Gisteren voor het eerst ons nieuwe zwembad abonnement uitgeprobeerd. Natuurlijk zal hier een lichte mate van cognitieve dissonantie in zitten, maar: echt een goede beslissing. Want dit is nog maar het begin van de zomer, maar als het dan buiten 30 graden is, dan is het heerlijk dat je op loopafstand een openluchtzwembad hebt!

Samen met Stijn ‘s om vier uur naar het zwembad, daar was het gezellig druk en Stijn had al snel een aantal vriendjes van school gevonden. Ik kon een rustig plekje in het bad vinden om wat baantjes te trekken. Daar hebben ze dwars over een paar banen afgezet, 17 meter is het zwembad daar, dus niet de volle 25, maar als ik baantjes kan trekken in een hotel zwembad van 10 meter, dan is het met 17 al een stuk langer. Een ander stuk zwembad heeft twee duikplanken, Stijn vindt vooral het springen leuk, zoveel mogelijk water verplaatsen. Er zitten genoeg badmeesters om het bad om de halve jeugd van Cresskill aan het werk te houden, maar voor de ouders is dat een geruststellende gedachte. Kon ik niet alleen rustig in het zonnetje een boekje gaan lezen, maar hem zelfs instrueren om alleen naar huis te komen, zodat ik vast eten kon koken. Heerlijke middag op een vrije maandag! Alleen jammer van de openingstijden en regeltjes, want toen wij het vandaag mooi weer genoeg vonden voor een herhaling en voor het eten nog even wilden zwemmen, ging dat plan niet door.

De openingstijden zijn in het weekend en in vakanties van 11 tot 7. Op schooldagen gaat het zwembad alleen maar open als het ‘s middags om 2 uur boven de 27 graden is (80 degrees F). Vanmiddag was het 89! Maar… toen ik thuis kwam, zei Stijn al: ik het het storm-alarm gehoord. En ja hoor: bij dreiging van onweer blijft het zwembad dicht. Geen bliksem gezien vanavond. Maar goed, daar doe je niets aan. Morgen gaat het kwik weer terug naar 19/20 graden celsius, dus het doordeweekse zwemmen kunnen we even op onze buik schrijven. Op naar het volgende weekend dus!

p.s. Voor wie zich afvraagt of wij Pinksteren drie weken te vroeg vieren: nee dus! Het was Memorial Day, de dag dat ze hier alle veteranen van alle oorlogen herdenken, soort 4 mei, maar dan voor alle oorlogen ooit, te beginnen bij de revolutionary war, maar vooral gericht op WW 1 & 2, korea, vietnam, irak, afghanistan.

Een zonnige zondag, onderdeel van een drie-dagen weekend, allemaal ingredienten voor een lekker dagje uit. Een week geleden het idee gekregen van een facebook friend om eens te gaan ‘raften’ op de Delaware River. Dat klinkt heel spannend en het kan ook echt op de whitewater manier, maar je hebt ook gewoon heel kind-vriendelijke tochtjes. Leek ons een goed idee om dat eerst uit te proberen en Stijn vond de kleine stroomversnelling die in onze tocht zat al spannend genoeg (maar wel wat kort, haha).

Gewoon de wekker zetten op zondag en om half zeven naast je bed staan om bagels te gaan halen voor het ontbijt, het moet je maar leuk lijken. Maar we zaten wel mooi om acht uur in de auto, allemaal met oude schoenen voor het geval we natte voeten zouden krijgen. Kleine twee uur rijden naar Skinner’s Falls in NY. Aan de andere kant van de Delaware River ligt Pennsylvania al. Mooi bosrijk gebied, heel veel roofvogels en van die heel schattige een-baansbruggen over de rivier. We lieten alles in de auto behalve ons water en broodjes voor onderweg. Tja en in de ijver lieten we dus ook de zonnebrand in de auto liggen. In het begin heb je er niet zo’n erg in, maar na twee uur peddelen in de brandende zon voel je neuzen, knieen en schouders toch wel een beetje branden.

