Jarig zijn op zondag en dat het dan ook nog zo’n mooie lentedag is, heerlijk! En zoals veel mensen zeggen: je verjaardag is weer eens niet de laatste dag van de maand. We hebben lekker nog 1 dag februari tegoed hierna. Rustige verjaardag, die we gezellig met z’n viertjes vieren. Volgend weekend het grote feest: 14 tienermeiden in 1 ruimte, zal mij benieuwen. Ik heb Bart al aangeraden om vooral een ontsnappingsplan klaar te hebben… Vanochtend natuurlijk gezongen met kadootjes en thee op bed en lekker ontbeten. Gisteren alle voorbereidingen getroffen: ballonnen gehaald (ongezien het huis binnen smokkelen en in de studeerkamer hangen zodat Tommie ze niet stuk zou maken), cupcakes bakken en versieren, kaarten schrijven (Stijn heeft zo z’n best gedaan, zelfs Eniek zei: zie je, met de juiste motivatie kan hij heel netjes schrijven), en slingers ophangen. Nu even pauze voor we naar de bioscoop gaan om Deadpool te kijken en daarna uit eten. Hoewel, momentje rust? De sms-frequentie is ongeveer vier gelijktijdige text-gesprekken per minuut. Fijne verjaardag, mooie meid van ons, vier ‘m zoals JIJ graag wil!

Voor de trouwe lezers toch ook nog even een verslag van vrijdagavond: de jaarlijkse schoolmusical. Dit jaar het verhaal van Peter Pan, erg ambitieus want er moest zelfs een echte “vlieg”-installatie voor worden aangeschaft. Er was zoveel buzz op school over het stuk dat ze dit jaar niet de gebruikelijke 3 voorstellingen hadden ingepland, maar er zelfs vier van hebben gemaakt, een extra matinee op zaterdag. Toch leuk dat het bijna uitverkocht is voor alle voorstellingen. Wij hadden kaartjes voor de premiere op vrijdag en zaten best vooraan. Met een live orkest is het sowieso af bijzonder, de zang was dit jaar bijzonder goed, de hoofdrollen gaan meestal naar seniors en juniors (laatste twee jaren van high school), Peter en Mrs Darling komen volgend jaar niet terug, maar gelukkig hebben we nog een jaartje lol van Mr Darling/Captain Hook (dubbelrol). De stage crew had dit jaar natuurlijk een nog grotere rol dan normaal, niet alleen alle stukken verplaatsen, maar ook zorgen dat het vliegen verder veilig verliep. Erg knap gedaan, lang stuk, maar iedereen heeft de volle drie uur vol aandacht en bewondering zitten kijken (minus de twee pauzes voor de grote decor-wisselingen).

Op dag 3 in Stowe treffen we dan toch het goede weer (en de bijbehorende vakantiedrukte). Nooit gedacht dat ik van -14C zou zeggen dat het lekker warm is. Warm is natuurlijk allemaal relatief, met een zonnetje erbij maakte het in ieder geval dat de stoeltjes lift goed uit te houden was met teenwarmers in onze schoenen en handwarmers in onze wanten. Skien voor watjes heet dat, allemaal gators, dubbele truien en opwarmers. En die helm is ook een reuze-uitvinding, houdt het hoofd en de oren lekker warm.

De kinderen weer om even na negen uur bij de skiles afgegeven, zij vermaken zich wel met hun leraren en leeftijdsgenootjes en wij vinden het heerlijk om de heuvels voor onszelf te hebben. Datenight maar dan date-ski. Met nog vers geprepareerde sneeuw vooral de mooie lange hellingen uitzoeken, dus ‘s ochtend gingen wij meteen naar het hoogste punt aan de Spruce kant: Sensations stoeltjes lift. Het uitzicht boven was echt adembenemend en de piste was heerlijk. Ze noemen dat hier fresh corduroy, net als het stofje van de ribbroeken die we vroeger allemaal wel droegen, maar dan van sneeuw, kun je echt heerlijke bochtjes draaien, met lekker veel grip.

