Ons Nederlandse avontuur is al weer bijna ten einde, missie geslaagd op vele manieren. Op culinair gebied echt alles nu afgetikt dat we wilden eten, laatste avond afsluiten met een echte rijsttafel en dan is het lijstje echt compleet: Unox soep en worst, kipsateh, kroketten en patat met mayo-waar-je-eens-niet-om-hoeft-te-vragen, pannenkoeken, drop, suikerbrood, duo penotti, hagelslag en vlokken, kaas in varianten jong, oud en komijn, brood bruin, wit, tijger, krenten, oranjekoek, stroopwafels, speculaas. Tja, thuis komt de schok van de weegschaal, maar dat zien we dan wel weer.

Ook het weer heeft grotendeels meegewerkt, na onze verwaterde, onderkoelde zomer van 2014 kunnen we 2016 in de boeken schrijven als mooi-weer-zomer. Op 1 dag na echt perfect weer gehad. En die ene dag hadden we precies uitgekiend: op zondag een dagje blijven liggen in Lelystad-Batavia Haven, kunnen we lekker shoppen en overdag met de bus naar Harderwijk om Eniek’s dolfinarium verzoek ook van het lijstje te strepen. Ach, en dag dat nu juist de dag moest zijn dat het de hele dag plenst, dat mocht de pret niet drukken. Avond afsluiten met een gezellig etentje met goede vrienden (de kipsateh) en we konden maandag weer gewoon verder zeilen.

Twee dagen lang gezellig een extra matroos aan boord: opa Rene, die kwam zijn zeebenen opfrissen en dat ging voortreffelijk. Alle soorten weer even voorbij laten komen in onze reis eerst naar Lemmer en dinsdag door naar Stavoren: weg met een kleine bui en veel wind, volgende dag super-zonnig op kruis-koers met windkracht 3, die op het laatst helemaal wegviel zodat we in de kuip bijna gebraden werden. Weinig wind heeft wel als voordeel dat je onderin lekker koffie kunt zetten en broodjes kunt smeren zonder dat je helemaal omgaat. In Stavoren weer supermooie luchten, onze huisfotograaf Bart kon zijn hart weer ophalen!

In Lemmer hadden we voor de kinderen een grote opblaasband gekocht (met pomp) voor achter de boot. Dat was een super-succes bij alletwee! Erin klimmen is even lastig, voorals als we zeilen en dus ook wel wat snelheid maken, maar als je eenmaal zit, dat is het heerlijk. Met de motor is dan zelfs leuker, want dat ga je standaard een beetje harder. Zwemmen hebben we ook nog gedaan, als het dan windstil is, je komt niet echt vooruit en de koers is bijna voor de wind (de heetste koers omdat je dan bijna geen wind voelt van het varen), dan wil je wel even afkoelen. Geen ankerbol aan boord, maar een emmer hijsen lijkt van verre ook op een ankerbol, we zijn niet voor 1 gat te vangen.

Laatste zeildag was de langste, van Makkum naar Enkhuizen terug. Schitterende dag, maar de voorspelde windkracht 3 zakte halverwege toch echt in tot een hele kleine 1, we gingen zo langzaam, dat kon ik wel bij zwemmen, zei ik met mijn grote mond. Dat gaan ook prima, zwem de boot voorbij, maar bij een klein vlaagje wind gaat de boot toch wel heel hard van je weg, gelukkig hebben we dan altijd nog een touw achter de boot om vast te grijpen, niet waterski-waardig, maar wel lekker meeliften.

Op vrijdag nemen we afscheid van de boot, echt een heerlijke tijd gehad, we zullen het opstaan en naar bed gaan met mooie luchten missen! Deze dag staat in het teken van een treinavontuur: met alle tassen in de trein naar Nieuwerkerk te reizen is een uitdaging… maar is ook weer gelukt. Lekker bbq weer en natuurlijk weer supergezellig! Op zaterdag lieten Bart en ik de kids achter bij Matthijs en Ineke en reden wij naar Groningen (nou ja, Zuidhorn) voor het 25-jarig jubileum van Let’s Swing, een hele grote groep van de “ouwe club” was er ook en het was super gezellig, hele avond kletsen en af en toe een dansje, voor we het wisten was het half 2! Oei. Gelukkig konden we bij Beppe crashen om zondag in de loop van de dag ons weer bij de kids te voegen. Beetje brakke dag na weinig slaap, proberen in te checken (lukt niet, morgen maar op Schiphol proberen, dat krijg je met een ingewikkeld ticket). Maar hoogtepunt was toch wel dat Myrthe en Eniek speciaal voor onze trouwdag een taart hadden gebakken, Amerikaanse stijl, erg lekker. Volgende blog weer van Amerikaanse bodem, dan zullen we weer over gaan op de “gewone” dingen, want ook voor ons staat het nieuwe schooljaar nu heel snel weer voor de deur…

