September is appel-pluk-maand, niet alleen hier, maar volgens mij ook in Nederland wel. Vorig jaar waren we naar een enorme boomgaard geweest, die zo massaal was dat ze zelfs tolpoortjes bij de uitgang hadden. Mocht van ons wel iets ‘rustieker’ dit jaar. Maar het gezelschap van vorig jaar was top, dus dat mocht in de herhaling.

Met Myralda, Lucien & kids afgesproken bij Apple Ridge Orchard in Warwick, de onofficiele appel-hoofdstad van Amerika. Met 6-8 appelboomgaarden in 1 dorp mag je daar wel van spreken. Eigenlijk waren we op zoek naar de boomgaard waar we in 2008 waren geweest met de respectievelijke pake & beppe en opa & oma, maar toen we het erf opreden wisten we al meteen dat we daar niet in geslaagd waren. Maar het zag er gezellig uit, de pompoenen lagen ons al toe te lachen, erg leuk, maar dat is meer iets voor oktober, nu eerst appels plukken.

We kochten twee grote zakken, voor elk huishouden 1 en met een kaart die lastig te ontcijferen was en de instructie dat alle bomen met rijpe appels een roze lintje hadden, gingen we op zoek naar honeycrisp en McIntosh appels. Natuurlijk moet je elke nieuwe soort appel even proeven. Dan kom je erachter dat als een boom geen roze lintje heeft en de appel niet heel makkelijk los laat, dat hij dan echt nog niet rijp is, bah! Sommige appels waren ons iets te zuur en hard, maar andere waren superlekker. Veel van plukken dus. De tas werd steeds zwaarder, gelukkig hadden we twee sterke kerels bij ons. Die verder het kletsen leuker vonden dan het plukken maar zo lang ze de zakken droegen, geen commentaar van ons. Ja, als ze te snel doorliepen als we bij een lekkere boom aan het plukken waren! De bomen lagen supermooi tussen het heuvelachtige New Yorkse landschap, het zonnetje scheen, wat wil je nog meer?

Toen de zakken echt bommetje vol waren, hielden we het voor gezien, toch een uurtje aan het plukken geweest in alle hoeken van de boomgaard. Nog even in het winkeltje echte bijenhoning, appelbutter (soort appelstroop, maar dan minder ingekookt) en sier-kalebassen gekocht. Met een lekkere appel-donut nog even uitrusten op een bankje en dan de vraag: wat gaan we nu doen? De kinderen waren er nog niet aan toe om gedag te zeggen en vooral de jongens wilden heel graag computerspelletjes samen doen, in welk huis? Het huis dat het Fifa spel heeft natuurlijk. Met z’n allen naar Scarsdale, lekker barbecuen bij Myralda en Lucien. Traditionele verdeling: de heren achter de gril en de dames in de keuken, maar helemaal niet erg, want in de keuken staan de knabbels. Supermiddag gehad en met tien kilo appels weer naar huis (op de weegschaal gehad, net een appeltje meer dan 10 kilo). Nu nog wat appeltaarten, appelcakes en appelmoes maken, maar volgend jaar weer. En dan nog een keer op zoek naar de orchard van 2008!

Kort maar krachtig, zo kun je het bezoek van m’n moeder noemen, echt super, alsof het gewoon naast de deur is en niet 8 uur vliegen met zes uur jet lag, komt ze gewoon even langs voor een weekendje bij ons. Da’s pas gezellig! Moeten we natuurlijk volop van genieten en zoveel mogelijk in een weekend proppen. Nou ja, niet overdrijven natuurlijk.

Vrijdag was gewone werkdag, maar natuurlijk halen we wel de kinderen van school en eten we pizza. Zaterdag gaat het feest los. De drie dames gaan uitgebreid shoppen, Eniek krijgt van oma een mooie armband, we kopen typisch Amerikaanse geur-dingetjes, halen tennis-rackets voor Bart en mij (we zitten op les!) en doen nog wat kleine dingetjes. Natuurlijk drinken we ook uitgebreid koffie bij de Panera. Tijd vliegt. ‘s Avonds gaan we gezellig uit eten bij Hanami, niet dat je al van een traditie kunt spreken na twee keer, maar als het goed bevalt, dan moet je het er gewoon inhouden.

Op zondag haal ik natuurlijk bagels, dat doen we altijd, niet alleen als we gasten hebben, al neem ik dan wel vaak wat extra variatie mee. Daarna hadden de kinderen huiswerk om af te maken en kon ik met m’n moeder nog even op stap in de cabrio. Super weer, niet te warm en heel zonnig. De pinpas van m’n moeder had wat kuren bij de eerste bank die we probeerden, dan maar naar de drive-through pin-automaat in het dorp. En ja hoor, die deed het wel. Beetje onhandig om uit je deur hangend te pinnen, maar het is gelukt. Uitgebreid de Barnes en Noble bekeken en daarna boodschappen in het groot gedaan bij de BJ’s (een soort Makro). Met de helft van het gezelschap nog even onze neuzen laten zien op de school picknick, altijd een goede gelegenheid om even te horen wat er allemaal gepland staat aan klas-activiteiten en om de schoolgids te kopen. Daarna nog even lekker in de tuin hangen en ‘s avonds bbq-en. Dan merk je dat het herfst wordt, het wordt al vroeg donker en best fris. Maar daar biedt een vuurtje weer uitkomst. En is nog gezellig ook. Het Kumbaja ontbrak nog net.