Later op de dag zijn er veel meer sneeuwhopen door alle skiers die er al langs geweest zijn, maar we hebben dezelfde helling wel vijf keer gedaan en tot aan het eind toe was het de leukste, lekker lang en vrij rustig, omdat het een zwarte is en veel skiers blijven er dan gelukkig van weg. Voor het eerst hadden we ook rijen bij de lift onderaan in het dal. Mogen nog niet klagen, want dit is het drukste weekend van het jaar en de wachttijd was maximaal tien minuten.

Tussen de afdalingen door natuurlijk ook wel gepauzeerd, buiten hebben ze allemaal haardvuurtjes aangelegd, geeft een hoop warmte en met een kopje cappuccino van de koffiebar zit het er heerlijk. Je vraagt je af hoe het kan dat het vuur zoveel warmte geeft, maar er op de houtblokken toch nog sneeuw ligt, waarschijnlijk het geheim van stralingswarmte of zo, natuurkunde was niet m’n slechtste vak op school, maar ook niet mijn favoriete vak. Ze hadden ook de hele middag dat s’mores kar weer neergezet, dit keer wel met een volle telefoon om een plaatje te nemen. Bart en ik hebben het eerst even voorgeproefd en aan het einde van de dag hebben we met de kids er ook nog even van kunnen genieten (maar toen was mijn telefoon wel weer leeg…).

Even na drie uur konden we de kids weer ophalen en aangezien dit de laatste lesdag was en ze allebei nog niet helemaal op waren, gingen we met z’n vieren nog een paar keer de lift in. Bart had z’n skis ingeruild voor een snowboard, zodat we gezellig twee-twee konden doen. Toch altijd weer knap dat hij dan na zo lang op het snowboard stapt en er gewoon mee wegzoeft. Stijn en ik deden de lange helling en Bart en Eniek de kleine helling. Van allebei een kort filmpje geschoten. Kort, want je moet je wanten uit om je iPhone te bedienen en dan is -14C opeens wel heel erg koud.

In het hotel lekker benen omhoog en wat snackjes als avondeten geimproviseerd, het gezonde element was fruit, dus echt verkeerd was het niet. En zeker omdat we allevier tussen de middag al warm eten, moet dat kunnen voor een keertje. Bij het uitlezen van het horloge ook de reden/het excuus waarom we best moe waren: dik twee keer zo veel geskied als gisteren: 15 afdalingen tegen 7. De hot tub van het hotel nog uitgeprobeerd, als die er dan is, dan moet je er natuurlijk ook gebruik van maken…

Verraad ik daar toch even m’n leeftijd met deze referentie aan Henk en Harry. Maar eerlijk is eerlijk, koudste dag EVER! We stonden op met -28 graden Celsius! Tel daar een beetje wind bij op en je hebt een gevoelstemperatuur van -45 graden. Allevier goed in de kleren en toch de piste op. Het zonnetje scheen, dat scheelde een hoop. Maar toch moet je zorgen dat geen enkel stukje van je lijf onbedekt is tijdens het skien. Daar kan ik nu over mee praten, 1 afdaling je neus buitenboord en je hebt een witte neus die bij opwarmen ernstig gaat branden. Ze noemen dat hier frost-nip, nog net geen frostbite. Het was zo koud, dat Bart z’n bril van binnen gewoon bevroor, adem die van onderen de bril in gaat beslaat normaal gesproken misschien je bril een beetje, maar bij deze temperaturen wordt het meteen ijs! Maximaal twee afdalingen en dan weer naar binnen om te ontdooien.

Maar met het mooie zonnetje konden we toch een paar leuke plaatjes nemen voor de lessen begonnen. Net zoals gisteren, brachten Bart en ik ‘s ochtends eerst de kinderen naar de les-heuvel, Stijn in groep vier van het skien en Eniek in groep 3 van het boarden. Ook zij gingen na elke 2 runs weer even naar binnen om even op te warmen. Voor de lunch hadden ze weer genoeg keuze, pizza en noodles kozen ze dit keer. Ondanks dat ze niet heel veel kilometers hadden geskied, mochten ze allebei einde dag een groep omhoog. Als ze willen, mogen ze zelf beslissen, want het gaat er vooral om dat ze lol hebben!

