Na anderhalf jaar worstelen met ons grasveld – bijzaaien, bijmesten, vaker maaien, minder vaak maaien, gras composten, gras opvangen bij het maaien, onderhoud uitbesteden – hebben we de strijd tegen het “crabgrass” of Digitaria zoals het officieel heet, opgegeven en gedaan wat de meeste Amerikanen doen: gewoon diep in de buidel tasten en een nieuwe mat laten leggen. Dat moet je ofwel vroeg in het voorjaar doen of in september, als het niet meer zo warm is, maar nog wel warm genoeg voor het gras om iets te kunnen groeien voor de winter losbarst. Meteen maar daad bij het woord gevoegd, iedereen die ons een beetje kent, weet dat als de beslissing eenmaal genomen is, dat het dan ook snel gaat. Offertes aanvragen en recensies inwinnen. Met een bedrijf dat “Garden of Eden” heet, kun je niet missen, vonden wij. Want dat is precies het eindresultaat dat we voor ogen hebben!

Het proces is simpel: stap 1: je wacht op een windstille dag en spuit alles dood, stap 2: tien dagen later hark je al het dode spul bij elkaar, stap 3: je legt een laagje verse grond neer en prikt gaatjes in de onderlaag voor de beluchting en stap 4: je laat een vrachtwagen met rolletjes gras komen om neer te leggen. Tijdens het proces kom je er dan achter dat je vorige aannemer niet gedaan heeft wat hij zou doen: er lag niet 3 inch grond op de onderlaag, maar slechts 1 inch en daarnaast was de onderlaag ook nog eens klei, en blijkbaar maakt dat het lastiger voor gras om echt te groeien, zeker als er maar 1 inch echte grond ligt. Met wat extra kunst- en vliegwerk (een laagje gips om de klei wat af te breken, wat extra aeratie en een extra inch aarde) had onze tuinier er vertrouwen in dat de nieuwe grasmat in ieder geval een betere start zou krijgen.

Op zaterdagochtend kwam een enorme vrachtwagen voorrijden om pallets vol met gras in onze tuin neer te zetten. Met vijf man sterk maakte de ploeg van Garden of Eden er in vier uur tijd een mooie grasmat van. Het ziet er ongeveer net zo uit als tapijt in huis leggen, of linoleum, want het zijn maar kleine stukjes gras. Nu dus zaak om het goed nat te houden, zodat de wortels zich goed kunnen “nestelen”, met een maand of wat verdwijnen dan ook de naden hopelijk en natuurlijk het grootste werk: zorgen dat we onkruid en met name crabgrass erUIT houden!!!

Twee weekenden in 1 blog die niet meer verschillend konden zijn. Eerste weekend niets op facebook gezet, tweede weekend had ik mijn eigen reporter bij me, dus is er meer dan genoeg op facebook gezet. Maar geloof het of niet, er zijn nog steeds mensen die mijn blog lezen en NIET op facebook zitten (of niet zo verslaafd zijn als ik…).

