Twee weekenden in 1 blog die niet meer verschillend konden zijn. Eerste weekend niets op facebook gezet, tweede weekend had ik mijn eigen reporter bij me, dus is er meer dan genoeg op facebook gezet. Maar geloof het of niet, er zijn nog steeds mensen die mijn blog lezen en NIET op facebook zitten (of niet zo verslaafd zijn als ik…).
Als wij in de winter wel eens gingen skiën op Mount Peter in New York State, dan kwamen we altijd langs een soort middeleeuws dorp dat in dat jaargetijde natuurlijk onder de sneeuw lag, maar dat dorp werd in de zomer altijd omgetoverd tot een Middeleeuws dorp zo lazen we al in de winter van 2008. Sinds die tijd staat dat festival op mijn mentale “to do” list, niet heel hoog, want het heeft tot dit jaar geduurd dat we
er heen gingen. Het Renaissance festival is een grote verkleedpartij, en iedereen probeert in rol te blijven. Bij de ingang word je al verwelkomd door jonkvrouwen en -heren die je met een diepe buiging en oud formeel taalgebruik uitnodigen om binnen te treden in een mengelmoes van oud Britse rituelen uit de tijd van Robin Hood. Er zijn allerlei shows om te bezoeken in het heel uitgebreide bos en dorp met houten huisjes. We hebben niet alles gezien, maar zijn bij een messenwerpen in Sherwood Forest geweest, bij een schaakspel gevecht voor de koningin van Engeland, bij een acrobaten show, heel kort ook nog bij buikdanseressen en een
valkeniersshow. Tegen betaling kun je kermisachtige spelletjes spelen, zoals tomaten gooien naar een clown, kop van jut slaan, boogschieten en messenwerpen. Daarnaast heb je natuurlijk de nodige kraampjes om dingen te kopen: van houten zwaarden tot bloemenkransen voor in je haar, buitenspelletjes, kunst, juwelen en zelfs hele middeleeuwse outfits. Eten in overvloed, maar we
hebben het redelijk beschaafd gehouden met standaard patatjes en funnelcake, hoe aantrekkelijk het ook klonk om op z’n middeleeuws een hele kalkoenpoot de kluiven…. Leukste momenten? Toen een middeleeuwse handelaar Eniek vertelde dat ze een steentje uit kon zoeken van de grond en dat hij dan zou zorgen dat haar wens uit zou komen,
dichtknijpen in je hand en als je hem dan open doet dat er dan een mooie glimmende knikker in ligt. Achteraf wel kunnen bedenken wanneer hij die dan verwisseld heeft, maar dan nog, blijft charmant. Messenwerpers waren super-grappig en we hebben hartelijk zitten lachen, knap om de messen zo te gooien, toen Stijn het later zelf wou proberen bleek wel dat het nog niet zo makkelijk was om ‘m in de muur te laten steken. Ook de vogelshow was weer super om te zien, mooie grote uil, zwarte gier, valk en een kraai die getraind was om geld uit je hand te pakken. Lange dag, maar erg leuk om te doen. Helaas bleek Stijn niet de volgende King Arthur te zijn, maar voor ons nog steeds onze ‘petit prince’!
En dan afgelopen zondag, mijn allereerste sprint triathlon, na al het zwemmen van deze zomer en lang getwijfel me ingeschreven voor de 30th annual New York Triathlon, met sprint afstanden dacht ik me niet zo’n bult te kunnen vallen. Alle individuele afstanden een peuleschil, maar de kunst zit ‘m natuurlijk in het achter elkaar doen van alledrie. Je weet ‘t niet tot je het probeert… Voor iedereen die zich afvraagt wat het verschil is tussen gewone triathlon en een sprint, een gewone doet alles langer, maar een sprint is over het algemeen 1/4 mijl zwemmen in open water (of langer in het zwembad) – 12 mijl fietsen – 2/3 mijl lopen. September een mooi jaargetijde, want het buitenwater is nog lekker 21 graden, maar de buitentemperatuur is niet meer zo heet. En nu kon ik ook mooi mijn tri-suit nog een keer gebruiken!
