In al mijn blogs zit de laatste tijd een hele week vertraging, maar deze week had dat natuurlijk een heel andere reden. Ik hoef niemand iets te vertellen over het enerverende weekje dat we hier in de VS achter de rug hebben. Op dinsdagavond om half twaalf naar bed gaan – te moe om het nog langer uit te zingen- om op woensdagochtend vroeg je internet aan te zetten en het meteen weer uit willen zetten, maar helaas… Na een aantal dagen zinkt het wel in, weet nog niet helemaal waar ik sta, aan de kant van “laat hij het maar even laten zien” of “ik ga die petitie tekenen om het in december ongedaan te maken” met op de achtergrond natuurlijk “OMG, hoe moet dit ooit goedkomen!!!”. Demonstreren op straat is niet helemaal mijn stijl, maar ik heb al wel vast een grote veiligheidsspeld gekocht. De mooiste uitspraak vind ik die van Bernie Sanders en daar ga ik het dan voor nu maar bij laten, want anders blijf ik een hele week aan het schrijven:

“To the degree that Mr. Trump is serious about pursuing policies that improve the lives of working families in this country, I and other progressives are prepared to work with him. To the degree that he pursues racist, sexist, xenophobic and anti-environment policies, we will vigorously oppose him.”

Het verhaal dat ik echt wilde vertellen over afgelopen weekend is veel en veel leuker, dus net als met het toetje sluit ik af met wat leuke verhalen. Eerste weekend van November is altijd marathon van New York weekend. Altijd een leuk weekend, maar helemaal leuk omdat dit jaar Alwin weer meedeed en bij ons kwam logeren. Op zaterdag alvast het plan doorgesproken van waar ik zou gaan staan, vorig jaar had ik de punten niet helemaal slim uitgezocht en had ik hem dus gemist bij 61st street, dit jaar een slimmer plan: Op Brooklyn by mijl 8 kun je meteen op de express metro naar 86 street stappen, dan hoef je maar 3 blocks naar het Oosten te lopen om op 1st avenue bij 86 te gaan staan, dan heb je alle tijd om naar Central Park te lopen naar het 40km punt om dan dwars door het park te rennen naar het laatste punt voor de finish, bij 26 mijl. Alwin deed het echt super, en ik heb hem bij alle punten hard kunnen toeroepen, al zag hij vooral de lens van m’n camera. Natuurlijk heb ik onderweg ook kunnen genieten van de professionele renners (bij het eerste punt), alle mensen die met mij langs de kant stonden te wachten en gewoon de hele sfeer. Hielp ook dat het een prachtige dag was, ‘s ochtends nog wel een beetje koud om zo lang stil te staan, maar toen het zonnetje eenmaal erbij kan, was het heerlijk.

Na de finish duurt het altijd minimaal 45 min tot een uur voordat de lopers bij het family & friends meeting point zijn, maar dit jaar kwamen we elkaar daar gelukkig snel tegen en kon ik een mooie foto maken van een moeie Alwin met medaille en mooie blauwe poncho. Samen met de metro naar z’n hotel bij Battery Park en na voor Alwin een warme douche en voor mij een kopje koffie beneden in de lobby, naar huis gereden voor een lekkere post-marathon-pasta-maaltijd van Hello Fresh.

Nog een ander hoogtepunt – letterlijk- van het weekend: op zaterdag bracht ik Alwin naar zijn hotel voor 1 nacht bij de ferry en zijn we samen de Freedom Tower op geweest. Super uitzicht, achter glas is het wat lastiger foto’s maken, maar wel net zo hard genieten, dik 500 meter hoog op de 102de verdieping. Als het zonnig is, dan is New York toch een bloedmooie stad!

Toch nog even verslag van Halloween, al was het alleen maar omdat de blog van vorig jaar een leuke vergelijking met dit jaar opleverde. Het allerleukste is dat zowel Eniek als Stijn zich nog niet te oud voelen voor trick-or-treating en een kostuum. Dit jaar redelijk spaarzaam, want hoefde voor beide niets nieuws te kopen. Stijn had van zomerkamp nog zijn holbewoners kostuum en Eniek ging als tijger met haar tijger-onesie pyjama, was ook meteen lekker warm, want overdag schijnt de zon en dan is het lekker warm, maar zodra het donker wordt is het toch echt al bijna winter!

Het huis had Magon al een beetje aangekleed, dus we waren er helemaal klaar voor. Grote bakken met snoep klaargezet. De score was dit jaar iets minder dan vorig jaar, toen waren het er bijna tweehonderd, dit jaar bleef de teller op 141 staan. Erg jammer dat we daardoor met nog zeker drie zakken mini-chocola bleven zitten. Die hebben de ouders maar ingepikt, want de kinderen hadden hun eigen voorraad: Eniek net iets meer dan Stijn – 2.1 versus 1.9 kilo! Ze worden ook ieder jaar slimmer, want er waren geen lollies uitgezocht, want die mogen ze meteen in leveren, net als jawbreakers. De ruilacties zijn ieder jaar ook weer lachwekkend, goede les in economische waarde, want ja als de ander drie dingen wil ruilen voor 1, dan is dat toch mooi meegenomen. Nu alles weer opruimen en in de kerstsfeer brengen, of laten we in ieder geval even wachten tot na Thanksgiving, de buurman heeft zijn opblaas-verlichte-kalkoen-met-hoed al weer in de tuin staan!

Voor de mensen die geen Facebook hebben ook nog even een klein verslag van mijn Halloween 10k race op Roosevelt Island. Hoewel ik eerst ‘s ochtend me afvroeg waarom ik in hemelsnaam me ingeschreven had voor een race die 1 1/2 uur reizen is terwijl ik ook gewoon 10k zelf kan gaan lopen, was het toch wel heel erg leuk. Je kunt namelijk alleen op Roosevelt Island komen vanaf New York met de kabelbaan (de metro stopt er alleen doordeweek) en het was een supermooie zonnige dag, bijna te warm zelfs met 19 graden C. Ik was zelf heel saai in gewone kleren (Stijn wilde me z’n holbewonerskostuum niet uitlegen, werd het alleen maar ‘sweaty’ van…), maar er waren genoeg mensen die zich helemaal hadden uitgedost, er liep een kardinaal, een clown, een ghostbuster, drie pokemons, een hele bende zombies, skeletten en superhelden en nog veel meer mee. Goed verzorgd buffet van bagels en chocola na afloop en in het zonnetje even wachten op de tijden. Had ik toch nog mooi een derde prijs in de 40+ categorie gewonnen!