Als wij in de winter wel eens gingen skiën op Mount Peter in New York State, dan kwamen we altijd langs een soort middeleeuws dorp dat in dat jaargetijde natuurlijk onder de sneeuw lag, maar dat dorp werd in de zomer altijd omgetoverd tot een Middeleeuws dorp zo lazen we al in de winter van 2008. Sinds die tijd staat dat festival op mijn mentale “to do” list, niet heel hoog, want het heeft tot dit jaar geduurd dat we er heen gingen. Het Renaissance festival is een grote verkleedpartij, en iedereen probeert in rol te blijven. Bij de ingang word je al verwelkomd door jonkvrouwen en -heren die je met een diepe buiging en oud formeel taalgebruik uitnodigen om binnen te treden in een mengelmoes van oud Britse rituelen uit de tijd van Robin Hood. Er zijn allerlei shows om te bezoeken in het heel uitgebreide bos en dorp met houten huisjes. We hebben niet alles gezien, maar zijn bij een messenwerpen in Sherwood Forest geweest, bij een schaakspel gevecht voor de koningin van Engeland, bij een acrobaten show, heel kort ook nog bij buikdanseressen en een valkeniersshow. Tegen betaling kun je kermisachtige spelletjes spelen, zoals tomaten gooien naar een clown, kop van jut slaan, boogschieten en messenwerpen. Daarnaast heb je natuurlijk de nodige kraampjes om dingen te kopen: van houten zwaarden tot bloemenkransen voor in je haar, buitenspelletjes, kunst, juwelen en zelfs hele middeleeuwse outfits. Eten in overvloed, maar we hebben het redelijk beschaafd gehouden met standaard patatjes en funnelcake, hoe aantrekkelijk het ook klonk om op z’n middeleeuws een hele kalkoenpoot de kluiven…. Leukste momenten? Toen een middeleeuwse handelaar Eniek vertelde dat ze een steentje uit kon zoeken van de grond en dat hij dan zou zorgen dat haar wens uit zou komen, dichtknijpen in je hand en als je hem dan open doet dat er dan een mooie glimmende knikker in ligt. Achteraf wel kunnen bedenken wanneer hij die dan verwisseld heeft, maar dan nog, blijft charmant. Messenwerpers waren super-grappig en we hebben hartelijk zitten lachen, knap om de messen zo te gooien, toen Stijn het later zelf wou proberen bleek wel dat het nog niet zo makkelijk was om ‘m in de muur te laten steken. Ook de vogelshow was weer super om te zien, mooie grote uil, zwarte gier, valk en een kraai die getraind was om geld uit je hand te pakken. Lange dag, maar erg leuk om te doen. Helaas bleek Stijn niet de volgende King Arthur te zijn, maar voor ons nog steeds onze ‘petit prince’!

En dan afgelopen zondag, mijn allereerste sprint triathlon, na al het zwemmen van deze zomer en lang getwijfel me ingeschreven voor de 30th annual New York Triathlon, met sprint afstanden dacht ik me niet zo’n bult te kunnen vallen. Alle individuele afstanden een peuleschil, maar de kunst zit ‘m natuurlijk in het achter elkaar doen van alledrie. Je weet ‘t niet tot je het probeert… Voor iedereen die zich afvraagt wat het verschil is tussen gewone triathlon en een sprint, een gewone doet alles langer, maar een sprint is over het algemeen 1/4 mijl zwemmen in open water (of langer in het zwembad) – 12 mijl fietsen – 2/3 mijl lopen. September een mooi jaargetijde, want het buitenwater is nog lekker 21 graden, maar de buitentemperatuur is niet meer zo heet. En nu kon ik ook mooi mijn tri-suit nog een keer gebruiken!