Het voordeel van deze temperatuur? De pistes waren bijna leeg en er waren geen rijen bij de liften. En dat voor het normaal drukste weekend van het jaar! En nu we vandaag weer allebei de kanten van de berg hebben geskied weten we het zeker: Spruce heeft betere sneeuw en geen ijs, ligt in de zon, dus is onze favoriete kant. Enige voordeel van de Mansfield kant: lekker lange afdalingen en je kunt met de gondel omhoog. De Gondelier afdaling hebben we twee keer gedaan, maar in de lange stoeltjeslift gaan we pas weer als het warmer is. Misschien morgen. Hiernaast het kaartje dat mijn horloge dan uitleest, de laatste twee afdalingen staan er niet op, want ook mijn horloge heeft last van de kou en houdt het dus niet een hele dag vol…

Op het plein bij de lodge waren weer allerlei activiteiten, van de ijsbeelden hebben we een plaatje, maar toen we einde dag onze s’mores gingen maken bij het kampvuur was mijn telefoon leeg en kon ik geen plaatjes meer maken. Met wanten aan je marshmallow boven het vuur houden gaat prima, je warme chocomel vasthouden iets minder, maar nog altijd beter dan je blote vingers eraf vriezen. Stijn en Eniek hebben allebei een nieuwe ski-bril gekregen gisteren, want de oude was een beetje te klein geworden. Toen we de foto’s nakeken bleek dat ze de bril al hadden vanaf de allereerste ski-trip hier in de VS, in 2008, tja, met recht eruit gegroeid en een blitse bril past bij een stoere skier/boarder!

Morgen zou het warmer worden, we gaan het zien, dan dus ook drukker misschien?

Vier nachtjes weg, is dat een lang weekend of een echte vakantie? Daarover had ik op het werk een discussie. Volgens mijn collega’s is dat een echte vakantie, alleen in Europa zouden ze daar anders over denken en het misschien een lang weekend noemen. Voor ons is het een beetje van beide. De kinderen hebben maandag en dinsdag vrij voor Presidents’ Day. Sommige scholen geven gewoon een hele week, maar ons schooldistrict telt die dagen liever op bij de toch al eeuwig lange zomervakantie. Ach, niet te hard klagen, want het geeft ons in ieder geval tijd om toch nog te gaan skien dit jaar!

Te kort voor een vliegvakantie, dus hebben we onze oude favoriete East Coast ski bestemming weer eens opgezocht: Stowe, Vermont. Met de auto een kleine zes uur rijden naar het Noorden. Redelijk sneeuw-zeker, omdat de temperaturen kouder zijn dan bij ons en ze flink wat sneeuwkanonnen hebben. Dit seizoen is er vrij weinig sneeuw gevallen, dus die kanonnen hadden ze wel nodig. De start van de vakantie begon wel met wat stress-volle misverstandjes. Een week voor vertrek bleek dat onze reservering door het hotel verkeerd was gedaan. Wij hadden via booking.com geboekt: 2 kamers en kregen een week voor vertrek van het hotel bevestiging van 1 kamer. Snel de telefoon gepakt en terwijl op de achtergrond een redelijk saaie SuperBowl zich afspeelde, kon Bart het gelukkig weer om laten zetten naar twee kamers.

