Je wordt maar een keer in je leven voor de zestiende keer 28, dus dat moet gevierd worden. Op verschillende momenten, dus lekker vaak. Een week voor mijn verjaardag had mijn team me al verrast met een taart tijdens onze maandelijkse team meeting, kaarsjes en zingen, het hele feest. Had tot gevolg dat een aantal mensen volledig in de war raakte wanneer ik nu echt jarig was, maar maakt niet uit wanneer je me feliciteert, te vroeg of te laat, “it’s the thought that counts”.

Een paar dagen voor mijn verjaardag waren we in de stad voor een workshop en had ik die avond het jaarlijkse kerstdiner bij onze VP marketing thuis. Maar besloten om een paar uur tussendoor lekker te “spijbelen” en mezelf een bezoekje MoMA kado te doen. Picasso beelden als speciale tentoonstelling, dus helemaal mijn ding. Oude vertrouwde en ook een paar nieuwe bekeken en lekker in de beeldentuin buiten gezeten, de eeuwige lente hield niet op…

Toen het donker was geworden richting Rockefeller Plaza gelopen om daar de lichtjes te bewonderen: de ijsbaan en de enorme kerstboom waar jaarlijks miljoenen mensen zich  mee laten vereeuwigen. Lekker druk in de stad, dus met half tempo vooruit komen.

Het spektakel dat Sax Fifth Avenue winterpaleis heet meegekregen. In plaats van de gebruikelijke etalages te versieren en verlichten hebben ze dit jaar de hele gevel omgebouwd tot een enorme lichtshow met muziek. Meer dan 225,000 LED-tjes die op muziek bewegen. Schijnbaar nam het meer dan 10,000 uur in beslag om het geheel te programmeren en hebben meer dan 250 mensen van verschillende nationaliteiten eraan meegewerkt (lang leven Google).  Ik stond er net te dicht op om het geheel op de film te krijgen, maar een mooie impressie is het toch wel geworden.

Op vrijdag was het m’n echte verjaardag, net als iedere ochtend maakte ik de kinderen wakker, maar van Stijn moest ik meteen weer m’n bed in, want anders konden ze me niet zingend wakker maken met kadootjes op bed. Iedereen moest wel gewoon naar werk en naar school, maar ‘s avonds gingen we – net als half New Jersey – toch lekker uit eten. Op zaterdag zetten we het feestje gewoon even door met een lichtjes-boottocht langs de Statue of Liberty en de skyline. De kaartjes had ik tijdens een concert op school gewonnen met een loterij. Doe altijd mee, want is voor het goede doel (school), maar altijd leuk om dan ook iets te winnen. De kerstsfeer zat er goed in, niet alleen was de boot heel sfeervol versierd er was ook een klein kerstliedjes ensemble aan boord. Vooral de laatste serie liedjes waren leuk, want er werd van ons verwacht dat we uit volle borst meezongen. The 12 days of Christmas kunnen we nu onderhand in onze slaap wel meezingen, maar leuke variatie om de ene helft van de boot alle even dingen te laten zingen en de andere helft de oneven. Natuurlijk wel uit volle borst de ‘five golden rings’ en ‘a partridge in a peartree’ meezingen, want die zijn “te leuk” om te missen (aldus de organisator). Onbeperkt warme choco met slagroom (meer dan twee kan je toch niet op zonder misselijk te worden) en kerstkoekjes, de inwendige mens dus ook helemaal tevree. Mooie plaatjes door Bart, een kleine selectie hieronder. En daarmee kwam mijn verjaardagsviering weer tot z’n eind, op naar de zeventiende keer 28!

Je knippert even met je ogen en er zijn weer twee weken voorbij. December is altijd zo’n drukke maand, vanaf 23 December wordt er niet meer gewerkt, maar je doet net zoveel dingen in die 23 dagen als in een normale maand van 31. December is de maand van kerst en hanukkah, in het dorp staan voor de bibliotheek het kerststalletje en de menora broederlijk naast elkaar. Beide staan helaas meer in het teken van wat je krijgt en geeft, dan de gedachte erachter. Maar ja, ook wij doen natuurlijk wel een beetje mee in het gekkenhuis van kadootjes, kleine attenties en kaarten. Dat betekent dus ca. 15 kerstkadootjes kopen en inpakken, 21 sneeuwmannetje vullen met chocolaatjes voor de leerkrachten en secretaresses op het werk, 50 kerstkaarten in elkaar vouwen, plakken en beschrijven, 12 potten met speciale koekjesmix afwegen en vullen, twee keer koekjes bakken voor op het werk en op school…geen wonder dat rust ver te zoeken is in december! Maar leuk is het wel om alles te plannen en uit te voeren. Volgend jaar zullen we eens iets minder zelf maken en meer kopen. Bart gelooft er al niet meer in, dat zeg ik namelijk ieder jaar…

