Bij het opstaan konden we Schotland al zien liggen, het was toch verder varen dan ik had gedacht, want we zouden pas om 11 uur aan de wal liggen. Ook wel logisch, want Glasgow is natuurlijk in het zuiden van Schotland. Daarnaast moet je ook nog een stuk meer richting binnenland varen over de Clyde. De pilot kwam ook al vroeg aan boord om ons naar Greenock te begeleiden. Ja, ze zeggen wel dat het Glasgow is, maar de haven ligt gewoon 27 mijl ten zuidwesten van Glasgow, een beetje zoals je Schiphol Amsterdam airport noemt. 

Het aanleggen was weer een mooi stukje stuurmanskunst en gezien het mooie weer hebben we het hele proces van bovenaf bekeken. Konden we meteen ook het balkon op dek 14 uitproberen. Ik vind achteruit inparkeren met een auto al een crime, dus knappe stuurman die dat met een boot van 130 duizend ton aan een ‘kleine’ steiger weet te doen. En omdat de wal nogal ver weg ligt van de boot versus de steiger kwamen er ook twee oranje KNRM-achtige bootjes aan te pas om de trossen naar het land te begeleiden. Voor niet-bootliefhebbers zal mijn fascinatie met dit hele proces misschien wat vreemd lijken, maar ik kan er geen genoeg van krijgen. 

Onze excursie zou pas om kwart over 1 ‘s middags vertrekken, dus wij hadden nog voldoende tijd om gezellig te lunchen voordat we ons naar de bussen moesten begeven. We hadden een leuke gids die van geschiedenis en muziek hield en zijn Engels had net genoeg Schots accent om charmant te zijn, maar gelukkig niet zoveel dat het niet meer te verstaan was. Onze toch heette Lochs van Schotland en we reden in de bus naar de grootste (en kleinste) lochs in de omgeving: de bonnie banks of Loch Lomond was onze eerste stop en het liedje dat daarbij hoorde, speelde de gids dan ook graag in de bus al: het verhaal van een soldaat die na de Schotse opstand van 1745 in Engeland was geëxecuteerd en wier geest nu dus terug verlangde naar Loch Lomond. 

De huisjes hier zijn superschattig, veelal nog authentiek en heel oud. In Luss gingen we even uit de bus om niet alleen het Loch te bekijken, maar ook het dorpje dat blijkbaar toneel was van een populaire Engelse serie een aantal jaren terug en sindsdien duizenden toeristen per dag trekt. Het kerkje had nog een echt Viking graf uit de 9e eeuw en ook de graven uit de 18e eeuw waren nog goed te lezen. 

Na Loch Lomond reden we ook nog langs Loch Long, Loch Eck en Holy Loch, die laatste deed me een beetje denken aan het verhaal van vrouwtje van Stavoren, in de zin dat ook daar de lading van een schip was vergaan en dat daar de naam van het Loch vandaan kwam. Blijkbaar hadden Schotse kruisvaarders het idee opgevat om zand uit het heilige land te halen als fundering van de nieuwe kerk, maar ja, dat zand lag dus op de bodem van het Loch. 

De gids vertelde ons veel over het landschap en de 18e eeuw, maar ja, als je alle boeken van Diana Gabaldon hebt gelezen, dan zijn er niet veel feitjes over de Scottish rebellion die je nog niet weet. Wel super om nu door het landschap te rijden dat in de boeken wordt beschreven, ik voelde me nog net niet Claire toen die met Frank voor het eerst door Schotland reed. Op ons noordelijkste punt van de tocht waren we al echt aan het begin van de highlands (Glasgow ligt nog in de lowlands van Schotland), met mooie hoge Munroes om ons heen. Blijkbaar zijn er 282 Munroes in Schotland, een Munroe is een berg die hoger is dan 3000 voet en de nationale hobby is om er zoveel mogelijk te beklimmen. Wij kwamen niet verder dan er eentje oprijden met de bus tot het beroemde punt “rest and be thankful”, want ja, als je met je kudde schapen of handelswaar deze heuvel had beklommen, mocht je wel even uitrusten en dankbaar zijn dat je vanaf daar alleen nog maar naar beneden hoefde. 

Het einde van de tour was een ferry ride over Holy Loch en de Clyde naar de overkant, vlak onder Greenock. Nog een kleine ronde door het stadje zelf om de stad van James Watt en dus eigenlijk de grondlegger van de industriële revolutie te zien met al zijn oude pakhuizen en geschiedenis van scheepsbouwende stad (nu nog maar 1 werkende scheepswerf in de stad). Precies op tijd voor het avondeten zette de bus ons weer af bij het schip. Helaas geen tijd om echt noordelijk naar Inverness of Culloden te rijden, haha, maar Schotland is net zo mooi als IJsland, dus moet op het lijstje van plekken om nog een keer verder te verkennen. 

‘s Avonds nog naar een show van de Rock-violist Katei, leuk om de bekende popnummers te horen met de viool als zangstem, en de energie die deze man in de muziek stopte was ook indrukwekkend, om plaatsvervangend vermoeid van te worden.