Heel de wereld heeft mee kunnen genieten van ons weerbericht van afgelopen week. Van verschillende kanten al sterkte gehoord en we waren er echt helemaal klaar voor: de scholen hadden op zondag al gemeld dat maandag om half 1 zou eindigen en in de loop van de ochtend werd ook de dinsdag tot sneeuwdag gebombardeerd. Mijn kantoor gooide de boel om 1 uur ook dicht en we kregen een mail met de melding dat het kantoor op dinsdag uit voorzorg gesloten was. Tja, achteraf kun je daar van alles van vinden, maar als het weerbericht meldt dat het wel eens de ergste sneeuwstorm van deze eeuw kan worden met sneeuwval tot 75cm, dan moet je toch het zekere voor het onzekere nemen.

Op maandagmiddag sneeuwde het al aardig, maar toen ook Bart om vier uur thuis kwam, zaten we met z’n allen er warmpjes bij, dus geen zorgen. Voor het slapen gaan wel vast even sneeuwruimen, want alle beetjes helpen. Maar helaas, onze teleurstelling was groot toen we dinsdagochtend wakker werden en er was maar 10-12cm bijgevallen! Waar is nou mijn dikke halve meter sneeuw gebleven? Ik had me er zo op verheugd! Maar later bleek dat het sneeuwfront was “blijven hangen” boven Connecticut, daar hebben ze wel een halve meter sneeuw gehad. Bart had bij ons de oprit al snel helemaal schoon, dit keer met hulp van Stijn. En om half negen besloot hij toch maar gewoon naar z’n werk te gaan (niet gewerkt = niet betaald). Het was nog nooit zo rustig geweest op de weg, een zondagochtend was nog druk vergeleken met de “ochtendspits” van dinsdag!

De kinderen hebben zich prima vermaakt. Stijn ging naar Brendan, met sneeuwschep en al en heeft daar samen met Brendan de hele oprit schoongeschept. Daar was heel wat doorzettingsvermogen voor nodig, want onze oprit in het vorige huis zal ongeveer net zo groot zijn, maar toch al gauw 300 m2. Yuki, de moeder van Brendan, vond dan ook dat ze erg hun best gedaan hadden en betaalde ze een fors salaris van $10 per uur. Helemaal mooi aan dit verhaal, dat hoorden ze pas achteraf, ze waren het aangegaan als een ‘heitje voor een karweitje’ in de hoop dat ze $5 zouden krijgen. Stijn stond ‘s avonds thuis nog te springen toen hij z’n briefje van 20 in z’n spaarpot stak.

Eniek was bijna de hele dag met haar klasgenootje/buurmeisje op stap. Onder andere om lekker te sleeen van de heuvel bij de kerk. Die komt uit op een parkeerterrein en dat is dus lekker veilig sleeen. Warme chocomel na afloop en een super-sneeuwdag was weer compleet.

Woensdag was het alsof er niets gebeurd was, ja, er ligt nog steeds wel aardig wat sneeuw en ze verwachten vrijdag weer nieuwe sneeuw, maar ik weet niet hoe snel ik het weerbericht weer ga geloven. Ze hebben wel hun excuus aangeboden. Niet omdat ze het zo fout voorspeld hadden, maar omdat ze niet duidelijk genoeg gemaakt hadden dat het weer altijd een onzekere factor heeft. En eerlijk is eerlijk, in Boston en delen van New York state en Connecticut hebben ze toch aardig wat sneeuwproblemen, sommige scholen zijn donderdag voor de derde dag nog dicht omdat ze het verkeer niet goed op gang kunnen krijgen. Maar snowmageddon…nee, dat was het niet!

Wat een geweldig weekend weer, heerlijk, helemaal bijgetankt. Zowel op zaterdag als op zondag een maaltijd genoten met lieve vrienden, dus bijgetankt met de sociale vitamines en op zondag gezellig met z’n viertjes naar het MOMA, dus ook de culturele dorst is weer gelest.

