Op vrijdagmiddag kwam de familie Bouma al weer terug van hun trip naar Washington DC en de omliggende omgeving, vol met verhalen, aan DC vooral herinneringen aan de hitte (40C), maar de natuur tussen DC en hier is ontzettend mooi. Als je op je garmin alle tolwegen uit zet, dan zie je toch een hoop! Dat je dan recht door Newark wordt geleid en dat dat niet zo’n goed idee is, ach, dat leer je dan pas na die tijd als je de stad zonder schietincidenten bent doorgekomen… Lekker met zeven gebarbecued in de tuin. Eniek en Bjorn zetten de tent op in de achtertuin, huis-tuin-en-keuken kamperen. De volgende ochtend wel wat brak, maar ook dat hoort erbij.

Op zaterdag gingen Bob en ik in de cabrio Stijn ophalen van kamp, Bob wilde ook wel eens rijden in mijn bolide, dus ik kon lekker als bijrijder fungeren. We hebben meteen bewezen dat als je als moderne generatie volledig vertrouwd op 3G navigatie en verder geen kaarten mee hebt, dat je dan redelijk om kan rijden. We waren op een gegeven moment alle kaarten en routes kwijt, geen netwerk, tja, wat doe je dan? Doorrijden tot je weer 3G hebt en dan snel kijken. Het leek zo makkelijk, meteen op de goede weg, haha, dat was dus een overharde weg recht door de bossen met alleen een paar afgelegen huizen eraan van mensen die duidelijk afzondering opgezocht hadden. Grote stofwolk achter de auto, niet te hard rijden, maar we kwamen er wel! Je zou denken dat vier weken van huis garant staan voor een enorm warm ontvangst, haha, nee hoor: “hoi, mam, hier zijn al mijn spullen, zullen we gaan?” Alsof hij twee nachtjes uit logeren was geweest! Nog even twee vergeten items opgehaald, want dat hij zijn kaplaarzen niet had ingepakt was meteen duidelijk en toen we naar zijn cabin liepen om die op te halen, kwam er ook nog even tussen neus en lippen uit dat hij zijn nintendo oplader maar hier liet, want een van z’n vriendjes was de zijne kwijt. Mooi niet dus! Ach, er zullen altijd dingen kwijt raken op kamp, zoals een aantal sokken en een mooie blauwe trui en ook alle post die hij van opa had gekregen lag nog in z’n kastje. We kunnen vragen of ze het nasturen, maar heb er een hard hoofd in. Op de terugweg was meteen duidelijk waar de prioriteiten liggen, na tien minuten verhalen dook hij weg in z’n Nintendo.

Thuis gekomen was er wel een enorm enthousiaste begroeting voor de twee grote neven. Zo naast Stijn zie je pas goed hoe groot ze geworden zijn! Gezellig met z’n achten uit eten bij Chili’s, nostalgisch, want de vorige keer dat ze hier waren in 2008 hebben we ze daar ook mee naar toe genomen. Gezellig zo met z’n allen aan tafel en ik had ook nog een verrassing voor Magon, want die was begin juli jarig, en als je hier jarig bent, dan komen ze met een dessert voor de jarige en alle serveersters/ders klappen en zingen dan happy birthday. Uiteraard voor ons allemaal ook dessert besteld en met volle buiken reden we weer naar huis.

Op zondag had ik een date met Mary, een van mijn alleroudste vriendinnen met wie ik nog heel goed bevriend ben, ondanks de grote afstand, zij woont namelijk in San Diego. We kennen elkaar van Columbus, Ohio, 1996 dus! Ze was op bezoek bij haar schoonouders, ongeveer anderhalf uur ten zuid-westen van ons. Geweldig leuk om haar te zien en te merken dat afstand en tijd niets afdoen aan vriendschap. Ik heb haar voor het laatst in 2009 gezien, dus 5 jaar geleden. Wel afgesproken dat we dit keer iets sneller moeten afspreken. Ook al zal dat niet waarschijnlijk in New Jersey zijn, want haar schoonouders gaan verhuizen.

