Nee, niet omdat we te veel gegeten of gezopen hadden, maar op een Segway. De trouwe volgers weten dat we in elke stad waar het even kan, een Segway tour doen en Berlijn heeft zelfs meer dan 1 bedrijf dat tours organiseert. Goed, dat was dus het enige dat ik wel VOOR we op het vliegtuig stapten had geregeld…op vrijdagavond. Maar eerst kan ik een uitgebreide recensie geven over het ontbijt hier in het hotel. Je kunt gewoon niet alles uitproberen in 1 ontbijtsessie, maar gelukkig blijven we hier drie nachten. Een warme hoek waar je naast worstjes en scrambled eggs ook een omeleje kunt laten maken, de wereld aan broodjes en broden om zelf te snijden, 6 meter beleg, een mueslibar met echte honing (goed, een beetje onhandig doseren, maar wel charmant), 8 soorten sap, een theebar met uitleg en voor de Amerikanen: een wafel-ijzer EN een pannenkoekmachine. En de koffie was ook heerlijk. Uitgebreid gegeten en nog net niet begonnen met het rollen.
Met de S-Bahn naar Aleksanderplatz want onder de TV-toren zou de tour moeten zitten. Natuurlijk veel te vroeg, maar dan hadden we mooi tijd om de omgeving vast te bekijken. Weer baustelle natuurlijk, maar daaromheen konden we mooi de Marienkirche en het Rote Rathaus bewonderen met tussenin de Neptunus fontein (zonder water). Het plein was vroeger hart van Oost-Berlijn en de oninspirerende flats om het plein deden daar nog wel aan denken. 
Nu is het plein vooral een toeristen trekpleister, waarvan door ons getuige. Het Rote Rathaus was niet alleen van buiten mooi, je kon er ook in (iets dat niet veel mensen weten of doen), statige trappen en bij de raadszaal vind je glas-in-lood ramen met de schilden van alle delen van Berlijn, de beer vonden we terug in het schild van de wijk Mitte en verder ook natuurlijk in de vlag van 
Berlijn zelf. Later nog maar eens opzoeken waar die beer vandaan komt. De MarienKirche ging om 10 uur open, door een enorm zware metalen deur naar een best donkere kerk. Vooral bekend om z’n middeleeuwse fresco – die volledig afgeschermd is en dus niet meer te zien helaas. Het is de oudste kerk van Berlijn, de bouw al begonnen in de 13e eeuw zeggen ze, maar door de eeuwen heen steeds een beetje aangepast en dus een mengelmoes aan stijlen, maar zeker de moeite waard om binnen te kijken.
Om 11 uur begon onze segway tour met gids Ronan, een Ier die hier al meer dan 10 jaar tours geeft, geschiedenis gestudeerd eind jaren ’90 met een fascinatie voor de tweede wereldoorlog en daarom hier beland. De twee Aussies die bij ons in de groep zaten hadden nog nooit gesegway-ed dus we 
moesten even wachten op de uitleg van het apparaat. In Duitsland heb je een rijbewijs nodig om er op te mogen rijden, dat werd logischer toen bleek dat ze hier de begrenzer van snelheid er niet zo op zetten als in andere steden: lekker snel konden we, 15-20 km/u is toch een stevig tempo. Een deel van de stad op herhaling maar nu met leuke verhalen erbij: Lustgarten met de Berliner Dom en het museum-eiland, geleerd dat het zwart op veel gevels niet alleen luchtvervuiling 
is, maar in veel gevallen nog de roet van bombardement en brand. Door naar de Bebelplatz, beroemd om de boekverbranding in 1933, maar ook de universiteit zit er met veel Nobelprijswinnaars op hun ere-lijst en het opera-gebouw waar Hitler veel kwam om zijn geliefde opera te luisteren. De Gendarmenmarkt bracht een heel verhaal over de Franse invloed in Berlijn en hoe aan de ene kant de Franse Dom en de andere kant de Duitse Dom en in het midden het concertgebouw. De Hugenoten kregen van 
toenmalige vorst hun eigen kerk, maar natuurlijk moesten de Duitsers toen ook een kerk hebben, vandaar twee bijna identieke gebouwen aan 1 plein. Concertgebouw was eerst 
toneelzaal vandaar dat Schiller ervoor staat en niet een componist. Beide kerken waren ernstig beschadigd door de oorlog, maar de beelden die erop staan zagen er nog origineel uit en bleek dat Hitler opdracht had gegeven in 1943 om de beelden in veiligheid te brengen door ze in het meer te laten zinken, dus bij de restauratie konden die weer opgevist worden. Bij het super-toeristische Checkpoint Charlie even iets 
gedronken in de zon voor een lesje geografie van Oost & West en daarna door naar nog meer resten van de muur en het stuk waar vroeger SS en Gestapo hun hoofdkantoor hadden, nu is daar heel toepasselijk het museum Topographie des Terrors gevestigd. Natuurlijk ook nog langs het Joodse monument, de Brandenburger Tor, Sovjet monument en Reichstag en daarna zat de tour er al weer op. Superleuke gids en veel verhalen gehoord, maar daar wilde ik niet een heel boekwerk over schrijven, nu al veel te lang geschreven.
