Tien dagen gaan hard en dan wil je natuurlijk je tijd niet besteden aan bloggen over die tien dagen, dat komt later dan wel. Maar dat moet het werk het wel toelaten. Enfin, een drie workshops week verder komen we dan eindelijk aan bloggen toe over het bezoek van Beppe en Magon. Ik hou nu de wacht bij de voordeur (zie volgende blog voor dat verhaal), maar tussen belletjes door kan ik wel bloggen.

Doordeweek overdag hebben wij natuurlijk gewoon school en werk, maar gelukkig heeft Magon een eigen auto gehuurd, ze blijven vooral dicht bij huis, de bossen met hun mooie herfstkleuren en de kleine dorpjes met hun winkeltjes lokken, iedere dag verkennen ze een ander bos, een ander dorp en een andere supermarkt. Op verzoek wordt er zelfs van alles in huis gehaald dat op is: yoghurt, bananen, brood. En ook een keer echt Hollands gekookt: aardappelen met jus, gehaktballen en bloemkool met nootmuskaat. Alleen die vanille vla, die wil nog maar niet komen. ‘s Avonds hebben we ook een aantal leuke dingen op het progamma staan, nee, niet de huiswerkbegeleiding, maar op maandag hadden we een concert op school, op dinsdag een lezing over stress bij tieners en op woensdag een nachtelijke rit naar Liberty State Park.

Het jaarlijkse Concert for the Arts was op maandag: professionele muzikanten die samen komen om een concert op poten te zetten. We zitten natuurlijk onder de rook van New York, veel muzikanten die in New York in orkesten zitten, wonen hier in de omgeving. Ook de muziekstaf van school doet mee en een aantal ex-leerlingen die conservatorium hebben gedaan. Dit jaar was het thema “around the world” en ze hadden erg hun best gedaan om componisten en muziekstijlen uit allerlei landen in het programma te zetten: van dixie tot Brahms, van Chinese harp tot Turkse gitaarmuziek, Ierse dansers tot Liszt,  het zat er allemaal in.

Op dinsdag was er een lezing op de High School over stress bij scholieren/kinderen. Een bekende schrijver en professor, Denise Pope, gaf de lezing en vertelde natuurlijk over haar stichting ‘challenge success‘. Wat wij al wisten: kinderen hebben te veel huiswerk, te veel toetsen en teveel naschoolse activiteiten, te veel druk op de goede cijfers en de race voor de beste universiteiten begint tegenwoordig al op de kleuterschool, daar krijgen ze stress van en dat moet dus veranderen. Nu viel het bij onze kinderen nog wel mee, want als ik hoor dat de gemiddelde high school scholier 30 uur naschoolse activiteiten heeft per week, dan doen wij het nog erg goed. En Eniek had zelf al gekozen om niet mee te doen aan het volleybal team, want hoe leuk dat ook is, dat is iedere dag 2 1/2 uur na school. Maar zelfs dan kom je dus pas aan 12 1/2 uur per week. Maar goed, de spreekster was erg levendig en maakte leuke, herkenbare grapjes en na afloop  kregen we koekjes en brownies, dus een leuke avond.

Ook al gingen ze niet echt naar New York, de skyline by night stond toch hoog op het verlanglijstje, dus op een mooie heldere avond, ging Bart met ze naar Liberty State Park, daar heb je namelijk een ontzettend mooi uitzicht over de stad. En blijkbaar is er ook een hoop veranderd sinds wij er de laatste keer waren, want er waren nieuwe monumenten en beelden, dus ook aan New Jersey kant was er genoeg op de foto te zetten.

Het weekend hadden we weer samen, zaterdagochtend de nodige boodschapjes (Target, kapper en nieuwe hardloopschoenen voor mij), ‘s middags ging Bart met Beppe en Magon naar de watervallen van Patterson, daar zijn wij in 2008 geweest, toen was het een vergeten plek in een ghetto stadje, maar nu is het een echt national park, heel netjes, Patterson zelf is nog steeds wel (een beetje) ghetto, maar zo lang je daar weg blijft, is het erg mooi. En natuurlijk met z’n allen uit eten, bij de Garden State Plaza dit keer, want daar zit ook de 16-zalen bioscoop. Onze dorpsbios is aardig, maar zo’n echte grote met grote bakken popcorn is toch iets anders. Eniek wilde graag de film “Pan” zien en toen ik las dat Hugh Jackman erin speelde, had ik geen bezwaar. Had ik geweten dat hij de rol van Black Beard had, en onherkenbaar was, dan had misschien een andere keus gemaakt, maar het was een erg leuke film.

Zondag was al weer de laatste dag vakantie, uitgebreid ontbijtje met z’n zessen, nog een paar laatste foto’s van de mooie herfstkleuren, koffers pakken en in hun eigen auto weer naar het vliegveld. Heel handig bezoek dat z’n eigen bedden afhaalt en het wasgoed in de wasmachine stopt, jullie mogen zo weer komen!

