Aan al het goede komt een eind en niet alleen is eind augustus het eind van de zomervakantie, maar ook eind van onze vakantie in Nederland. Heerlijk gezeild en weer een heel aantal vrienden en familieleden kunnen bezoeken en/of ontmoeten, dus helemaal goed geweest. Laatste vrijdag in Nederland een oerhollands verzoek van de kinderen nog in kunnen willigen: mam, wij willen heeeeeel graag naar madurodam. Hoe beinvloed dat was door de eeuwige reclames over het maken van je eigen 3D poppetje weet ik niet, maar aangezien Den Haag practisch op de terugweg tussen Enkhuizen en Nieuwerkerk ligt, vrij makkelijk om gehoor te geven en twee blije kinderen te hebben. (helpt ook als je weet dat het een max 2 uurs-activiteit is…).

Mooi weer erbij, wel veel wind (boohoohoo, verkeerde volgorde moeder natuur!). Ook voor ons altijd leuk om weer die kleine stukjes Nederland zo bij elkaar te zien, Rotterdam heeft een nog grotere presence gekregen, leek het wel, al weet ik toch bijna zeker dat vroeger het Weena Unilever kantoor in Madurodam stond, maar nu stond alleen het Nassaukade kantoor er. En natuurlijk Nationale Nederlanden, Erasmus brug, van Brienenoord, Euromast, het NAI en eigenlijk mag je de Maasvlaktes ook wel meerekenen als Rotterdam. Sinds onze laatste keer Madurodam zijn ze wel met de tijd meegegaan, je krijg nu een chip-kaart die je kunt scannen bij pilaren die dan een leuk verhaaltje afspelen, je kunt het ook gebruiken om foto’s, filmpjes en je 3D poppetje naar je thuis te laten sturen. Alleen Stijn was nog ‘kort’ genoeg voor het 3D-foto, de prijsstelling stond er niet bij, werd gezegd “vanaf 25 Euro”, maar hoe dan ook altijd leuk om eens mee te maken. Al zou het natuurlijk nog leuker zijn als ze daar ter plekke een 3D printer zouden hebben staan. De kinderen vermaakten zich prima met het blussen van een havenvuur, het in de lucht houden van een vliegtuigje, maar voor het waterspel bij de sluizen was populair. Voorspelling helemaal waargemaakt: na een kleine twee uur zaten we weer in de auto richting Nieuwerkerk voor onze laatste stop.

Echt superfijn om in Nederland een uitvalsbasis te hebben, en ronduit ongelofelijk fijn als vrienden je zo vertrouwen met hun auto’s dat je gewoon vier weken lang vrije beschikking hebt gehad over een auto! Maar het allerfijnst is natuurlijk om je vakantie samen af te sluiten met een lekker dinertje. De volwassenen werden door de kinderen het huis uit geschopt met de boodschap niet voor elf uur ‘s avonds weer terug te komen. Hun eigen eten regelden ze zelf wel, democratisch besloten tot het afhalen van een lekkere frietmaaltijd, op te eten voor de TV. Voor ons had Matthijs al een tijdje geleden een tafeltje gereserveerd bij het top-tapas restaurant Van S in Nieuwerkerk, we kregen de VIP tafel bij het raam, lekker rustig hoekje en gezellig de hele avond getafeld met drie gangen tapas. Top-tent, top-gezelschap!

Volgende ochtend de wekker gezet op zeven uur, nog een klein hardlooprondje met m’n ren-maatje om het af te leren, zelfs met miezer is dat natuurlijk een must. Met z’n achten ontbijten en daarna werden we heel luxe naar Schiphol gebracht, acht mensen, twee kofferbakken vol met koffers, een hele optocht dus. Op schiphol was de rij voor Iceland Air wat lang, dus eerst maar met z’n allen een kopje koffie bij de Starbucks, maar daarna brak toch het onvermijdelijke tijdstip van afscheid nemen aan. Nog een paar laatste foto’s en laatste knuffels en daarna ‘bye-bye’. Toch een beetje raar om te weten dat het weer een jaar gaat duren voor je weer in Nederland bent, snif snif.

Vlucht met Iceland Air verliep prima, of eigenlijk vluchtEN verliepEN prima. Want we hadden natuurlijk een tussenstop in Reykjavik. Toch fijn dat ze je daar even wijzen welke kant je op moet voor de VS. Het is eigenlijk helemaal niet zo erg zo’n tussenstop en dus zeker de kostenbesparing waard. Maar volgende keer gaan we natuurlijk weer eerst kijken wat een rechtstreekse vlucht kost versus een tussenlanding… Terug op Newark het standaard ritueel: immigratie-rij en lange interactie met de meneer in het hokje vanwege alle visa vragen. Bagage ophalen en de auto-parkeerder bellen. Dit keer een extra feature genomen: ze kwamen onze auto brengen. Dat is toch wel heel prettig dat je niet eerst met het busje naar de parkeerplaats hoeft te gaan, eentje om erin te houden. Even voor negen uur waren we weer thuis, home sweet home. Tommie was erg blij om ons weer te zien, wij hadden geen enkele puf meer om iets te doen, dus besloten dat kwart over negen een prima tijd was om naar bed te gaan. Eerste nacht slaap je altijd langer, maar om zes uur waren we allemaal toch al weer wakker (behalve Eniek, die begint tiener-slaaptrekjes te vertonen). De moed verzamelen voor het uitpakken van de koffers en het draaien van een wasje of 6…

p.s. thuisgekomen de mail met de 3D scan bekeken, erg leuk idee, maar de prijzen zijn een beetje te gortig: voor 25 Euro krijg je een roodkleurige acryl poppetje, wil je een full colour, dan is dat 59 euro!

