De sneeuw is nog niet weg, maar het gaat wel hard. Een paar dagen zon en temperaturen van +5 en je kunt je grasveld er al weer tussendoor zien verschijnen. Maar ondertussen hebben we wel mooi een week in een witte wereld geleefd. Laat het volgende kou-front maar komen!

Op m’n werk hadden ze mooi alle paden en parkeerterreinen geveegd en geschoven, kon ik mooi bewonderen toen ik maandag van het ene gebouw naar het andere moest lopen voor mijn maandagmiddag lunch bootcamp (och wat vervelend toch dat je bij ons op het werk een sportschool hebt die lunch workouts aanbiedt…). Zelfs de bankjes hadden ze vrijgemaakt, maar blijkbaar dachten ze niet dat er iemand buiten zou gaan lunchen, want het hele terras zat nog onder een dikke laag sneeuw.

Op woensdag en donderdag had ik een meeting met m’n werk aan de andere kant van de rivier, in Tarrytown in een hotel annex conferentieoord, mooi oud gebouw weer en met zicht op de Hudson geen verkeerde plek voor een meeting. Ook de sprekers mochten er zijn: een van de schrijvers van het boek Exponential Organizations kwam in een erg levendige lezing ons vertellen hoe onze wereld wel niet op z’n kop zou komen te staan, google cars mogen ze van mij meteen invoeren, dat scheelt een hoop file, maar sommige andere scenarios hoop ik toch dat die iets langer op zich laten wachten. De tweede spreker was de oprichter van de Dollar Shave Club, een bedrijfje dat vanuit het niets in drie jaar tijd de nummer 2 in Amerika is op het gebied van scheermesjes is geworden. Hij kwam vertellen hoe ze dat voor elkaar hadden gekregen, inspirerend succes verhaal van wederom een erg goede spreker. De rest van de twee dagen waren uiteraard voor het bespreken van plannen voor 2016, maar dat zal jullie of niet interesseren of daar kan ik maar beter niet over bloggen, toch?

Donderdagavond was er in New York een alumni event van de RUG, de gastspreker was een oud jaargenoot van mij van biologie. Dat vond ik natuurlijk wel leuk om naar te gaan luisteren. Het was niet een heel grote groep, maar des te meer tijd voor mij om even bij te kletsen met Liesbeth. Zij is nu ass. professor bij het UMCG en woont (weer/nog steeds) in Groningen. Hoe heel anders loopt je leven dan binnen en buiten de biologie. Was wel leuk om weer een lezing bij te wonen over cellulaire mechanismen en alle wetenschappelijke benamingen nog te kunnen volgen, voor de rest is mijn kennis natuurlijk zo enorm verouderd, dat is niet meer relevant. Daar ging het ook niet om, was gewoon leuk om na dik 20 jaar weer eens een oud-studiegenoot te zien.

De kinderen hadden ook al zo’n drukke week, het was de laatste week voor het tweede rapport, dus alle werkstukken en laatste proefwerken moesten nog even worden afgerond. Vooral Stijn had het zwaar, want ja, als je je ouders niet verteld welke werkstukken je hebt en je krijgt dat op het allerlaatste moment van de leraren te horen, dan moet je hard aan de bak. Met succes, want z’n Franse cijfer heeft hij op weten te trekken van een C naar een B en voor tekenen had hij in 1 avond toch een geweldig mooie tekening gemaakt (voor iemand die niet heel erg van tekenen houdt zeker).

Dit weekend hebben we weer allemaal overleefd: sporten, vioolles voor Eniek, gitaarles voor Stijn, dansavond voor Bart en Aske, filmpje met twee vrienden voor Stijn, alle boodschappen, wasjes en andere klusjes. Vakanties voor zomer en kerst al uitgezocht, we hoeven alleen nog maar vluchten te boeken. Zondagavond heeft Eniek weer gekookt uit haar eigen kookboek: lekkere burritos. Lunch pakketjes voor morgen staan klaar, de brownies voor de bakesale van school zijn gebakken en ingepakt, het eten hoeft alleen maar opgewarmd te worden en de kalender voor februari is weer bijgeschreven. Kortom (bijna) alles onder controle. Laat februari maar beginnen!