Niet al te laat weer naar huis, want ik wilde natuurlijk ook nog gezellig tijd doorbrengen met de kids, Bart en familie. Lange rit in 30+graden, dan wil je wel graag naar het zwembad. Gelukkig wilde bijna iedereen wel mee. Dat blauwe water, heerlijk! Om een uur of zes de gril opgewarmd en alles klaargemaakt voor hamburgers, hot dogs, sla, fruit, etcetera en barbecue maaltijd twee van dit weekend met lekker buiten eten in de tuin was een feit. Super-zomer is het zo! Met de zelf-ontspanner nog even een groepsfoto gemaakt. Dat komt ook niet vaak voor…

Ik geloof niet dat Eniek dit nummer van Kinderen voor Kinderen nu zo leuk vindt, maar ze kan het wel uit volle borst meezingen nu. Op dinsdag heeft ze haar beugel gekregen. Iedereen in haar klas heeft er al 1, dus er werd naar uitgekeken. Nu hij erin zit wat minder enthousiasme, maar ja.

Een hele operatie, al die metalen dingetjes op je tanden plakken en met speciaal licht vast-“lijmen”, metalen draadje ertussen, ze hoeft maar op 1 plek een elastiekje, maar daar worden dan wel speciale knopjes voor aan het metalen beugeltje gemaakt. En als je dan klaar bent met het oefenen op het elastiekje vastmaken (de eerste keer duurt wel een minuut of twee), dan krijg je nog uitgebreid instructies over hoe je moet tandenpoetsen, moet flossen en met een soort van pijperagerborstel tussen de beugel-elementjes moet poetsen. Ik zie het al voor me, dat poets-ritueel gaat zo’n 10 minuten duren, mogen we dus wel tijd voor inruimen. Je krijgt ook nog een enorme lijst met dingen mee die je niet mag eten: geen plak, geen te knapperige/harde dingen, appels moet je in stukjes snijden en eigenlijk al je eten in stukjes snijden in plaats van afhappen. Hoe lang duurde het ook wel weer zo’n beugel? Op de foto kan ze nu nog lachen, maar de volgende dag deden al haar tanden zeer en de afgelopen paar dagen leeft ze op een dieet van appelmoes, yoghurt en kippensoep.

Daarnaast zijn er ook nog lichtpuntjes in haar week: op woensdag kwam haar vriendin Emma van school, al weken geleden hadden ze afgesproken dat Emma Eniek’s haar precies zo zou maken als het hare, ze moest alleen nog even een kleur uitkiezen. Lang getwijfeld tussen roze en blauw, maar het is toch roze geworden, nu ja, fuchsia is een betere omschrijving. Staat geweldig stoer en onze kennissen hier staan lichtelijk versteld van onze vrijdenkendheid, maar wij vinden het alleen maar geweldig dat ze zo haar eigen identiteit aan het ontdekken is. En ach, het is maar verf, niet eens permanent, dus als we weer terug zijn van vakantie, zie je het waarschijnlijk niet eens meer. Haha, maar wie weet smaakt dit naar meer!

Dit weekend gingen wij in 1 keer van een huis met z’n tweetjes (ok, plus Tommie) naar een huis met zeven plus kat. Op vrijdag kwamen Bob, Magon, Lars en Bjorn aan voor hun drie weken vakantie in de VS. Zo gezellig! Elkaar al een jaar niet gezien, maar alsof het gisteren was, al waren Lars en Bjorn wel elk minstens een hoofd gegroeid, allebei net zo lang als Bart, oeps! Ondanks de jet lag ze toch even proberen wakker te houden, dus maar meteen het dorp te voet verkennen en lekker wat drinken bij de Farm House, een van onze nieuwe favoriete tentjes in Cresskill.

Op zaterdag hadden we twee lange auto-ritten voor de boeg, allebei een andere kant op. Bart ging met Bob, Magon en Bjorn naar de familie-bezoekdag op Stijn z’n kamp en Lars en ik gingen in de cabrio Eniek ophalen in Massachussetts. Voor mij de langste rit: 3 1/2 uur heen en bijna 4 uur weer terug. Bart ook niet mis met een dikke vijf uur in de auto. Alleen het verschil in ontvangst bij het kamp was groot. Bart kreeg een hele rondleiding, allerlei activiteiten om te bekijken en een lekker barbecue lunch. Ik kreeg een dikke knuffel van Eniek, een hand van de leiding en binnen het kwartier zaten wij weer in de auto terug. Eniek heeft het geweldig gehad op kamp, daarover een andere keer wel meer, maar het kamp was “vet cool” en woordspeling is expres! Maar een beetje moe was ze toch wel, zzzz.