Bart had al aangeboden om met me mee te gaan, mijn persoonlijke materialen man (sjouwen van spullen, oppompen van fietsbanden), supporter (juichen bij alle wisselpunten) en reporter (alles op facebook en foto vastleggen). Op zondag lekker vroeg opstaan, goed ontbijten en fiets achterin de auto gooien. De wedstrijd was in Harriman State Park, dat ligt ongeveer 35 minuten ten Noorden van ons, in New York, mooie heuvels , meertjes en bossen. Centrale punt was Lake Welch, supermooi strand en meer, moeten we onthouden voor volgende zomer. Nu natuurlijk geen strandweer, maar wel een kleine 150 mensen voor de triathlon (plus nog 40 voor de duathlon = lopen fietsen lopen). Spannend, want ik had pas 1 keer eerder alles achter elkaar geoefend en je moet nog al wat spullen klaarleggen; twee keer van schoenen wisselen en in je natte outfit op de fiets stappen en daarna met zwabberbenen aan de run beginnen. Ach, het waren maar sprint-afstanden en ik deed ‘t voor de lol, hield ik mezelf voor. Vanaf het strand renden we in groepjes van 50 tegelijk met 3 minuten ertussen het water in om aan de race te beginnen. Om onze linkerenkel een chip die alle tijd bijhield, inclusief hoe lang je in de transition area was om je schoenen te wisselen. Het zwemmen viel me weer tegen! Heel veel beginnersfouten: brilletje dat lekte, ademhaling veel te hoog, dus echt lekker in m’n slag kwam ik de eerste 100 meter niet, maar gelukkig ging het daarna beter en Bart kon vanaf de kant zien
dat ik zelfs met m’n schoolslag weer wat ruimte won op anderen die gewoon borstcrawl zwommen. Uit het water op blote voeten naar de fiets rennen, benen en voeten droogmaken en sokken en schoenen aan trekken, fiets van het rek halen en lopend naar het opstappunt om aan de heuvelachtige fietstocht te beginnen. Viel nog mee, denk zuid Limburg en je ziet de heuvels voor je, aantal plekjes kunnen opschuiven, maar natuurlijk ook ingehaald door mensen die nog sneller waren, vooral indrukwekkend om mensen uit de laatste zwemploeg langs te zien zoeven nog voor je op een kwart bent! Grootste kick voor mij om de “mannen” bij te kunnen houden, die hebben over het algemeen toch iets meer kracht in de benen. Op driekwart ingehaald door een veteraan die me nog even vertelde dat ik ‘t heel goed deed, nieuwe energie! Nog zo’n kick: je hebt met 10 fietsen een rek en ik was als tweede fiets van mijn rek weer terug. Samen met meneer nummer 40 begon ik aan het laatste stuk, rennen. De vorige keer dat ik het probeerde viel me dat het meest tegen, dus ik begon rustig aan, benen zijn toch wat stijver na een stevige fietstocht, maar de tijd viel me niets tegen, 8 1/2 minute miles zoals ze hier dan zeggen. Met 1 uur 11 kwam ik over de finish (de drie minute van mijn zwemstart alvast afgetrokken van de 1.14 die op de teller stond. Helemaal op, een minuut staan hijgen en daarna ging het wel weer. Kun je twee dingen van zeggen: of goed gedoseerd of niet alles gegeven, beetje van beide. Ik had al het gevoel dat ik het niet heel slecht gedaan had, dus wilde wel even blijven voor de results die pas werden bekend gemaakt met de prijsuitreiking. Bij de meeste races krijgen de overall 1-2-3 een prijs, maar ook de 1-2-3 van elke 5-jaarsgroep. Mijn leeftijdsgroep was de grootste groep met wel 13 vrouwen, maar 2 vielen er al af, want die zaten in de overall winnaars en toen de omroeper wel heel erg lang moest lezen voor de eerste naam begon al een lichtje te dagen, met redelijk juiste uitspraak kwam mijn naam eruit als snelste vrouw in de groep 40-44. Wat leuk, een trofee op mijn allereerste ervaring met de triathlon!

Resultaten kwamen later op de dag op internet en toen kon ik even gaan puzzelen waar m’n verbeterpunten zaten. Punt 1: de wissels moeten wel sneller kunnen, al zal ik nooit zo snel zijn als die mensen die hun schoenen al op de fiets hebben zitten en met blote voeten naar buiten rennen en dan hup met natte voeten en al op de fiets (speciale instapschoenen denken wij). Punt 2: dat zwemmen kan echt wel een minuut vanaf als ik niet zo loop te klunzen/panieken in het begin. En als laatste punt 3: dat hardlopen moet echt wel terug kunnen naar 8 minute miles. Haha, maar dat is dan weer typisch ik, laat ik nu toch eens genieten van het feit dat ik als 52e overall geëindigd ben, als 12e vrouw en als 1e in mijn leeftijdsgroep. Om nog maar niet te spreken van al die stoere kerels die ik achter me gelaten heb. Voor herhaling vatbaar? Zeker weten!