Dag twee in de sneeuw, nu alles gevallen is en het zonnetje schijnt kan het grote genieten beginnen. Mooie witte plaatjes, blauwe lucht en de wegen zijn ‘s nachts voor het grootste deel geschoven. Ook bij ons waren de straten geschoven (ik hoorde ze om een uur of 1 langs komen). Zondagochtend is sportdag, hardlopen in de sneeuw is niet helemaal mijn ding, maar naar de sportschool is ook lekker, kan ik eerst even zwemmen en daarna nog fietsen/lopen. Ik dacht lekker lui uit de garage te rijden, met m’n schone auto, ik had tenslotte winterbanden! Maar al snel strandde ik op het richeltje sneeuw dat de schuiver aan het einde van onze oprit had gedeponeerd. Tja, en dan merk je dat four wheel drive toch handiger is, met mijn achter-aangedreven two-wheel kon ik niet voor- of achteruit. En de deur zat klem tegen de muur sneeuw, dus wat doe je dan? Dan bel je eerst je man uit bed met de domme vraag: wat nu? Want toen ik uit m’n auto gekropen was, kon ik dat zelf ook wel gedenken: Eerst de achterwielen uitgraven en dan gewoon wegrijden. Maar galant als Bart is, was hij uit bed gekomen, had z’n skibroek aan en was klaar om mij te helpen scheppen. Niet zo galant dat hij niet eerst mijn oncharmante exit uit de auto op film had vastgelegd, tot groot vermaak van de kinderen later op de ochtend…

De kinderen hadden allebei hun huiswerk af en ‘mochten’ dus lekker naar buiten. Eniek ging met twee vriendinnen sleeën in Tenafly en Stijn maakte eerst met Bart een sneeuwpop en ging daarna sleeën bij St Therese (de kerk en katholieke school, die hebben ook een mooie heuvel).

De sneeuw smelt hard in het zonnetje en morgenmiddag gaat de temperatuur ook boven nul, dus ik vrees dat het witte feest van kort duur is. De postbode moet uitkijken, niet alleen voor gladde paden, maar ook voor alle ijspegels die van de dakgoot komen vallen. Ons thermisch lek op het dak bij de voordeur heeft ook weer een aantal heel mooie gemaakt.

Al bijna de hoop verloren dat het ooit nog winter zou worden met al die warme dagen en als het dan een keer koud was, dan was er geen neerslag. Maar eindelijk, met storm Jonas kwam ook Vader Winter het land in. En hoe! De kranten stonden er al dagenlang vol mee, want het zou toch een gigantisch sneeuwfront worden… De voorspellingen gingen heen en weer van 1 inch tot en met 8 inch of zelfs een voet sneeuw. Zoals gebruikelijk waren wij meer ongelovige Thomas dan verontrust, het was zelfs zo erg dat we op vrijdagavond nog even op stap moesten om voor Stijn sneeuw-laarzen op de kop te tikken. En melk en eieren, ook handig voor als je een dag (of langer) opgesloten zit in huis. Oja, en mocht het dan zo ver komen dat de stroom uit zou vallen, dan is het handig als je brandstof voor de generator hebt, dus ook maar even een jerry-cannetje laten vullen bij de pomp. De supermarkt schappen waren aardig leeg, het parkeerterrein een chaos, ach, Amerikanen zijn notoire doemdenkers en voorbereiders als het om het weer gaat. Maar met koppen zoals deze hiernaast, kan ik me voorstellen dat het ook voor jullie in Nederland over moet zijn gekomen alsof het een enorme ramp was. Dat was het op sommige plekken ook, maar bij ons nog relatief rustig, verder naar het zuiden (meer sneeuw) en aan de kust (springtij en overstromingen) was het een stuk erger. En ja, ook New York City kon de hoeveelheid sneeuw niet aan en sloot dus verplicht alle theaters en legde het openbaar vervoer stil.

Op zaterdagochtend werden we heerlijk wakker in een witte wereld. Er was zo’n 15cm sneeuw gevallen, een goede laag om te schuiven. Maar wel werk aan de winkel dus met z’n drieën (Eniek sliep bij een vriendinnetje): Stijn maakte de auto sneeuwvrij, Bart de oprit met de machine en ik met de gewone schep en spierkracht het paadje naar de voordeur. Vele krachten maken licht werk, maar alledrie hadden we het lekker warm toen we klaar waren!

De straten bij ons in de wijk zijn geen doorgaande wegen, dus worden bijna niet geschoven, met de auto (vierwielsaandrijving en winterbanden) heerlijk een paar rondjes rijden. Eniek had gevraagd of we haar op konden halen bij haar vriendinnetje waar ze gelogeerd had, het is maar zeven straten, maar op je gewone schoenen is het toch ver lopen dan. Kon Bart zich ook uitleven op de lege straten met een paar bochtjes. Allemaal erg veilig natuurlijk, slip-training…

