Kona is natuurlijk DE bekendste Ironman race ter wereld. Mijn ambitie noch mijn talent zijn groot genoeg voor een hele Ironman, dus laat Kona maar helemaal uit je hoofd, maar als je hier dan toch bent, dan kun je allicht een klein stukje meedoen, toch? Expres gewacht tot de kids naar huis waren, want zoiets vraagt toch al snel een halve dag. Wel goed voorbereid op reis: helm, schoenen, fietsbril, fietskleding, twee bidons en zelfs afgemeten sportvoeding in een ziploc in de koffer. Dat ik daar qua ruimte wat gewone kleding voor op moest offeren, was geen probleem: daarvoor heb je een wasmachine in het appartement.
In het centrum van Kona waren we ook al bij de officiële Ironman store geweest. Daar kon je allerlei triathlon shirtjes kopen, ook die met de officiële Ironman branding, maar dat ging met toch net te ver, toch een soort van cheaten als je ‘m niet gedaan hebt. Maar een mooi fel fietsshirt met Kona erop, dat moest toch kunnen.
Aangezien ik vroeg wilde vertrekken om de ergste hitte proberen voor te zijn, haalde ik donderdag einde middag mijn fiets op bij de verhuur. Echt supernetjes: een mooie Trek Domane SL6, welliswaar framemaat eentje groter, maar paste prima. Stuur een beetje te breed, zadel een beetje te hard, maar in ieder geval hadden ze er op mijn verzoek spd-pedalen opgezet. Prijs viel me ook nog mee, voor $70 dollar heb je een dag lang een mooie carbon fiets inclusief verzekering die je zonder borg zomaar meekrijgt, is toch maar mooi een $4000 fiets die ze je meegeven.
Wekker om 5.45 om eerst rustig koffie en een bagel te eten, bidons op de fiets, horloge gps aan en gaan met die banaan. Eerste stuk nog Kona uitkomen, maar al snel zat ik op Queen Ka’ahumanu. Highway, het officiële fietsparcours. Het is dan wel een snelweg, maar de vluchtstrook heeft ook een fietsteken erop geschilderd en de auto’s zijn allemaal gewend dat er een heleboel Ironmen in training (en Ironman wannabees) fietsen en houden het goed in de gaten. Neemt niet weg dat grote pick-up trucks en vrachtwagens die met 100 km/u langszoeven even wennen zijn.
Ik had met Bart afgesproken dat hij ongeveer 1h45 na mijn vertrek bij Waikoloa Starbucks zou zijn, als mijn voedingspost: met nieuwe inhoud voor mijn bidons, zonnebrand en uiteraard om wat koffie te drinken. Want tjonge wat is dat heet zo op het asfalt en tussen de zwarte lavavelden en wat heb je die bidon per uur echt hard nodig!
Met mezelf afgesproken dat ik bij Waikoloa zou beslissen in hoeverre het verstandig zou zijn om nog verder te gaan of dat het beter zou zijn om terug te gaan naar Kona en alles bij elkaar opgeteld was het echt beter om het te laten bij twee keer 43km en niet eigenwijs door te willen fietsen naar Hawi.
Ongeveer een halve Ironman afstand is ook een mooie prestatie, want het is niet alleen de hitte of de zon, ook nog eens fikse wind en best heuvel-op-heuvel-af (al vielen de hoogtemeters me wat tegen versus hoe het voelde op de weg). Om half tien was ik weer bij de fietsverhuurder en stond Bart galant te wachten met de auto om me terug te rijden naar het appartement voor een verkoelende douche en nog maar even een driekwart liter water.
Voor het geval je je afvraagt wat er van de rest van het parcours terecht komt: qua hardlopen heb ik me beperkt tot het een paar keer over de (denkbeeldige) finishlijn rennen (5k’s is meer mijn ding nu) en (een deel van) het echte zwemparcours gaan we morgen verkennen: Bart op de SUP en ik zwemmend ernaast. De mensenmassa’s denken we er maar bij…