‘s Ochtends had ik tijdens mijn ochtendritueel van de zon begroeten en koffie drinken in de bar weer mooi uitzicht op het aankomen bij Reykjavik, dit is duidelijk echt een grote stad. Aan de linkerkant van het schip mooie groene fjord landschappen met af en toe een huis en aan de rechterkant volop industrie en bebouwing, afhankelijk waarvoor je in de stemming bent moet je maar aan bakboord of stuurboord gaan zitten.
Ook weer een indrukwekkend staaltje stuurmanskunst gezien bij het aan boord komen van de pilot, gewoon met volle gang achteruit tegen het schip aan parkeren en binnen 10 seconden overstappen. De formule 1 van stuurmanskunst zullen we maar denken.
We gingen vroeger ontbijten dan anders, in het restaurant en niet bij het buffet, dan krijg je lekker verse eggs Benedict of French toast met fruit. Om half tien stonden wij klaar bij de bus om op de Golden Circle tour te gaan, de langste excursie van deze vakantie, zeven uur om langs de grootste waterval, de grootste Geyser en over de randen van de tectonische platen hier in IJsland te rijden.
Gullfoss betekent gouden waterval (vandaar de golden circle), en hij had beter Gigafoss kunnen heten, want buiten alles was hij vooral gigantisch groot, qua waterkleur was hij redelijk grijs. Deze ronde is duidelijk de ronde die alle duizenden toeristen op het eiland doen, want overal waar we kwamen was het parkeerterrein vol met bussen en auto’s en op de paden leek het soms wel een mierennest. Maar als je de mensen even wegdenkt, dan is het natuurspektakel natuurlijk geweldig.
We hadden ontzettend mazzel met het weer, strak blauwe lucht en een super aangename temperatuur van 18-19 graden. Maakte ook dat we de bergen in de verte nog mooier konden zien, ook de grootste gletscher konden we goed zien liggen.
De gids had duidelijk wel een boodschap over het milieu en global warming, want hier merken ze natuurlijk ook het een en ander van global warming. Maar het viel me mee dat de Amerikanen niet al te veel “aan” gingen op haar uitspraken over global warming, of dat er in IJsland geen wapens mogen, dat 20% van de bevolking nu uit immigranten en vluchtelingen bestaan en dat marihuana hier nog steeds verboden is. Gelukkig vertelde ze 95% van de tijd gewoon over het landschap om ons heen.
Bij de geyser kwam de lieflijke geur van zwavel je al van verre tegemoet, altijd weer indrukwekkend om de rook zo uit de aarde te zien opstijgen, kokend water uit de grond te zien borrelen en natuurlijk die enorme spuit water die elke 5 minuten weer met grote kracht de grond uit wordt geblazen! Ik klom zelf helemaal omhoog om het uitgestrekte landschap te bewonderen en de benen even te strekken, wat een machtig mooi land is IJsland toch.
Als laatste stop van de dag moesten we weer even een uurtje in de bus om de scheidslijn van tectonische platen te zien. Het verhaal van de platen is iets ingewikkelder, want het zijn niet twee platen hier, maar het zijn er drie. Dus uiteindelijk stond ik niet met 1 been op de Noord-Amerikaanse plaat en 1 been op de Eurazische plaat, maar tussen de Noord-Amerikaanse plaat en een soort van tussenplaat: een microplaat die er tussenin ligt genaamd Hreppafleki. Hoe de platen ook heten, de enorme kloven en scheuren die ontstaan als twee platen langs elkaar heen bewegen zijn indrukwekkend, overal in het landschap heb je een soort mini-Grand Canyons met mooie zware rotsen.
De laatste stop deden we op toeristen tempo, daar hadden we maar een half uur, omdat we uiterlijk 5 uur weer bij het schip terug moesten zijn. Maar eigenlijk had ik bij elke stop wel twee keer zoveel tijd willen hebben om rond te wandelen en te genieten. De laatste stop was ook historisch nogal een belangrijke site, Unesco heritage site, want van 930 tot halverwege de 18e eeuw was daar de locatie van het IJslandse parlement, de Althing.
Geen gebouw, maar gewoon een open plek waar alle stammen iedere zomer bijeen kwamen om belangrijke zaken te bespreken, recht te spreken en dingen af te stemmen. Ook al toen ze nog onder de Denen vielen, hadden ze al een eigen “regering” dus.
Weer terug bij het schip hadden we aardig wat trek, dus zodra de restaurants om half zes open ging, gingen wij aan tafel, dit keer bij Cosmopolitan, het vierde en laatste restaurant om uit te proberen. Meer internationaal/Amerikaans geïnspireerd, lekker zalm vooraf, een vegetarische Wellington als hoofd en een kleine lavacake als toetje. Mooi op tijd voor het theater, daar trad Carly Sakolove op, een zangeres impressionist, die in haar eentje een soort Soundmix show zong met de band, echt heel knap hoe ze de verschillende diva’s kon zingen, van Adele tot Celine Dion en van Julie Andrews tot Lisa Minelli. Bizar eigenlijk hoe ze al deze artiesten invliegen, Carly vertelde dat ze ‘s middags was ingevlogen van New York en nu meeging tot Nederland en dan volgende week weer in Las Vegas een show had.