Het was redelijk droge sneeuw, dat is fijn met scheppen, maar minder leuk om sneeuwpoppen te maken. Bart en Eniek waren niet voor 1 gat te vangen, want als je een vuilnisbak als emmer gebruikt en je stampt de sneeuw flink aan met je voeten, dan heb je toch een redelijk sneeuwblok. Super-sneeuwman staat nu in de achtertuin! En het hield maar niet op, een hele dag sneeuw en nog drie keer schuiven verder, bleef de teller op een dikke 40cm sneeuw staan. Op het dak leek het een enorme hoop sneeuw op de dakgoot, dus zo goed en kwaad al shet ging, geprobeerd om de randen eraf te krijgen. Met telescoop-stok kom je een heel eind, maar eigenlijk moet je het op z’n Oostenrijks doen: op het dak gaan staan en bezem erover. Dat hebben we toch maar niet gedaan, op hoop van zegen dat de dakgoot het houdt.

Net na het eten hield het op met sneeuwen en konden we genieten van het uitzicht. Heerlijk! Een witte wonder-wereld. Nu maar hopen dat het in de komende dagen niet al te hard weer weg-dooit!

Met de kerst achter de rug, heeft het jaar nog maar een paar dagen, op vakantie vergeet je echter datum en dag van de week. Zeker als het weer elke dag hetzelfde is en de activiteiten ook min of meer. We kiezen elke dag een ander strandje om uit te proberen, we willen allemaal wat anders: Eniek en Stijn vooral zandstrand en golven, Bart en ik vooral mooie snorkel-plekjes en allemaal willen we lekker luie stoelen met schaduwplekjes voor als de zon te heet wordt.

Voor de kerst hadden we Kokomo, Blue Bay en Karakter al geprobeerd. Na de kerst kwamen daar nog Lagun, Grote Knip, Cas Abou en Santa Barbara bij. Voor lekker lui zonnen en zwemmen staan bij ons Cas Abou en Blue Bay op 1 en 2.

Voor mooi snorkelen Karakter en Lagun.

Grote Knip biedt het meeste waar voor je geld, en Santa Barbara is vooral poepie-chique, mooi zand maar voor de rest niet zo veel te doen.

Voor alle Curacao gangers to be, doe er je voordeel mee, wees gewaarschuwd, het is slechts onze mening.

Natuurlijk gaan we ook vaak naar Willemstad, om daar de shoppen (de drie meiden) en om lekker te eten. Het Wilhelminaplein is een soort van Grote Markt (voor de Groningers onder ons), Oude Haven (voor de Rotterdammers) of Korenmarkt (voor de Arnhemmers). Lekker op terrasjes zitten, leuk versierd met lichtjes. De gouverneur is wat chiquer en heeft mooi zicht op de brug en de kade en heeft een heerlijke Keshi Yena (gestoofde kip met kaas en groenten, traditioneel gerecht van hier).

Cultureel doen we ook (met mate), zo hebben we bv de synagoge van Willemstad bezocht. Erg leuk om heen te gaan, want wat ik niet wist, is dat dit de oudste synagoge in de Westelijke hemisfeer is. Door Portugese Joden gebouwd in 1732 en nog steeds actief. Voor alle mannen staat een mandje met keppeltjes bij de deur, maar wij waren alleen met de dames dit keer. Op de vloer ligt zand, dat herinnert aan de oude tijd in Portugal toen tijdens de inquisitie het allemaal stiekem moest en zand de geluiden dempte (en natuurlijk ook symboliek vanuit de bijbel).

Bart z’n golf-vergelijking tussen Blue Bay Golf en Santa Barbara Golf (ook wel Old Quarry Golf), levert het volgende oordeel: Santa Barbara is een mooiere baan, vooral de greens, maar ook moeilijker. Blue Bay biedt echter een betere value, dus als je gewoon een balletje wilt slaan, Blue Bay is een prima keus. En ligt veel centraler, dus hoef je ook niet zo ver te rijden.

Op Curacao houden ze erg van vuurwerk, het knallen begon al met kerst en is zelfs op 1 januari nog niet opgehouden. De hele week zijn er wel vuurwerk shows, de grootste is van Kooijmans (de Gamma van het eiland), op de 30e december. Wij bekijken de show vanaf Fort Nassau, dat hoog en centraal ligt en uitkijkt over de hele stad.

Op de 31e krijgen we nog een prive-vuurwerkshow van de overbuurman, die een klein fortuin in vuurwerk heeft gestoken, minuten lang knallen, maar ook een aantal hele mooie pijlen.

Zelf houden wij het bij knalerwtjes en sterretjes. En natuurlijk bubbeltjeswijn en kinderchampagne om 12 uur. De oudejaarsconference van Herman Finkers konden wij ook zien, alleen dan aan het begin van de avond, Nederland 1 is hier ook gewoon op TV.

