Vier nachtjes weg, is dat een lang weekend of een echte vakantie? Daarover had ik op het werk een discussie. Volgens mijn collega’s is dat een echte vakantie, alleen in Europa zouden ze daar anders over denken en het misschien een lang weekend noemen. Voor ons is het een beetje van beide. De kinderen hebben maandag en dinsdag vrij voor Presidents’ Day. Sommige scholen geven gewoon een hele week, maar ons schooldistrict telt die dagen liever op bij de toch al eeuwig lange zomervakantie. Ach, niet te hard klagen, want het geeft ons in ieder geval tijd om toch nog te gaan skien dit jaar!
Te kort voor een vliegvakantie, dus hebben we onze oude favoriete East Coast ski bestemming weer eens opgezocht: Stowe, Vermont. Met de auto een kleine zes uur rijden naar het Noorden. Redelijk sneeuw-zeker, omdat de temperaturen kouder zijn dan bij ons en ze flink wat sneeuwkanonnen hebben. Dit seizoen is er vrij weinig sneeuw gevallen, dus die kanonnen hadden ze wel nodig. De start van de vakantie begon wel met wat stress-volle misverstandjes. Een week voor vertrek bleek dat onze reservering door het hotel verkeerd was gedaan. Wij hadden via booking.com geboekt: 2 kamers en kregen een week voor vertrek van het hotel bevestiging van 1 kamer. Snel de telefoon gepakt en terwijl op de achtergrond een redelijk saaie SuperBowl zich afspeelde, kon Bart het gelukkig weer om laten zetten naar twee kamers.
De reis naar Vermont verliep allemaal soepel, geen files onderweg, het voordeel van een vrijdagje spijbelen van school. In Stowe herkenden we nog heel veel, er was iets meer bijgebouwd, maar voor de rest was alles nog hetzelfde, zelfs de supermarkt wisten we nog te vinden. In het hotel aangekomen, hadden ze wel onze twee kamers, maar de verkeerde tarieven erbij, ach, dan maar eerst alle ski-spullen regelen terwijl zij het uitzoeken. Liftpassen, skilessen, skihuur, check. In het hotel hadden ze de kamers geregeld. Maar toen Bart zijn sleutel in het slot stak en naar binnenliep kwam een man hem al tegemoet vanuit de kamer. Oeps, foutje van de receptie. De nieuwe kamer zat dichterbij de andere, dus geluk bij een ongeluk.
Hotel is verder heel prima, pas geopend, dus alles nieuw en personeel is misschien wat onhandig, maar heel behulpzaam. Een van de eigenaren houdt van bakken en koken, dus er staan altijd koekjes bij de receptie en ‘s ochtends krijgen we een verrassend ontbijt in een mandje voor de deur. Goed, voor de kinderen niet alles even lekker, banana bread en fruit ok, maar koude muesli met melk en een blauwe kaas scone gingen er toch niet in. Maar allemaal huisgemaakt en met zorg bereid!
Goed ingepakt, want het weerbericht voorspelde ernstig koude temperaturen, gingen we op weg naar de piste. Kinderen allebei op les, meer gezellig een dag de heuvel op met leeftijdsgenoten en onbeperkt warme choco. Bart en ik namen snel de benen, snel de eerste lift in. Gaven onze passen toch een rood licht! Een heel aardige liftbediende belde naar het kantoor om het te regelen, duurde even, want ja met onze achternaam is het niet altijd makkelijk, maar hij kreeg het toch geregeld. Zo dachten we, want toen we beneden bij de andere lift kwamen, sprong het licht weer op rood. Het meisje dat bij die lift stond wist niet goed wat ze ermee aan moest, maar gelukkig kon ik haar vertellen dat het slimste was ons door te laten en dat wij dan beneden bij de receptie het wel uit zouden zoeken Zo gezegd zo gedaan. Kleine omweg, maar konden we meteen opwarmen met een lekker kopje koffie.
Bij alle liften hingen al bordjes met “frostbite warning” en dat was geen grapje. Koudste dag van het jaar, en dan ook nog met een verraderlijke wind. Ik had jullie graag foto’s laten zien van het landschap en de temperatuur, maar ten eerste wilde ik mijn vingers niet uit mijn handschoenen halen om de telefoon te pakken en ten tweede bleek mijn telefoon bij de tweede pauze door de kou al gestorven te zijn. Bart z’n telefoon deed het nog wel (hij heeft een 6, ik maar een 5), dus kon hij mooi een screen shot nemen van de temperatuur: -21 graden! En dat was nadat hij hem op Celsius had gezet omdat we onze rekenkunst niet vertrouwden met de Fahrenheit schaal. Wind erbij en het voelt als -30. Ok, dat was de druppel voor mijn vingers: we hebben meteen een luxe-aankoop gedaan en na de lunch gingen we allebei met wanten verder. Vonden onze vingers een heel stuk fijner…
Om kwart over drie de kinds ophalen, gelukkig waren die niet heel koud geworden, de ski-leraren hadden allemaal een ritme van twee afdalingen en dan weer even opwarmen. Ze vertelden het alsof wij het erg zouden vinden, maar wij vonden het juist wel fijn. Dan maar geen lange afstanden en veel les, een leuke dag is veel leuker. En die hadden ze allebei gehad. Wij ook. Allevier moe van de kou, gingen we naar ons hotel. Een koekje bij de balie en dan lekker op bed voor de TV. Bart en ik haalden wat eten op, konden we lekker lui in het hotel eten: sushi voor de dames en sesame chicken voor de heren. Om acht uur al in pyjama schrijf ik nog even een blog om het thuisfront te laten weten dat we nog steeds leven, ik drink nog even een kopje thee en dan denk ik dat het licht hier vroeg uitgaat. Morgen nog zo’n koude dag en maandag zou het wat warmer worden. Misschien dat ik dan m’n telefoon lang genoeg in leven kan houden om wat foto’s te nemen en te delen.