Ik snap dat ik met de titel m’n Engelstalige Facebook vrienden op het verkeerde been zet, maar hoop dat mijn Nederlandse blog vrienden de woordspeling kunnen waarderen. Dag 4 en 5 van de vakantie gingen we namelijk skien bij Mayrhofen/Hippach waar in ieder geval mijn ski-avonturen begonnen in 1997 (of 1998, die tel zijn we nog steeds een beetje kwijt en digitale fotografie bestond toen nog niet…), een eeuwigheid geleden leren skien op de blauwe 8 die nu blauwe 14 is, maar ik hardnekkig de blauwe 8 ben blijven noemen, tot meewarrig vermaak of ergernis van Eniek en Stijn, welke van de twee was niet helemaal duidelijk. Maar behalve de nieuwe nummering en dat de techniek een upgrade heeft gekregen – de tweezits liftjes zijn verdwenen en nu is de Tappenalm gewoon een vierzitter geworden – en er nu heel veel liften met stoelverwarming zijn is het eigenlijk nog helemaal hetzelfde gebleven. Zelfs de ski-school routine van voorskien op hetzelfde heuveltje en dezelfde man die de groepen indeelt (Andreas en Josef, allebei nu met grijs haar). En bovenaan de gondel het restaurant waar we in het jaar dat Eniek pas 10 maanden was zo vaak gezeten hebben, al kon Eniek zich niet meer herinneren dat ze in de vensterbank tegen het raam geplakt had gezeten terwijl wij om en om gingen skien.

De twee warmste en zonnigste dagen van de week konden we meteen verzilveren. Lekker op het terras buiten zonder jas koffiedrinken en lunchen en de sneeuw kon wat “ont-ijsen”. Vooral bovenop het plateau bij de 150’er gondola, die zo heet omdat je er met 150 mensen tegelijk in kan, je staat dus als haringen in een ton, maar dat zijn de pistes wel waard! Lekker lange dagen gemaakt, vooral op donderdag, toen waren we pas om 5 uur weer in het appartement en hadden we geen puf meer om te koken, gelukkig hadden de jongens een pizzeria gezien vlakbij ons appartement. Grote bestellingen kregen ze wel vaker daar, maar ik heb zelf nog nooit met een stapel van 8 pizzadozen over straat gelopen. Buitenlucht maakt hongerig en dus smaken de pizzas nog beter dan normaal.

De laatste ski-dag van de vakantie wilden we afsluiten in Kaltenbach: niet te ver rijden en daar moesten we eind van de dag toch alle materialen weer inleveren. En niet onbelangrijk: na uitgebreid onderzoek van ons smaakpanel waren we tot de conclusie gekomen dat Marendalm de lekkerste kaiserschmarren heeft en die konden dus op onze laatste piste-lunch niet ontbreken. Bart, Eniek en ik wilden het meeste linkse deel van het gebied ook verkennen en stuitten zo op een geweldig leuk restaurant, de Krystalhut, supermooi uitzicht, mooi houten meubilair en buiten verwarming boven de tafels.

Na de lunch gingen we met z’n 8-en naar boven om familie-foto’s te nemen, alleen geen fotograaf gevonden om ons alle 8 op de foto te zetten. Wat een supermooie afsluitingsafdaling had moeten worden, werd voor mij toch een iets mindere ervaring. Halverwege de 3 op een ijzig en steil stuk stond abrupt iemand stil, ik kon hem nog net vermijden, maar roetste een eind naar beneden en toen 1 ski grip kreeg, verdraaide ik m’n linkerknie. Gelukkig was Bjorn bij me op de piste om me op te rapen en bleef hij ook zorgaam achter mij skien terwijl ik op z’n “oude wijven bochten” eerst naar de lift onderaan de rode 3 skiede en daarna via de rode 4 en de blauwe Z naar het restaurant waar we hadden afgesproken voor einde dag. Niet meer skien voor mij, been omhoog en de volgende dag flink stijf en pijnlijk.

Voor de laatste ochtend hadden we dubbele broodjes besteld bij de bakker, 20 voor het ontbijt zelf en 20 om mee te nemen in de auto, wel een beetje lachwekkend om dan een enorme doos bezorgd te zien in de ochtend. We wisten al dat ze vroeg bezorgden en wij wilden file vermijden, dus om 6 uur zaten we aan tafel en om kwart voor zeven reden we weg uit het Zillertal. Dit keer gewoon ieder z’n eigen route en tempo, het paard ruikt de stal. Files vielen alleszins mee en eigenlijk mogen we niet eens van file spreken, de arme wintersporters die de andere kant op gingen hadden tientallen kilometers file, maar richting Nederland reden iets minder mensen, het was bij vlagen druk, maar om kwart over vijf waren we al home sweet home. Laat het grote was-feest beginnen!

Als je in Oostenrijk bent, doe dan als de Oostenrijkers: dat betekent kerstavond op de 24e vieren, boom(pje) opzetten en ‘s ochtends dan magisch kadootjes eronder vinden en natuurlijk feestelijk samen eten. Toch nog een beetje Nederlands tintje eraan gegeven door het gourmet-stel mee te nemen. Wij hadden voor het laatst gegourmet in 2011, maar het regime zit er zo standaard in dat ik ook op auto-piloot de boodschappen samen met Magon en het snijwerk kon doen: uitjes, champignons, paprika, geklutst eitje, kip, zalm, varkenslapjes en bij gebrek aan gehaktballetjes, shoarma en ander Nederlands vlees Oostenrijkse mini-worstjes. Gezellig twee-en-een-half uur tafelen. Klein beetje Amerikaans ook meegenomen: gingerbread huisjes maken, zonder katten kunnen ze rustig op tafel blijven staan.