Oude schoenen was ook geen overbodige luxe, want hoewel de rivier superrustig was en we daar verder niet nat werden moest je wel door de diepe modder de boot weer naar de kant trekken. Bij Narrowsburg was ook een (overvolle) camping en kregen we uitleg van een Nederlandse dame waarom het zo druk was: dit weekend was er in Bethel – waar in 1969 ook Woodstock was – Mystery land USA. Gesponsord door Heineken met een hele rij Nederlandse DJ’s en 20 duizend mensen van ‘all over the world’, toch een klein Hollands feestje hier in de US. Voor een kleine foto-impressie bovenop al het youtube geweld, klik hier (als je niet roeit, kom je niet vooruit, dus erg veel zijn het erg niet…)

Einav en Nir waren dit weekend ook in Pennsylvania, in hun huisje in de Poconos, dus na even heen en weer sms-en waren we eruit: we gingen rechtstreeks door vanaf het raften naar Lake Ariel, een kleine 50 minuten rijden. Gezellig even hangen bij het meer, de kinderen speelden met elkaar lekker in het water. Daarna door naar hun huis om gezellig met z’n allen te barbecuen. Kijk, wij maken ook wel hamburgers en hotdogs op de grill, maar bij Einav wordt er altijd wel weer wat extra’s gekookt. Ja, je bent chef kok of je bent het niet. Geen probleem, hoor, wij laten ons wel verwennen! Met veel moeite kregen we de kids mee in de auto terug naar huis, om negen uur reden we het ons vertrouwde Cresskill weer binnen. Allemaal lekker rozig en het verbrande huidje viel nog alleszins mee.

Kleine meisjes worden groot: Eniek had het er al de hele week over dat ze met Hannah naar de Mall wilde, of ik hen even kon brengen. Toen het puntje bij het paaltje kwam, bleek dat het wel de bedoeling was dat ik dan ook in de Mall bleef, want ja, je wist maar nooit. En of ik dan ook wat geld kon geven om kleren te gaan shoppen, want Hannah kreeg ook geld mee. Mooi experiment voor kleedgeld vonden wij, dus Eniek mocht op stap met Hannah. En om de tijd te doden had ik voor mezelf ook een traktatie uitgezocht: X-Men, Days for Future Past. Gisteren in premiere gegaan. X-men is nog een klein beetje jeugdsentiment, want op de middelbare school had ik een aantal vrienden met planken en planken vol Marvel comics, stuk voor stuk heb ik ze allemaal versleten, maar X-men waren altijd favoriet!
Twee en een half uur winkelen was meer dan genoeg voor de meiden, ze hadden niet echt kleding gezocht, bleek later, maar hadden wat gedronken, bij de dierenwinkel gekeken en o ja, mam, weet je nog dat ene Nerf Cross Bow toy die ik zo graag voor m’n verjaardag wou? Die kon ik precies kopen met het geld dat ik van je gekregen had. Zo ging het niet helemaal, want ze had donders goed door dat dit niet de bedoeling was en ze voelde zich ook redelijk opgelaten en dit zou echt nooit, nooit meer gebeuren…als we haar uberhaupt nog met geld zouden vertrouwen. De buikpijn van schuldgevoel straalde ervanaf. En van binnen moest ik daar dan stiekem wel een beetje om lachen. Ik heb haar mooi de hele autorit op de blaren laten zitten en na nog tien excuses maar genoegen genomen met de belofte dat het niet weer zou gebeuren. Hopelijk blijft het hangen…
Thuis gekomen kreeg het bak-virus me weer te pakken. Ik had een Reese’s Peanutbutter Cupcake kit gekocht, leek me wel een keer leuk om te proberen. Maar Bart is niet zo’n pindakaas-fan (nog niet lang genoeg in Amerika, dus nog geen halve Amerikaan zoals ik), dus voor hem chocolate chip chocolate cookies gebakken. Oef, en nu moet dat allemaal opgegeten worden. Ik denk dat ik morgen maar aan het uitdelen ga.
Met z’n allen zijn we ook nog even gaan kijken bij het openlucht-zwembad van Cresskill. Dat gaat dit weekend open. Vandaag was het helaas maar 19 graden, dus niet echt lekker om te gaan zwemmen en er zat ook onweer in de lucht. Maar het is een groot bad, daar gaan we ons van de zomer nog wel vermaken. En op loopafstand van ons huis. Nog mooier: de kinderen mogen er alleen heen. Er zitten wel vier badmeesters om het bad heen, die houden het boeltje wel in de gaten. En ach, toen ik in de zesde klas zat, gingen wij ook op de fiets naar het openluchtzwembad in het dorp verderop, kleine kinderen worden groot, hadden we al geconcludeerd…

