Iedere dag staan we lekker op de ski’s, maar wellicht vragen jullie je ook wel af of we nog iets anders doen buiten de piste. Het antwoord is: niet zo heel veel, haha. Maar natuurlijk zijn er de kleine dagelijkse dingen die horen bij een relaxede vakantie. Veel wandelen door het dorp, een autoloos centrum heeft zo z’n charme en al helemaal als er duizende lampjes zijn opgehangen.

• 

• 

• 

De supermarkt is een kleine kilometer lopen en zorgt ervoor dat we iedere dag toch ruim 10 duizend stappen zetten. En ook in Canada hebben ze veel van onze favorieten qua eten: de lekkerste jus d’orange (stand staat op 6 liter), Five kauwgom, Reese’s pieces, maar ook het ontbijt is iedere ochtend feest met afwisselend scambled eggs met bacon, versgebaken wafels of American pancakes met echte Maple Sirop, bagels met cream cheese of cinnamon rolls uit de oven. Per 1 januari gaan we wel weer aan de lijn denken…

Lunchen doen we meestal op de piste, maar ‘s avonds “kook” ik iets simpels – als je chicken tenders, tatertots en broccoli of pasta echt koken mag noemen – en eten we gezellig met een film uit de uitgebreide DVD collectie van het hotel, om de beurt mag iemand uitzoeken en zo kijk je de ene avond Elf of Princess Diaries en de andere avond X-men of Inception. Iedere dag na het skien ga ik mijn moeie benen ook wat rust gunnen in de hot tub, maar de rest van de familie is iets minder waterrat. Vroeger was Stijn niet uit het zwembad te krijgen en nu wil hij er niet meer in.

• 

• 

• 

De arcade in de kelder is nog wel steeds aantrekkelijk, ze hebben een aantal computer games, een tafelvoetbalspel, air-hockey en ook een pool tafel. Stijn heeft mij al uitgedaagd, maar gelukkig heb ik mijn eer hoog kunnen houden en met 3-2 de best out of five gewonnen, meer mazzel dan kundigheid en het zal niet lang duren of ik kan de overwinning wel vergeten. Met Eniek heb ik een middag ook de schaatsen onder gebonden, op het Olympische plein hebben ze een kleine ijsbaan gemaakt en verhuren ze kunstschaatsen. Geen van twee zijn we echte helden op de ijzers, maar het is weer eens wat anders dan schaats-bewegingen maken met je ski’s op de platte stukken. Kortom: we genieten vooral van het sneeuwwitte landschap en het relaxede samenzijn, maar voor de echte avonturen als ziplinen of hondenslee rijden zijn we dit jaar een beetje luier ingesteld.

Ik ben er nog steeds niet helemaal uit of ik het fijner vind dat het zonnig is met veel kunstsneeuw of dat ik graag een dik pak sneeuw heb met minder zicht. Een goede mix van beide is natuurlijk het ideale scenario, maar helaas ziet het ernaaruit dat op de eerste dag na we weinig echte sneeuw gaan krijgen. Maar gouden randje is natuurlijk dan wel dat het uitzicht geweldig is. Niet alle pistes en liften zijn nog open, daarvoor is er te weinig sneeuw gevallen, maar er gaan steeds meer pistes open, dus een aantal van onze favorieten hebben we al kunnen toevoegen. We zijn pas halverwege de vakantie, dus als ze nu een beetje hun best doen met sneeuw maken, wie weet kunnen we dan ook Ode to Joy, Highway 86 en met een beetje mazzel ook Dave Murray aan ons lijstje toevoegen.

• 

• 

• 

De kids zitten ook dit jaar weer vijf dagen op het teen-ski-camp, dat is goed voor hun techniek en natuurlijk leuk voor hen om met leeftijdsgenoten te skien. En heel stiekem ook leuk voor Bart en mij natuurlijk om met z’n tweetjes een paar dagen op pad te kunnen. Bart wisselt dan van snowboard naar ski’s, zodat we een beetje gelijk op gaan. Of liever, zodat we ook de ski-paden kunnen doen, want voor een snowboard zijn die vaak een beetje te plat en met stokken kom je overal uit. De eerste paar dagen had ik een redelijke angst-blokkade door mijn knie-blessure van vorig jaar, maar door zelf ook een lesje te nemen is dat weer redelijk recht gezet. Nog steeds gaat Bart een stuk sneller, maar dat gooi ik dan maar op de zwaartekracht die in zijn voordeel werkt.

In Canada vieren ze kerst vooral op de 24e, dat heet dan Christmas Eve, zelfs overdag wens je mensen een Happy Christmas Eve toe. ‘s Avond is dan het traditionele kerstdiner en de kadootjes onder de boom. In ons hotel hadden ze ook kerstkoekjes en gluhwein voor alle gasten, gezellige boel dus. Echt uitgebreid koken in ons appartement zag ik niet echt zitten, tijd in de keuken is minder tijd op de piste, maar gelukkig hebben de restaurants daar ook op gerekend en konden we onze kerstdinerbox ophalen bij Portobello: een gegrilde hele kip, oven aardappeltjes, geroosterde groenten, coleslaw en natuurlijk biscuits. Onze boom hadden we ook thuis gelaten, maar kadootjes waren er natuurlijk wel. De oude US traditie van vier pakjes elk: something to wear, something to read, something you want, something you need doet het altijd goed. En met een Amazon Prime gratis maand-abonnement had ik een aantal dingen al laten bezorgen bij het hotel. Alleen Eniek’s something to read is nog ergens onderweg, hopelijk komt dat voor de 30e aan… En natuurlijk is het grootste kado van allemaal een heerlijke vakantie in de sneeuw. Nog een paar dagen genieten dus!

