet eerder tot ver boven de knie in verse sneeuw heeft geskied, het is een ervaring! Het vraagt wel een ietwat andere techniek, als je te veel gewicht zet dan sta je of opeens stil of je kukelt voorover uit de bocht, maar als je het ritme te pakken hebt dan zweef je over een laag luchtige watten . En vallen is helemaal niet erg, want alles is zacht om je heen. Je ziet alleen soms niet hoe diep de sneeuw is en ja, dan kun je tot je oksels in de sneeuw zakken, hartstikke leuk! En de sporen die je achterlaat in een vers pak sneeuw zijn ook super. Soms zie je door de sneeuwvlokken niet heel erg ver, maar de wereld is mooi, stil en de sneeuw vergevingsgezind. Echt, geen ervaring kan ertegenop.

Het heeft inmiddels drie dagen gesneeuwd, het hele dorp is wit, door de sneeuwschuivers liggen overal grote bergen sneeuw langs de kant, alle bomen zakken door. Eerste nacht viel er dit 60cm, tweede dag er nog 40 bovenop en inmiddels staat de score al op 121cm verse sneeuw! Op beide bergen hebben we veel kilometers gemaakt en ons op en top vermaakt. Favoriete run: dwars tussen de bomen door in het kinderspeelparadijs enchanted forest. Kleine impressie van de lol die we hebben gehad met dank aan de gopro en Bart z’n knip-en-plak-kunsten: 

Tegen het eind van de vakantie hebben we inmiddels ook onder de knie hoe we op de juiste tijden een reservering in een restaurant kunnen scoren. Om vijf voor zeven zit Bart klaar achter de laptop om twee slots te boeken: midden ochtend voor de koffie en om kwart voor 1 voor als we iets meer trek hebben voor een snack of lunch.

Stijn kan inmiddels ook “poutine” van zijn verlanglijstje schrappen. Een typisch Canadees gerecht, hun eigen “kapsalon”, in de meest simpele versie: patat met jus/saus en brokjes kaas. Is lekkerder dan het klinkt en zeker lekkerder dan het eruit ziet. Eniek is de enige die liever kip met patat heeft. Begrijp me niet verkeerd, als ze hier Kaiserschmarren hadden, was ik ook geswitcht, maar voor 1 keer hoort het er toch wel bij. 

Inmiddels zijn we al aan het eind van onze vakantie gekomen, morgen nog 1 dag skiën en dan alles inpakken. Kijken of we voor die tijd al het eten op krijgen, de laatste twee dagen schaft de pot een eclectisch samenraapsel van alles wat er nog in de (koel) kast staat. In ieder geval gaan we het redden met de ene bus Folgers koffie van een kilo. De Chips Ahoy koekjes kunnen altijd nog mee als snackje in het vliegtuig. Op donderdagochtend stappen we weer in de auto om naar het vliegveld te rijden. De Corona-test om aan boord van KLM te mogen is al geboekt, nu maar hopen dat we daar met vlag en wimpel doorheen komen. Maar voor we daaraan gaan denken: eerst  nog 1 dag bij Whistler de favoriete pistes skiën: Whiskey Jack, Ego Bowl, Raven en Upper Dave Murray staan om het verlanglijstje. Kijken hoeveel sneeuw er vannacht valt om het een mooie dag te maken. 

Met verse sneeuw en frisse moed het nieuwe jaar in

De laatste dagen van 2021 waren een paar van de zonnigste en koudste in Whistler, maar oh, wat is dat toch bloedmooi als de lucht zo felblauw is, de bomen nog steeds met sneeuw bedekt zijn en je heerlijk kunt toeren op de lange latten. Als het al saai wordt om te lezen, sla gerust een alinea – of een blogje- over, want erover ophouden is een stuk lastiger. Met Eniek op ski’s hebben we ook iets meer bewegingsvrijheid, zowel op de iets moeilijkere stukken omdat ze meer controle voelt als op de plattere stukken omdat ze stokken heeft om zich voort te duwen. Op beide bergen heb je een aantal supermooie paden die glooiend door de bossen lopen, een afdaling wordt dan al gauw een kilometer of 8 skiën met maar een 1200-1300 meter hoogteverschil, maar oh wat is dat genieten. 

