Goed, voor die sneeuw moet je wel eerst naar 3500 meter hoogte, maar eenmaal daar aangekomen, zagen we dat die witte bergtoppen die we hadden gezien, geen witte stenen waren, maar gewoon echt nog sneeuw. Hoe raar om van 25C helemaal naar boven te gaan en daar sneeuw aan te treffen. Ik heb het natuurlijk over de top van Pico del Teide waar je kunt komen met de kabelbaan Teleférico del Teide. 

Vanaf de kust is het zo’n kleine anderhalf uur rijden tot aan de kabelbaan en als je incheck gondel begint om 8:50 moet je toch wel even een wekker zetten. Wederom een spectaculair stukje bergweg naar boven toe, rotsen in allerlei kleuren, dennenbomen en steeds schaarser groen naarmate je hoger komt. Onderweg ook nog een enorme filmploeg gezien, niet kunnen vinden welke film het was, maar er is hier schijnbaar nog wel het een en ander opgenomen al: Dr. Who, Wonder Woman 1984, Jason Bourne, Rambo Last Blood, om een paar kleine producties te noemen… 

De kabelbaan start op 2356m hoogte en we waren maar wat blij met onze lange broek en trui. Toen we eenmaal boven waren leek het daar wel warmer dan beneden, lekker zonnetje hielp ook. De lucht op 3500m is toch wel wat ijler dan beneden, dus zelfs een kleine wandeling maakte al buiten adem. Het gehalte berggeit was ook wel groot, veel mensen hadden wandelstokken meegenomen, maar wij waren nog net voorbereid genoeg met onze wandelschoenen, maar voor de rest redelijk niveau naïeve toerist. 

De krater is enorm, het zijn eigenlijk twee kraters die samengesmolten zijn, doorsnede wel 16km, lazen we. De laatste uitbarsting was in 1798, dus al even langer geleden dan op Hawaii. De rotsen en stenen maken dat je je op de maan of op Mars waant. En heel in de verte zie je aan beide kanten de oceaan en nog weer verder Gran Canaria. 

Weer beneden dronken we even koffie met uitzicht op de krater voordat we TF-21 en TF-24 weer verder namen over de richel van de berg, bij de ene bocht zag je de oostkant van het eiland en bij de andere weer de westkant. Geen wolken over de weg zoals in het boekje stond, maar wel geweldig stuk weg weer. In de rotswanden zag je lagen van basalt en steen in alle kleuren van de regenboog, heel bijzonder. 

Via de TF-523 daalden we af richting Güímar, gisteren startte daar de fietsroute, maar toen hadden we geen tijd om te kijken bij de pyramides van Güímar. In een soort openlucht museum staan daar 6 getrapte rechthoekige pyramides opgetrokken uit lavastenen. De Noor Thor Heyerdahl raakte geïnteresseerd in de pyramides en had een theorie dat deze de missende schakel vormden tussen migratie stromen van Egypte naar Mexico en verder. Om te bewijzen dat het kon, voer hij zelfs in een papyrus schip de Atlantische oceaan over in 1970. Een echte Indiana Jones ontdekkingsreiziger die man. 

Met een audiotour op zak liepen Bart en ik zo’n twee uur door het park, geen grote afstand om af te leggen, maar met de warmste dag van de week toch best inspannend. En na alle verhalen redelijk overtuigd dat er voor Columbus toch echt wel meer avonturiers waren waar we helemaal niets van weten. Ook de migratiestromen vanuit Azië naar Polynesië en Hawaiï, duizenden jaren geleden al, horen we niet veel van in onze geschiedenislessen op school.  Een zee aan nieuwe annecdotes rijker stappen we weer de auto in om terug te rijden naar het hotel om lekker af te koelen in het zwembad. 

Laatste avondmaal in de warmte, dus met uitzicht op zee in het hotel meegedaan aan de tapas-avond. Wederom bewezen dat onze alcohol- tolerantie ernstig laag is. Een derde glas sangria en mijn hoofd is al zwaar, hahaha. Maar het zal vast lekker slapen. Morgen al om 10 uur uitchecken en om half drie richting vliegveld, veel zullen we niet meer gaan doen, beetje genieten van de zon, nog 1 keer naar Los Abrigos wandelen langs de kust en dan ons mentaal voorbereiden op K-weer in Nederland.