Het spijt me voor al mijn facebook vrienden, want die zullen inmiddels al zoveel foto’s en posts hebben gezien dat er niet veel nieuws meer te vertellen valt, maar ik heb tenslotte ook nog een aantal vrienden die niet op facebook zitten, maar wel in de mailinglijst van de blog. Dus vooruit, nog eentje dan. Het hele verhaal in beeld en woord van de New Amsterdam Swim. Al weken geleden begonnen me het werven van fondsen om onderzoek naar ALS te steunen en al evenveel weken geleden begonnen met de fysieke voorbereiding: in elk hotel baantjes zwemmen en na opening van het openluchtbad in Cresskill ieder weekend trouw 2km zwemmen. In het begin van het seizoen was het water lekker koud, vond ik wel lijken op rivier-temperatuur, maar later warmde het water zoveel op, leek wel een badkuip. Gelukje voor mij: op de dag zelf was ook de Hudson 19graden Celsius, dus bijzonder warm! Met steun van veel vrienden en collega’s heb ik ook het minimum bedrag van $500 per zwemmer dik gehaald. De teller stond bij het duiken op bijna $760!

Zondag 21 juni, vaderdag ten spijt, was het dan zo ver. Bart bracht me naar de Ferry zodat ik zonder auto naar Pier 45 kon reizen. Beetje vreemd om in je tri-suit met t-shirtje erover te reizen, maar scheelt weer een omkleedactie. Op de pier kon ik mijn startnummer, badmuts en zwemchip ophalen. We startten in 6 waves en elke wave had z’n eigen kleur, ik was wave 6 met een felroze badmuts. De zwemchip ging om je enkel, weet niet of die voor de tijd was of ook vooral om je weer te kunnen vinden als je “afdreef”, dat was in ieder geval de grap van het komieke duo dat de aankondigingen deed. Er waren meer Nederlanders dan Amerikanen afgekomen op deze race, een aantal collega’s van m’n werk alsook bureaus waar we veel mee werken, waren er ook. Maar nog leuker waren natuurlijk de BN-ers: even een selfie met Pieter natuurlijk! Maar ook met Beau Erven van Doren een praatje gemaakt en met de reporters van de Telegraaf en Veronica. De Nederlandse ambassadeur zwom ook, die kende ik dan weer van de zwemclinic die ik een paar weken geleden had gedaan. De coaches van de clinic waren er ook. Kortom, gezellig boel.

De regen die ze voorspeld hadden tijdens de race was er niet, lekker zonnetje erbij om te starten. Stond wel veel wind, dus er waren veel golven, nieuw woord geleerd in het Engels, het water was een beetje “choppy”. Zag er allemaal heel spannend uit, ook het platform waar we vanaf moesten springen was redelijk hoog, dus toen ik eindelijk aan de beurt was om te springen, moest ik toch wel even slikken. Niet zeuren, springen! Viel even vies tegen met die golven recht in je gezicht. Beneemt je gewoon de adem even, dan is het vooral vertrouwen op je conditie en je training. Maar hoe je ook geoefend hebt op het niet inslikken van water, tja, toch krijg je dan wel wat binnen, maar ja, twee dagen later ben ik er nog steeds en niets aan de hand, dat Hollandse immuun systeem kan wel wat aan. Water was ook minder vies dan ik had gedacht – en dan bedoel ik het zicht, niet het water dat ik per ongeluk binnen kreeg, want daar wil ik maar niet te veel meer aan denken. Schoolslag is niet heel handig met golven van voren, dat weet ik wel! Na het ronden van de eerste rode boei konden we parallel langs Manhattan gaan zwemmen, mooi richting de Freedom Tower en het vrijheidsbeeld aan de andere kant in de verte, mooier kan je het niet hebben! Op dat stuk hadden we ook flink de stroming mee en ondanks de nog steeds hoge golven, kon ik mooi in een normaal zwemritme komen. Sneller dan gedacht kwam de finish al in zicht. Bijna te snel, met iets meer dan 25 minuten was het hele zwemstuk al voorbij. Terwijl ik in het zwembad er toch echt 40 minuten over zwem!

Bij de finish klom je met een trap pier 26 op, daar kregen we meteen een medaille, een flesje water en een handdoekje. De beide komieken zaten iedereen op te wachten met grapjes en vragen hoeveel “bodies” ze tegen waren gekomen in het water. Geen een dus, zelfs geen dood visje! Een lekkere badjas kregen we ook allemaal. Einav stond bij de finish op me te wachten, m’n eigen fotograaf meteen bij me. Mijn eigen iPhone/camera zat nog netjes in mijn tas die de organisatie van pier 45 naar pier 26 aan het sjouwen was. Zwemmen ging zo snel, we moesten gewoon op onze kleren wachten! Organisatie had aan alles gedacht, niet alleen hadden ze tijdens het zwemmen een heel blik lifeguards open getrokken die op surfplanken en ik kayaks lans de hele route lagen, maar er waren ook omkleed ruimtes, douches en genoeg ijs, snacks en drinken alsof we een hele marathon achter de rug hadden. Een lekker stukje Hollandse kaas slaan we natuurlijk niet af, onder het mom van “protein” gaat dat er altijd in!

Toen alle zwemmers binnen waren en de organisatie aan de voorbereiding van de eindceremonie wou beginnen, brak dan toch nog het voorspelde noodweer los. Alle mensen onder de verschillende party tenten, maar wat daarbuiten stond werd zeiknat. Ook het podium had wat waterschade, dus de microfoons deden het een hele tijd niet, met föhns proberen droog te maken en in de tussentijd met megafoons de prijsuitreiking doen. Pieter had natuurlijk gewonnen met de snelste tijd, net iets meer dan 15 minuten. Nog even oefenen voor mij dus. Maar ik was allang blij dat ik in het veld van mijn collega’s echt niet onder hoefde doen. Om zeven uur zou de hoofdact beginnen, maar helaas zat ze eerst vast bij de US immigratie op JFK en daarna in het verkeer, toen ze er eindelijk was, hadden ze nog iets meer haardrogers nodig om alle electronica werkend te krijgen, maar gelukkig was ze het wachten waard. Om half negen een kort concert van Candy Dulfer, wat een geweldige saxofoniste!

Doormoe maar zeer voldaan door Einav naar huis gereden, pas dan de zee van facebook berichtjes en likes bekeken, stond helemaal roodgloeiend al die meldingen. Echt super van iedereen die zo heeft meegeleefd. Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb, was een super evenement en de opbrengst mag er zijn. Met z’n allen hebben we meer dan 4 ton binnen voor ALS! In de Nederlandse media werd er ook aandacht aan besteed (telegraaf en veronica), meer dan in de VS, maar dat is hopelijk volgend jaar anders.