Laatste dagje zeilen was eigenlijk maar een kort stukje, maar dat kun je natuurlijk altijd een beetje oprekken. Dus leuk idee: laten we vanuit Hoorn eerst naar Marken varen om daar te lunchen en dan door naar Enkhuizen. De kinderen onder luid protest, want dat duurde veeeel te lang voor ze weer wifi zouden krijgen, maar wij waren onverbiddelijk en zetten koers naar Marken. Dat was kruisende koers, maar gelukkig wel wind, voor even, want we waren nog niet halverwege richting Marken of de wind nam al ernstig af tot een windkracht 2. Bummer dat gooide een beetje roet in het eten en een kleine calculatie leerde dat we pas om een uur of drie in Marken zouden zijn met deze snelheid. Eh…niet echt lunch meer en bovendien zouden we dan wel erg laat in Enkhuizen zijn. Dan maar meteen koers naar Enkhuizen, dat was tenslotte ook nog een dikke twee uur zeilen. Voor de ervaren zeilers: als je kruisend richting Marken gaat, dan betekent dat voor de wind naar Enkhuizen, saaie koers dus, vooral omdat voordewindse koersen voelen alsof je geen wind hebt (snelheid vooruit – wind van achteren = wind die je voelt = vaak bijna geen ervaren wind). Maar niet getreurd, want: het bleef droog! Met dit rustige weer nogmaals een experiment met de go-pro: zo ziet het eruit als je vanuit bovenin de mast meekijkt met het zeilen.

In de haven van Enkhuizen vast de tassen wat ingepakt voor de volgende dag en ons “laatste avondmaal” aan boord gegeten: alles wat nog over was, haha, een soort van rare maaltijd met sla, soep, knakworstjes en eieren. Enige dat we er nog bij hoefden te kopen: een toetje.

Wat een ultiem kadootje op onze trouwdag: stralend mooi, zonnig korte-broeken-weer! Voor het eerst een hele dag bakken in de zon, nou ja, bakken is een beetje overdreven, want de temperatuur op het water liep op tot 18 graden, maar in het zonnetje was het prima uit te houden zonder jas en zonder lange broek. Bij het wegvaren uit Muiden was eerst de wind nog wat ver te zoeken, maar toen we eenmaal Pampus voorbij gezeild-dobberd waren, kregen we toch een 3 tot zelfs een windkracht vier. Dat zeilt prima! Kruisend tot we het vuurtorentje van Marken voorbij waren en toen konden we in 1 ruk het Hoornsche Hop over zeilen richting…juist ja: Hoorn. Mooi de aanvliegroute voor Schiphol kunnen bestuderen, KLM Is toch echt het mooiste vliegtuig als je tegen een strak-blauwe lucht omhoog kijkt. Nog geprobeerd of het water zwemtemperatuur waardig was, maar helaas, deze vakantie maar zonder zwemmen in het meer, 17 1/2 graad is niet echt een lekker temperatuurtje. Nog afgezien van het feit dat we de boot niet wilden afremmen, 3-4 knopen per uur kun je echt zwemmend niet bijhouden. Maar de voeten in het water is wel lekker.

Bijna 35 kilometer varen, dat is een heel eind, maar tegen half vijf waren we zo dicht bij Hoorn dat we de zeilen konden strijken en op het motortje de stad binnen gingen. Langs de scheepsjongens van Bontekoe naar de binnenhaven. Nog een mooi plekje vrij aan de wal bij het binnenparkje, de rustige kant van de haven. Voordeel van de nazomer, denken we dan maar. Meteen naar de havenmeester om te betalen, tjonge, goedkoopste haven tot nu toe en alle voorzieningen zaten er al bij in ook: electra, wifi en douches! De stad nog even in, het ene gebouw nog mooier dan het andere oude huis. Hoorn is ook best groot, maar toch nog kleinsteeds, want de meestewinkels waren om half zes al dicht, maar ja, hoeveel shoppen kan een mens doen? Toen we langs een pannenkoekenrestaurant kwamen, won de trek en de aantrekkingskracht van een oerhollandse tractatie het van enige culinaire ambitie op onze trouwdag. Waren ook eigenlijk een beetje gesloopt na al die zon op ons hoofd, haha, niet gedacht dat ik dat deze vakantie zou zeggen. Maar, helemaal blij met m’n kaas-spek-pannenkoek met schenkstroop! Natafelen doen we natuurlijk met koffie…op de boot, lekker buiten, zo lang mogelijk genieten van de zon!