p.s. Voor iedereen die de vorige X-men films leuk vond, deze is weer super! En Hugh Jackman, Michael Fassbender en James McAvoy zijn leuke “eye-candy” zoals ze dat hier noemen 🙂

Deze week stond er voor mij weer een korte trip op het programma: ik was uitgenodigd voor een congres in Miami, altijd leuk natuurlijk. Maar had wel een slechte week uitgekozen: ik vloog op woensdagmiddag, dat was nog een mooie dag, maar op donderdag hadden we eerst een tornado-waarschuwing en toen die weer ingetrokken was, kwam de ergste regen in tijden, overal kwam het water weer uit de grond omhoog zetten, riolen konden het niet aan en paraplus ook niet… Maar niet getreurd, een congres is grotendeels binnen, alleen die strandwandeling tijdens de lunch konden we even vergeten.
Er waren ook genoeg leuke dingen. Het begon al met een leuke Delta Airlines ervaring, met m’n silver status van KLM kwam ik in aanmerking voor een upgrade. Dus in plaats van op rij 23, zat ik nu mooi op rij 3 met daarbijbehorende service en maaltijd. In Miami woont ook de schilder van ons schilderij: Sid Daniels. Ik had ‘m al even gemaild en hij ontving met met open armen om me wat meer van zijn werk te laten zien. Erg leuk om van hem te horen hoe hij het aanpakt, zijn techniek gebruikt heel veel tape om de lijnen zo contrastvol en scherp mogelijk te maken, de tape haalt hij uiteraard weer weg nadat hij de verschillende lagen verf erop heeft gezet.

Het congres zelf was interessant, maar belangrijker: ik kwam een hoop mensen tegen die ik al in tijden niet gesproken had, dus konden we mooi bijpraten over het vakgebied (zal jullie niet vervelen met details). Het was een Americas congres, dus er waren ook veel mensen uit Mexico en Latijns-Amerika bij. Niet iedereen spreekt even goed Engels, dus voor hen was er een vertaler aanwezig. En voor ons ook! Er waren twee praatjes in het Spaans en dan kregen wij van die oortelefoontjes uitgereikt. Erg grappig om eens mee te maken, je luistert inderdaad naar de tolk, maar omdat je ook de live intonatie meekrijgt, geeft dat een hele extra dimensie.

Op donderdagavond werd ik getracteerd op een dinertje (ja, dat mag nog in deze tijden). Erg lekker restaurant, verschillende soorten cerviche vooraf en gegrilde octopus als hoofdgerecht. Tot op die avond was Spanje ongeevenaard in de “pulpo a la plancha”, maar deze octopus was echt om je vingers bij op te eten! Niet voor iedereen een aantrekkelijk idee met al die zuignappen, maar echt, ik kan het iedereen aanraden!

Op vrijdag vloog ik weer terug, wederom een positieve Delta ervaring. Ik was redelijk op tijd op het vliegtuig en zag dat de vlucht voor de mijne vertraagd was, ik had nog een half uur, dus snel naar de gate gelopen. Daar stapten net de laatste passagiers in, maar omdat ik silver elite was, mocht ik nog mee. En ja hoor: weer een upgrade! Naast een heel gezellige, doch praatgrage “winterbird” pensionada, de hele drie uur gezellig zitten kletsen over van alles en nog wat. Je kunt wel eeuwig blijven werken, maar is dit niet waar het steeds over hebben: normaal menselijk contact moet blijven in deze digitale wereld 🙂