Zondag natuurlijk ontbijten met bagels en tja, wat ga je dan doen als je eigenlijk ook het huishouden nog moet doen. Vele handen maken licht werk: Bob stofzuigt, Bart en ik ruimen de was op en Magon doet de tuin, wat een samenwerking! Met z’n allen boodschappen doen bij de BJ’s, daar waren Bob en Magon op hun vorige bezoek ook al geweest, om er bij de kassa achter te komen dat je lid moet zijn (een soort makro), nou, dat zijn wij, dus laten we het nog eens proberen, vijf jaar later…

Het weer was lekker, dus met z’n vijven zijn Bob, ik en de kinderen naar het zwembad geweest, heerlijk bommetje doen van de duikplank en proberen de badmeester zo nat mogelijk te maken, wat een lol. Veel gezelliger om met z’n allen te gaan, dan in je eentje naar het zwembad. Magon en Bart maakten ondertussen de tuin af en toen we terug kwamen maakten we met z’n allen een heerlijke barbecue klaar. Het voordeel van gezelschap: we hebben nu al drie avonden achter elkaar in de tuin gegeten, dat doen wij met z’n tweeen (of vieren) toch minder snel en eenmaal buiten blijf je ook wat makkelijker nazitten, goed voor de ontspanning dus.

Al maanden geleden kaartjes gekocht en donderdagavond was het dan eindelijk zo ver: Queen op tour met Adam Lambert. Natuurlijk niet de hele oude formatie van Queen, want Freddie is niet meer en ook de bas-gitarist is met pensioen, maar de drummer Taylor en Brian May waren natuurlijk wel van de partij. May nog steeds met van dat lange haar, alleen nu volledig grijs. Voor diegenen die Adam Lambert niet kennen: hij was een soort Ben Saunders verrassing in Idols season 8 in 2009, toen waren wij nog hier en kregen het dus live mee. Hij werd uiteindelijk tweede en was redelijk controversieel, aangezien hij black goth en openlijk gay was, niet echt mainstream Americana zullen we maar zeggen. Maar voor ons was hij eigenlijk de winnaar, super-sound. Maar goed, op donderdag na het werk dus naar de stad gereden om daar wat te eten. Lang leve zomerkamp, want voor de kids hoefden we niets te regelen. Het concert was in Madison Square Garden, concerthal annex basketbal-tempel. Buiten stonden meer dan tien vrachtwagens, dat beloofde wat voor de opbouw van het podium. Geen voorprogramma, maar een super-show, je kon duidelijk zien waarom er zo veel vrachtwagens voor nodig waren. Een mix van bekende nummers en minder bekende nummers, veel lichten, lasers, rook en spektakel. Enige probleem: het geluidsniveau, de hele avond tussen de 100 en 120 decibellen. Door schade en schande wijs geworden, zijn deze oordopjes sinds een piano-voorstelling in New York onze beste vrienden, ze halen alleen het geluidsniveau omlaag, maar het hele spectrum aan tonen blijft behouden, dus veel beter dan gewone oordopjes. Deze avond was in ieder geval erg leuk, jeugdsentiment tot en met! Bart heeft een leuk filmpje gemaakt om een kleine impressie te geven:  

Het weerbericht voor Chicago zei voor zaterdag: 80% kans op regen, maar temperatuur ok. Toen we wakker werden dachten we even dat het omgeslagen was in alleen maar zonnetjes, maar helaas: je moet je weer-app niet op New York laten staan als je in Chicago bent! Op weg naar het ontbijt werden we al een beetje miezer-nat, niet te ver van het hotel gegeten, bovenin een winkelcentrum zat een heerlijk restaurant, ontbijt gegeten dat meteen ook lunch kon zijn zo groot. Bij de Walgreens daarna regenponcho’s gekocht. Lopend door de druil-regen naar Harbor Point Tower waar onze Segway tour zou starten.

