Eindelijk vakantie! Altijd zo dat je er helemaal aan toe bent tegen de tijd dat het bijna vakantie is. Vlucht vanaf Newark om 9 uur, heel beschaafd dus opstaan om half zes om aan een lange reisdag te beginnen. Maui kun je namelijk niet in 1 rechtstreekse vlucht doen, dus eerst naar SFO (San Francisco) en dan door naar OGG (Maui). Op Newark kregen we te horen dat het vliegtuig een defect had, onbekende vertraging, oei, de overstap was gelukkig een 4-uur wacht dus daar zat wel wat rek in. Voor de zekerheid werden we al wel vast naar een 11 uur vlucht in de wachtrij gezet, zelfs dan zouden we de tweede vlucht nog wel halen. Maar na drie keer uitstel hadden ze het dan toch gefixt en konden we met twee uur vertraging vertrekken. En op San Fran was de wachttijd nu lekker kort, genoeg om even lekker te eten. De beide vluchten waren wel 5 ½ uur elk, dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten. Kon ik wel uitgebreid de reisgids van Maui lezen, van kaft tot kaft, want met drie dagen moet je wel je prioriteiten stellen, je kunt niet alles doen. Tegen zeven uur lokale tijd kwamen we aan op Maui, naar de huurauto van Alamo dit keer. Kids maakten de slimme opmerking dat met dit weer een witte wel handig was, dus een standaard witte Chevvy en naar het hotel aan de andere kant van het eiland. Inmiddels donker, maar met de gps vind je alles. Ons appartementje stond al op ons te wachten, mooie ocean view moest wachten tot de volgende dag, zzzz, lange reis, van wekker tot bed 21 ½ uur…

Eerste dag met jetlag van zes uur ben je sowieso vroeg wakker, zelfs met slaaptekort, nog voor zonsopgang zaten we allemaal al op het balkon. West-zicht dus geen zonsopgang op de foto, wel mooi uitzicht toen het eenmaal licht was. Na het ontbijt in het hotel (eggs Benedict voor de dames en pannenkoeken en french toast voor de heren), de auto in voor het rondje West Maui dat ik uit de gids had gepikt als een mooie eerste dag. De lavavelden zijn hier wat ouder dan op Big Island, veelal helemaal begroeid, maar de kustlijn is net zo mooi ruig en het blauwe water dat dan aan komt geeft mooie witte golven. Eerste stop uit de auto was bij de Makalua-puna punt, ofwel “Draken tanden” genoemd: toen de lava daar in zee kwam met de sterke wind stolde de steen in punten die omhoog wezen en dus op tanden leken. Klein wandelingetje langs de haag op de golfbaan en toen kwamen we aan bij het water, zonder reisgids hadden we dit niet kunnen vinden!

Na de drakentanden door naar het Noorden om de Nakalele Blowhole te zien, het water komt daar met grote golven uit een gat in de lava omhoog spuiten, op het plaatje in het boek zag het er bijna uit als een geiser. We waren al gewaarschuwd dat het bij laag water wel eens tegen kon vallen en van bovenaf zagen we al dat er niet veel blowhole te zien was, de klim naar beneden niet eens afgemaakt en door naar de volgende stop. Of liever gezegd het volgende niet-stop-stuk, een tig-tal kilometers met haarspeld bochten over een 1-baansweg door de bergen, een spannende rit met mooie landschappen omdat het alleen maar groener en groener werd. We reden op Kahakuloa Head af, een grote “puist” van een groene berg, die blijkbaar van verre al karakteristiek is voor West Maui. Bijna bij het einde van het 1-baans stuk zou er een eenzame waterval zitten, wel gevonden, maar echt spectaculair vonden we ‘m niet, die mooie plaatjes volgen (hopelijk) op dag 3 nog… Door naar de andere kant van het eiland, Wailuku reden we alleen maar doorheen, een beetje oud en vervallen zag het centrum eruit. Dan leek Lahaina aan “onze kant” een betere plek om te lunchen, een enorme winkelstraat vol met restaurantjes en toeristische winkeltjes. De in het boek geschetste parkeerproblemen bleven uit en al snel vonden we een restaurantje met genoeg keus uit vlees, kip en vis voor alle vier de eters. Na een rondje “on the town” terug naar het hotel en op zoek naar een goedkoop boogie board voor de rest van de vakantie. Keuzes, keuzes, want eigenlijk wilden we nog terug naar de Nakalele Blowhole tijdens hoog water, gelukkig waren de kids ook redelijk moe en konden we ze zonder veel moeite overhalen dat morgen een veel betere boogieboard (mid)dag zou zijn.

Met z’n drieen gingen we vlak voor hoog water weer terug naar de Nakalele blow hole, dit keer zagen we van bovenaf al dat het water nu wel flink omhoog kwam. Dat wilden we graag dichterbij zien, al waren de waarschuwingen genoeg om niet al te dichtbij te komen… Wij dus naar beneden, flink klauteren over lava-rotsen, omlaag is altijd enger dan omhoog. Maar het zicht was zeker de moeite waard, de ene golf nog hoger dan de andere. De lava rotsen beneden waren ook interessant, door het sproeien van het zeewater waren in het oppervlak allemaal gaten gesleten, echte kunstwerkjes werden het daardoor. Naar boven klauteren was een stuk makkelijker dan omlaag, maar we waren wat blij met de airco in de auto!

Eten deden we lekker rustig in het eigen appartement, niet al te ingewikkeld doen met koken, gewoon wat kant en klaar spul halen uit de deli van de supermarkt. Als afsluiter geprobeerd om de zonsondergang aan het strand helemaal op de foto te krijgen, mooie plaatjes, maar net voor het moment supreme (het zakken in de zee) gooiden er wat wolken roet in het eten. Morgen weer een kans, maar de plaatjes waren nog steeds mooi!