Thuis ging het leven ook gewoon door. Eniek had zowel op woensdag als op vrijdag een bakesale voor verschillende goede doelen. Maar daar had ik dinsdagavond al even voor gebakken: 30 brownies stonden klaar in twee zakjes. Op donderdag had Eniek haar Spring Concert. Dat was natuurlijk even slikken dat ik er niet was, maar als papa alles op zou nemen, dan mocht ik wel naar Miami. En al helemaal toen Einav ook wilde komen. Ook gezellig voor Bart, had hij iemand om mee te praten en te kijken. Eniek stond bijna de hele tijd op het podium, want ze zingt zowel in het middle school choir als in het 6th grade orkest. Kleine impressie weer in beeld en geluid hieronder. Stijn bleef thuis met de oppas, want die moest vroeg naar bed, hij had deze week NJ-Ask, de New Jersey versie van de cito-toets: vijf ochtenden achter elkaar toetsen. Maandag en dinsdag Engels/taal, woensdag en donderdag rekenen en vrijdag science. Eniek’s toetsweek was vorige week. Dus op vrijdag konden we vieren dat we er dit jaar weer doorheen zijn. Op naar de laatste vijf weken school!

Deel twee van leuke school verhalen, dit keer met Stijn in de hoofdrol. Op televisie in Amerikaanse series hoor je vaak van de ‘science projects’ op school. En nu Stijn in fourth grade zit, mag hij er ook aan geloven. Het is een hele onderneming. Onderwerp eerst uitzoeken: aardbevingen, earth quakes dus. Daar moet natuurlijk over gelezen worden (bibliotheek) en gegoogeld. Daarna wordt het meer een soort knutselproject: bij de kantoorhandel koop je een drie-luik (tri-fold) van karton. Het is een hele industrie, want je hoort daar ook een mooi versierde rand omheen te maken. Gelukkig kun je die daar ook kopen en gelukkig was Stijn tevreden met een simpele rand. De opdracht was: een essay over het onderwerp, plaatjes en vier vragen met het antwoord op de achterkant, zodat je het blaadje alleen maar op hoeft te tillen. Stijn heeft zelf heel netjes alle informatie gelezen en bij elkaar gezocht. Maar natuurlijk had hij wel wat hulp nodig met het allemaal netjes ordenen op de trifold en het knutselen. Gelukkig heeft hij een moeder die vroeger ook al een knutselkont was, haha. Maar na twee weekenden bikkelen was de trifold af!

Dan moet je er natuurlijk een spreekbeurt over houden, netjes kaartjes maken waarop je alleen maar wat steekwoorden mag schrijven. En er hoort iets van een experiment bij. Gelukkig is ook hier google je best vriend: Stijn wilde een eigen seismograaf maken. De hele familie werd hiervoor ingeschakeld, want als het gaat om knopen leggen en houtjes zagen, dan gaan we het rollenspel traditioneel spelen: dat mag Bart doen. Maar na even wat knutselen was ook de seismograaf klaar. Je moest wel flink met de doos schudden om er een echte aardbeving van te maken, maar dat is waarschijnlijk ook heel realistisch, je krijgt niet zomaar een Richter schaal 8.

En belofte maakt schuld om nog iets meer te laten zien (en horen) van Stijn z’n optreden met het koor. Hij had een heel publiek, want Myrthe, Jytte en Ineke zaten ook in de zaal met ons. En het was heel leuk om te zien. Ze kwamen eerst van vier kanten binnen al zingen en “dansend”. En vervolgens zongen ze nog vier liedjes op het podium. Mr Mello, de muziekleraar a.k.a. dirigent, stond zelf het breedst gebarend voor het koor, vol energie en overgave zoals we inmiddels van hem gewend zijn. Met alle gebaren en het samenspel van stemmen was het gewoon geweldig om naar te kijken. Heel knap hoe ze dit met twee scholen en zoveel kids zo doen, met maar 1 keer per week een half uur voor schooltijd oefenen en pas een keer of 4 met de twee scholen samen. Kan het niet laten, dus hieronder een paar filmpjes van de avond.