• 

• 

• 

De eerste drie dagen Whistler zijn inmiddels al weer voorbij, tijd vliegt. De jet lag is al een stuk minder, de eerste nacht ben je om 12 uur al wakker om je om te draaien, tweede nacht rekt zich dat naar een uur of 2 ‘s nachts en vannacht voor het eerst tot half vier min of meer doorgeslapen. Voordeel is dat je ‘s ochtends heel rustig aan kunt doen en nog steeds een lekker lange dag hebt. Dag 1 hadden we bedacht als acclimatisatie-dag: niet al te veel doen, natuurlijk de gebruikelijke dingen regelen zoals liftpassen, ski-huur en lessen en gezellig door het dorp struinen om wat te winkelen, lui lunchen bij ons favoriete restaurantje, dat soort dingen.

De sneeuw in het dorp zelf is redelijk schaars, op niet verharde stukken ligt een laag sneeuw, maar gedurende de dag wordt alle asfalt via het prutstadium weer zwart, maar dat mag de pret niet drukken. Na de eerste sneeuwbui hebben we ook al onze eerste (kleine) sneeuwman gemaakt en zelfs met +2C blijft die wel even staan. bovenop de berg ligt gelukkig wel sneeuw en we kunnen skien, dat is het belangrijkste. De eerste nacht/dag kregen we meteen een extra 20cm sneeuw, dus het befaamde powder-skien? Check! Er zijn twee nieuwe liften die de drukte op drukke punten wat moeten verlichten: een gondel vanuit het dal op Blackcomb en een 6-zitter bij Whistler in het familie gebied, ook daar: check. Vooral de gondel is lekker relaxed omhoog gaan.

Als je vaker naar dezelfde plek gaat, dan ontwikkel je een paar “tradities” en een van die dingen is het fresh-tracks ontbijt op Whistler. Dan ga je met een kleine groep mensen om kwart over zeven al naar boven en na het ontbijt kun je dan als eerste op de piste met een helemaal maagdelijk tapijt en zonder de meutes. En omdat wij toch nog een jet lag hebben is voor ons opstaan om half zes om om kwart voor zeven in de rij te gaan staan, helemaal geen straf. Als je mazzel hebt krijg je bij het ontbijt ook nog de mooiste zonsopgangen te zien, daarvoor was het dit keer te bewolkt, maar nog steeds is het een schitterend uitzicht. En de eerste twee afdalingen waren super!

• 

• 

• 

Als je op je verjaardag naar Canada vliegt en dus 9 uur tijd “erbij” krijgt, dan kom je inderdaad op een hele lange verjaardag uit. Daar staat tegenover dat je die dan wel grotendeels in een vervoersmiddel (auto en vliegtuig) doorbrengt, je zou ook kunnen zeggen op grote hoogte, want we vlogen op 12 km volgens de vluchtinformatie.

We waren extra vroeg vertrokken ivm het aangekondigde boeren-en-bouwvak-protest, maar als daar dan bijna niets van te merken is en de ochtendspits door genoemde aankondiging ook nog eens meevalt, dan ben je dus voor tienen al op Schiphol om je bagage in te checken. Voor het eerst dat we een snowboard af mochten geven bij de “odd-sized luggage”, maar ging verder soepel. Op verzoek van Eniek gingen we lekker zitten binge-watchen en koffie drinken bij het restaurantje met de reuze-theekopjes, mensen die Schiphol een beetje kennen weten dan meteen welk restaurantje we bedoelen. Gelukkig kon ik het meteen plaatsten tussen pier E en F/G.

Instappen ging ook soepel, een relatief kleine Airbus met de KLM, dat meten we altijd a aan de stoelen, set up hier was een 2+4+2-tje. Bij instappen was het personeel bezig met foto’s voor het interne KLM nieuws, want we bleken op de primeur vlucht te zitten waar ze voor het eerst volledige gerecycled en hergebruikt servies gebruikten. Volgens de aankondiging hadden ze op een aantal vluchten alles verzameld en diezelfde materialen ofwel gerecycled ofwel schoongemaakt. Naast hun CO2Zero initiatief – waar wij natuurlijk ook aan meededen – heeft KLM dus ook een closed-loop initiatief. Direct na opstijgen kreeg ik ook nog een leuke verrassing, een stewardess bracht een glas champagne, wat nootjes en een handgeschreven kaart om me te feliciteren met mijn verjaardag. Super! En het eten was ook nog eens lekker – gehaktballetjes met stamppot boerenkool – wat wil je nog meer.

Aan Canada zijde ging alles ook voorspoedig, natuurlijk moet je wel in de rij staan, maar vergeleken met JFK is dit een verademing en alles geautomatiseerd. Auto ophalen bij Thrifty, we hadden een echt Amerikaans formaat gereserveerd en dat was dubbel-fijn: niet alleen kon alle bagage er ruim in en zaten we heerlijk ruim, twee uur rijden in de bergen in het donker met eerst regen daarna (natte) sneeuw voelt een stuk veiliger in zo’n SUV met 4-wheel drive. Onderweg traditie-getrouw twee tussenstops: de Walmart in Squamish om eten, drinken en snacks in te slaan en rond 6 uur ‘s avonds toch ook maar een hapje eten, dat is dan meestal een fastfood hap die ook nog wel past bij het Nederlandse tijdstip van 3 uur ‘s nachts na het stappen. Inchecken bij het hotel ging ook als een zonnetje en om half negen nieuwe tijd waren wij al helemaal uitgepakt en trots dat we het zo lang vol hielden, maar toen crashten we ook wel met z’n allen.