De reis naar Vermont verliep allemaal soepel, geen files onderweg, het voordeel van een vrijdagje spijbelen van school. In Stowe herkenden we nog heel veel, er was iets meer bijgebouwd, maar voor de rest was alles nog hetzelfde, zelfs de supermarkt wisten we nog te vinden. In het hotel aangekomen, hadden ze wel onze twee kamers, maar de verkeerde tarieven erbij, ach, dan maar eerst alle ski-spullen regelen terwijl zij het uitzoeken. Liftpassen, skilessen, skihuur, check. In het hotel hadden ze de kamers geregeld. Maar toen Bart zijn sleutel in het slot stak en naar binnenliep kwam een man hem al tegemoet vanuit de kamer. Oeps, foutje van de receptie. De nieuwe kamer zat dichterbij de andere, dus geluk bij een ongeluk.

Hotel is verder heel prima, pas geopend, dus alles nieuw en personeel is misschien wat onhandig, maar heel behulpzaam. Een van de eigenaren houdt van bakken en koken, dus er staan altijd koekjes bij de receptie en ‘s ochtends krijgen we een verrassend ontbijt in een mandje voor de deur. Goed, voor de kinderen niet alles even lekker, banana bread en fruit ok, maar koude muesli met melk en een blauwe kaas scone gingen er toch niet in. Maar allemaal huisgemaakt en met zorg bereid!

Goed ingepakt, want het weerbericht voorspelde ernstig koude temperaturen, gingen we op weg naar de piste. Kinderen allebei op les, meer gezellig een dag de heuvel op met leeftijdsgenoten en onbeperkt warme choco. Bart en ik namen snel de benen, snel de eerste lift in. Gaven onze passen toch een rood licht! Een heel aardige liftbediende belde naar het kantoor om het te regelen, duurde even, want ja met onze achternaam is het niet altijd makkelijk, maar hij kreeg het toch geregeld. Zo dachten we, want toen we beneden bij de andere lift kwamen, sprong het licht weer op rood. Het meisje dat bij die lift stond wist niet goed wat ze ermee aan moest, maar gelukkig kon ik haar vertellen dat het slimste was ons door te laten en dat wij dan beneden bij de receptie het wel uit zouden zoeken Zo gezegd zo gedaan. Kleine omweg, maar konden we meteen opwarmen met een lekker kopje koffie.

Bij alle liften hingen al bordjes met “frostbite warning” en dat was geen grapje. Koudste dag van het jaar, en dan ook nog met een verraderlijke wind. Ik had jullie graag foto’s laten zien van het landschap en de temperatuur, maar ten eerste wilde ik mijn vingers niet uit mijn handschoenen halen om de telefoon te pakken en ten tweede bleek mijn telefoon bij de tweede pauze door de kou al gestorven te zijn. Bart z’n telefoon deed het nog wel (hij heeft een 6, ik maar een 5), dus kon hij mooi een screen shot nemen van de temperatuur: -21 graden! En dat was nadat hij hem op Celsius had gezet omdat we onze rekenkunst niet vertrouwden met de Fahrenheit schaal. Wind erbij en het voelt als -30. Ok, dat was de druppel voor mijn vingers: we hebben meteen een luxe-aankoop gedaan en na de lunch gingen we allebei met wanten verder. Vonden onze vingers een heel stuk fijner…

Om kwart over drie de kinds ophalen, gelukkig waren die niet heel koud geworden, de ski-leraren hadden allemaal een ritme van twee afdalingen en dan weer even opwarmen. Ze vertelden het alsof wij het erg zouden vinden, maar wij vonden het juist wel fijn. Dan maar geen lange afstanden en veel les, een leuke dag is veel leuker. En die hadden ze allebei gehad. Wij ook. Allevier moe van de kou, gingen we naar ons hotel. Een koekje bij de balie en dan lekker op bed voor de TV. Bart en ik haalden wat eten op, konden we lekker lui in het hotel eten: sushi voor de dames en sesame chicken voor de heren. Om acht uur al in pyjama schrijf ik nog even een blog om het thuisfront te laten weten dat we nog steeds leven, ik drink nog even een kopje thee en dan denk ik dat het licht hier vroeg uitgaat. Morgen nog zo’n koude dag en maandag zou het wat warmer worden. Misschien dat ik dan m’n telefoon lang genoeg in leven kan houden om wat foto’s te nemen en te delen.