Woensdagochtend was Bart nog steeds niet lekker, dus hebben we er een lekkere luier-dag van gemaakt. Lekker liggen op de ligstoel, onder parasol, koud drankje, boekje erbij, ook niet verkeerd. Ben wel nog twee keer in m’n eentje op pad geweest: de eerste keer om de timelaps video van de zonsopgang poging 2 te doen. Weer niet helemaal vlekkeloos verlopen, maar het resultaat is toch Youtube waardig.
En aan het eind van de middag kregen mijn benen toch de kriebels en ben ik een lekker lange wandeling gaan maken langs de kust. De rotspartijen en de golven zijn heerlijk rustgevend, mooie blauwe lucht verveelt ook nooit. En uiteindelijk was het volgens mijn Oura ring ook een goede zet om het even rustig aan te doen, m’n benen en energie wat sparen voor donderdag op de fiets.
Alleen fietsen op het eiland zag ik niet zitten, maar gelukkig vond ik op internet Bike Experience Tenerife, die vanuit Playa de la Américas groepsritten organiseert. Ieder dag een andere bestemming, dus als je voor de donderdag gaat, heb je de route niet voor het kiezen, maar lekker langs de oostelijke kust fietsen is prima. Mooie fietsen kon je er ook huren, ik had een Bianchi Infinito CV Disc Sram Rival uitgezocht. Het oog wil ook wat, carbon frame en elektrische shifters, kon ik die ook eens uitproberen. Moet zeggen: viel niet tegen, echt geruisloos en soepel schakelen, heerlijk! Maar als je geen heuvels hebt, heb je het niet echt nodig (postrationalisatie/cognitieve dissonantie omdat mijn fiets het niet heeft, dat snap je).
Hans en Jesse laadden alle fietsen eerst op het dak van de bus en daarna reden we met 5 fietsers, Jesse de gids (Nederlander) en Hans (chauffeur, eigenaar en Vlaming) naar Güímar. Vanaf daar volgenden we route TF-28, een paar lange klimmetjes, maar niets al te gek, het meeste 4-5% (maar als je dat een paar km achter elkaar doet, dan worden je benen toch ook best moe kan ik je vertellen).
De groep was een redelijke mix: 1 Engelse dame die ieder jaar een hele week gaat fietsen op Tenerife, twee Engelse heren die dit ook al jaren doen, een Spanjaard die geen Engels sprak dus met handen en voeten konden we elkaar nog iets duidelijk maken, maar voor de rest weet ik niets van hem behalve dat hij 30 is (waarmee ik automatisch goedpraat dat hij mij er finaal uitreed). Om hoog kon ik meer dan meekomen, omlaag ben ik een stuk langzamer (herkenbaar, Matthijs?), toch iets van altijd controle willen houden en onbekende weg.
Halverwege even gestopt voor koffie, misschien omdat ik eraan toe was, maar oprecht de lekkerste koffie ever. Koffie en brood zijn hier eerste levensbehoeften en die kosten dus beide helemaal niets, want zeg nu zelf: wanneer heb jij voor het laatst een 1 euro kopje koffie gehad? Ik denk toch zeker pre-Euro tijdperk.
Machtig mooie natuur, maar veel tijd om te stoppen en plaatjes te schieten was er niet, halverwege de laatste klim zag ik mijn kans schoon, want met klimmen kan ik de achterstand wel inhalen. En lang leve Strava, want bij terugkomst kon ik mooi ook wat foto’s jatten van Adrian z’n Strava post. Laatste stuk was niet alleen heuvelaf, maar ook nog beredruk met auto’s, dus dat was even goed uitkijken. Beetje anticlimax, ik zal voorstellen om de route volgende keer om te draaien, dan beginnen we wel vanaf het kantoor en worden we in Güímar opgehaald.
Thuisgekomen eerst lekker gegeten (die ene protein bar en halve liter Gatorade was niet genoeg – wel anderhalve liter water ook gedronken, hoor), gedoucht en benen omhoog. Bart voelde zich ook weer wat beter, dus we durfden het aan om uit eten te gaan. Wandelen naar Tapas Pata de Oro, lekker in het avondzonnetje op het terras buiten aan de tortilla, albondigas, serrano ham en garnalen uit de oven. Mooie zonsondergang vergezelde ons terug naar het appartement.