Dinsdag hadden we afgesproken in Muiden met Chris, Marijke en Jiska, dus wind of geen wind, we zouden gaan varen. Maar gelukkig, er stond wind. En wonder boven wonder, de voorspelde regen bleef uit! Ja ‘s ochtend bij het ontbijt regende het een beetje, net genoeg om mij m’n rondje hardlopen voor het ontbijt te doen overslaan (regen en 12 graden, da’s vragen om ellende als je gaat lopen met alleen een korte broek en een kort shirt, duidelijk niet ingepakt op deze semi-herfst). Niet super hard, windkracht drie en super-luie koers weer, bijna hele weg naar Muiden voor de wind. En hoera, de wind-automaat deed het ook weer, de reset van maandag had toch geholpen, want ja, zeg nou zelf, erg vermoeiend als je continue het roer vast moet houden…binnen tien dagen zijn we luie gadget-zeilers geworden!

Met zo’n 3 1/2 uur varen waren we al in muiden, bekend terrein en eigenlijk altijd een van onze favoriete havens geweest, ondanks het feit dat het een van de duurste havens is. Nog even langs de Groene Draeck gevaren, maar de vlag was niet uit, hoefden we ook niet even langszij aan te leggen dus. Onze favoriete haven is ook meteen de kleinste, ruimte voor maar een paar passanten, maar je ligt wel recht onder het Muiderslot en hebt dus een miljoenenuitzicht. Meteen even bellen met Marijke en wat een verrassing, Marijke en Jiska waren al in Muiden, ze wilden nog even het Muiderslot doen. Eniek en ik wilden graag mee. Met z’n vieren de rondleiding gedaan en de speurtocht. Op de rondleiding leer je van alles over de tijd van P.C. Hooft, heel veel spreekwoorden en gezegden kwamen uit die tijd, we weten nu dus ook waar “je waffel houden”, “bier heisen”, “op je geld zitten”, “de hond in de pot”, “peperduur”, “klinkende munt” en “pottenkijkers” vandaan komen. Op de puzzeltocht moesten de meiden allemaal stempels bij verschillende activiteiten verzamelen, aan het eind werden ze allebei tot ridder geslagen en kregen ze een medaille. Nog even koffie en chocomel op de binnenplaats gedronken en daarna naar de boot. Toen Chris ook kwam waren we compleet, gezellig borrelen (met limonade) aan boord en samen een tweepits maaltijd koken en opeten. Heerlijk weerzien weer.

‘s Avonds nagenieten met werelds uitzicht op het mooi verlichte slot en de zon die tussen de vele masten ondergaat. Dit zijn dagen zoals zeilvakantie in Nederland hoort te zijn!

Tja, we klagen niet, hoor, want een hele dag droog is ook wat, maar windkracht 0? De keus is dan motoren of blijven liggen. Dan maar het laatste, er is in Lelystad immers genoeg te doen. In de ochtend nog een keer naar Batavia Stad, leuke shirts voor de kids en super-stoere stappers voor Eniek en mezelf gescoord. En een lekker kopje koffie gedronken bij Moccamore, filterkoffie aan boord is niet erg, maar zo’n echte cappuccino smaakt dan weer extra lekker.

Na de lunch was er nog steeds geen wind, definitief nog een nacht blijven liggen dus. De Batavia werf is een leuke middagactiviteit. We kwamen goed getimed binnen, want de video met aansluitend een rondleiding zou net beginnen. Een prive-voorstelling, want we waren de enige vier. De man die ons rondleidde vond het ook wel leuk dat we zo geinteresseerd waren (alle vier!) en veel vragen stelden. Eerst op de werf bij de zeilmakerij, smid, touwmakerij en het nieuw te bouwen schip de zeven provincien gekeken. Daar moet nog wel wat financiele hulp bij komen wil die afkomen! Daarna naar de overkant naar de Batavia zelf, die al een aantal jaren langer af is en zelfs helemaal naar Australie is geweest als vlaggenschip voor het Nederlandse team op de Olympische spelen aldaar. De originele Batavia is namelijk vlak voor de kust gezonken en opgedoken in de jaren ’70, vandaar de band met Australie. Het was pas de eerste vaart, de Batavia is dus eigenlijk een oudere versie van de Titanic. Als je ziet hoe ze in die tijd de schepen bouwden en ook bezeilden, echt petje af. Zoveel slimmigheidjes voor bijvoorbeeld het roer (stuurwiel was nog niet uitgevonden en een gewone helmstok zou onmogelijk zwaar zijn op zo’n groot schip). Al met al kregen we bijna twee uur lang een rondleiding over werf en schip, nogmaals petje af voor onze kids dit keer, tot het laatst toe geinteresseerd. Als afsluiting van de dag mochten ze nog even zelf touwen draaien en dronken we nog een kopje koffie in de taveerne.

Lekker op de boot gegeten en wat gehangen, hele dag alleen maar een paar spetters gehad, weerberichten voor dinsdag zijn een stuk minder gunstig, we nemen het maar zoals het komt.