De lange donkere winter even een weekje achter ons laten was ons vorig jaar zo goed bevallen, dat we al toen de zon nog volop scheen afgelopen zomer een week Tenerife geboekt hadden. En op de laatste dag van januari was het dan eindelijk zo ver. Met wederom twee koffers (1 met kleren en 1 met sportspullen voor mij: fietshelp, fietsschoenen, hardloopschoenen, twee bidons, sportvoeding, zwemboei, enz.) gingen wij met de RET naar Rotterdam Airport. Heerlijk snel overal doorheen, kopje koffie en zowaar helemaal op tijd vertrokken we richting Tenerife Sur (let op dat laatste woordje). Vliegtijd net geen vijf uur en met een gezellig praatje met de buren, een beetje lezen en een paar gedownloade netflix afleveringen ging die tijd supersnel voorbij. Beetje jammer van het concert en de bijbehorende stoelmassage die het tweejarige meisje achter mij opvoerde toen we gingen landen, maar ik denk dat ze last van haar oren had (en wij ook tegen de tijd dat we geland waren).  

Nog voor we buiten stonden met onze koffers kwam Bart er al achter dat hij per ongeluk onze huurauto op Tenerife Nord had geboekt. Oeps! Omdat het via booking.com was gedaan, kon de verhuurmaatschappij niets voor ons doen. Gelukkig scheen de zon en kon ik alvast een beetje bijkleuren terwijl Bart een kleine drie kwartier met de bijzonder behulpzame mevrouw van booking aan de telefoon zat. Dat ook weer geregeld hebbende, haalden we ons kleine autootje op. Geen fiat 500 (die stond op Nord), maar een mooi grijze Citroën C3, een vijfdeurs maar liefst! Voor de weg naar het hotel had Bart al bijna geen navigatie nodig, die zat er nog prima in. Wel onderweg de traditionele stop bij de Mercadona om alvast de eerste levensbehoeften in te kopen: boter, kaas en eieren, koffie, thee en cola en natuurlijk koekjes en chocola. 

Omdat het al donker was, konden we van ons uitzicht niet echt iets zeggen, maar we zaten in ieder geval niet recht boven de bar en de slaapkamer is aan de achterkant, dus iets rustiger dan de vorige keer. ‘s Ochtends was ik toch al vroeg wakker, ik maak dan de plannen vast voor de dag met hulp van google en onze reisgids. En uiteraard time ik het zo dat ik op de boulevard sta om de zonsopgang te zien en vast te leggen (note to self: niet als youtube short uploaden, want die gaat automatisch in portrait). De zon komt hier om 7:54 op, mooi op tijd voor de bakker die om 8 uur z’n brood komt brengen. 

We leven hier de hele dag zo veel mogelijk buiten, maar het is toch wel heerlijk als de temperatuur 24 uur per dag aangenaam genoeg is om op het balkon te zitten. Na ons ontbijtje in de ochtendzon was het tijd voor wat activiteit. Vorig jaar zoveel al gedaan, maar er is altijd wel iets nieuws te ontdekken. Ik had in het vliegtuig met de buren reisgidsen geruild en in de wandelgids van m’n buurman stond een mooie wandeling naar een stenen boog die volgens de reisgids zo uit Monument Valley had kunnen komen. Arco de Tajao lag ook nog aan onze kant van het eiland, niet te ver hoeven rijden op dag 1 is ook altijd fijn. 

Een klein half uurtje later zochten we naar een parkeerplekje bij de kust, mooie lavakustlijn en weinig parkeerplaatsen, maar in de “berm” kan je ook prima staan, er was toch geen kip in dit gebied. Het eerste stuk langs de kust was al supermooi met de rotsen die door wind en water waren afgesleten en de golven die braken op de lavarotsen. Weinig strand en als er al strand was, dan met mooi afgeronde kiezelstenen. Deze kant van het eiland staat ook niet bekend om z’n mooie zwemstranden. 

De route naar de arco is niet echt aangegeven met bordjes, dus op goed geluk gingen we de rotsen in bij iets dat leek op een pad en in de richting waarvan we wisten de de boog ongeveer moest liggen. Tjonge, de zon en 25C is dan toch wel erg warm, maar goed voorbereid op pad met 1 1/2 liter water in de rugzak. Met wat klauteren en een beetje slim de allersteilste stukken vermijdend kwamen we na een paar honderd meter al bij de boog. Was niet gelogen, die had ook in Arizona niet misstaan. 

De boog lag aan het eind van een kloof die richting de zee ging, dus voor de terugweg leek het ons een goed idee om het pad naast de kloof maar gewoon te volgen. Dit was in ieder geval het officiële toeristische pad, met steentjes afgezet langs de kant en zo af en toe een bord met uitleg over het gebied. Maar het was veel te warm in de zon om echt uitgebreid stil te staan bij die hele lappen tekst. Gewoon genieten van alle mooie natuur om je heen en diagonaal lezen dat deze kloof door water en wind was uitgevreten was voldoende.

Bij de zee aangekomen hadden we een machtig uitzicht op… een baai, waar we dus omheen moesten lopen om weer bij de bewoonde wereld te komen. Bij het haventje van het dorpje Tajao een lekker koude cola gedronken en vervolgens weer terug naar de auto en het hotel.

Daar waren we mooi op tijd om wat te lunchen. Vorige vakantie hadden we op de laatste dag een leuke brunch café ontdekt vlak bij het hotel, met zicht op de golven lekker avocado toast gegeten met verse sapjes erbij. Hoe relaxed kan je het hebben?! Geheel tegen mijn gebruikelijke modus operandi in, hebben we de hele middag lekker op het balkon gehangen, morgen een volle en inspannende dag voor de boeg, dus de benen even wat rust gunnen om morgen te kunnen presteren.