Met de U-bahn gingen we terug naar Friedrichsstrasse om daar een late lunch-vroeg diner te nuttigen en vervolgens weer de stad in te duiken met het openbaar vervoer voor nog twee belangrijke stops: De Gedaechtniskirche bij de Kurfuerstendamm, de dam met z’n winkels lieten we een beetje links liggen, maar de kerk hebben we uitgebreid bekeken. Zowel de oude als de nieuwe koepelkerk met z’n mooie blauwe glas. Nu hebben we in 1 dag de 
tekst van Klein Orkest gedaan, van Oost naar West gegaan. Laatste stop Potsdamer Platz, vooral bekend omdat de muur dwars door het plein liep en er dus niet veel gebouwd werd in de omgeving, dat hebben ze in de jaren ’90 goed ingehaald en nu is het plein omgeven door moderne gebouwen en hoge toren. Ook het Sony-hoofdkwartier van Europa zit hier met een heel karakteristiek gebouw. En er zitten zo veel bioscopen en filmzalen dat ze hier zelfs de walk of fame met z’n sterren hebben neergelegd. Bij 1 ster lag een bloem en even google raadplegend was op 16 februari overleden. Na zoveel indrukken was het hoofd vol en zijn we met de S-Bahn weer terug naar het hotel gegaan om een rustig avondje op de kamer door te brengen, ik had nog huiswerk te maken voor mijn cursus, te laat je opdrachten in leveren is niet alleen slecht voor je cijfers, maar ook heel hypocriet naar ja kinderen toe.
Na een kleine pauze benen omhoog in het hotel wilden we de laatste anderhalf uur daglicht niet “verspillen” en trokken we de (stoute) schoenen weer 
aan. De andere kant op wandelend kwamen we bij het museum-eiland: een heel eiland vol met musea. Met nog maar een uur openingstijd gingen we vooral voor het bewonderen van de buitenkant van de gebouwen, met het avondlicht een schitterend gezicht. Even doorlopend kwamen we bij een groot 
plein “Lustgarten” met daaraan de Berliner Dom. De koepel en crypte mochten we nog in en na een tig aantal traptreden konden we vanaf de omloop van de koepel de zonsondergang 
bewonderen. Daarna weer naar beneden naar de koninklijke crypte. Al sinds de 16e eeuw werden daar koninklijke overledenen bijgezet in het mausoleum. De hoeveelheid kinderkisten viel echt op en de verhalen van persoonlijk drama kon je je daar alleen maar bij 
voorstellen, zo verloor Friedrich-Wilhelm de zoveelste (ik weet niet meer welke precies) in 5 jaar tijd drie kinderen van ongeveer een jaar oud. Herinnert je je er weer even aan dat het nog maar een paar honderd jaar geleden is dat bij ons ook maar 1 op de 5 kinderen overleed voor hun eerste verjaardag.
koepel. Een super-interessante contructie waar je omhoog loopt in een spiraal en vervolgens weer omlaag zonder ooit elkaar tegen te komen, beetje Escher-esque deed het aan. In het donker zie je niet veel van Berlijn, maar dat maakte de ervaring misschien wel des te mooier. De glazen koepel had natuurlijk ook een diepere betekenis, want na de oorlog en samenvoeging van Oost en West wilde de regering vooral de nadruk leggen op transparantie. Vandaar ook dat je via de koepel helemaal naar beneden kon kijken naar de grote vergaderzaal een ook het dak was van boven open. De foto’s met geschiedenis over de Reichstag waren bijzonder en ook leerzaam. Wederom waren er veel foto’s van de ravage na bombardementen, maar ook het verhaal met een hoofdrol voor onze landgenoot Van der Lubbe met z’n onwaarschijnlijke rol als hoofdaanstichter (of heet het dan aansteker) van de Reichstag brand in 1933 mocht niet ontbreken. Terugwandelen door een koude nacht en tegen half elf waren we weer terug in ons hotel. Wij zijn geen nachtclub-gangers en stellen erg prijs op onze acht uur slaap, prima bedden daar bij NH hotels!