Maandag al weer weekend voorbij. Ik heb nog gezellig met m’n moeder geluncht en daarna is zij weer op het vliegtuig gestapt. Voor herhaling vatbaar! (zei zij die niet hoefde te reizen…).

Na tientallen pogingen om Tommie aan een halsband te laten wennen, hebben we het opgegeven. Maar het zou toch wel fijn zijn als hij naar buiten kan, want dat scheelt ons weer een hoop kunst-en-vliegwerk met de deuren en kunnen we bovendien de deuren eens laten open staan om het geheel lekker te luchten. Goede tip: geef dat beest gewoon een chip. Mocht hij dan door anderen gevonden worden, dan scant de dierenarts of het asiel z’n chip en dan weten ze dat hij bij ons hoort. Niet hetzelfde als een adres aan een bandje, maar toch: goed genoeg!

Zo gezegd, zo gedaan, Bart heeft op zaterdag bij de dierenarts een chip laten zetten. Bij Tommie natuurlijk, het is ‘find your cat’ niet ‘find your husband’. De deuren opengezet en al gauw ging Tommie voorzichtig buiten eens verkennen. Nog wel een beetje onwennig en hij bleef dicht bij huis. De eerste interactie met een eekhoorn was ook super grappig om te zien. Hij zal vast nog wel een keer langer wegblijven, maar voorlopig vind ik het ook wel een rustig idee dat hij nog zo lekker dicht bij huis blijft…

Bij Stijn op school mogen de fifth graders altijd de vlag naar beneden halen aan het eind van de schooldag, een groepje van zes kinderen zitten in de color guard zoals dat heet. Die mogen dan tien minuten voor de bel naar beneden om de vlaggenplicht te doen. Iedere maand een ander groepje. Stijn mocht als eerste in de maand September. Dat is een heel ritueel, want de regels zijn dat de vlag niet op de grond mag komen en het is best een grote vlag, dus daar moet je toch met z’n allen even voor samenwerken. Vervolgens moet ook het opvouwen op een heel bepaalde manier gebeuren, zoals je ook wel in de films ziet met die driehoeken. Op vrijdag vroeg naar huis zodat ik het ook eens op film vast kon leggen (Stijn heeft een geel shirtje aan).

De vlaggen konden bij ons ook uit en ik had nog een reden om vrijdag vroeg naar huis te gaan, want m’n moeder was donderdagavond aangekomen, supergezellig! Ik had haar eerst vrijdag afgezet in Tenafly om daar een dagje te struinen en lekker in de zon op een terrasje te zitten om haar om half drie weer bij Cafe Angelique op te pikken om mee naar Cresskill te gaan. Ook Eniek was wat eerder thuis van volleybal training, konden we lekker aan tafel met typisch Amerikaans vrijdag-eten: pizza!!!

Dat Amerikanen hun barbeque erg serieus nemen, wisten we al, maar wat we nog niet eerder meegemaakt hadden: een echte barbeque competitie. Gelukkig kregen we er eentje bijna letterlijk in onze achtertuin met het red-white-and-que festival. Eerste uitleg: er zit verschil tussen barbequen en grillen, wat wij in Nederland veel doen is grillen: kort vlees braden op houtskool of gas. Maar barbeque duurt veel langer, dan stoof je het vlees gewoon echt bijna gaar, duurt uuuuuren! Maar is ook super-lekker, wij kennen het vooral van de “pulled pork”, maar je hebt ook kip, brisket en nog veel meer.

Het festival duurde drie dagen, maar zondag vonden wij een mooie dag om te gaan, dat vonden meer mensen, want er was gewoon niet genoeg parkeerruimte in de wijde omtrek, tot bij ons in de straat stonden de auto’s geparkeerd. Op het veldje aangekomen zie je heel veel kraampjes met barbeques staan, sommigen hadden we drie-vier verschillende apparaten staan. Maar als wij dachten dat we er wat konden proeven, helaas: alleen voor de jury-leden wordt het klaargemaakt. Dan krijgen ze punten voor elk gerecht en er wordt ook een overall winnaar aangewezen. De bekers stonden al op een rijtje klaar toen wij aankwamen.

Gelukkig waren er ook wel wat standjes die wel eten verkochten, niet alleen maar barbeque, er was ook een houtoven pizza tentje, een empanada stand en natuurlijk hotdogs en hamburgers. Maar wij wilden natuurlijk het echte werk en kozen voor een barbeque parfait: drie laagjes, sweet cornbread, pulled pork en daarbovenop coleslaw. Echt superlekker! De kinderen wilden eigenlijk allemaal wat “gewoner” eten, ook goed.

De namen van de verschillende barbeque groepen waren ook erg origineel, hoeveel woordspelingen kun je maken met het woord barbeque? Nou, een hele hoop, een kleine greep uit de deelnemers hieronder, maar onze favorieten waren toch wel Que and a half men, Garden State Porkway en Three men and a babyback.