Tegen de tijd dat we naar buiten gingen met de groep voor de instructie was de druilregen omgeslagen in regelrechte tropische regenbui! Het kwam echt met bakken uit de hemel, niet vaak zulke regenbuien gehad, of in ieder geval niet als ik ook buiten was. De poncho hielp al lang niet meer om ons volledig droog te houden en onze schoenen waren een tweede waterreservoir geworden. Maar… Segway leren was ontzetten leuk! Toen we na een klein uurtje op pad gingen om de stad te verkennen werd het zowaar een beetje droger en toen we langs Lake Michigan zoefden kregen we zelfs zon! Hoe het weer kan omdraaien. Mij hoor je niet klagen over het tweede deel. De schoenen zijn de hele dag niet droog geworden, maar Bart kon bij een pauze wel even z’n sokken uitknijpen. Segway tour is echt een aanrader, het is ontzettend leuk om op zo’n ding te rijden en na een ochtendje rij je er niet alleen maar zo op weg, zelfs zonder handen deed dat ding alles wat ik wou.

Om half twee stonden we weer op onze eigen voeten om de stad verder te verkennen. De rijen voor de musea waren niet echt aantrekkelijk en het weer juist weer wel, dus vooral buiten dingen doen: het millenium park met z’n enorme roestvrij stalen “peanut” (het heet officieel “poort naar de hemel). Het ding is gemaakt van allemaal losse platen, maar ze hebben net zo lang gepolijst tot alle naden weg waren, echt super mooi die spiegelingen. Chicago houdt toch wel van buitenkunst is onze indruk, overal staan beelden en grote kunstprojecten. Van klassiek tot heel modern met licht en bewegende foto’s. Het Chicago Culture Center was ons aangeraden door gids Freddy vanwege zijn mooie glazen koepels binnen (en omdat het gratis was), echt blij dat we erin geweest zijn, was supermooi met al die glas-in-lood koepels en mozaieken op de muur. Recht tegenover het Art Institute met een drie kwartier rij buiten, haha.

Omdat het weer nog aardig was opgetrokken en we ook het Nederlands elftal nog wilden zien spelen gingen we eerst naar het hotel (3-0!!!) want tegenover het hotel zit Hancock Tower, of de Chicago 360 experience zoals het nu heet. Dan ga je naar de 93e verdieping en kan je helemaal rondom Chicago bekijken, soort Empire State, maar dan anders. Chicago heeft twee van dit soort torens, Sears Tower (die heet nu Willis Tower) is de tweede, maar denk niet dat we die gaan doen, Chicago van boven is leuk, maar ook weer niet zo leuk. Waarom we Hancock verkozen boven Sears? Niet alleen de locatie, maar ik had ook gelezen over “the Tilt”: dan ga je tegen het glas staan (met z’n achten op een rij) en laten ze je 30 graden voorover kantelen. Dan heb je pas een zicht op beneden met de adrenaline alsof je valt, haha, leek me grappig. Je mocht helaas niet zelf filmen of foto’s maken terwijl je erin stond, maar kon de groep na mij natuurlijk wel filmen. Het verhaal leek enger dan het echt was, het was leuk om zo voorover te gaan, maar als je hoofd je niet gek maakt en je vertrouwd op de techniek, dan valt het met het “bang zijn” reuze-mee, of tegen, hangt van je verwachtingspatroon af.

Daarna met de bus naar Taste Chicago, een festival met allemaal eet-tentjes van beroemde (en minder beroemde) restaurants waar je tickets koopt en van alles kunt proeven. Helaas, pindakaas, door de regen was het terrein een beetje onder gelopen en hadden ze het afgelast. Tja, waar gaan we dan eten? Freddy had ons een restaurantje aangeraden langs het meer, dus daarheen gelopen. Gaan we zitten op het terras-only, gaat het weer regenen. In je poncho eten is ook niet echt wat, dus poncho wel aan en doorlopen naar Navy Pier, misschien dat we daar een hapje kunnen vinden. Het was leuk om Navy Pier even te zien, maar welk restaurant we ook probeerden, minimale wachttijd een uur. Daar hadden wij dus geen zin in. Uit pure frustratie (en het was al half negen) maar terug gelopen naar het hotel om daar roomservice te bestellen. Aaaahh, benen omhoog, want mijn tappenteller stond inmiddels op een kleine 25 duizend stappen en mijn voeten zeiden: “genoeg!”