Nee, niet de musical, maar gewoon de stad. Al zijn geen van beide natuurlijk gewoon. De musical niet omdat er de afgelopen twee jaar heel weinig theater was en ook de US of A was niet echt makkelijk bereikbaar. Gelukkig dat beide nu weer een stuk makkelijker zijn, lang leve het nieuwe, oude normaal (hopen we).
Ik ging naar Chicago vanwege een project, om een workshop te geven bij een grote Amerikaanse hamburgerketen, maar gelukkig had ik ervoor en erna ook wat tijd om de stad te verkennen. Natuurlijk bere-koud, februari is niet echt toeristenseizoen, maar zo lang het droog is, kun je je kleden op de kou. Al had ik nooit gedacht dat ik een mondkapje ooit zou gebruiken als een soort ski-masker om mijn gezicht te beschermen tegen de ijzig koude wind vanaf Lake Michigan.
Hoe weet je dat je in Amerika bent? Is dat omdat de taxi’s zo oud en versleten zijn? Of omdat je over de snelweg rijdt met grauw vervallen beton om je heen? Dat je op elke hoek een Starbucks ziet? Nee, je weet het als je incheckt in je hotel en de baliemedewerker je als eerste vertelt wat de wifi-code is om je direct daarna te verzekeren dat de ijsmachine op de 2e verdieping is. Goed, die eerste hebben we natuurlijk continue gebruikt, maar als echte Nederlander ben ik een strict ‘no ice’ persoon als het om mijn cola gaat.
Natuurlijk ben je met jet lag iedere dag vroeg wakker, maar gelukkig was de gym in het hotel 24-hours en hadden ze ook nog eens een mooie Peleton fiets staan. Toen wij weg gingen uit de VS waren die ontzettend populair en nog steeds blijkbaar. Enfin, ik kan je vertellen om 4.30 ‘s ochtends had ik de gym helemaal voor mezelf. Ontbijt was pas om 6.30, maar op de kamer hadden ze wel een Keurig koffiemachine (je moet in Amerika geweest zijn om te weten dat we dat hier niet het predikaat koffie mee zouden geven, maar het was zwart en warm).
En iedere dag had ik tijd voor een flinke wandeling, alle sites in het centrum van Chicago afgelopen: De bean, de rivier, Michigan Avenue, de Al Bundy fontein (opening van Married with Children), Navy Pier, de beelden van Picasso, Miro, Dubuffet en nog vele andere. Maar het echte hoogtepunt van de reis was mijn bezoek aan de Target, haha, favoriete warenhuis om even rond te neuzen. Al had ik natuurlijk niet veel nodig, belangrijkste missie: mini-chocolate chips voor mijn banana bread recept, de Nederlandse chocolate chips zijn het toch net niet helemaal…
Was de heenreis nog wat stressvol in verband met een afgelaste vlucht en een snel hergeboekt ticket met KLM, de terugreis verliep als een zonnetje. Lekker rustig, dus ik had drie stoelen voor mezelf: leuningen omhoog en languit liggen. Ik zal niet net doen alsof dat dan heel comfortabel ligt, maar horizontaal rust ik toch meer uit dan verticaal leunend. En op Schiphol stond mijn eigen Uber al te wachten: home sweet home.