Op school in December ook de nodige drukte, drie vrijdagen achter elkaar het theater gevuld. Wij hebben gekozen voor 2 van de 3. Eerste vrijdag het toneelstuk “Spoon River Anthology“, al een heel oud toneelstuk dat gaat over wat er in een klein dorp in Amerika allemaal gebeurt met de mensen, alledaagse verhalen ware het niet dat het allemaal verteld wordt vanuit het perspectief na de dood, het speelt zich dus af op een kerkhof. Allemaal korte gedichtjes, de spelers roteren en doen meerdere rollen. Heel knap gedaan, door elke keer iets kleins aan hun outfit te veranderen stappen ze in een ander personage. Echt petje af om met zo weinig spelers bijna 2 uur alleen maar gedichten voor te dragen en het publiek ook nog te boeien! De tweede vrijdag was nog leuker, want dat was de kerstvoorstelling (of liever holiday
concert, want het is niet alleen maar kerst natuurlijk) van middle school koor en orkest. Eniek heeft zich dit jaar gefocust op koor en speelt daarnaast in het strijkorkest dat alleen in de lente optreedt. Mooie liederen en een aantal leuke stukken door de band, komt je echt in kerststemming. Stijn was vooral geinteresseerd in de pauze zodat hij met vriendjes lekker achter de electronica kon zitten.

Op zaterdag van datzelfde weekend gingen we naar een kerk in Tarrytown, waar een verteller het kerstverhaal van Dickens vertelde, of eigenlijk meer speelde. Met stemmetjes, een oud-Engels accent en grote gebaren was het een echt eenmanstoneel. Hij had een begeleider bij zich die het publiek eerst in het voorprogramma wat warm zong en daarna speelde hij op het kerkorgel de muziek onder het verhaal. Helaas mocht je niet filmen tijdens het verhaal, alleen het voorprogramma vast weten te leggen. Echt superleuk om het verhaal te horen, al heeft Bill Murray met zijn vertolking in Scrooged wel een beetje verpest…

Dit jaar netjes gewacht tot de Sint weer weg was met de kerstversiering (of in ieder geval binnen dan, want buiten wilden we de kans op kou niet riskeren, het tooit een stuk fijner op als het buiten boven de 10 graden is). In Amerika beginnen de meeste mensen al direct na Thanksgiving met kerstvoorbereidingen, maar dit jaar waren we standvastig: 1 feest tegelijk. Een beetje zoals sommige winkeliers hier geprobeerd hebben om kerst uit hun winkels te weren tot Thanksgiving voorbij was. Onbegonnen werk, want kerst is hier net als pepernoten in Nederland, als het aan de winkeliers ligt, dan liggen die in september al in de winkel. Maar goed boom, notenkrakers, kaarsjes en andere ornamenten mochten eindelijk ook bij ons weer uit de kast komen. De kerstsokken moeten we nog ophangen, Eniek hoopt op nog meer kadootjes, maar genoeg is genoeg, schoenen en sokken zetten gaat deze Hollandse toch een beetje te ver!

Ook het dorp heeft 6 december geprikt als officiele start van de kerst. Als het donker is komt de kerstman dan op een mooie oude brandweerauto aanrijden om de lichtjes in de grote boom op het plein te ontsteken. Trekt altijd een hoop mensen en ze maken het ook erg gezellig. De blazers van de high school band spelen een aantal liedjes en dit jaar was ook het high school koor aanwezig om een paar liedjes te zingen. Na deze korte ceremonie vertrekt Santa in z’n auto naar het brandweer hoofdkantoor en loopt iedereen er in langzamer tempo achteraan. Alle kinderen kunnen dan met de kerstman en z’n elf op de foto, er zijn ook koekjes, warme chocomel en wat knutselactiviteiten. Erg gezellig, maar met zoveel mensen in 1 ruimte is het fijn als je zoon na twee koekjes en wat drinken zegt “mam, ik hoef niet naar de kerstman, laten we gaan.” Ik ben benieuwd wat er op het bordje in dit gebouw staat: op last van de brandweer is het maximaal aantal mensen in deze ruimte x, want we zaten er vast dik overheen! Nu de boom iedere avond aan is, komt het een stuk gezelliger thuis op de terugweg van m’n werk, kan ik je wel vertellen.