Op verzoek niet alleen maar social media (facebook, whatsapp, snapchat), maar ook een heuse vakantieblog. Eerste weekje zeilen zit er al weer op, gelukkig hebben we nog een weekje voor de boeg (haha, woordspeling). Vorige week vrijdag haalden Matthijs, Ineke, Stijn en ik Bart op van Schiphol. Konden wij de gevreesde vertragingen door controles nog vermijden, Bart maakte dat goed door met dik twee-en-een-half uur vertraging pas bij de gate te parkeren. Lang leve Starbucks die in Nederland tenminste je naam goed spelt. Met z’n vieren een kofferbak vol bagage gingen we naar Enkhuizen, waar we meteen de boot al konden inrichten, we mochten wat eerder aan boord omdat we zo’n lange reis gemaakt hadden. Eerst nog lekker lunchen met onze lieve “chauffeurs”, want tja, dat is niet niets, zo’n taxi-service met nog een gezellig praatje ook!

Meteen na tien minuten koud door de sluis was wel even slikken, nog een beetje roestig, maar we konden op weg naar Hoorn en de zeilen hijsen. 16 knopen wind, even de schalen opzoeken, maar dat is een dikke vier. Eerste nacht nog met z’n drietjes, want pas de volgende dag gingen we Eniek ophalen. Die was alvast met vakantie begonnen op de boot bij Bob en Magon, vanuit Friesland naar Almere en daarna avontuurlijk oversteken naar Volendam. In een zeilboot lig je redelijk stabiel, maar in een motorbootje kan het toch aardig spoken… Op Volendamse bodem konden wij onze dochter weer in onze armen sluiten. En natuurlijk de rest van de familie even knuffelen. Volendam zelf was redelijk toeristisch, maar toch leuk om over de hoofden langs de haven, de palingkraampjes en de fotografen in klederdracht te lopen.

Op zondag voeren we samen apart naar Hoorn, om nog een dagje samen op te trekken.Ook Lars en Beppe waren samen naar Hoorn gereden, echte familiedag dus. En we vielen met onze neus in de boter, want het was kermis in Hoorn. Samen met Magon in de 90meter hoge vertical drop gegaan, als je dan de kerktoren-haan voorbij ziet komen, is het toch wel even slikken. Eniek en ik gingen samen in de 60m hoge zweef, ook al zo’n mooi uitzicht. Lekker uit eten met z’n negenen, mooie luchten en zonsondergang bewonderen, heerlijk dagje.

De oversteek naar Friesland maakte we apart. Wij gingen eerst naar Enkhuizen, de thuishaven van onze boot een een supergezellig stadje. Dag daarna door naar Medemblik om daar kasteel Radboud te bekijken.En op dinsdag de oversteek naar Stavoren, het vrouwtje stond al te wenken. Bob en Magon lagen met de boot al aan de kade binnenin het dorp en wij legden aan in de buitenhaven. Het was heerlijk weer, dus de hele middag in het gras gezellig zitten, het water in springen om af te koelen, met het rubberbootje varen en wat boodschapjes doen. Traditiegetrouw eindigen met een grote familiezak patat en voor elk wat wils aan kroketten en frikadellen. Daarna echt afscheid nemen, want wij blijven aan IJssel- en Markermeer en de Bouma’s gaan door naar Leeuwarden via de binnenwateren.

En vandaag dus vanuit Stavoren naar Lemmer. Oostenwind, dus wel kruisend ernaartoe, maar met geduld en een beetje mazzel met wind kom je er wel. Al duurt het met 2-3 best lang. Het loont de moeite om eerst even onderzoek te doen, want de skutsjesilen-wedstrijden van de IFKS deden precies deze dag Lemmer ook aan, dat was dus dringen in de havens, maar gelukkig hadden we nog een mooie box in de jachthaven. Lekker ijsje eten en het botenverkeer bewonderen, de sluis lag bommetje-bommetje vol. En dan kom je ook nog Piet Paulusma tegen die het weerbericht op staat te nemen op een skutsje, superleuk!

Morgen gaat week 2 in, de wind is wederom niet echt denderend, krachtje 2 met slechts een zeldzame uitschieter naar 3, zegt Piet, maar dat compenseren de twee dagen erna dan weer door misschien net iets TE veel te blazen. Ach, we gaan het zien en wij gaan waar de wind ons toelaat.

Dat is de bijnaam van New Orleans, ik heb het ook even moeten googelen waar het vandaan komt, voor Amerikanen natuurlijk heel logisch, maar als non-Amerikaan snapte ik niet meteen dat de LA slaat op Louisiana, de staat waar New Orleans (NO) in ligt. Afgelopen weekend waren Bart en ik dus naar NOLA, stond als stad nog hoog op mijn city list en kunnen we nu afstrepen. Erg leuke stad, maar niet zodanig veel te zien dat we er net als Chicago, New York en San Francisco meer dan 1 keer naar toe hoeven.

