Oud en nieuw Unox mutsen vergeten en de zee is ook ver te zoeken, dus dachten wij: laten we gewoon de sneeuw in duiken op een zwemband. Een uurtje “tuben” als afsluiting van onze vakantie, leek ons allevier wel wat. Konden we ook lekker eerst uitslapen en op ons gemak ontbijten, want het tube-park ging toch pas om 11 uur open. We stonden mooi om 5 voor 11 in de rij voor kaartjes en hoefden ons dus geen zorgen te maken of er nog wel een band voor ons over was. Met een lopende band ga je naar boven en bovenaan hoef je alleen maar een baan uit te zoeken en in je band te gaan zitten: zoeven maar! Gaat nog hard ook, wou dat we de ski-brillen mee hadden, want de sneeuw komt je hard aanwaaien in je gezicht. Zes verschillende banen, de een wat steiler dan de ander en soms met grote hobbels erin zodat je met een beetje mazzel een klein stukje de lucht in vliegt. Maar natuurlijk ook in de rij staan met z’n allen voor je aan de beurt bent voor je baantje. Mag de pret niet drukken, ik heb ze alle vijf kunnen proberen en de favoriet nog een tweede keer. Twee jaar geleden mocht je nog met z’n vieren tegelijk naar beneden, maar dit jaar mocht je alleen met z’n tweeen, voordeel: met meer massa ga je sneller (maar ook meer kans dat je snelheid verliest doordat je de kant te hard raakt) en het filmt natuurlijk een stuk leuker!

Nu is de vakantie echt voorbij en zit ik deze laatste blog van de vakantie en eerste blog in 2015 te typen op het vliegveld, over drie kwartier stappen we in voor deel 1 naar Chicago om daar over te stappen naar Newark. Het was een top-vakantie, vonden we allevier, maar nu is het weer tijd om terug te gaan naar de realiteit…

Wat is er mooier dan de laatste dagen van het jaar al ski-end door te brengen en het jaar in de sneeuw af te sluiten. Bart en ik hadden nog 1 ski-dagje samen op dinsdag en maakten daar grondig gebruik van om de hele Blackcomb Mountain af te skien. Inclusief de Blackcomb gletscher, waar je alleen maar in komt als je een lekker eindje klimt eerst. Dat was absoluut niet mijn favoriete stuk van de dag. Bart heeft ‘t filmpje op facebook gepost, waarop z’n vrienden hem haarfijn inwreven dat een galante heer naar beneden was gelopen om mijn ski’s over te nemen, maar nee hoor, niets van dat al. Maar het uitzicht: absoluut de moeite waard – “on top of the world!” En de afdaling is dan ook meteen de langste van het hele gebied, dik 10 km skien, daar ben je wel even mee bezig zo vlak voor de lunch.

De allerlaatste dag van het jaar was ook onze laatste ski-dag hier in Whistler. Voor de gelegenheid hadden we “fresh tracks” kaartjes gekocht: om zeven uur met de gondel omhoog, daar ontbijten en als om 8 uur de pistes open gaan, ben je de eerste op vers gepreprareerde sneeuw (geen verse sneeuw gehad sinds kerst). Aangezien ons verteld werd dat alleen de eerste 650 mensen mee naar boven mochten en dat het druk kon worden, stonden wij om half zeven als derde familie in de rij. Tegen kwart voor zeven liep het plein echt vol met mensen die ook mee wilden, maar wij zaten lekker in het vierde gondeltje omhoog, eerst nog donker, maar je zag de zon al opkomen. Als een van de eerste in het restaurant, alwaar we de prime spot aan het raam nog konden inpikken. Wat een uitzicht met de zon die opkomt, niet te filmen! Ontbijt was vrij standaard, maar het ging vooral om de ervaring. Meteen de eerste piste elkaar al kwijt, aangezien Stijn een blauwe stijle afging, waarop Eniek zei “daar ga ik niet vanaf!”. Ach, lang leven sms-en en twee afdalingen later waren we gelukkig weer verenigd. Betere afspraken gemaakt en ik heb met Stijn een paar lange, blauw-zwarte pistes gedaan terwijl Bart met Eniek de groene aanhield en ondertussen ook de go-pro nog even ophaalde. Allemaal samen de dag afgesloten op groene pony trail helemaal naar het dorp. Ski’s inleveren en lekker onderuitzakken in het appartement. Filmpje kijken en ondertussen om 3 uur ‘s middags (Nederland) en om 9 uur ‘s avonds (New Jersey) het nieuwe jaar inluiden. Wekker staat om 11.40 om niet door het nieuwe jaar hier heen te slapen. We gaan het zien of we het vuurwerk ook mee gaan krijgen, voor nu in ieder geval een heel goed 2015 gewenst en bedankt voor het lezen van alle blogs, we gaan er in het nieuwe jaar gewoon mee door! Maar eerst hangen we de helmen aan de wilgen (kapstok)…