In al mijn blogs zit de laatste tijd een hele week vertraging, maar deze week had dat natuurlijk een heel andere reden. Ik hoef niemand iets te vertellen over het enerverende weekje dat we hier in de VS achter de rug hebben. Op dinsdagavond om half twaalf naar bed gaan – te moe om het nog langer uit te zingen- om op woensdagochtend vroeg je internet aan te zetten en het meteen weer uit willen zetten, maar helaas… Na een aantal dagen zinkt het wel in, weet nog niet helemaal waar ik sta, aan de kant van “laat hij het maar even laten zien” of “ik ga die petitie tekenen om het in december ongedaan te maken” met op de achtergrond natuurlijk “OMG, hoe moet dit ooit goedkomen!!!”. Demonstreren op straat is niet helemaal mijn stijl, maar ik heb al wel vast een grote veiligheidsspeld gekocht. De mooiste uitspraak vind ik die van Bernie Sanders en daar ga ik het dan voor nu maar bij laten, want anders blijf ik een hele week aan het schrijven:
“To the degree that Mr. Trump is serious about pursuing policies that improve the lives of working families in this country, I and other progressives are prepared to work with him. To the degree that he pursues racist, sexist, xenophobic and anti-environment policies, we will vigorously oppose him.”
Het verhaal dat ik echt wilde vertellen over afgelopen weekend is veel en veel leuker, dus net als met het toetje sluit ik af met wat leuke verhalen. Eerste weekend van November is altijd marathon van New York weekend. Altijd een leuk weekend, maar helemaal leuk omdat dit jaar Alwin weer meedeed en bij ons kwam logeren. Op zaterdag alvast het plan doorgesproken van waar ik zou gaan staan, vorig jaar had ik de punten niet helemaal slim uitgezocht en had ik hem dus gemist bij 61st street, dit jaar een slimmer plan: Op Brooklyn by mijl 8 kun je meteen op de express metro naar 86 street stappen, dan hoef je maar 3 blocks naar het Oosten te lopen om op 1st avenue bij 86 te gaan staan, dan heb je alle tijd om naar Central Park te lopen naar het 40km punt om dan dwars door het park te rennen naar het laatste punt voor de finish, bij 26 mijl. Alwin deed het echt super, en ik heb hem bij alle punten hard kunnen toeroepen, al zag hij vooral de lens van m’n camera. Natuurlijk heb ik onderweg ook kunnen genieten van de professionele renners (bij het eerste punt), alle mensen die met mij langs de kant stonden te wachten en gewoon de hele sfeer. Hielp ook dat het een prachtige dag was, ‘s ochtends nog wel een beetje koud om zo lang stil te staan, maar toen het zonnetje eenmaal erbij kan, was het heerlijk.
Na de finish duurt het altijd minimaal 45 min tot een uur voordat de lopers bij het family & friends meeting point zijn, maar dit jaar kwamen we elkaar daar gelukkig snel tegen en kon ik een mooie foto maken van een moeie Alwin met medaille en mooie blauwe poncho. Samen met de metro naar z’n hotel bij Battery Park en na voor Alwin een warme douche en voor mij een kopje koffie beneden in de lobby, naar huis gereden voor een lekkere post-marathon-pasta-maaltijd van Hello Fresh.
Nog een ander hoogtepunt – letterlijk- van het weekend: op zaterdag bracht ik Alwin naar zijn hotel voor 1 nacht bij de ferry en zijn we samen de Freedom Tower op geweest. Super uitzicht, achter glas is het wat lastiger foto’s maken, maar wel net zo hard genieten, dik 500 meter hoog op de 102de verdieping. Als het zonnig is, dan is New York toch een bloedmooie stad!