Op vrijdag reden we allebei met eigen auto naar het vliegveld, laatste vlucht van de avond en even voor middernacht stapten we in de Uber richting ons hotel in het centrum van New Orleans. De sleutel werkte de eerste keer niet, terug naar beneden, ook de tweede keer werkte hij niet, dus weer naar beneden en toen vond de man bij de receptie dat we wel een upgrade verdiend hadden: een grotere kamer en gratis ontbijt voor allebei de nachten. Niet verkeerd, daar wil ik best een paar keer heen en weer voor lopen.

Op zaterdagochtend begonnen we eerst met een Segway Tour: de ideale manier om een stad te verkennen. Je gaat lekker snel en hoeft helemaal niets te doen, alleen een beetje leunen om vooruit te gaan. Eerst de kleine straatjes van het French Quarter verkennen, een korte stop bij Jackson Square voor een geschiedenis lesje New Orleans, door naar Armstrong park, nee niet Neil, maar Louis, NOLA is natuurlijk de bakermat van de Amerikaanse jazz. Veel beelden en fonteinen. Door naar een verlaten parkeerterrein om lekker te racen met de maximale snelheid (die ze begrensd hebben). Na een korte hydratatie-stop door naar de rivier om daar de stoomboten te bekijken. Na afloop van zo’n korte tour heb je een goed beeld van de stad en kun je niet meer verdwalen.

Na de lunch gingen we met de oude tram (een streetcar uit de jaren ’20) naar het museumpark, niet zozeer voor het museum (kunst-snobs), maar meer voor de beeldentuin die hoog stond aangeschreven. Beelden in alle stijlen en een mooie schaduwrijke wandeling, zeer de moeite waard. Terug naar het centrum om op ons gemak Jackson Square nog een keer te bekijken en (ijs)koffie te halen bij Cafe du Monde, een van de beroemdste cafe’s van New Orleans, vooral bekend om z’n beignets (meer een soort van oliebollen weten we nu). Diner hadden we gereserveerd bij House of Blues, maar wij hadden weer pech, want juist op die ene avond hadden ze geen Blues, maar een concert van een Beatles cover band. Ach, de sfeer was goed en het eten prima, alle “Southern” specialiteiten: Fried Chicken, jambalaya en Gumbo.

Zondagochtend na het ontbijt met de streetcar naar het Garden District, eerste stop Lafayette Cemetery: de bekende mausolea – alles boven de grond. Rij aan rij met familie-graven, sommigen vertellen hele verhalen, zoals de steen die drie kinderen had in twee dagen aan gele koorts bezweken, verder geen ouders erbij. Of de stenen waar partners hun eigen naam er alvast bij laten zetten als hun partner begraven is, alleen de datum moet nog worden ingevuld. Is nog steeds een actieve begraafplaats dus. Temperatuur was al redelijk warm, dus even airco opgezocht voor een kopje koffie. Met de tram door naar het WWII museum, enorm groot gebouw met alle aspecten van de tweede wereldoorlog. Wat ik niet wist is dat het merendeel van de boten voor D-day en de uitvinder uit New Orleans kwamen, de reden dat het National US museum in NOLA staat. Bij de kassa vertelden ze ons dat we een digitale dog-tag zouden krijgen om in het museum het verhaal van 1 enkele soldaat te kunnen volgen. Toen ik spontaan zei dat ik dan eindelijk ook een dogtag zou krijgen, werd Bart meteen herkend als “veteraan”, in Amerika is iedereen die in dienst heeft gezeten een veteraan, zelfs als de Nederlandse dienstplicht je een jaar in Duitsland stationeerde. Kregen we toch mooi de kortingsprijs voor het museum. De D-day tentoonstelling was voor ons natuurlijk bekende geschiedenis, daarom niet minder indrukwekkend. Nieuwer voor ons was de hele pacifische kant van de oorlog en hoe de Japanners zich daar gedragen hebben. Het einde van de oorlog daar kent iedereen, maar om op metershoge schermen Little Boy ontploffingen te zien, kippenvel.

Na een lekkere Southern lunch met pulled pork sandwich en shrimp Po’Boy nog een stukje Louisiana/New Orleans geschiedenis bekijken in het Cabildo aan Jackson Square. De Louisiana Purchase werd hier in 1803 getekend. Een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis, want toen gaven (verkochten) de Fransen Louisiana en eigenlijk het hele middenstuk van Amerika aan de verenigde staten (dat waren er toen nog geen 50). Daarmee kwam de hele trek naar het Westen op gang en de rest is bekend. Zondagavond hebben we lekker rustig aan gedaan, ons een beetje voorbereiden op een wekker van 3.45 en een vlucht van 6 uur ‘s ochtend. Op Newark terug naar de auto en allebei naar ons werk, kort maar krachtig, een weekendje weg.