We hebben al zoveel gezien en gedaan met z’n vieren dat nu we met z’n tweetjes zijn het tempo even een stukje omlaag gaat. De laatste paar dagen staan vooral in het teken van lekker in de buurt blijven. Fietsen al gedaan, het zwemmen was het volgende onderdeel. Aangezien we allebei op dan wel in het water waren, hadden we iPhones thuis gelaten. En zelfs de GoPro leek niet echt fijn te combineren met SUPpen. Om acht uur ging de verhuur open, dus om vijf voor acht stonden wij in de rij om een SUP te huren. Eentje? Ja, meneer. Het water was redelijk kalm en helder, voor mij de eerste paar honderd meter een soort van snorkelen zonder snorkel, want wat een hoop vissen en koraal zag ik onder me. Maar al snel werd het a. te diep en b. veel zanderiger. Van de verhuur mochten we de SUP maar meenemen in de driehoek haven, hotel en vuurtoren, dus verder dan de halve Ironman boei kwamen we niet, maar door een kleine driehoek ervan te maken, kwamen we toch netjes binnen het uur SUP-huur aan een dikke 2 1/2 km zwemmen. Lekkere temperatuur, niet al te veel golven, dus prima zwemervaring. Maar dat kan ook anders… 

Qua strandjes en activiteiten even in het boekje gekeken wat er nog allemaal de moeite waard was. Met snorkel op pad naar het oude vliegveld, dat is in 1970 gesloten, maar ze hebben de landingsbaan gewoon laten liggen en zoals het boekje zegt: je mag taxiën zo lang als je wilt, overal mag je parkeren. Lift off niet bereikt, maar wel gewoon aan het eind geparkeerd. Van snorkelen kwam niet zo veel, want het water was zo woest, dat zwemmen werd afgeraden (en zelfs als het niet was afgeraden, hadden we het daar bij al die rotsen niet aangedurfd). Maar wat een spektakel om naar te kijken, die woeste golven. 

Op cultureel gebied was er nog 1 historic site die we nog niet gedaan hadden: Kaloko Honokōhau, daar waren vroeger de visvijvers van de koning. Door muurtjes te bouwen in het water, zorgden de Hawaiianen ervoor dat vissen bij hoog water erin konden zwemmen en dan bij laag water vast zaten. Lekker makkelijk vissen. Doordat het water dus in plassen erg beschut is, is het ook de ideale lokatie geworden voor (jonge) schildpadden. Vooral schildpadden tot een jaar of 20 vinden het een fijn plekje. En wat een hoop hebben we er (vanaf de kant) gezien. Als je een afgeronde steen zag die een beetje meedeinde in de branding, dan was het weer een schildpad, hoefde je alleen maar even te wachten tot er een kopje boven water kwam om een hap adem te nemen. Denk dat we er wel 20-25 gezien hebben op onze korte wandeling. 

Laatste avond gingen ook wij met z’n twee uit eten, al twee dagen van tevoren gereserveerd om zeker te weten dat we een plekje langs de balustrade hadden met zicht op de zonsondergang. En dat was weer genieten. Top eten bij Papa Kona Restaurant, voor mij een Poké inspired Hawaiian Ahi tower en voor Bart een lekker malse hamburger. Maar de sunset was toch echt het hoogtepunt van de avond, kon niet ophouden met foto’s nemen…

En toen was het al dag van vertrek, om 11 uur uitchecken, dus dat gaf genoeg tijd om nog 1 keer een zwemmetje in te plannen. Dat de branding hoger was dan we hier tot nu toe hadden gezien, was even een drempel om overheen te komen. Maar toen ik aankwam bij de zwemstart in de haven stonden er al zoveel zwemmers klaar dat ik het ook aandurfde. Als de golven niet breken bij de halve-mijl-boei, dan was het veilig, werd mij verteld. Dit keer weinig zicht, water was nog steeds turquoise blauw, maar wel ondoorzichtig nu en de ervaring was ook iets meer wasmachine dan de dag ervoor. Maar was goed te doen, al heb ik wel de afstand gehalveerd, je kunt ook overdrijven…

Na het uitchecken hadden we nog een uurtje of twee in Kona, met zulke mooie golven was dat geen straf: met een verse smoothie lekker op een rots in de schaduw van een boom wel een uur naar de golven zitten kijken. Daarna op ons gemakje naar het vliegveld, die 2 1/2 uur vantevoren zijn echt overdreven, maar toch ga je er altijd weer in mee, want ja, stel je voor… Gelukkig hebben ze sinds een aantal jaar ook een airconditioned wachtruimte bij gate 11, konden we de uurtjes wachttijd in iets meer comfort zitten. Nu in de tussenstop op LA even tijd om deze blog online te zetten voordat de reispret weer verder gaat. De vakantie was met recht eentje uit duizenden, dus de komende 13 uur gaan we vooral daar op focussen!