Donderdag Hollands bezoek, of liever: Fries bezoek. Nu hoor je dus drie talen door elkaar in huis: Nederlands, Engels en Fries! Het Italiaans en Franse huiswerk tellen we nog maar even niet mee. (en het verhaal over hoe erg het is om Frans te overhoren met een Amerikaans accent in plaats van hoe wij het geleerd hebben in Nederland vertel ik nog wel een andere keer…) Bart z’n zus en moeder zijn met z’n tweeën voor een dikke week hier, pakken twee weekenden mee, want doordeweeks is er gewoon werk en school, dus weinig tijd voor gezellig samen dingen ondernemen. Het gaat hen ook vooral om het lekker meedraaien in ons Amerikaanse ritme en tussen de bedrijven door genieten van de schitterende herfstkleuren. Ons voorraadkastje Hollands (snoep)goed is weer goed gevuld, Koopmans, Red Band, Venco, Eru, Napoleon hebben een goede weekomzet gedraaid, de beide koffers waren exact 23 kilo elk.

De herfst is hier nu echt vol losgebarsten, dat betekent niet alleen mooie rode, gele, oranje bomen, vallend blad mooi afstekend tegen de knalblauwe luchten. Dat betekent ook, koude nachten. Vannacht voor het eerst nachtvorst gehad! Overdag kan het nog steeds 20 graden Celsius worden, maar een winterjas is geen overbodige luxe. En aangezien zowel Stijn als Eniek 10 cm langer zijn dan vorige winter, stond zaterdag vooral in het teken van winkelen. Komt goed uit dat dit ook DE activiteit van de gemiddelde New Jersiaan is, een stukje meedraaien in het gewone Amerikaanse leven dus. Gelukkig geslaagd, is het winkelen weer even achter de rug, want de rest van de garderobe hadden we al online aangevuld. ‘s Avonds mac ‘n cheese zelf gemaakt, niet uit een pakje, maar helemaal van ‘scratch’ zoals dat hier heet: zelf kaas raspen, macaroni in de kippenbouillon koken, lekker romige saus en voor de gezond wat broccoli erdoorheen, tja, dat was het enige niet echt Amerikaanse. Pasta-laden voor onze race van zondag, haha, al heb je dat voor 5k niet nodig.

Eniek, Magon en ik hadden drie maanden geleden al afgesproken dat we samen de Cresskill 5k zouden lopen. Begonnen aan het van bank tot 5k programma met Eniek, maar daar kwam al snel een beetje het klad in. Voor Magon een beetje ongewild, want die brak eind zomer een teen en kon dus niet meer lopen. Gelukkig was ze drie weken geleden weer helemaal beter en kon ze zelfs weer een beetje beginnen met trainen. Eniek was inmiddels al zo ver dat afwisselend wandelen, hardlopen voor 5k prima ging, de hele afstand hardlopen ging nog niet, maar we gingen het gewoon doen! Stijn wilde weer vrijwilliger zijn, hij was nog te jong om de voor- of achter-fiets rol te krijgen, maar hij mocht wel op het kritieke punt staan waar 5k lopers rechtdoor moesten en 10k lopers rechtsaf. Goed aangekleed in z’n nieuwe winterjas, drie truien en een muts. Zelf was is vrijwilliger bij de nummer-uitgave, kon prima tot 5 minuten voor de start en erg leuk om te doen, want je hebt met veel mensen een praatje. In totaal waren er zo’n 330 renners, nog steeds een kleine race dus, maar ieder jaar wordt-ie een beetje groter, dat is leuk om te zien. En dit jaar voor het eerst tijds-chips aan de schoenen, dus de bruto-netto tijd was iets beter onder controle.

Aangezien het nog steeds erg koud was, hielden we allemaal ons vest maar aan, nummers er gewoon bovenop spelden, zeker als je stukken wandelt is dat geen overbodige luxe. Eniek ging goed van start, Magon haar tempo lag iets lager, dus we spraken af dat we op elkaar zouden wachten voor de finish om dan met z’n drie over de finish te gaan. Eerste stukje wandelen kwam pas na een dikke kilometer, slokje water en toen weer verder rennen. Heuvelop was ook erg zwaar, dus weer een stukje wandelen, maar toen er een jongen uit haar klas voorbij kwam (die welliswaar de 10k liep), wilde ze toch niet onderdoen. Toen we daarna ook nog twee meisjes uit haar klas inhaalden (die niet heel aardig deden op school), was de motivatie er al helemaal. Twee keer nog een ~200 meter wandelen, maar verder alles rennend afgelegd, Stijn op het hoekje nog even een high five gegeven en daarna wilde ze wel heel graag doorrennen naar de finish, zodat ze op school in ieder geval niet hoefde te horen “ik was sneller dan jij”. Dat vond ik prima, maar wel op voorwaarde dat we daarna weer terug zouden lopen tot we Magon op konden pikken. Die zagen we bij Stijn en daarna met z’n drietjes naar de finish gerend. Handen de lucht in, hoera, gehaald. Alledrie ver beneden onze limiet van 45 minuten! Eniek was erg blij met haar 33 minuut 29 seconden. En nog blijer dat ik 24 honderdsten van een seconde langzamer was, hahaha!