meer foto’s van de Renaissance Fair hier

meer foto’s van de triathlon hier

Lekker lang weekend deel twee: op zondag naar de dierentuin en op maandag gebruik maken van het eerste weekend appels plukken in New York. Dierentuin bezoek stond al lang op de wish-list, maar het kwam er steeds niet van. Ons abonnement verloopt op 30 september, dus nu zat er druk achter. We kunnen 1 gast meenemen, dus mooie gelegenheid om een van Eniek’s vriendinnen mee te nemen. Ze had een sleep-over gehad bij Hannah, dus met de aankondiging dat we hen vroeg op zouden halen, mocht het van beide ouders (of liever allevier) een extra lang programma worden. Een schitterende dag voor een bezoek aan de dierentuin en we hebben er alles uitgehaald dat er in zat: de zeeleeuwen met hun concert bewonderd, uitgebreid de opgeknapte kinder-zoo doorlopen en alle drie de kinderen op alle klimtoestellen op de foto gezet. De vlindertuin, de monorail en de gorilla jungle met de pasgeboren gorilla babies mochten ook niet ontbreken. Afgesloten met een lunch bij het kraanvogel-cafe en daarna mochten de kinderen alledrie een mini-knuffel uitzoeken, gaat 10% naar het goede doel, dus vooruit, WNF of WCS zoals ze het bij de Bronx Zoo noemen, als we maar een paar ijsberen, neushoorns of tijgers kunnen helpen.

Om vier uur moesten we weer thuis zijn voor Stijn z’n gitaarles en konden we ook mooi even afkoelen in het zwembad. Zondagochtend ging de pret gewoon weer verder, drie dagen bagels achter elkaar was te veel van het goede, dus voor de kinderen en mezelf pannenkoeken gebakken, Amerikaanse, geen Nederlandse, want ons verlanglijstje voor het volgende bezoek moet nog worden opgesteld en het bezoek moet dan nog komen met de Koopmans… Na het ontbijt in de auto om via het groene New York state naar een nieuwe appel-boomgaard te rijden. Appels plukken hebben we tot nu toe eigenlijk altijd bij Warwick in de buurt gedaan, maar Douwe en Claudia kenden een boerderij die meer eco-vriendelijk was en ook lekkere groenten, donuts en andere dingen verkocht. Wij zijn altijd wel in voor iets nieuws en ze hadden al drie soorten appels rijp en daarnaast ook nog het laatste restje perziken en nectarines. Met z’n achten gaat het plukken (en proeven) snel, de aapjes zaten ook hier in de boom, tot het personeel ze verzocht om eruit te komen. Beetje warme dag was het wel, dik dertig graden, goed blijven drinken dus. Gezellig dagje met z’n achten en wederom waren we op tijd thuis voor muziekles (viool van Eniek dit keer) en zwembad. Allerlaatste dagje, want na labor day gaat het zwembad helaas al weer dicht. Maakt dan niet uit dat het ook volgende week ook gewoon nog dertig graden is, we zullen onze verkoeling ergens anders moeten zoeken…

Stond al een tijdje op de culturele bucket-list, vandaag eindelijk af kunnen kruisen: Kykuit, het Rockefeller estate. Rockefeller die in zijn tijd vele malen rijker werd met olie dan Bill Gates met computers, heeft een geweldig indrukwekkend landgoed gebouwd, bovenop een heuvel met uitzicht op de Hudson. Waarom hij het precies Kykuit genoemd heeft, is wat lastig te vinden, overal staat alleen maar dat het in het Nederlands “look out” betekent. Ja dank je de koekoek, dat weten wij ook wel! Misschien heette de heuvel al zo voor hij het bouwde, want oorspronkelijk was er een Nederlander Philips die zich daar vestigde (vandaar Philipsburg manor) tot hij in 1776 moest vluchten omdat hij de kant van de Engelsen had gekozen.