Op zaterdagmiddag hadden we al wel vast een voor-kerst activiteit gedaan. Het New York ballet had een voorstelling van de Notenkraker (van Tsjaikovski) die ze in de bioscoop afspeelden. Het leek net of het live zou zijn, want in een aantal theaters in New Jersey kon je erheen, maar allemaal op dezelfde tijd. Alleen toen we de opname zagen, zeiden we al, dit kan niet live zijn. Net als met het nieuwjaarsconcert waren er twee bekende Amerikanen die een voorpraatje deden (geen reclames en films vooraf, best raar in de bioscoop zonder al die poespas), ook in de pauze namen ze een kijkje achter de schermen en deden ze een aantal interviews met de kinderen die meedansten. Het voordeel van het kijken in de bioscoop is dat je alles ontzettend goed kunt zien, het is net of zit je op de eerste rang en soms zoomen ze ook in, zodat je gezichtsuitdrukkingen goed kunt zien. Zitten niet echt nadelen aan, maar een beetje raar voelt het wel dat als ze in de film klappen om een mooie solo of aan het eind, dat dan (bijna) niemand in de bioscoop klapt. Kinderen hadden ook nog popcorn gekregen, dat voelde ook al niet helemaal alsof dat bij een ballet hoorde. Maar een leuke voorstelling om te zien, goede dansers ook. Kinderen vonden het ook leuk/aardig (Eniek/Stijn) en allebei waren ze het erover eens dat de eerste helft het leukst was en de tweede helft dan misschien wel het knapst, maar ook het ballettigst. Het verhaal speelt zich natuurlijk ook vooral in de eerste helft af, de tweede helft is alleen maar het feest in de droom waar stuk voor stuk dansers hun ding komen doen. De New York Metropolitan Opera heeft ook regelmatig dit soort voorstellingen, maar ik geloof niet dat ik iemand mee krijg naar de Zauberfloete volgende week…

Je kunt een Hollander uit Nederland halen, maar Holland niet uit een Nederlander. En wat is nu Hollandser dan Hollands? Juist, Sinterklaas en Zwarte Piet. Gelukkig vinden onze kinderen dat ook nog steeds. Dit jaar wel de luie versie, als in: “we zijn maar met z’n vieren, dus laten we dit jaar gewoon alleen onze schoen zetten, lootjes trekken is veel minder leuk”. Uit gemakzucht dit jaar eraan toe gegeven. Maar nu Sint weer terug is naar Spanje het goede voornemen: volgend jaar gewoon weer lootjes! Of we nu andere Nederlanders vinden die mee willen doen of een Amerikaans gezin gaan adopteren en inwijden in de geheimen van sinterklaas of dat we het gewoon met z’n vieren doen, dat zien we nog wel, maar geknutseld en gerijmd gaat er worden!

Kinderen mochten van mij net als ‘vroeger’ schoen op woensdag en op zaterdag zetten. Op woensdag klein snoepgoed en op zaterdag een ‘pakje’, grappig hoe dingen van vroeger nog lang blijven hangen. Maar voorwaarde was wel: er moet gezongen worden! De eerste keer kwam de computer eraan te pas om met youtube mee te kunnen zingen, want de teksten en melodieen waren wel erg ver weg gezakt. En na drie keer schoen zetten was alles weer helemaal terug en afgelopen woensdag hebben we met z’n vieren een dik kwartier bij de open haard zitten zingen. Gezellig toch?

Stijn heeft ook als vanouds nog steeds het sinterklaasjournaal met Dieuwertje gekeken iedere avond, lang leven uitzending gemist. Of was het omdat hij na afloop dan nog even spelletjes kon spelen op de computer? Het verhaal dit jaar ging blijkbaar over hunnebedstenen die alle deuren open konden maken, zodat de Pieten niet meer door de schoorsteen hoefden. En toen Bart aan het stofzuigen was, werd hij al beschuldigd dat hij net als Huispiet de ring van Sinterklaas had opgezogen, haha, gevoel voor humor. Maar zoals Stijn zei, op internet kon hij dan de intocht van Sinterklaas in Meppel (wist ik niet) bekijken, en dan was het net een beetje of we nog in Nederland waren. Nee, niet dat hij nog geloofde in Sinterklaas, maar, volgde het snel: als jij dat graag wilt, dan wil ik wel zeggen dat ik nog geloof, hoor!

Op vijf december verwachtte niemand wat, maar ik had natuurlijk een plannetje gemaakt. Met de buurvrouw bekokstoofd dat zij als het donker was geworden enthousiast aan zou bellen, de zak met kadootjes neer zou zetten en hard weg zou rennen. Ze kende de traditie natuurlijk niet, maar had meteen even gegoogled over saint Nicholas en was er helemaal voor in. Het avondeten zo getimed dat we net klaar waren toen de deurbel ging. Toch leuk, die blij verraste gezichten aan tafel (goed twee dan, want Bart wist er wel van). Gauw alle spullen aan de kant en met een dobbel-spelletje bepalen wie het eerste kado mocht trekken uit de zak. Met klein spul had ik de zak redelijk aangedikt, want echt veel hebben we met z’n allen niet nodig. Helaas door de mand gevallen met m’n eigen kado: “mam, dat boek had je toch al?” Hahaha, smart cookie die dochter van mij.