Bart had al aangeboden om met me mee te gaan, mijn persoonlijke materialen man (sjouwen van spullen, oppompen van fietsbanden), supporter (juichen bij alle wisselpunten) en reporter (alles op facebook en foto vastleggen). Op zondag lekker vroeg opstaan, goed ontbijten en fiets achterin de auto gooien. De wedstrijd was in Harriman State Park, dat ligt ongeveer 35 minuten ten Noorden van ons, in New York, mooie heuvels , meertjes en bossen. Centrale punt was Lake Welch, supermooi strand en meer, moeten we onthouden voor volgende zomer. Nu natuurlijk geen strandweer, maar wel een kleine 150 mensen voor de triathlon (plus nog 40 voor de duathlon = lopen fietsen lopen). Spannend, want ik had pas 1 keer eerder alles achter elkaar geoefend en je moet nog al wat spullen klaarleggen; twee keer van schoenen wisselen en in je natte outfit op de fiets stappen en
daarna met zwabberbenen aan de run beginnen. Ach, het waren maar sprint-afstanden en ik deed ‘t voor de lol, hield ik mezelf voor. Vanaf het strand renden we in groepjes van 50 tegelijk met 3 minuten ertussen het water in om aan de race te beginnen. Om onze linkerenkel een chip die alle tijd bijhield, inclusief hoe lang je in de transition area was om je schoenen te wisselen. Het zwemmen viel me weer tegen! Heel veel beginnersfouten: brilletje dat lekte, ademhaling veel te hoog, dus echt lekker in m’n slag kwam ik de eerste 100 meter niet, maar gelukkig ging het daarna beter en Bart kon vanaf de kant zien
dat ik zelfs met m’n schoolslag weer wat ruimte won op anderen die gewoon borstcrawl zwommen. Uit het water op blote voeten naar de fiets rennen, benen en voeten droogmaken en sokken en schoenen aan trekken, fiets van het rek halen en lopend naar het opstappunt om aan de heuvelachtige fietstocht te beginnen. Viel nog mee, denk zuid Limburg en je ziet de heuvels voor je, aantal plekjes kunnen opschuiven, maar natuurlijk ook in
gehaald door mensen die nog sneller waren, vooral indrukwekkend om mensen uit de laatste zwemploeg langs te zien zoeven nog voor je op een kwart bent! Grootste kick voor mij om de “mannen” bij te kunnen houden, die hebben over het algemeen toch iets meer kracht in de benen. Op driekwart ingehaald door een veteraan die me nog even vertelde dat ik ‘t heel goed deed, nieuwe energie! Nog zo’n kick: je hebt met 10 fietsen een rek en ik was als tweede fiets van mijn rek weer terug. Samen met meneer nummer 40 begon ik aan het laatste stuk, rennen. De vorige keer dat ik het probeerde viel me dat het meest tegen, dus ik begon rustig aan, benen zijn toch wat stijver na een stevige fietstocht, maar de tijd
viel me niets tegen, 8 1/2 minute miles zoals ze hier dan zeggen. Met 1 uur 11 kwam ik over de finish (de drie minute van mijn zwemstart alvast afgetrokken van de 1.14 die op de teller stond. Helemaal op, een minuut staan hijgen en daarna ging het wel weer. Kun je twee dingen van zeggen: of goed gedoseerd of niet alles gegeven, beetje van beide. Ik had al het gevoel dat ik het niet heel slecht gedaan had, dus wilde wel even blijven voor de results die pas werden bekend gemaakt met de prijsuitreiking. Bij de meeste races krijgen de overall 1-2-3 een prijs, maar ook de 1-2-3 van elke 5-jaarsgroep. Mijn leeftijdsgroep was de grootste groep met wel 13 vrouwen, maar 2 vielen er al af, want die zaten in de overall winnaars en toen de omroeper wel heel erg lang moest lezen voor de eerste naam begon al een lichtje te dagen, met redelijk juiste uitspraak kwam mijn naam eruit als snelste vrouw in de groep 40-44. Wat leuk, een trofee op mijn allereerste ervaring met de triathlon!

Resultaten kwamen later op de dag op internet en toen kon ik even gaan puzzelen waar m’n verbeterpunten zaten. Punt 1: de wissels moeten wel sneller kunnen, al zal ik nooit zo snel zijn als die mensen die hun schoenen al op de fiets hebben zitten en met blote voeten naar buiten rennen en dan hup met natte voeten en al op de fiets (speciale instapschoenen denken wij). Punt 2: dat zwemmen kan echt wel een minuut vanaf als ik niet zo loop te klunzen/panieken in het begin. En als laatste punt 3: dat hardlopen moet echt wel terug kunnen naar 8 minute miles. Haha, maar dat is dan weer typisch ik, laat ik nu toch eens genieten van het feit dat ik als 52e overall geëindigd ben, als 12e vrouw en als 1e in mijn leeftijdsgroep. Om nog maar niet te spreken van al die stoere kerels die ik achter me gelaten heb. Voor herhaling vatbaar? Zeker weten!
meer foto’s van de Renaissance Fair hier
meer foto’s van de triathlon hier