Rockefeller, JBR voor intimi, verdiende niet alleen goed, maar wist ook hoe hij z’n geld moest uitgegeven: een van de grootste filantropen alsook kunstverzamelaars van zijn tijd. Met de paplepel van z’n moeder meegekregen, beetje Calvinistisch: niets verspillen, zuinigheid en ledigheid is des duivels oorkussen. JBR kreeg vijf kinderen, maar slechts 1 zoon: JBR junior, dus de nalatenschap was vrij duidelijk. JBR junior had meer geluk: hij kreeg 1 dochter en daarna vijf zonen. Alle vijf de zonen hebben wel iets indrukwekkends gedaan, van vice president, tot governor van Arkansas tot CEO van J.P. Chase (de bank). Zoon Nelson (derde kind) kreeg het meeste aandacht op de tour, want hij was degene die ook in Kykuit woonde en die de grote kunstverzameling uitbreidde met alle moderne werken (als contrast met het klassieke Italiaanse gebouw misschien wel). Erg vervelend als je je hele leven vooral bezig bent met welke Picasso je waar neer gaat zetten. Ook Karel Appel en Henry Moore kregen mooie plekjes in de tuin.

De tour duurde wel 2 1/2 uur, maar de kids hebben zich weer goed gedragen en gehouden. In het foto-album leg ik meer uit over wat we allemaal gezien hebben. Even een voorbeeldje hoe goed de kinderen mee doen: op de vraag van de gids “wat valt je op in deze kamer?” antwoordt Stijn: er hangt zowel een portret van George Washington als van Abraham Lincoln, had ik nog niet gezien. Ook het lezen van Percy Jackson loont de moeite als je tempels van Aphrodite krijgt te zien en moet weten wie Mars is. Maar hoogtepunt van de tour was toch wel mijn belofte dat ze na afloop het grootste ijsje uit het cafe mochten uitzoeken!

p.s. voor als je dit ook wilt doen, een paar tips: 1. ze gaan begin April open en sluiten na het eerste weekend in November. 2. vantevoren boeken online loont de moeite, we hebben heel veel mensen weer teleurgesteld naar huis gestuurd zien worden. 3. er zijn wel 5 verschillende tours, de classical tour is waarschijnlijk het beste, wij hadden de landmark tour, met meer tijd in de tuinen, maar die tour sloeg het koetshuis over helaas. 4. beste tijd schijnt mei/juni te zijn als de tuin veel meer in bloei staat.

p.s.2. Speciaal voor jou, pap, extra snel online gezet 🙂

Hoe weet je dat het normale leven weer is teruggekeerd? Juist, dan heb je of geen tijd of geen stof om te bloggen. In mijn geval vooral het eerste, want er is genoeg gebeurd. Voor de trouwe lezer wel heel abrupt: zijn we überhaupt wel thuis gekomen? Want de laatste blog was nog gewoon in Costa Rica. Zullen we dat verhaal dan maar eerst afmaken?

Zaterdagochtend moesten we officieel om 11 uur onze kamer al uit, maar via de lieve Evelyn bij de pool kregen we geregeld dat we pas om 1 uur onze koffers hoefden mee te geven aan een ophaaldienst zodat wij eerst nog wat konden eten voor onze chauffeur ons mee zou nemen voor een vijf uur durende rit naar San Juan. De ochtend goed besteed. Ik heb eerst een lange strandwandeling bij opkomende zon gemaakt, o zo mooi, dat zand, het licht, de blauwe zee en het geluid van vogels en golven met niemand om je heen, je eigen voetstappen zijn de enige op het zand. Na het ontbijt ging ik met de kids naar het strand, boogieboarden voor de kids, snorkelen en kayakken voor mij, alles eruit halen wat erin zit. Om 11 uur had Bart alle koffers min of meer klaar staan en gingen we met z’n allen nog even bij en in het zwembad, cocktails drinken bij de poolbar. Mix van zand, zout en chloor afspoelen onder de douche en daarna koffers mee met de ophaaldienst en wij aan de pizza. Mooi afscheid van een schitterend resort.

