Na een dag of 5 merk je eindelijk dat je niet meer midden in de nacht klaarwakker bent, dan heb je nog wel steeds het voordeel dat je om half zes al thee aan het zetten bent en na een uitgebreid ontbijt ben je dan als een van de eersten bij de gondel. Dat heet dan Fresh Tracks: niemand heeft nog op de piste geskied die ‘s nachts mooi geprepareerd is. Op verse ribbeltjes suis je dan naar beneden en je bochtjes zijn op z’n mooist. In het Engels hebben ze daar een nog mooiere naam voor: Corduroy, net of je op een ribstofje aan het skiën bent. Met een mooie blauwe lucht en sneeuw op alle bomen is het op en top genieten. Ok, we waren wel blij met onze gereserveerde koffie-slot van 10 uur, want na twee runs waren we al aardig afgekoeld. 

Stijn heeft zo ongeveer de hele skikaart uit zijn hoofd geleerd – grappig wat er perfect blijft hangen terwijl wiskunde en natuurkunde toch iets lastiger blijven zitten – dus hij kan ons perfect vertellen welke pistes we moeten nemen voor welke liften. Via Marmot naar Harmony, wel een stoeltjeslift, maar vooruit, als je nieuw gebied wil skiën moet je er wat voor over hebben. Bovenaan wilden we via Saddle weer doorsteken, die zou blauw moeten zijn, maar was stiekem toch dik-zwart. Bart was al vooruit gegaan, maar Eniek zag het toch niet zitten. Dan maar opsplitsen: Stijn achter Bart aan en ik met Eniek het groene pad gekozen. Supermooie glooiende piste, maar waar glooiend fijn is als je stokken hebt om de platte stukken door te komen, is het een ramp op het snowboard. Veel wandelen voor Eniek dus, maar dat mocht de pret niet drukken, want oh, wat was het mooi met al die metersdikke sneeuw aan weerszijden.

We vonden elkaar weer bij de rendez-vous boven bij de Peak2Peak. Deze enorme gondel tussen beide bergen is natuurlijk een begrip. Tot 2017 de langste overspanning ter wereld, nu met 189m ingehaald door een kabelbaan bij de Zugspitze. Als je van de Whistler Mountain over wilt steken naar Blackcomb is dit de mooiste oversteek, je kunt ook beneden in het dal een gondel nemen of natuurlijk de bus, maar Peak2Peak heeft het mooiste uitzicht en je begint meteen lekker hoog op Blackcomb om een laatste lange afdaling naar het hotel te maken voor een late lunch. 

Na drie dagen skiën tijd voor iets anders, het zou nog steeds mooi weer blijven, dus op dinsdag gingen we met z’n vieren lekker snowshoe-en in het Lost Lake Park in Whistler. Op steenworp afstand van ons hotel konden we de sneeuwschoenen onderbinden en kregen we een kaartje mee met de verschillende paden. Het park is er vooral voor langlaufers en snowshoe-ers, allebei met aparte paden. Daar waar langlaufen vooral mooi geprepareerde paden zijn, ga je met je snowshoes kruipdoor-sluipdoor langs bospaadjes en kleine beekjes. Supermooie wandeling gemaakt, het enige dat de vrede een beetje verstoord is het continue gekraak van die enorme tennisrackets onder je voeten door de sneeuw. Echt stil is het niet, maar het ritmische geluid geeft je ook een mooie kadans om op weg te dromen. 

Na al die mooie platte paden wilde Eniek ook graag een paar dagen skiën en die heeft dus haar snowboard even tijdelijk verruild voor ski’s. Bart bleef gewoon stoer door boarden, die voelt zich net zo thuis op 1 plank als op twee latten. Zo dik na kerst werd het ook wat drukker op de piste en we moesten zowaar een keer 5 minuten in de rij staan voor een lift. Eniek wilde heel graag met haar grotere bewegingsvrijheid een paar mooie platte paden skiën en Stijn wilde heel graag Highway 86 doen, dan maar opsplitsen in een dames-toer-club en een heren-team, gewoon lekker skiën tot je niet meer wilt en dan zien we elkaar in het hotel wel weer. Later in de week zullen we proberen wat film-materiaal te schieten, want om alleen maar te blijven herhalen hoe mooi het hier is en een paar plaatjes online te zetten, dat doet niet genoeg recht aan al het moois dat we hier iedere dag om ons heen zien. Voorlopig is het nog iets te koud om mijn iPhone vast te houden terwijl ik ski en de go-pro was vandaag met de heren mee, maar belofte maakt schuld, we gaan aan het werk! 

p.s. Als je frostbite op je neus hebt gehad, dan is dat blijkbaar net zoiets als je neus verbranden in de zon, op dag 3 post-frostbite begint m’n neus nu aardig te vervellen…ach, komt vanzelf weer goed…