Voordat het nieuwe weekend kan beginnen, moet ik natuurlijk wel verteld hebben over wat we vorig weekend gedaan hebben. Soms vraag ik me af of het een blog is of meer een dagboek… Beetje van beide, denk ik dan maar. Het kan geen kwaad om af en toe eens stil te staan bij alles wat je beleeft (-d hebt), “count your blessings” heet dat dan.

Vorige week stond New York niet alleen in het teken van de paus en van de VN bijeenkomsten, er was ook het Global Citizen Festival. Je moest of hard aan de bak om kaartjes te krijgen of weten wie bij Unilever de sponsor-kaarten beheerde. Maar goed, daar kwam ik pas later achter, dus voor de eerste twee kaarten heb ik zelf hard gewerkt! Global citizen is een organisatie die probeert aandacht te krijgen voor allerlei wereldproblemen zoals extreme armoede, polio in arme landen, onderwijs voor meisjes, vluchtelingen en onrecht in het algemeen, aandacht zodat regeringen actie gaan ondernemen. Om kaartjes te winnen kon je iedere twee weken meedoen aan een loterij, om mee te doen moest je tweeten over goede doelen, emails schrijven aan wereldleiders en zo af en toe je eigen congrespersoon opbellen om hem/haar te vragen een bepaald wetsvoorstel te steunen. Bij de tweede poging meteen raak: twee kaarten gewonnen. Meegedaan tot het eind om in totaal op vier kaarten te komen, maar geen geluk. Gelukkig kwam ik er dus twee dagen voor het festival achter dat Unilever ook sponsor-kaarten had en kon ik er twee regelen. Met z’n vieren gingen we dus naar de stad voor het festival in Central Park. Grote namen stonden op de agenda: Coldplay, Ed Sheeran, Beyonce en Pearl Jam. Daarnaast nog de nodige beroemdheden die kwamen spreken over alle goede acties, de voorzitter van de wereldbank, Hugh Jackman, Michelle Obama, Melinda Gates, Leo DiCaprio en onze eigen Paul Polman en Frans Timmermans (en nog vele anderen). De rij om naar binnen te mogen begon bij 59th toen wij om even voor 1-en erin gingen staan, de ingang was bij 72nd street en het duurde dik twee uur voor we daar waren. Oef, gelukkig zijn de kinderen groot genoeg om geduld te hebben! Om klokslag vier uur begonnen de toespraken en kwam Coldplay als snel het podium op. Het was nog vrij rustig, want de helft van de mensen stond nog in de rij buiten te wachten (logistieke nachtmerrie, was al voor gewaarschuwd). Maar Coldplay vinden wij leuk, de kinderen vinden hen maar een beetje “lame” (saai/oubollig), maar toen Ariane Grande een nummertje mee kwam zingen was het natuurlijk andere koek: gillen!

Na tig toespraken die best slecht te verstaan waren en het wegslaan van grote ballonnen als tijdsverdrijf, kwam Ed Sheeran. Die is live echt geweldig! Niet live ook, dus laten we het houden op: die is geweldig! Publiek kwam ook lekker los en in de schemering zag je alle iPhones dubbele dienst draaien als video-camera afgewisseld met lampjes omhoog houden.

De kinderen kregen het koud en hadden er eigenlijk wel een beetje genoeg van, Beyonce is zo niet cool meer en Pearl Jam kenden ze geen van twee, dus we hebben tegen zevenen het boeltje weer ingepakt en zijn de lange wandeling terug naar de auto begonnen. Super ervaring om mee te maken zo’n concert in Central Park. Volgende keer dekens en warme truien, een picknick-mand en misschien alleen volwassenen mee…

Zondag keken we net als iedereen uit naar de supermoon-maansverduistering. We hadden redelijk mazzel met het wolkendek, want het begin konden wij mooi zien vanaf onze klapstoelen, onder onze dekentjes op de oprit. Alleen tegen het einde van de verduistering kwam er wat sluiterbewolking, met het blote oog kon je nog wel wat zien, maar de camera had er helaas wat meer moeite mee. Dus een volledig rode maan hebben wij niet meer op de foto kunnen zetten, maar wel genoeg plaatjes geschoten van het langzaam zwarter worden van de maan. In versnelde fotoreeks op internet mooier te zien, want in het echt moet je toch een heel uur geduld hebben. Over dertig jaar gaan we het weer proberen, hebben Stijn en ik afgesproken.