56 jaar na deze uitspraak stonden wij dan eindelijk ook onder de Brandenburger Tor. De kinderen zijn allebei een weekje op ski-vakantie in Oostenrijk met school. Het uitzwaai-bus-moment dit jaar ging een stuk beter – zowel qua logistiek als qua moeder’s emotionele gesteldheid – en ze gaan een week mooi weer tegemoet met blauwe luchten boven witte sneeuwhellingen, dus dat zit wel goed. Wij waren dit jaar ook beter georganiseerd en hadden allebei een weekje vrij gepland op ons werk en een vlucht en een hotel in Berlin-Mitte geboekt. Geen van twee ooit in Berlijn geweest, daar moest verandering in komen!
‘s Ochtends vroeg al in de auto om met zonsopgang van de mooie molenzichten langs de A4 te genieten: het is vakantie en ook wij hebben mooi weer! Lekker op tijd op Schiphol en met 8000 KLM miles de man de tijd in de KLM lounge doorgebracht, zijn mijn miles toch nog ergens goed voor, aangezien we ze voor vluchten toch niet gaan gebruiken. Berlijn is een bijna te korte vlucht, want geheel on-Aske’s had ik mij verder nog helemaal niet verdiept in Berlijn en wat we daar dan allemaal – in welke volgorde – wilden gaan zien, en mijn reisboekje uitlezen in anderhalf uur (plus een beetje in de lounge) was een echte uitdaging. Maar… het is gelukt en had in ieder geval voor dag 1 en 2 het programma redelijk uitgestippeld.
Eerst met een aardige taxi-chauffeur naar het hotel om daar onze koffer en andere zware spullen te droppen zodat we alleen met camera en handtas de stad in konden. Het hotel zit aan de Friedrichstrasse, op 900m van de Reichtag, onze eerste stop. Ik had namelijk gelezen dat net in de week dat wij er zijn, de koepel wordt schoongemaakt en dus dicht is, alleen voor zondagavond waren er nog kaartjes te krijgen. Vanavond gaan we zien of het in het donker ook nog steeds indrukwekkend is, overdag ziet het er in ieder geval heel bijzonder uit, een soort Guggenheim van glas met een spiraal binnenin waarover je omhoog en omlaag kunt lopen.
Vanaf de Reichtag het park in gewandeld om het Carillon te bewonderen: een ~40 meter hoge toren met 68 klokken die samen bijna 50ton wegen. Heeft Berlijn gekregen van Daimler Benz ter ere van het 750 jarig bestaan van de stad, maar helaas speelt het carillon alleen in de zomer, maar om 1 uur ‘s middags toch een zielig belletje gehoord. Doorgelopen naar het Sovjet-monument dat de omgekomen Sovjet soldaten van het Rode leger herdenkt. M’n Russisch is een beetje te ver weg gezakt om het nog te kunnen lezen, maar de foto’s vertelden het verhaal zonder woorden ook wel. Van daaruit verder naar de Brandenburger Tor, die we van achter mooier konden fotograferen dan van voren i.v.m. de stand van de zon, maar van alle kanten natuurlijk het bekendste plaatje van Berlijn en er onderdoor lopen is natuurlijk een must. Vlakbij de poort zijn allerlei monumenten ter herdenking van de doden in de concentratie-kampen. Het allerbekendste natuurlijke het Holocaust monument ter herdenking van de jodenvervolging met z’n 2710 betonnen zuilen. Erdoorheen lopen is indrukwekkend, het contrast tussen de zuilen en de blauwe lucht maakt het nog indringender, of misschien ligt het eraan met welke gemoedstoestand je erin gaat, want ik kon me best ergeren aan mensen die lachende selfies aan het nemen waren boven op de zuilen.
koude oorlog en toen Duitsland nog gescheiden was, zo dicht bij elkaar stonden… Lekker geluncht bij cafe Einstein, al had de clubsandwich die we deelden niets te maken met Einsteins werk, hij woonde van 1917 tot 1932 in Berlijn en dus ook toen hij zijn nobel prijs kreeg in 1921, dus ondanks het feit dat hij net op tijd naar Amerika vertrok, is Berlijn nog steeds trots om hem als inwoner te hebben gehad.