De derde dag op de latten zit er inmiddels op, drie totaal verschillende weertypes: dag 1 lag er genoeg sneeuw, maar waaide het best hard, dag twee kon je geen hand voor ogen zien, want het sneeuwde bijna de hele dag, maar was het super om in de poedersneeuw te skieen en vandaag hadden we de hele dag mooi weer en toch ook nog profijt van de nieuwe sneeuw.

Zillertal zijn we tussen 1997 en 2007 bijna iedere winter wel geweest, de dorpen zijn nog hetzelfde, maar er zijn veel meer en grotere liften bij gekomen. Ook nieuw: roltrappen richting de eerste gondel in Kaltenbach. Via Kaltenbach kun je doorsteken naar Hochfuegen, waar Bart en ik fijne herinnering hebben aan de superlange pistes. Schitterende uitzichten onderweg in de liften en op de pistes, zoals mijn moeder zegt HGG (het grote genieten). Met acht heb je altijd wel groepjes die elkaars tempo en wensen delen, na de lunch gingen Bart, Bjorn en Lars lekker zwarte pistes pakken terwijl de rest van het gezelschap het lekker bij de rode pistes hield. De weg weer terug naar Kaltenbach ook niet te laat beginnen, want ook al zijn het maar drie afdalingen en twee liftjes, kost toch al met al zo’n 1 1/2 uur. De dalafdaling was ook gewoon open en de heren Bouma hadden daar wel oren naar, Bart en ik gingen ook mee, al heb ik toch bij het Mittelstation ervoor gekozen om geen blessure risico te nemen en heb de tweede helft in de gondel gedaan.

Nu we weer terug in Nederland zijn, lonkt de Oostenrijkse sneeuw weer, heerlijk met alle andere Nederlanders in de file richting de Alpen in plaats van 10 uur in het vliegtuig zitten om 9 uur tijdsverschil te overbruggen (Whistler). En nog gezelliger om die file dan te delen met (een deel) van je familie: met Bob, Magon, Lars en Bjorn in twee auto’s vertrokken we op vrijdag richting het Zuid-Oosten. Niet achter elkaar aanrijden, maar wel afspreken waar we samen zouden stoppen, de eerste stop bij Huenxe, al zoveel jaar de eerste stop in Duitsland. Drukte viel nog mee en een tafel voor 8 was snel gevonden, dat bleef zo tijdens de reis, ook al nam het aantal files wel toe naarmate we meer richting zuiden kwamen. We hadden al bedacht dat in twee keer rijden lekker relaxed was en hadden via booking.com een heel charmant hotel geboekt vlak bij Stuttgart.

Na een lekker ontbijt reden we door via Muenchen naar het Zillertal in Oostenrijk. Daar ben ik ooit begonnen met skien in januari van 1997 en nog vele jaren daarna, veel veranderd, maar de 169 is nog steeds de enige weg door het dal. Een appartement voor 8 al ergens in februari geboekt en bij binnenkomst viel het niet tegen: lekker groot met een ruime woonkeuken, een zitkamer met lekkere banken om in te hangen en vier ruime slaapkamers met elk een eigen badkamer. Hier houden we het wel een week uit. En we hadden ook nog lekker veel tijd om boodschappen te doen en de ski’s en liftpassen op te halen. Grote pan macaroni gemaakt en daarna de hele avond spelletjes gedaan: start-11 was een nieuw spel en regenwormen een oude vertrouwde.

Zondag eerste ontbijt met Kaiserbroetchen, meteen geregeld dat de bakker ze de rest van de week komt brengen, zodat we niet om zeven uur naar Stumm hoeven te rijden waar de dichtstbijzijnde bakker zit. Bij Kaltenbach konden we de auto mooi dicht bij de gondel kwijt en al vroeg naar boven. Whistler heeft ons wel een klein beetje verpest met alle poedersneeuw die we daar gewend zijn, maar… er ligt sneeuw en we kunnen skien! De drie jongens splitsen zich na het eerste kopje koffie al snel af van de rest van de groep, want ze zijn een beetje sneller dan de rest, maar we spreken om 1 uur af voor de lunch: kaiserschmarren en currywurst met pommes en almdudler erbij, dat is wel even weer genoeg Oostenrijk in 1 dag.

Kerstbijeenkomst op m’n werk in Amsterdam, verwacht einde 7 uur ‘s avonds, m’n team en ik vonden dat een mooie avond om de Amsterdam Light Tour erachteraan te plakken. Dus na een middag teambuilding onder leiding van Boom Chicago en een staand karaoke diner bij Chin Chin (dat krijg je als je een single 28-jarige het laat organiseren), liepen wij naar Singel 250 om op te stappen op onze prive-salonboot. Drankje erbij en lichten uit om alles goed te kunnen zien. GDPR heeft mij bewust gemaakt van het feit dat niet iedereen ervan gediend is om met z’n gegevens (en gezicht) op het worldwide web te staan, dus ik zat de foto van mijn team niet posten en alleen de foto’s van de lichtjes langs de route posten. Een aantal kunstwerken waren wel heel “kunstzinnig” (zoals de stapel verlichte wasmachines, vaatwassers en ander witgoed), maar een aantal gewoon charmant grappig (zoals de reuze bureaulampen of het voetgangerslicht met tegelijk rood/groen) en de uitsmijter die iedereen op z’n facebook proefiel zet: starry night impressie van Van Gogh. Kortom, een aardige tocht met super gezelschap en zeker leuker dan met 80 anderen op de Lovers boot te zitten!