Op zaterdag werd eerst de gebruikelijke routine in de war gegooid door tien cm sneeuw. Dat zag er vooral mooi uit, maar stelde niet veel voor. Om half acht kwamen de schuivers om de straten weer begaanbaar te maken en wij hadden onze eigen sneeuwploeg, bestaande uit Eniek en Bart. Met een sneeuwblazer is het een stuk makkelijker dan met een schep, zei degene die lekker achter de ramen foto’s kon maken… Al met al geen reden voor alle ophef, maar mijn jazz-dans class werd verplaatst en toen we klaar stonden met onze gepoetste tanden en schoenen, kregen we ook een sms dat de tandarts z’n kantoor dicht liet vandaag. Tja, dan maar gewoon alle vijf de wasjes draaien, het huis stofzuigen, de badkamers (alle vier) schoon, boodschappen doen, koekjes bakken en alvast het avondeten voorbereiden. Einde middag kwamen Myralda en Lucien gezellig een kopje thee/koffie drinken en met z’n allen eten. Ja, Bruno en Isabelle waren ook mee, maar daar merk je eigenlijk niet veel van, want alle vier de kinderen hebben een gedeelde interesse in X-box, netflix en het nieuwe katje (in die volgorde). Supergezellig en lekker gekookt, al zeg ik het zelf!

Op zondag niet al te laat uit de veren. Vanwege de sneeuwresten op straat wederom lui besloten om niet te hardlopen (maar wel een half uurtje op de cross-trainer als goedmakertje). Moet toch gauw weer lente worden, veel beter voor mijn conditie! Om tien uur in de auto richting New York City, parkeren op 56th street, lekker dicht bij het MOMA. In het MOMA hadden ze een speciale expositie van Matisse z’n knip en plakwerk, of cut-outs zoals het zo mooi in het Engels heet. Wist ik niet, maar in de laatste tien jaar van z’n carriere/leven was Matisse vooral bezig om met gekleurd papier en schaar hele kunstwerken te creeren, ik kende eigenlijk alleen z’n schilderijen maar. De kinderen hadden er eerst niet veel zin in om ook nog wat meer van het museum te bekijken, maar met een slimme scavenger hunt kon ik ze toch geinteresseerd krijgen. Ik was natuurlijk vergeten om zo’n kinder-luisterding te huren, maar met de opdracht: als je alle schilders vindt die op het lijstje bij de 5e verdieping staan, dan gaan we wat drinken, kreeg ik ze toch nog enthousiast. Tweede prijsvraag: en je moet me vertellen wat je favoriete schilderij was. Stijn liep in sneltrein vaart door de expositie en keek vooral naar de bordjes, maar Bart kreeg er toch nog wel wat uitleg in over impressionisme en surrealisms. Ik liep met Eniek, die niet te spreken was over mijn “lang-van-stof” zijn. Maar ik probeerde haar te vertellen hoe ze een Miro kon herkennen en wat de kenmerken van Van Gogh waren of Pointillisme. En nu  maar hopen dat er nog wat blijft hangen. Maar…ze vonden het allebei leuk. En Stijn heeft smaak, want zijn favoriete schilderij was “starry night” van Van Gogh. De waterlelies van Monet zijn nog steeds een van mijn favorieten van die verdieping, al was het alleen maar door de kleuren en de grootte. Na een kopje koffie/glaasje fris kreeg ik ze zelfs nog zo ver dat ze het op de vierde verdieping nog een keer wilden herhalen, maar dan wel de verkorte versie: alleen op zoek naar Warhol, Liechtenstein en Pollock. Of zoals Stijn het noemt: de schilder van de blikjes, de stripverhalen schilder en de schilder van de “mess” (rommeligheid).

