In mijn herinnering noemden we de krokusvakantie vroeger gewoon voorjaarsvakantie – of Carnavalsvakantie als je onder de rivieren woonde. Waarschijnlijk omdat de meivakantie toen nog gewoon paasvakantie heette. Nu heeft school dus een krokusvakantie en een meivakantie. Maar dit jaar mocht de vrije week in februari met recht weer voorjaarsvakantie heten, wat een mooie week! Heerlijk bij kunnen tanken op alle zonne-uren, blauwe luchten en ontluikend groen. Ok, dat laatste is wat overdreven, het waren vooral de krokussen en narcissen die ontloken.
Buiten wandelen doen we natuurlijk het hele jaar door, het enige verschil tussen de seizoenen is de jas die je daarbij aan doet. Maar nog niet eerder kan ik me herinneren dat ik in februari buiten gewandeld heb zònder jas aan. Een week eerder gaf de thermometer nog onder het vriespunt aan en nu kwam hij zelfs bijna tot de 20C. Ook in de krant werd natuurlijk veel aandacht besteed aan de “warmste” februari sinds…vul maar in.
Voor het eerste sinds begin december de racefiets weer van de Tacx afgehaald om een lekker rondje met Matthijs te fietsen door het Groene Hart. Korte broek en korte mouwen, het voorjaarsgevoel ten top. Dan merk je toch dat binnen fietsen in de winter z’n functie heeft, want je knalt er dan gewoon een rondje van 80km uit zonder de rest van de dag helemaal stuk te zijn. Echt goddelijk om de zon weer op je lijf en de wind door je haren te voelen – ok, wederom overdreven, want met een helm op wappert er weinig.
Een andere activiteit die leuker wordt door het mooie weer: koud water dippen, het IJsman-fenomeen dat in Corona tijden ongekend populair is geworden. Toen het water voor het buitenzwemen te koud voor ons werd, zijn we – en ik bedoel dan mijn buiten-zwembuddy Martijn en ik – overgestapt op koudwater-dippen. Na een rondje hardlopen het water in duiken zonder wetsuit. Dat scheelt een hoop aan-en-uitkleed-werk in de koude buitenlucht. Als je met tintelende handen en voeten het water uitkomt, dan hoef je je alleen maar lekker warm aan te kleden, kopje warme thee erin en heerlijk nagloeien. Echt een aanrader! De hele winter door dippen was en is nog steeds het doel.
Inmiddels is de watertemperatuur al weer bijna aangenaam te noemen, wederom dankzij het mooi voorjaar. Was het water net voor het winter werd, nog 4 graden, toen we vrijdag het water in doken voor een echte volle-maans-dip, gaf de thermometer al weer 8,5C aan! Voor elke graad blijven we een minuut in het water meestal, dus nu konden we al bijna een echt zwemrondje doen. Serieus praat om over twee weken met wetsuit te proberen…
Heel Nederland heeft kunnen genieten van een mooie witte wereld en vooral natuurlijk van alle dichtgevroren sloten, grachten en meertjes. Goed, de witte sneeuw was al snel een witte glijbaan, wat mijn hardloop rondjes nog weer een tikkie langzamer maakte, maar het mooie van al dat wit maakte dat toch ook weer goed. Nu heb ik in de Runners World gelezen dat gewoon wandelen ook meetelt als een training, als je hetzelfde aantal kilometers aanhoudt, dan mag je best een keer een training uitwisselen. 
Niet dat ik een excuus nodig heb, om te “mogen” wandelen, menig rondje gelopen langs het bevroren polderlandschap deze afgelopen paar dagen… (goed zonder sneeuw deden we dat ook al regelmatig) En natuurlijk heb je nog twee andere disciplines in de triathlon om te trainen. Maar zwembaden zijn dicht en openwater-zwemmen, ach, daar kom ik nog wel een andere keer op terug. Op de fiets even lekker een rondje buiten? Zelfs naar de supermarkt ging beter te voet, want als ik wel op fiets stapte, dan ging ik toch vaak stapvoets door de sneeuw-ijs hopen die op veel fietspaden nog lagen. Voor mijn wekelijkse fietsrondjes had ik echter tijdens de vorige lock-down al een Tacx aangeschaft, dus ook dat stukje training kon gewoon doorgaan. Geen landschap om me af te leiden, maar als bonus Netflix series kunnen kijken is ook niet verkeerd. 
Je hebt natuurlijk niet voor niets een winterlandschap met ijs, dan moet je ook op het ijs staan. Genoeg natuurijs om ons heen hier in de polder, dus ver weg hoefden we niet voor een mooi stukje ijs. Vooral Eniek en Bart hebben zich uitstekend vermaakt, toevallig ook de enige twee in huis met een paar schaatsen in hun bezit. Stijn en ik moesten het gewoon op onze schoenen doen, want wij waren te laat dan wel te eigenwijs geweest om schaatsen aan te schaffen toen het nog kon. Gelukkig kregen we zo af en toe een lift op de stoel die mee ging om lekker lui langs de kant je schaatsen aan te kunnen trekken zonder koude billen.