Aan de Blackcomb kant heb je heel wat tot de verbeelding sprekende namen, zo is sunset boulevard een van die mooie skiroutes. Tussendoor heb je door de bomen heen wat shortcut routes, die mogen de naam piste niet hebben, want het is gewoon dwars door het bos, maar wel met naam, dus officieel. Stijn had zijn zinnen gezet op “Where is Joe”, met zo’n naam kon het alleen maar een superleuke afdaling worden. Eniek en ik vervolgden de route gewoon via Sunset Boulevard en we zouden elkaar weer treffen onderaan Where is Joe. Ondanks het feit dat wij 5km skiën hadden en Bart en Stijn maar enkele honderden meters, waren Eniek en ik toch eerst om hen naar beneden te zien komen. Allebei met de jas open, zo warm hadden ze het ervan gekregen. Joe hebben ze niet gevonden, al hebben ze wel een eekhoorn gezien, dus wellicht was dat Joe… 

Het mooie weer – en het feit dat veel mensen tussen kerst en oud&nieuw vrij zijn – had ook wel wat mindere kanten, want op de pistes en vooral ook bij de liften werd het wel wat drukker. Bij Seventh Heaven moesten we zowaar zelfs een keer 15 minuten in de rij staan schuifelen tot we met de stoeltjeslift omhoog konden naar 1 van de hoogste punten van het gebied: 2284m hoog, ver boven de bomengrens, dus een grote witte massa, maar wat een uitzicht. Om naar beneden te komen keuze uit cloud nine of Hugh’s heaven. Wel goed opletten om de afslag naar het hoofdskigebied niet te missen, want anders zit je meteen weer in de wachtrij van 20 minuten. 

Ondanks het feit dat de jetlag al een heel stuk minder is, blijkt wakker blijven tot middernacht op oudjaarsavond een te grote opgave, we hebben dus traditiegetrouw gekozen om het nieuwe jaar op verschillende momenten in te luiden: om drie uur ‘s middag alle appjes met het thuisfront en vervolgens kijken welke grens we nog meer konden halen. In ieder geval hebben we Willemstad met z’n allen gehaald en hebben we een kopje thee geheven op het nieuwe jaar en zelfs New York hebben we nog aangetikt. Daarna is het allemaal een waas tot we om middernacht Whistler tijd wakker werden gemaakt door enorm pannengetrommel buiten, ook hier geen vuurwerk in verband met Corona, maar herrie maken kan natuurlijk op meerdere manieren. 

Nieuwjaarsdag zou het gaan sneeuwen en het leek ons een goed pauzemoment, een dagje lekker niets doen, behalve dan uitgebreid ontbijten, een puzzel starten, lekker hangen op de bank, wandelen door de sneeuw (al viel die een beetje tegen, de beloofde 15cm hebben we niet gehaald, misschien vannacht nog). Voor de nieuwjaarsduik had ik de keus tussen hot tub en zwembad, ik heb gekozen voor hot tub en heel leuk gekletst met een stel uit Seattle dat ook in New Jersey had gewoond. Max 5 in de hottub in verband met Corona, maar er is eigenlijk altijd wel iemand om mee te kletsen.

Deze rustige eerste dag van het nieuwe jaar hebben wij afgesloten met de oudejaarsconference van Peter Pannenkoek. Op 31 december konden we die niet aan de praat krijgen met een VPN, maar op 1 januari stond hij gelukkig gewoon openbaar op Youtube. Heerlijk ouderwets weer gelachen, niet als afsluiting van het oude, maar ook als begin van het nieuwe jaar is lachen, aan het denken worden gezet en lekker samen zijn een goed begin! Voor ons is de pret gelukkig nog niet voorbij, we hebben nog vier hele dagen sneeuwpret voor de boeg. En ook nog genoeg pistes en liften die we nog niet gedaan hebben om ons te vermaken. Voor eenieder die deze blogs leest en ons al jaren trouw volgt, het is mij een genoegen om onze avonturen met jullie te delen. ABES wenst jullie allemaal een gezond, sportief en avontuurlijk 2022!