Als laatste verhaal in deze superlange blog, naast het strands is ook het zwembad bij ons favoriet. We hebben een mooi lang bad (voor bij een appartement): 12meter. Iedere ochtend trek ik met m’n ouders baantjes, zij gewoon voor de lol, ik voor de training, iedere ochtend 140 baantjes, een mijl zwemmen, conditie is prima zo aan het eind van de vakantie, jammer dat ik het pas in Juli nodig heb. De kinderen genieten vooral van het spelen met de opblaasband en met deze warmte is afkoelen aan het eind van de middag bij iedereen wel favoriet.

Kerstvakantie bij ons op school begint pas op 24 december, met standaard een halve dag school op de 23e, waarop niet veel gedaan wordt behalve filmpjes kijken en lekkers eten. Dus wij pakken eigenlijk standaard die halve dag erbij om vakantie te vieren. Dit jaar weer kerst op Curacao met mijn ouders, met z’n zessen dit keer in twee appartementen in Julianadorp. Andere locatie, zelfde weertype, zelfde eiland, zelfde gezelligheid.

Supervroeg weg van huis met een taxi, want de vlucht naar Miami ging al om 6 uur 40 vanaf LaGuardia. Daar overstappen op de vlucht naar Willemstad, twee raamplekjes, maar alleen aan bakboord kant konden ze het eiland zien liggen. Na een uur in de rij bij de immigratie (kunnen ze hier ook wat van dus), konden we onze koffers meenemen en opa en oma begroeten die ons kwamen op halen met hun eigen huur-kiaatje en ook het onze.

Voordeel van vroeg van huis gaan, is dat je nog bij licht het zwembad en appartement kunt verkennen en ook nog gezellig de stad in kunt om te eten. Willemstad heeft natuurlijk z’n beroemde rijtje gekleurde huizen en de pontjesbrug met kerstverlichting. Op de terugtocht na het eten op het Wilhelminaplein konden we mooi de brug zien opengaan, met ons er nog op. Even gemist dat het een zwarte vlag was, dus extra lang open. Na drie kwartier op de brug kwam de brugwachter ons “redden” en mochten we met hem mee de brug af “klimmen”. Als er grote schepen doorheen gaan, olie-tankers of cruise schepen, dan kan hij soms wel een dik uur open staan. Ach, we zullen beter opletten de volgende keer en het was in ieder geval een avontuur.

Kerstmis min 1 dag doorgebracht zoals vele dagen op het eiland: zwemmen in het zwembad om lekker wakker te worden, ontbijtje op het terras, strandje pakken en lekker eten. Natuurlijk ook veel bezoekjes aan de Albert Heijn, want er staat een hoop op ons eet-verlang-lijstje: filet americain, pain de boulogne, komijnen kaas, leverworst, ontbijtkoek, kroketten en nog veel meer. Kerstavond de mis bijgewoond op de marinebasis Parera. Met de dominee en de (vrouwelijke) aalmoezenier een oecomenische dienst (van allerlei geloven wat), het kerstverhaal en alle kerstliederen in vier talen: Papiaments, Engels, Nederlands en Surinaams. En na afloop warme chocomel en een stukje kerstbrood. Bon Pasku!

Het mini-kerstboompje in ons appartement had nog een andere functie dan slechts decoratie, de kadootjes pasten er mooi onder. De kinderen uiteraard het meest verwend, maar allemaal gelukkig kleine dingen die in de koffer pasten (de meeste waren al in de koffer meegekomen natuurlijk). Kerstdag doorgebracht op het strand van Blue Bay, lekker luxe met stoelen onder rieten parasolletjes. Twee fixe (warme) regenbuien over ons heen gekregen. Wij zaten al in badpak onder de parasol, maar Bart werd natter, want die stond op de golfbaan. Er zijn twee golfbanen op Curacao en Bart was van voornemen om ze alletwee te proberen, vergelijkend warenonderzoek. Toen de regen weer weg was en wij weer opgedroogd terug naar het appartement om gezamenlijk te koken. Kerstdiner op het terras in de lekkere warmte en in korte broek, da’s maar voor heel even raar, vooral erg lekker en relaxed.

Tweede kerstdag wordt hier niet echt gevierd, in Nederland natuurlijk ook vooral in commerciele zin. Bart en Eniek hadden een leuk uitje gepland: surfen op het Spaanse Water. Eniek had van de zomer natuurlijk surfkamp gehad op Pean, ging ontzettend goed, maar o wat is die vlagerige wind op Curacao verraderlijk (en vermoeiend), je ligt zo aan lagerwal. Ook voor Bart was het even graven, maar het is net als fietsen, dat verleer je niet.