Na het museum met de metro naar downtown, op 12th street afgesproken met Douwe, Claudia, Keimpe en Jildou in een heel leuk Italiaans restaurantje voor een lekkere lunch. Supergezellig om weer even bij te praten. Langer blijven hangen dan gepland met de garage-tijd, maar toen we met de metro weer naar 56th waren gegaan, deden ze daar gelukkig niet zo moeilijk over. En dan nu de transitie naar de werkweek. Als we het moeten geloven krijgen we een enorme sneeuwstorm morgenavond – Juno. We gaan het zien en houden jullie op de hoogte, de sneeuwblazer staat klaar!

Drie dagen weekend (voor de kids), want het is derde maandag van januari altijd Martin Luther King day. Door President Reagan in 1983 – 15 jaar na zijn dood – in het leven geroepen als nationale herdenking van de geboortedag van Martin Luther King Jr. Dat die verjaardag altijd standaard op 15 januari hoort te vallen, is natuurlijk helemaal niet handig, een vrije maandag is veel makkelijker te managen. Niet iedereen heeft verplicht vrij, maar alle scholen wel.
Zaterdag en zondag hadden wij natuurlijk ook allebei vrij, het weekend stond in het teken van klusjes doen. Bart ging aan de slag met de badkamer, want die is aangelegd door een stel niet zo professionele professionals als het om het kiezen van de juiste voegen gaat. Als je namelijk geen flexibel voegmateriaal gebruikt in de hoeken, dan krijg je krimpscheuren en met krimpscheuren krijg je water achter de tegels. Nu de voegen eruit zijn, zie je pas hoeveel water er al achter zit. Gelukkig hebben we nog een aantal badkamers om te douchen en kunnen we die van ons even droog laten staan.

Tweede klus die nog meer tijd in beslag nam: het opruimen van Eniek’s kamer. Na een jaar lang vergeefs hopen dat de troep haar toch een keer echt te veel moest worden, was het interventie-tijd. Iedereen die hier recentelijk op bezoek is geweest of iedereen met een tiener-dochter weet precies wat ik bedoel! In het begin vond Eniek het nog wel leuk om op te ruimen, maar na een uurtje werd het meer treuzelen dan opruimen. “mag ik even pauze nemen?” Ja, graag! dat is een stuk beter voor het scheiden van eeuwig archief versus in een doos op zolder stoppen. Zes grote dozen vol knuffels, poppen, kleertjes en speeltjes op zolder gezet en de kliko container is helemaal vol voor dinsdag. Maar het resultaat mag er zijn. Als beloning twee mooie muurstickers op de muur geplakt, dat verlengde de klus-tijd natuurlijk alleen maar, maar dat was het leuke stuk van de hele klus. Nu kijken hoe lang het zo blijft, wij hebben in ieder geval goede voornemens om elke dag voor bedtijd even te coachen op: achtergebleven kopjes, wasgoed dat op de grond ligt, papiertjes en ander afval dat buiten de prullenbak is beland, pennen die overal los liggen en papiertjes en gumsels die op je bureau zich opstapelen, de zes flesjes nagellak die op tafel staan, enzovoort om die allemaal op te laten ruimen. En als dat niet werkt dan wordt bedtijd met nog weer een kwartier vervroegd!

Laatste verhaal van dit weekend: op zondag wilde ik mijn hardloop-bagel routine weer oppakken, maar toen ik buiten kwam, gleed ik al meteen uit: er lag een dikke laag ijs op alle stoepen en straten. Dat krijg je als het buiten vriest maar als er regen van zee komt, dan bevriest de regen meteen op alle koude oppervlakken. Toch maar even gewacht met ontbijt halen en daarna me door Bart met 15 km/uur laten rijden naar de bagelshop, want tja, boodschappen hadden we met al dat opruimen nog niet gedaan. Gelukkig waren de wegen rond een uur of 11-12 weer beter begaanbaar en konden we ook nog even inkopen doen met z’n tweetjes, want een angsthaas ben ik dan wel met dit weer, mij zul je niet achter het stuur aantreffen als er kans op ijzel is. Mooie plaatjes van de bomen, dat wel!

