De sneeuw is nog niet weg, maar het gaat wel hard. Een paar dagen zon en temperaturen van +5 en je kunt je grasveld er al weer tussendoor zien verschijnen. Maar ondertussen hebben we wel mooi een week in een witte wereld geleefd. Laat het volgende kou-front maar komen!
Op m’n werk hadden ze mooi alle paden en parkeerterreinen geveegd en geschoven, kon ik mooi bewonderen toen ik maandag van het ene gebouw naar het andere moest lopen voor mijn maandagmiddag lunch bootcamp (och wat vervelend toch dat je bij ons op het werk een sportschool hebt die lunch workouts aanbiedt…). Zelfs de bankjes hadden ze vrijgemaakt, maar blijkbaar dachten ze niet dat er iemand buiten zou gaan lunchen, want het hele terras zat nog onder een dikke laag sneeuw.
Op woensdag en donderdag had ik een meeting met m’n werk aan de andere kant van de rivier, in Tarrytown in een hotel annex conferentieoord, mooi oud gebouw weer en met zicht op de Hudson geen verkeerde plek voor een meeting. Ook de sprekers mochten er zijn: een van de schrijvers van het boek Exponential Organizations kwam in een erg levendige lezing ons vertellen hoe onze wereld wel niet op z’n kop zou komen te staan, google cars mogen ze van mij meteen invoeren, dat scheelt een hoop file, maar sommige andere scenarios hoop ik toch dat die iets langer op zich laten wachten. De tweede spreker was de
oprichter van de Dollar Shave Club, een bedrijfje dat vanuit het niets in drie jaar tijd de nummer 2 in Amerika is op het gebied van scheermesjes is geworden. Hij kwam vertellen hoe ze dat voor elkaar hadden gekregen, inspirerend succes verhaal van wederom een erg goede spreker. De rest van de twee dagen waren uiteraard voor het bespreken van plannen voor 2016, maar dat zal jullie of niet interesseren of daar kan ik maar beter niet over bloggen, toch?
Donderdagavond was er in New York een alumni event van de RUG, de gastspreker was een oud jaargenoot van mij van biologie. Dat vond ik natuurlijk wel leuk om naar te gaan luisteren. Het was niet een heel grote groep, maar des te meer tijd voor mij om even bij te kletsen met Liesbeth. Zij is nu ass. professor bij het UMCG en woont (weer/nog steeds) in Groningen. Hoe heel anders loopt je leven dan binnen en buiten de biologie. Was wel leuk om weer een lezing bij te wonen over cellulaire mechanismen en alle wetenschappelijke benamingen nog te kunnen volgen, voor de rest is mijn kennis natuurlijk zo enorm verouderd, dat is niet meer relevant. Daar ging het ook niet om, was gewoon leuk om na dik 20 jaar weer eens een oud-studiegenoot te zien.
De kinderen hadden ook al zo’n drukke week, het was de laatste week voor het tweede rapport, dus alle werkstukken en laatste proefwerken moesten nog even worden afgerond. Vooral Stijn had het zwaar, want ja, als je je ouders niet verteld welke werkstukken je hebt en je krijgt dat op het allerlaatste moment van de leraren te horen, dan moet je hard aan de bak. Met succes, want z’n Franse cijfer heeft hij op weten te trekken van een C naar een B en voor tekenen had hij in 1 avond toch een geweldig mooie tekening gemaakt (voor iemand die niet heel erg van tekenen houdt zeker).
Dit weekend hebben we weer allemaal overleefd: sporten, vioolles voor Eniek, gitaarles voor Stijn, dansavond voor Bart en Aske, filmpje met twee vrienden voor Stijn, alle boodschappen, wasjes en andere
klusjes. Vakanties voor zomer en kerst al uitgezocht, we hoeven alleen nog maar vluchten te boeken. Zondagavond heeft Eniek weer gekookt uit haar eigen kookboek: lekkere burritos. Lunch pakketjes voor morgen staan klaar, de brownies voor de bakesale van school zijn gebakken en ingepakt, het eten hoeft alleen maar opgewarmd te worden en de kalender voor februari is weer bijgeschreven. Kortom (bijna) alles onder controle. Laat februari maar beginnen!