Netjes om 2 uur stond onze chauffeur al klaar met een ruim busje. Lange rit, dus maakten het ons maar gemakkelijk. Mooie uitzichten onderweg, dus genoeg om naar te kijken. Zonsondergang in de bergen. Vlak voor ons hotel was een grote Walmart, volgens onze chauffeur moesten we daar wel de nodige snacks kunnen krijgen voor de vliegreis. We hadden meer een gewone kleine super in het hoofd, maar ook grappig om bij een enorm Amerikaans aandoende Walmart in Costa Rica onze mueslirepen, snoepjes en koeken in te slaan. We hadden de nacht geboekt bij Holiday Inn Express Airport, want onze terugvlucht was al om zes uur, dus moesten om half vier met de shuttle naar het vliegveld. Dat was wel even shocking opstaan op de laatste vakantiedag. Maar om vier uur stonden we netjes in de rij om te betalen om het land uit te mogen. Kijk, in onze ogen doen ze dan toch iets fout, als je belasting wilt heffen, doe dat dan als toeristen het land binnen komen. Dan hebben ze nog de hele vakantie om te vergeten dat je ze hebt laten betalen. Laat je toeristen echter pas betalen als ze weer weg gaan, dan is dat dus de laatste herinnering die ze aan je land hebben. Ach, die $29 per persoon overleven we ook wel weer en we wisten het van te voren, dus geen verrassing. Vlucht terug vertrok niet alleen keurig op tijd, soms is het ook heel fijn om nog gold member te zijn, want zo af en toe krijg je dan een upgrade voor de hele familie. Met z’n vieren zaten we dus lekker business.Groter toeval bestaat niet, Bart zat in z’n eentje op rij drie en wij allemaal op rij 4, zit hij toch gewoon naast een Nederlander. Erg grappig, iemand die in bloembollen doet en een eigen bedrijf heeft in South Jersey. Bart had dus genoeg praat. Vijf uur vlucht, twee films en een matig ontbijtje verder waren we al weer op Newark Airport.

Thuis begon al meteen het gewone leven: wasjes draaien en opruimen, spullen klaarleggen voor school, erachter komen dat je toch nog het een en ander mist, naar de winkel met z’n allen en na twee dagen ben je dan helemaal weer bij met de was en voorbereiding en kunnen de volwassenen weer gewoon naar het werk. Op donderdag de belangrijke eerste schooldag. Stijn wilde heel stoer met de fiets naar school, dat had hij zo leuk geoefend met z’n vriendje Markus, maar diens moeder deinsde op het laatste moment toch terug, maar niet Stijn, die ging gewoon in z’n eentje. Z’n moeder is dan minder een held, want het is niet dat ze zijn fietskunsten niet vertrouwd, meer dat ze die andere auto-idioten hier in New Jersey met wat argwaan bekijkt. Maar alles goed gegaan! Eniek ging liever met de auto, fietsen zou ze nog wel eens overwegen als het wat minder warm was.

Eerste schooldag eindigde met veel spektakel, niet zozeer omdat de kinderen veel huiswerk hadden (al hadden ze dat wel), nee, er was een klein twee-mans-vliegtuigje gecrashed op het sportveld bij het zwembad. Een aantal vriendinnen van Eniek waren aan het softballen toen het vliegtuig over kwam zeilen, en zich aan de rand van het veld tegen een boom liet crashen. De inzittenden waren relatief ongedeerd, de ene man had twee gebroken benen en de andere weet ik niet. Maar het verhaal ging dat ze bewust aan de rand hadden gemikt om geen kinderen te raken. Tjonge, weer een verhaal erbij om te vertellen. Gelukkig had ik op mijn werk de sms met de foto van Eniek en de Eyewitness News gemist…

Tweede schooldag was al alsof het niet anders was geweest, behalve dan dat Stijn z’n fietssleutel thuis vergeten was. Maar hoe stoer ben je dan als je dat verhaal aan de rector vertelt die je dan je fiets in haar kantoor laat parkeren voor de dag. Maar een beetje ongemakkelijk voelde hij zich toch wel, want hij was redelijk intens toen hij me vertelde dat hij nooit, nooit meer z’n sleutel mocht vergeten. En wat heb je dan na twee dagen school verdiend? Juist: weekend! En niet zomaar een weekend, een lang weekend, want maandag is het hier labor day. Tijd en stof tot bloggen dus.