Al iemand een hart-infarct bij deze titel? Wees gerust het is de uitbreiding met een extra viervoeter. We hebben er namelijk een tweede kat bij, dit keer een poes. Of liever een poesje, we wilden namelijk heel graag een klein katje of een kitten zoals dat hier zo lief heet. Verkeerde tijd van het jaar, dachten we eerst, maar er was weer een adoptie-event en daar zagen we Cupcake van 4 maanden. Wat een schatje. Ze had ook nog een zusje, Pearl, maar ja, 1 + 1 is al een verdubbeling, dus we hielden het op eentje erbij. Tommie was toch al niet zo te spreken over de gezinsuitbreiding.

De eerste paar dagen hebben we Tommie en Cupcake helemaal apart gehouden. Dan kon Tommie eerst even wennen aan de geur. Cupcake zetten we in de basement en Tommie had de rest van het huis. Als Cupcake echter nieuwsgierig een pootje onder de deur van de basement uitstak, dan gingen bij Tommie alle haren overeind en ging hij hard hissen. Oei, we dachten echt dat Tommie Cukcakes ging eten. Maar ja, het is echt hetzelfde als bij mensen met een broertje of zusje erbij als je drie bent: mokken, boos uithalen, negeren, allemaal tegelijk. Op z’n kats: na de fase van staart omhoog en hissen, kwam voorzichtig met een pootje tikken en niet meer zo boos doen. Na een paar dagen stelden we ze aan elkaar voor en gingen ze elkaar achterna rennen door het huis. Kan Tommie meteen even wat afvallen en Cupcake houdt hem wel jong.

We vertrouwen ze nog steeds niet helemaal alleen met z’n twee, dus ‘s nachts gaat Cupcake gewoon weer terug in de basement en ze krijgen ook gescheiden eten. Cupcake krijgt ook speciaal eten voor jonge katjes, Tommie schijnt dat niet lekker te vinden, maar Cupcake eet maar wat graag van Tommie’s bakje een hapje mee. Even op letten dus. Tommie wordt nu alleen maar territoriaal als Cupcake aan z’n eten zit en als Cupcake in ZIJN krabpaal klimt. Dan gaat Cupcake bang in een hoekje zitten, want zo’n groot grijs monster dat boos tegen je staat te miauwen, da’s toch wel eng.

Ondertussen zijn wij allevier verliefd, zo’n zacht, schattig klein beestje dat zich heerlijk laat oppakken en aanhalen. Favoriete plekjes om te slapen: Bart z’n schoot en lekker dat kleine holletje van de opklapbankjes beneden waar zo’n lekker zacht kussen in ligt. Lekker speels is ze ook nog, rent achter balletjes aan, lintjes zijn favoriet en ze spring als een sprinkhaan! Ze zal wel net zo hard groeien als Tommie, dus vooral van genieten nu ze nog in 1 hand past!

p.s. Maken jullie geen zorgen, adoptie katten komen hier standaard “geholpen”, dus voor ons geen katten-kleinkinderen!

Ik ben al weer afgekickt van de vakantie – grappig hoe snel werk je “cold turkey” laat gaan en zelfs tijdsperceptie beïnvloedt, want vakantie lijkt al weer 8 weken geleden in plaats van 8 dagen – en ook van de gewoonte om bijna dagelijks te bloggen. Maar vlak voor we op vakantie gingen, had ik een belofte gedaan, die we al wel hadden voorbereid, maar niet hadden uitgevoerd. Ik zou namelijk jullie laten zien hoe de kerstsfeer hier tot uitdrukking wordt gebracht met buitenverlichting. En om te laten zien dat wij met ons huis nog heel beschaafd zijn gebleven.

Kerst is weliswaar al weer lang geleden, met drie-koningen is ook de kerstboom uit de kamer gegaan, maar de buitenverlichting zorgt toch nog steeds dat het gezellig lijkt, zeker in deze donkere dagen (in dit geval doel ik op de letterlijke hoeveelheid donkere uren in een dag en niet op de politieke betekenis, want kerstlichtjes helpen daar niet veel tegen).